Γράφει η Σίσσυ Βωβού
Καταιγιστικές οι εξελίξεις στην υπόθεση Λιγνάδη, μετά την χθεσινή (19/2) συνέντευξη Τύπου της υπουργού Πολιτισμού, η οποία “δεν ήξερε”, όπως είπε, και “εξαπατήθηκε” από έναν “κακοποιό, έναν επικίνδυνο άνθρωπο” ο οποίος την είχε πείσει για την αθωότητά του επειδή ήταν καλός ηθοποιός. Ζήτησε να τιμωρηθούν αμέσως οι θύτες, ενώ δεν ζήτησε καν συγνώμη για την προσπάθειά της να συγκαλύψει την υπόθεση κατά το αρχικό στάδιο. Και αν δεν ήταν οι καινούριες καταγγελίες, αμφιβάλλουμε αν θα είχε καν κάνει την συνέντευξη κατά την οποία προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Και επίσης δεν παραιτήθηκε γι’ αυτή την κορυφαία ανευθυνότητά της. Δεν παραιτήθηκε ακόμα.
Λίγη ώρα μετά την έκδοση του εντάλματος, ο Λιγνάδης προσήλθε αυτοβούλως στη ΓΑΔΑ, όπου και συνελήφθη, αφού είχε πάει νωρίτερα και τον είχαν ενημερώσει ότι δεν αναζητείται. Οι εισαγγελικές αρχές κινήθηκαν με ταχύτητα, αν συγκρίνουμε αυτή την υπόθεση με τους γνωστούς ρυθμούς χελώνας σε άλλες, εξετάζοντας μία σειρά από μάρτυρες, οι οποίοι πρόσφεραν στη δικαιοσύνη καθοριστικά στοιχεία για την άσκηση της ποινικής δίωξης.
Το αποδεικτικό υλικό συγκέντρωσαν οι εισαγγελείς πρωτοδικών Κώστας Σπυρόπουλος και Νίκος Στεφανάτος, και με βάση αυτό προχώρησαν στην ποινικής δίωξη για το κακούργημα του βιασμού. Η δικογραφία διαβιβάστηκε αμέσως στην ανακρίτρια η οποία συμφώνησε για την έκδοση του εντάλματος σύλληψης.
Ναι, ήταν το κίνημα των καταγγελιών, ήταν το σπάσιμο του φόβου ανθρώπων που είχαν υποφέρει, οπότε έχουμε τη μήνυση που κατατέθηκε την Παρασκευή το πρωί στην Εισαγγελία για το αδίκημα του βιασμού που φέρεται να τελέστηκε το 2010, αλλά περιλαμβάνει και το βιασμό ενός ακόμα ατόμου, το οποίο προέκυψε από την πρώτη μήνυση που κατατέθηκε προηγούμενες ημέρες σε βάρος του ηθοποιού για πράξη που έχει παραγραφεί.
Όπως συνέβη και με την υπόθεση της Μπεκατώρου, κάποιες από τις καταγγελίες αφορούσαν παραγεγραμένα κακουργήματα, όμως η σημασία τους ήταν καταλυτική, γιατί προσέλκυσαν και άλλους ανθρώπους που κατάγγειλαν κακουργήματα μη παραγεγραμμένα. Έτσι, το κίνημα Me too στην Ελλάδα, μετράει ήδη δύο συλλήψεις και παραπομπές στη Δικαιοσύνη, η μια του 38χρονου προπονητή της 11χρονης αθλήτριες Ιστιοπλοίας που την κακοποιούσε σεξουαλικά για χρόνια, στο τέλος Ιανουαρίου, και μια του Λιγνάδη που κακοποιούσε απ’ ότι φαίνεται πολλά ανήλικα παιδιά, και για πολλά χρόνια. Το πέπλο της συγκάλυψης σηκώθηκε, ενώ υπάρχουν ακόμα δύο διαφορετικές δικογραφίες στο χώρο του αθλητισμού, στις ομοσπονδίες κωπηλασίας και πάλης, που έχουν ανατεθεί στον αθλητικό εισαγγελέα. Ναι, πρέπει αυτοί οι άνθρωποι που έκαναν κακουργήματα να πάνε φυλακή. Και αυτό το λέμε εμείς που πιστεύουμε σε μια κοινωνία χωρίς φυλακές, αλλά στο μεταξύ να τιμωρηθούν.
Η κ. Μενδώνη, στη χθεσινή της συνέντευξη, δεν έχασε την ευκαιρία να στηλιτεύσει με τον τρόπο της το κίνημα Me too, λέγοντας “Όμως η εμπειρία των τελευταίων ημερών έδειξε ταυτόχρονα και τον εχθρό που λέγεται νοσηρό τοπίο. Ελλοχεύει πίσω από τις χαοτικές και υπαγορευμένες ή ανέξοδες δηλώσεις προβολής προκαλώντας σε δημόσιο λιθοβολισμό. Και εδώ οφείλουμε να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί ακριβώς γιατί είμαστε κράτος δικαίου». Τό πόσο κράτος δικαίου “είμαστε”, αποδεικνύεται μεταξύ άλλων από το γεγονός ότι τώρα θυμήθηκε η υπουργός ότι χρειάζονται κώδικες δεοντολογίας και άλλα τέτοια. Αν η χιονοστιβάδα των αποκαλύψεων δεν είχε εξελιχτεί, το “κράτος δικαίου” θα κοιμόταν ακόμα, και ο Λιγνάδης θα μπορούσε και τα επόμενα 30 χρόνια να ασκεί τις ίδιες δραστηριότητες.
Γιατί εδώ θα πρέπει να πούμε ότι δεν υπήρχαν ανώνυμες ή επώνυμες καταγγελίες εις βάρος του σε εισαγγελικές αρχές ή σε θεσμικά όργανα, σύμφωνα τουλάχιστον με όσα έχουν δημοσιευθεί. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι οι καλοί, που έβλεπαν τις δραστηριότητες του συλληφθέντα σήμερα, γιατί δεν μιλούσαν φέτος, πέρυσι, πριν από δέκα, είκοσι χρόνια; Τα θύματα φοβόνταν. Αυτοί τι έκαναν; Τίποτα. Και η συγκάλυψη είναι συνενοχή. Και η συγκάλυψη δεν αφορά μόνο την υπουργό, αφορά ανθρώπους του πολιτισμού που αδιαφορούσαν για όσα συνέβαιναν, που δεν ήθελαν να μπλέξουν με καταγγελίες. Λίγα σχόλια και κουτσομπολιά και τέλος. Και αφορά ανθρώπους όλων των ιδεολογικών ταυτοτήτων, και είναι ένα θέμα πολιτικό, όχι με την έννοια της κομματικής ένταξης που τέθηκε ως στόχος στις αντιπαραθέσεις των ημερών, αλλά με την έννοια της αναγνώρισης ή μη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και δεν εξελίχθηκε όλο αυτό το κακούργημα επειδή ο Λιγνάδης ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, αλλά επειδή απολάμβανε ασυλία για δεκαετίες.
Αφορά την αποδοχή της βίας κατά των γυναικών, σεξουαλικής ή εργασιακής ή, στην προκειμένη περίπτωση σεξουαλικής βίας και κατά νέων αγοριών και κοριτσιών, και της “κανονικοποίησής” της. Αφορά τις πατριαρχές “αξίες” που είναι αδιαμφισβήτητες.
Και εδώ μπορεί να έχουμε σχέσεις εξουσίας, και σε μεγάλο βαθμό θαυμασμού ενός “πνευματικού ανθρώπου” από τα νέα παιδιά που βρίσκονταν στο δρόμο του, αλλά οι σχέσεις εξουσίας υπάρχουν παντού. Ξεκινούν από το σπίτι, την οικογένεια, και διαπερνούν οριζόντια, κάθετα και διαγωνίως κάθε πτυχή των ανθρώπινων σχέσεων. Ναι, ο άντρας είναι ανώτερος, και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, σε όλα τα περιβάλλοντα.
Και όσοι (να πούμε και όσες) δεν ήξεραν και έμαθαν τώρα αυτή την πατριαρχική βία και “ανωτερότητα” του κοινωνικού φύλου, δεν έχαναν ευκαιρία να στηλιτεύουν το φεμινιστικό κίνημα για τις “ακραίες” θέσεις του και τις υπερβολικές απαιτήσεις του. Και όταν οι φεμινίστριες και οι γυναικείες οργανώσεις έκαναν τον αγώνα τους για να ευαισθητοποιήσουν την κοινωνία με στόχο την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, οριακά μας δέχονταν στις 25 Νοέμβρη, και μετά πάμε για τον επόμενο χρόνο.
Ακόμα, να μην ξεχάσουμε το σεξισμό εντός του σεξισμού. Αν δεν μας αρέσει η Μενδώνη ως υπουργός Πολιτισμού, αυτό δεν συμβαίνει γιατί φοράει στέκα στα μαλλιά της ή έχει την εμφάνιση θεούσας, όπως αναφέρεται με χαρά σε πολλά, δυστυχώς, σχόλια στα σόσιαλ μίντια. Οι ίδιες και οι ίδιοι που την στηλιτεύουν γι’ αυτά, θα στηλίτευαν την υπουργό Πολιτισμού εάν φορούσε μίνι και φανταχτερά. Αφού είναι γυναίκα, πώς να μην στηλιτεύσουμε την εμφάνισή της; Διαχρονική αξία κι αυτό, είτε επειδή έχει ένα δημόσιο αξίωμα, είτε, σε παλιότερες εποχές, επειδή είναι γυναίκα ενός που έχει δημόσιο αξίωμα. Οι εποχές αλλάζουν, ο σεξισμός εναντίον των γυναικών παραμένει.
Τέλος, να πούμε στην κ. υπουργό και στην κυβέρνησή της ότι εμείς οι φεμινίστριες, που είμαστε τώρα καβάλα στο κύμα, που ζούμε μια επανάσταση, θα διαδηλώσουμε στις 8 Μάρτη για την ημέρα των γυναικείων δικαιωμάτων, ίσως και πιο πριν, να ενημερώσουν λοιπόν την αστυνομία να έρθει να μας συλλάβει όπως έκανε στις 25 Νοέμβρη, που αγωνιζόμασταν για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.
Η φωτό από τις παλιές καλές μέρες του μεγάλου καλλιτέχνη με την άξια υπουργό.