Γράφει η Κατερίνα Πράπα
Έξι είναι στο νούμερο οι γυναίκες που δολοφονήθηκαν φέτος από την αρχή του έτους από τους συζύγους/συντρόφους τους, έξι γυναίκες που δολοφονήθηκαν γιατί αντιστάθηκαν, γιατί είπαν όχι, γιατί αρνήθηκαν. Τελευταίο περιστατικό αυτό στη Δάφνη, όπου γυναίκα δολοφονήθηκε βάναυσα από τον σύζυγο της γιατί την ζήλευε, ήξερε όμως και ως “σωστός και μετανιωμένος σύζυγός” πήρε και ομολόγησε την πράξη του.
Ακόμα μια γυναικοκτονία, γυναίκες που βρήκαν φρικτό τέλος ακριβώς επειδή είναι γυναίκες, γυναίκες που σώπασαν για πάντα από άντρες που ζούσαν μαζί, ξάπλωναν στο ίδιο κρεβάτι και πηγαίνανε διακοπές.
Αν υπάρχει μια αλήθεια που πρέπει να ακούσεις και να πιστέψεις είναι αυτή.
Αναπνέουμε με το φόβο μιας άλλη απώλειας, ξυπνάμε με την αμφιβολία ότι αυτό θα είναι το τελευταίο πρωινό που αντικρίζουμε. Φοβόμαστε να περάσουμε το κατώφλι του σπιτιού μετά τις 12, φοβόμαστε να φλερτάρουμε, να ερωτευτούμε, να αγαπήσουμε. Και ξέρεις γιατί? Γιατί η κοινωνία αυτή που ζούμε, ναι η κοινωνία αυτή που συμπαραστέκεται στη γυναίκα με φυλλάδες και σποτάκια, στην πραγματικότητα αναπαράγει και στηρίζει τύπους που τους χάλασε η φάση. Η τοξική συντηρητική αρρενωπότητα καλά κρατεί. Μην ξεχνάμε βέβαια και τις οδηγίες που έδωσε ο κ. Μπαλάσκας για το τι πρέπει να κάνεις αν σκοτώσεις τη γυναίκα σου.
Η πατριαρχία που βιώνουμε στις ζωές μας, στα σπίτια μας ,στα σώματα μας είναι τόσο βαθιά ριζωμένη και ποτισμένη στα θεμέλια που μας δολοφονεί, αργά αργά. Η αναγνώριση του όρου γυναικτονία ως ποινικό αδίκημα και η παραδοχή τού ως ένα παγκόσμιο φαινόμενο είναι κάτι που απαιτούμε να γίνει τώρα. Όχι αργότερα, όχι πάνω από ένα ακόμα πτώμα μιας αδελφή μας. Ποια κοινωνία είναι αρμόδια για την προστασία μας; Ποια κοινωνία επιτρέπει να δολοφονούνται γυναίκες στο σπίτι τους δίπλα από τα παιδιά τους;
Ο χρόνος αυτός, άφησε ανεξίτηλα σημάδια της έμφυλης βίας στη σκέψη μας και στα σώματα μας και το μόνο που είχαμε και έχουμε είναι η μία την άλλη. Η αλληλεγγύη μας κράτησε ζωντανές, η αλληλεγγύη μας έδωσε τη δύναμη να βγούμε στους δρόμους. Θα το λέμε ξανά και ξανά, μέχρι να αντιληφθεί όλη η κοινωνία ότι πρόκειται για μια κοινωνική πανδημία.
Ας ανοίξουμε τα μάτια μπροστά στο εγκληματικό φαινόμενο αυτό και μην περιμένουμε να μας χτυπήσει τη πόρτα, ίσως τότε είναι αργά. Ας γίνουμε όλες/οι/α η σερβιτόρα από τη καφετερία και η γειτόνισσα που σήκωσαν ασπίδα στο φόβο και στην πατριαρχία και έπραξαν το αυτονόητο, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά την ανεπάρκεια των αρχών.
Δεν είναι ζήλια, δεν είναι κακία ώρα, δεν είναι άτυχη στιγμή, είναι η πατριαρχία. Ζητάμε δικαιοσύνη για όλα τα θύματα, ζητάμε δικαιοσύνη για τις οικογένειες που μένουν πίσω. Θέλουμε να αναπνέουμε χωρίς φόβο, θέλουμε να περπατάμε ανέμελα, θέλουμε να ζούμε όπως εμείς έχουμε ονειρευτεί, στο φως.
Eυχαριστούμε nikiamanikia_tattoo για την φωτογραφία.