Παρουσιάζει η Βέρα Σιατερλή
Μπορεί τα Tupperware να μην ήταν ιδέα της Μπράουνι Γουάιζ, η επιτυχία τους όμως της ανήκει δικαιωματικά. Η σταδιοδρομία της γυναίκας που μετέτρεψε την Tupperware σε εταιρεία με τζίρο δισεκατομμυρίων –έστω για ένα διάστημα– και η οποία έγινε πιο διάσημη από το προϊόν How a Single Mom Created a Plastic Food-Storage Empire | Mental Floss που προωθούσε.
Η Brownie Humphrey όπως ήταν το πατρικό της, (25 Μαΐου 1913 – 24 Σεπτεμβρίου 1992) επαγγελματικά γνωστή με το όνομα η Brownie Wise, από την Φλόριντα, ήταν μια πρωτοπόρος Αμερικανίδα πωλήτρια υπεύθυνη σε μεγάλο βαθμό για την επιτυχία της εταιρείας οικιακών προϊόντων Tupperware, μέσω της ανάπτυξης του συστήματος μάρκετινγκ “επίδειξη κατ’ οίκον“.
Από νοικοκυρά εμψυχώτρια
Οι γονείς της Μπράουνι Γουάιζ χώρισαν όταν ήταν ακόμα μικρή και με τη μητέρα της, που διοργάνωνε συνδικαλιστικά συλλαλητήρια, ταξίδευαν διαρκώς. Σε μια τέτοια εκδήλωση, η Γουάιζ έδωσε την πρώτη της ομιλία και έγινε αντιληπτό ότι είχε το χάρισμα να εμψυχώνει με τον λόγο της. Στα 27 της είχε ήδη χωρίσει από τον συχνά μεθυσμένο και μονίμως κυκλοθυμικό σύζυγό της και ζούσε με τον γιο της ως single μητέρα στο Ντιτρόιτ. Στη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου εργαζόταν ως γραμματέας, ενώ διατηρούσε στήλη με συμβουλές στην εφημερίδα Detroit News, όπου υπέγραφε με το ψευδώνυμο «Ιβίσκος», ως κάποια που ζούσε ευτυχισμένα με τον άνδρα και το παιδί της σε ένα υπέροχο σπίτι – στην πραγματικότητα o «Ιβίσκος» είχε ό,τι ακριβώς έλειπε από τη Γουάιζ. Για να επιβιώσει, η Μπράουνι αντάλλασσε σπιτικό κρασί που έφτιαχνε από ραβέντι με δυσεύρετο βούτυρο και νοίκιαζε τη σοφίτα της σε στρατιωτικούς.
Μια μέρα στο σπίτι της στο Ντιτρόιτ, την επισκέφτηκε ένας πλασιέ της εταιρείας Stanley, που είχε ξεκινήσει να πειραματίζεται με μια πρωτότυπη μέθοδο πωλήσεων, τα «πάρτι-επιδείξεις» σε σπίτια, αφότου ένας αντιπρόσωπος παρουσίασε μια σφουγγαρίστρα σε γυναίκες που κάλεσε στο σπίτι του και είδε τις πωλήσεις του να εκτινάσσονται. Η παρουσίασή του ήταν τόσο αδέξια, που η 34χρονη Γουάιζσκέφτηκε πως εκείνη θα την έκανε πολύ καλύτερα. Όπως έδειξε η ιστορία, είχε απόλυτο δίκιο. Η Γουάιζ άρχισε να πουλάει προϊόντα Stanley σε πάρτι και πολύ σύντομα έβγαζε αρκετά χρήματα για να εγκαταλείψει τη βαρετή δουλειά της ως γραμματέας.
Ο ιδρυτής της εταιρείας, Φρανκ Στάνλεϊ Μπέβεριτζ, πρωτοπόρος της μεθόδου πωλήσεων πόρτα-πόρτα και των «πάρτι-επιδείξεων», έγινε μέντορας για την Μπράουνι που εν τω μεταξύ είχε προαχθεί σε μάνατζερ σε ένα από τα μεγαλύτερα τμήματα της Stanley στο Μίσιγκαν και έτρεφε ακόμη μεγαλύτερες φιλοδοξίες. Όμως έναν χρόνο αργότερα ο Στάνλεϊ την απογοήτευσε λέγοντάς της να μην χάνει τον χρόνο της καθώς «η ανώτερη διοίκηση δεν είναι για γυναίκες».
Την ίδια εποχή, τα δοχεία φαγητού ενός επιχειρηματία από τη Μασαχουσέτη υπόσχονταν να φέρουν επανάσταση στα οικιακά είδη. Ο Ερλ Τάπερ είχε επινοήσει έναν τρόπο να μετατρέψει ένα βιομηχανικό υποπροϊόν σε πλαστικό, το οποίο ονόμασε Poly-T. Ξεκίνησε την παραγωγή δοχείων μετά τον πόλεμο, αλλά κανείς δεν καταλάβαινε τι ήταν και πώς να τα κλείνουν αεροστεγώς (έπρεπε να κλείσεις το καπάκι και μετά να το πιέσεις στο κέντρο και να το ανασηκώσεις λίγο προκειμένου να «ρευτεί» τον αέρα) και τα προϊόντα του σκονίζονταν στα ράφια των καταστημάτων.
Η Μπράουνι Γουάιζ είχε εν τω μεταξύ μετακομίσει στη Φλόριντα και είχε ιδρύσει μια μικρή εταιρεία απευθείας πώλησης, την Patio Parties (πάρτι εσωτερικής αυλής) όπου πουλούσε διάφορα προϊόντα της Stanley, όχι μόνο καθαριστικά, ενώ επιστράτευε και εκπαίδευε στις πωλήσεις γυναίκες από το περιβάλλον της. Μία από αυτές της έδειξε τα δοχεία του Τάπερ. Ο Ερλ Τάπερ είχε αντισταθεί στις πωλήσεις απευθείας στον καταναλωτή, προτιμώντας να διαθέτει τα προϊόντα του σε καταστήματα ή μέσω καταλόγων. Όμως τα πλαστικά δοχεία του έμεναν απούλητα, μέχρι να εμφανιστεί η Γουάιζ και να αποδείξει ότι οι νοικοκυρές θα τα αγόραζαν αν κάποιος τους έδειχνε πώς να τα χρησιμοποιήσουν. Το 1948 η Γουάιζ ξεκίνησε να τα διαθέτει σε επιδείξεις που ονομάστηκαν «Τάπερ πάρτι».
Οι επιδείξεις κατ’ οίκον μόνο από γυναίκες βοήθησαν δραματικά την αύξηση των πωλήσεων, αφού ήταν πλέον εύκολο για τις νοικοκυρές να αντιληφθούν τα πλεονεκτήματα των προϊόντων της εταιρείας. Ήταν μάλιστα τόσο πετυχημένες, που το 1951 η Tupperware απόσυρε τα «ταπεράκια» από τα ράφια των σούπερ μάρκετ και συνεχίζει μέχρι και σήμερα να τα διαθέτει μόνο με κατ’ οίκον επιδείξεις.
To Water Bowl με το σφράγισμα δύο βημάτων (πιέζεις το καπάκι και μετά το σηκώνεις λίγο ώστε να βγει ο αέρας) που λανσαρίστηκε το 1947. [Smithsonian National Museum of American History]
Για να αποδείξει η Γουάιζ πόσο αεροστεγές ήταν το Water Bowl, στα Τάπερ πάρτι το γέμιζε νερό και το πέταγε σε μια άλλη γυναίκα. [Archives Center at the National Museum of American History]
Σύντομα η ομάδα της ξεπερνούσε σε πωλήσεις τα μεγαλύτερα πολυκαταστήματα. Το 1950, με παραγγελίες 85.000 δολαρίων (σημερινά 850.000), η Γουάιζ έγινε αποκλειστική αντιπρόσωπος της Tupperware στη Φλόριντα, και συνέταξε έναν οδηγό για την εκπαίδευση νεοσύλλεκτων πωλητών, τον οποίο η εταιρεία θα χρησιμοποιούσε για δεκαετίες.
Τον Μάρτιο του 1951, προβλήματα στην αποστολή προϊόντων από την εταιρεία έθεσαν τη δουλειά της Γουάιζ σε κίνδυνο. Τηλεφώνησε εξοργισμένη στα κεντρικά, απαιτώντας να μιλήσει στον Ερλ Τάπερ. Σύμφωνα με τον συγγραφέα της βιογραφίας της, η σχέση τους παραλίγο να τελειώσει επιτόπου, καθώς για τον Τάπερ ο σεβασμός ήταν υψίστης σημασίας. Όμως ήξερε ότι η Γουάιζ (την οποία εξάλλου δεν μπορούσε να απολύσει, καθώς ήταν ανεξάρτητη συνεργάτιδα και όχι υπάλληλος) έκανε τις μεγαλύτερες πωλήσεις από όλους τους πλασιέ του. Έλυσε το πρόβλημα προσλαμβάνοντάς την ως γενική διευθύντρια της νεοϊδρυθείσας εταιρείας Tupperware Home Parties Inc., κάνοντάς την μία από της ελάχιστες γυναίκες σε πόστο υψηλόβαθμου εταιρικού στελέχους στη χώρα!
tupperware_party_invitation_1960s_nmah.jpg
Πρόσκληση σε επίδειξη tupperware από τη δεκαετία του ’60. [Smithsonian National Museum of American History]
Οι πωλήσεις εκτινάχθηκαν. Το τέλος του 1951, το ΔΣ της Tupperware εξέλεξε τη Γουάιζ αντιπρόεδρο. Το 1952, το δίκτυό της κατέγραψε παραγγελίες αξίας 2 εκατομμυρίων και τριπλασίασε τις πωλήσεις μέσα σε έξι μήνες. Το 1953, η Γουάιζζούσε σε μια τεράστια έπαυλη της Τupperware στη Φλόριντα και κέρδιζε περισσότερα από 30.000 δολάρια ετησίως.
Η χρυσή εποχή της Tupperware
Αν και οι γυναίκες που έμπαιναν στην ομάδα της είχαν το στερεοτυπικό προφίλ της καλής νοικοκυράς, στην πραγματικότητα εκπροσωπούσαν ένα νέο είδος γυναικείας ενδυνάμωσης. Πολλές από τις γυναίκες που είχαν βγει στην αγορά εργασίας κατά τη διάρκεια του πολέμου είχαν επιστρέψει στο σπίτι και το να πουλάνε τάπερ σε πάρτι συνδύαζε κάπως και τα δύο. Είχαν απασχόληση και εισόδημα, χωρίς να θέτουν υπό αμφισβήτηση τον αρχηγικό ρόλο του συζύγου στην οικογένεια, δεν ήταν πλασιέ και στην ουσία βασίζονταν στις φίλες και τις γειτόνισσές τους. Mια καλή ντίλερ τάπερμπορούσε να κερδίζει περισσότερα από 100 δολάρια την εβδομάδα την ώρα που οι περισσότερες γυναίκες που εργάζονταν εκτός σπιτιού απασχολούνταν σε χαμηλά αμειβόμενες δουλειές. Οι δυνατότητες ήταν τόσες, ώστε κάποιοι από τους συζύγους των κυριών της Tupperware εγκατέλειπαν τις δουλειές τους για να εργαστούν με τις γυναίκες τους.
Μια από τις πρωτοποριακές ιδέες της Γουάιζ ήταν και η ετήσια γιορτή της εταιρείας, με εμψυχωτικούς λόγους, συναντήσεις, κοινωνικοποίηση, επιβράβευση στους τοπ πωλητές και κυνήγι θησαυρού με πανάκριβα δώρα (το 1954 μια γυναίκα που ξέθαψε ένα αυτοκινητάκι από το χώμα έπεσε κλαίγοντας πάνω στο καπό του κανονικού Ford που είχε κερδίσει, ενώ τέσσερις άλλες λιποθύμησαν). Η εταιρεία δημοσίων σχέσεων που προσέλαβε ο Τάπερ αποφάσισε ότι η Γουάιζ θα ήταν το πρόσωπο της Tupperware. Η Γουάιζ έκανε επιδείξεις σε συντάκτες της Vogue και του Glamour και έγινε η πρώτη γυναίκα στο εξώφυλλο του Business Week όταν η εταιρεία έκανε πωλήσεις 100 εκατ. δολαρίων.
Σύννεφα στη σχέση με τον Τάπερ
Η σχέση της με τον Τάπερ δεν ήταν πάντα τέλεια και ενίοτε ήταν αγενής μαζί του, όμως όσο οι πωλήσεις ανέβαιναν, ήταν διατεθειμένος να τη συγχωρεί. Σταδιακά, η διασημότητα της Γουάιζ άρχισε να ενοχλεί τον Τάπερ καθώς δημοσιεύματα που τη φιλοξενούσαν συχνά δεν περιλάμβαναν φωτογραφίες του προϊόντος και η ίδια είχε την τάση να διεκδικεί όλα τα εύσημα για την επιτυχία της εταιρείας. Το 1955, οι πωλήσεις σημείωσαν πτώση 8% και οι δυο τους πλέον δεν τα πήγαιναν καλά. Το 1956 αντάλλαζαν εξοργισμένες επιστολές και ο Τάπερ σταμάτησε να δέχεται τις κλήσεις της, μη θέλοντας πλέον να υποστεί την κριτική και τα παράπονά της. Επιπλέον, πίστευε ότι η Γουάιζ του κόστιζε χρήματα και τον ενοχλούσε ότι πουλούσε δικά της βιβλία αυτοβοήθειας στις εταιρικές εκδηλώσεις. Κυρίως όμως, σχεδίαζε να πουλήσει την εταιρεία και φοβόταν ότι μια γυναίκα στέλεχος θα ήταν μειονέκτημα.
Το 1957 η ετήσια γιορτή ήταν τόσο καταστροφική, που έγραψε το τέλος της ιστορίας. Στη γιορτή αυτή, η Γουάιζ έκανε έκπληξη στους 1.200 καλεσμένους, παραθέτοντας ένα λουάου (χαβανέζικο πάρτι) σε ένα κοντινό μικρό νησάκι ιδιοκτησίας της. Δεν είχε υπολογίσει όμως τις καιρικές συνθήκες, και τα μαύρα σύννεφα που μαζεύτηκαν ξαφνικά θα εξελίσσονταν σε μια απίστευτη καταιγίδα. Οι καλεσμένοι έτρεξαν πανικόβλητοι στις βάρκες για να περάσουν απέναντι και πολλοί τραυματίστηκαν καθώς αυτές συγκρούονταν βίαια στο σκοτάδι. 21 άτομα κατέληξαν στο νοσοκομείο, και για πολλά χρόνια η εταιρεία βρισκόταν στα δικαστήρια για αποζημιώσεις.
Τον Ιανουάριο του 1958 ο Τάπερ απέλυσε τη Μπράουνι Γουάιζ, δίνοντας εντολή στους αντικαταστάτες της να εξαφανίσουν κάθε ίχνος από το πέρασμά της στην εταιρία. Η επαγγελματική τους σχέση έληξε στα δικαστήρια με μηνύσεις και από τα δύο μέρη. Στη Γουάιζ, που πήρε αποζημίωση μόλις 30.000 δολάρια, ανακοινώθηκε ότι έπρεπε να εγκαταλείψει το σπίτι όπου ζούσε με τον γιο της εντός εξήντα ημερών. Τη διέγραψαν τελείως από την ιστορία της εταιρείας και έθαψαν 600 αντίτυπα του βιβλίου της σε έναν λάκκο στα κεντρικά γραφεία. Αργότερα την ίδια χρονιά, ο Τάπερπούλησε την Tupperware για 16 εκατομμύρια, χώρισε τη γυναίκα του, αγόρασε ένα νησί και μετακόμισε στην Κόστα Ρίκα, όπου πέθανε το 1983.
Η Γουάιζ προσπάθησε να στήσει μια εταιρεία καλλυντικών, ασχολήθηκε με τα κτηματομεσιτικά και άνοιξε ένα στούντιο κεραμικής, όλα χωρίς επιτυχία. Αποτραβήχτηκε από τη δημοσιότητα και πέθανε το 1992 σε ηλικία 79 ετών.
Σήμερα, η Tupperware βρίσκεται σε 100 χώρες και συνεχίζει τις πωλήσεις μέσω πάρτι– επιδείξεις (κάθε δύο δευτερόλεπτα πραγματοποιείται μία επίδειξη Tupperwareσε όλον τον κόσμο). Το 2016 σημείωσε πωλήσεις άνω των $2 δισ. και προωθείται από ένα δίκτυο από περισσότερους από τρία εκατομμύρια ανθρώπους. Πλέον αναγνωρίζει τη συνεισφορά της Γουάιζ με μια ειδική έκθεση γι’ αυτήν στα κεντρικά.
Η ίδια, όταν τα τελευταία χρόνια τής έλεγαν ότι ήταν πρωτοπόρος για τις γυναίκες, απαντούσε ενοχλημένη: «Χρειαζόμουν χρήματα για εμένα και το παιδί μου. Οπότε βγήκα έξω και τα κέρδισα».
Το εργοστάσιο της Tupperware στη Θήβα
Τρία χρόνια μετά την έλευση της Tupperware στην Ελλάδα, ξεκινάει η λειτουργία του εργοστασίου της Tupperware στη Θήβα.
Σήμερα το εργοστάσιο της Θήβας είναι ένα από τα 4 στην Ευρώπη και με τις υπερσύγχρονες μηχανές του αλλά και το άρτια εξειδικευμένο του προσωπικό παράγει τα ποιοτικά προϊόντα, που απολαμβάνουμε όλοι μας καθημερινώς.
Το 1938, ο Ερλ Τάπερ δημιούργησε τη δική του εταιρεία, την Tupperware PlasticsCompany Η Γουάιζ ανήλθε ταχύτατα τα σκαλιά της ιεραρχίας κι έγινε αντιπρόεδρος της Tupperware. Γρήγορα, όμως, ήρθε σε σύγκρουση με το αφεντικό της, λόγω των διαφορετικών τους χαρακτήρων. Η Γουάιζ ήταν εξωστρεφής και επικοινωνιακή, ακριβώς το αντίθετο από τον Τάπερ, που την απέλυσε ξαφνικά και χωρίς καμία δικαιολογία το 1958. Το ίδιο ξαφνικά, λίγους μήνες μετά, ο Τάπερ πούλησε την Tupperware αντί 16 εκατομμυρίων δολαρίων στη φαρμακευτική εταιρεία Rexall.
Αμέσως μετά χώρισε τη γυναίκα του, αποποιήθηκε για φορολογικούς λόγους την αμερικανική υπηκοότητα και μετακόμισε σ’ ένα νησάκι της Κόστα Ρίκα, όπου πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του.
ΤΑΙΝΙΑ Το κορίτσι των … τάπερ Το 2014 η Sandra Bullock υποδύεται την Μπράουνι Γουάιζ, σε μια ταινία βασισμένη στο βιβλίο Tupperware Unsealed, που γράφτηκε από τον Bob Kealing
Πηγή: sansimera.gr, insidestory.gr, en.wikipedia.org, gossip-tv.gr