Αλιεύει η Βέρα Σιατερλή
Η Ζακυνθινή Μαριέττα Γιαννοπούλου – ΜινώτουΛογία και φεμινίστρια ήταν μια από τις πιο δραστήριες πνευματικές μορφές της Ελλάδας και προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες με το εκδοτικό και επιστημονικό έργο της (γνωστό ακόμα και στο εξωτερικό), μεγάλο σε όγκο και πλούσιο σε θεματολογία και συνέβαλε στη διαμόρφωση του φεμινιστικού κινήματος στην Ελλάδα.
Η Μαριέττα Γιαννοπούλου-Μινώτου (1900–1962) ήταν Ελληνίδα λογοτέχνιδα, ιστοριοδίφης, μεταφράστρια και λαογράφος. Ήταν μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του πνευματικού κόσμου των Επτανήσων και χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο Επτανήσια αλλά και Χειραφετημένη, όντας εκπρόσωπος του φεμινιστικού κινήματος.
Γεννήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 1900 στη Ζάκυνθο. Δεν απέκτησε πανεπιστημιακή μόρφωση, αλλά παρακολούθησε πληθώρα κατ’ οίκον ιδιωτικών μαθημάτων. Η πρώτη της παρουσία στη γραφή γίνεται με το περιοδικό Εύα Νικήτρια το 1921, με το οποίο και έδωσε τον λόγο σε γυναίκες της εποχής της να μιλήσουν για την καταπίεση, που ένιωθαν αλλά και για τον αγώνα για τα εκλογικά δικαιώματ, ως όργανο του Παραρτήματος του Λυκείου Ελληνίδων. Το περιοδικό έκλεισε το 1923 λόγω οικονομικών προβλημάτων, έχοντας ωστόσο προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις. Παράλληλα, το 1921 συμμετείχε στο πρώτο γυναικείο συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα. Μέσα από τις φεμινιστικές δράσεις της και τα περιοδικά της συνέβαλε στη διαμόρφωση του φεμινιστικού κινήματος στην Ελλάδα.
Αν και η καταγωγή της ήταν αριστοκρατική, δεν απομακρύνθηκε από τον λαό. Ενδιαφέρθηκε για την διάσωση και καταγραφή τραγουδιών και παραμυθιών από τη Ζάκυνθο, αλλά και ομιλιών που χρησιμοποιούνταν στο ζακυνθινό θέατρο. Μελέτησε γενικότερα τον πολιτισμό των Επτανήσων και έγραψε βιογραφίες για τον Ανδρέα Κάλβο, τον Διονύσιο Σολωμό και την Ισαβέλλα Θεοτόκη. Ακόμη, έγραψε μία μυθιστορηματική βιογραφία για την Πάπισσα Ιωάννα, αλλά και συλλογές διηγημάτων με θέμα το νησί όπου καταγόταν. Το 1927 διηύθυνε το περιοδικό Ιόνιος ανθολογία με πληθώρα σημαντικών κειμένων, που εξέδιδε ο άνδρας της ιστορικός Σπύρος Μινώτος, με τον οποίο είχε παντρευτεί το 1925. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εξέδωσε το περιοδικό Επτανησιακά Γράμματα, ενώ έγραφε άρθρα σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής. Ήταν ένθερμη υποστηρίκτρια του Δημοτικισμού. Το 1932 πρότεινε τη θέσπιση της εβδομάδας βιβλίου στην Αθήνα, η οποία διαρκεί μέχρι και τον 21ό αιώνα.
Μετακόμισε στην Αθήνα το 1931, μαζί με την έδρα του περιοδικού Ιόνιος Ανθολογία. Τότε γέννησε και τον γιο της, Διονύσιο-Άγγελο τον οποίο βάφτισε ο Άγγελος Σικελιανός, ο οποίος του αφιέρωσε το ποίημα του «Το Βρέφος». Το ζευγάρι βρέθηκε σε διάσταση και το 1936 πήρε διαζύγιο. Ωστόσο η Γιαννοπούλου συνέχισε να εργάζεται ατομικά για την εξερεύνηση ιστορικών στοιχείων από τα Επτάνησα.
Το 1951 έγινε μέλος της Ένωσης Διανοουμένων Γυναικών Ελλάδας. Έναν χρόνο αργότερα έχασε τη μητέρα της, ενώ και οι Σεισμοί του Ιονίου το 1953 που είχαν ως αποτέλεσμα την καταστροφή του σπιτιού, της βιβλιοθήκης και του αρχείου της, της προκάλεσαν έντονη μελαγχολία. Το 1956 διαγνώστηκε με καρκίνο, και στις 27 Απριλίου 1962 πέθανε στην Αθήνα.
- ΠΗΓΕΣ: el.wikipedia.org, biblionet.gr, offlinepost.gr