Αλιεύει η Σίσσυ Βώβου
Γράφει ο Δημήτρης Γκιβίσης
Πρέπει να μετατρέψουμε τον θυμό μας σε εξέγερση, για να προστατεύσουμε τη δική μας αυτόνομη ύπαρξη, τις ζωές μας, και τα σώματά μας, λένε στην Εποχή η Κιγκντέμ Σερίν και η Αϊσούν Γεκτανίρ, εκπρόσωποι της τουρκικής φεμινιστικής οργάνωσης Kadın Savunma Ağı (Δίκτυο Άμυνας Γυναικών). Συγχρόνως, αναφέρονται στην ανάγκη να ακυρωθεί η απόφαση αποχώρησης της Τουρκίας από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, στο καθεστώς ατιμωρησίας των αντρών δολοφόνων και στις προσπάθειες οργάνωσης της αλληλεγγύης και της αυτονομίας των γυναικών.
Παρακολουθούμε με μεγάλο θυμό τις εκατοντάδες γυναικοκτονίες που γίνονται κάθε χρόνο στην Τουρκία. Το 2021 είχαμε 497 γυναίκες λιγότερες. Θα μας δώσετε μια εικόνα αυτής της δραματικής κατάστασης;
Είμαστε και εμείς πολύ θυμωμένες. Το 2021 ήταν μια χρονιά κατά την οποία ο θυμός μας αυξήθηκε ακόμη περισσότερο. Εδώ που έχουν φτάσει οι μισογύνικες πολιτικές του καθεστώτος στην Τουρκία, οι μέθοδοι των γυναικοκτονιών έχουν γίνει πολύ πιο βάναυσες. Δεν υπάρχουν πλέον εμπόδια μπροστά στους άντρες δολοφόνους λόγω των πολιτικών ατιμωρησίας και της αποχώρησης της Τουρκίας από την Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης εν μία νυκτί, εκτός από τους αγώνες των γυναικών. Σε γενικές γραμμές, το 2021 υπήρξαμε μάρτυρες μιας διαδικασίας όπου οι επιθέσεις κατά των δικαιωμάτων μας οργανώθηκαν από ψηλά, από την μεριά του κράτους, και τόσο η δημόσια όσο και η ιδιωτική σφαίρα έγιναν πιο επισφαλείς με κάθε έννοια του όρου εν μέσω της «νέας κανονικότητας» της πανδημίας. Επίσης, οι επιθέσεις κατά της LGBΤQI+ κοινότητας έχουν επιταχυνθεί πολύ περισσότερο τώρα. Αλλά το 2021 ήταν επίσης και μια χρονιά όπου οι γυναικείοι αγώνες αυξήθηκαν, και οι δρόμοι γέμισαν από τα αιτήματα για ισότητα και ελευθερία των γυναικών. Μπορούμε να πούμε ότι έχουμε δυναμώσει. Προσπαθήσαμε να μετατρέψουμε το θυμό μας σε εξέγερση, για να προστατεύσουμε τη δική μας αυτόνομη ύπαρξη, τις ζωές μας, και τα σώματά μας.
Έχει επιδεινωθεί η κατάσταση μετά την αποχώρηση της Τουρκίας από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης τον περασμένο Ιούλιο;
Στην πραγματικότητα, η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης δεν εφαρμόστηκε για πολλά χρόνια πριν η κυβέρνηση αποφασίσει να αποσυρθεί η Τουρκία από αυτήν. Έχουμε μια μισογύνικη κυβέρνηση που τα τελευταία 18 χρόνια προσπάθησε βήμα προς βήμα να κανονικοποιήσει τις επιθέσεις κατά της ζωής των γυναικών. Θέματα όπως το πόσα παιδιά πρέπει να έχουν οι γυναίκες, τι πρέπει να φορούν, και πώς πρέπει να ζουν, αυτή η ανδροκρατούμενη κυβέρνηση προσπάθησε να γίνουν πολιτικά ζητήματα. Και οι δικαστικοί μηχανισμοί διαμορφώθηκαν επίσης από τέτοιες πολιτικές. Επιβλήθηκαν μειώσεις ποινών στους δράστες μόνο και μόνο επειδή φορούσαν γραβάτες και είχαν ευγενικούς τρόπους στις αίθουσες των δικαστηρίων. Τα εσώρουχα των γυναικών και η ύπαρξή τους στους δρόμους τα μεσάνυχτα προσπάθησαν να χρησιμοποιηθούν ως δικαιολογίες για τη νομιμοποίηση των γυναικοκτονιών. Οι δολοφόνοι δικάστηκαν είτε χωρίς να τελούν υπό κράτηση, είτε αθωώθηκαν. Οι γυναίκες που πήγαν στα αστυνομικά τμήματα για να κάνουν καταγγελίες στάλθηκαν πίσω στα σπίτια τους όπου ζουν με τους δράστες, και στην πραγματικότητα φυλακίστηκαν σε σπίτια όπου εκτίθενται σε βία. Ωστόσο, οι γυναίκες που υπερασπίστηκαν τη ζωή τους και που έπρεπε να σκοτώσουν για να μην σκοτωθούν, που εντόπισαν την πηγή της βίας και αγωνίστηκαν εναντίον της, τιμωρήθηκαν με βαριές ποινές. Πρακτικά, στην Τουρκία σήμερα η έκτρωση στα δημόσια νοσοκομεία δεν είναι δυνατή για μια νεαρή, ανύπαντρη γυναίκα. Εν ολίγοις, τα δικαιώματά μας είχαν ήδη καταστραφεί πριν την αποχώρηση από την Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, αλλά φυσικά τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα από τότε και μετά.
Ποιες είναι οι ευθύνες της τουρκικής κυβέρνησης για την έμφυλη βία; Και τι πρέπει να γίνει;
Πρώτον, η απόφαση αποχώρησης από την Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης θα πρέπει να ακυρωθεί, καθώς η Σύμβαση κατέστησε ορατές τις ανισότητες μεταξύ των φύλων και αναγκάζει τις κυβερνήσεις να πάρουν μέτρα ενάντια στη βία κατά των γυναικών. Η κυβέρνηση πρέπει να λάβει μέτρα για τα κοινωνικά προβλήματα που βασίζονται στο φύλο, και πρέπει αυτά να γίνουν ορατά στη δημόσια σφαίρα. Εάν λάβουμε υπόψη επίσης τα πολύ υψηλά ποσοστά ανεργίας, τα ποσοστά φτώχειας μεταξύ των γυναικών, σε συνδυασμό με τον αριθμό των γυναικοκτονιών και τις άλλες μορφές αντρικής βίας, η κυβέρνηση αφενός υπονομεύει τα κοινωνικοοικονομικά θεμέλια της αυτονομίας και της ευημερίας των γυναικών, και αφετέρου οργανώνει και χρησιμοποιεί τον μισογυνισμό ως μέθοδο διακυβέρνησης για χρόνια. Αυτές είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος των νεοφιλελεύθερων πατριαρχικών ή νεοφιλελεύθερων φασιστικών πολιτικών. Οι γυναίκες χρειάζονται καταφύγια ανάλογα με τον πληθυσμό, ίσους μισθούς, αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας, τέλος της επισφάλειας και της βίας. Αλλά η τουρκική κυβέρνηση είναι απολύτως απασχολημένη στο να στερεί ακόμη και τα υπάρχοντα δικαιώματά μας.
Πώς αντιμετωπίζουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης τις γυναικοκτονίες; Τι προτείνουν για να αντιμετωπιστεί η βία κατά των γυναικών;
Αρκετά είπαμε για το κυβερνών κόμμα. Είναι απόλυτα υπεύθυνοι για τις γυναικοκτονίες και τις άλλες μορφές αντρικής βίας που αντιμετωπίζουμε καθημερινά εδώ και 18 χρόνια. Ο υπουργός Οικογενειακών και Κοινωνικών Πολιτικών έφτασε στο σημείο να πει ότι η αύξηση της βίας κατά των γυναικών στη χώρα είναι «ανεκτή». Ο εθνικιστής μικρός κυβερνητικός εταίρος υποστηρίζει επίσης τον μισογυνισμό, και τα μη κυβερνητικά συντηρητικά κόμματα στοχοποιούν την Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης και νομιμοποιούν την αντρική βία με αντιδραστικές πολιτικές. Φυσικά, τα άλλα πολιτικά κόμματα του κατεστημένου που καταγγέλλουν κατά καιρούς τις γυναικοκτονίες και υπερασπίζονται την ισότητα των φύλων και τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, δεν έχουν μια ολιστική και αξιόπιστη πολιτική για την εφαρμογή της. Στην πραγματικότητα, όσο παραμένουν εντός των ορίων του νεοφιλελεύθερου πατριαρχικού συστήματος, δεν είναι δυνατό να επιτευχτεί η πραγματική ισότητα των φύλων και να αποτραπεί η αντρική βία. Το νεοφιλελεύθερο πατριαρχικό σύστημα είναι σήμερα η πηγή της αντρικής βίας. Θα πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτή την πηγή, όλους τους θεσμούς αυτού του συστήματος, όπως την οικογένεια, που σε πολλές περιπτώσεις γίνεται όργανο ελέγχου των σωμάτων των γυναικών και σκλαβιάς τους. Θα πρέπει επίσης να αντιμετωπίσουν τις παραδόσεις, τις κοινωνικές νόρμες, τις θρησκευτικές πολιτικές, και τη Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων, που είναι ένα μικρό μισογύνικο κράτος από μόνο του, το οποίο καθιστά τις γυναίκες υποδεέστερες και νομιμοποιεί τη βία. Το γυναικείο κίνημα απαιτεί να κλείσει η Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων, αλλά τα πολιτικά κόμματα απέχουν πολύ από αυτό. Όμως στην πραγματικότητα αυτό που χρειαζόμαστε είναι η ανασυγκρότηση της κοινωνίας πάνω στις αρχές του φεμινιστικού και του LGBTQI+ κινήματος, και όχι οι νοοτροπίες και οι κανόνες που εκμεταλλεύονται τις γυναίκες και βαθαίνουν την ανισότητα.
Μιλήσατε προηγουμένως για την ανάγκη να μετατραπεί ο θυμός σε εξέγερση. Πώς πιστεύετε ότι μπορούν να συνδυαστούν οι φεμινιστικοί αγώνες ενάντια στην πατριαρχία με τους αγώνες ενάντια στις πολλαπλές διακρίσεις που υφίσταται το «άλλο μισό του ουρανού» μέσα στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό;
Το φεμινιστικό κίνημα γεμίζει σήμερα τους δρόμους σε όλο τον κόσμο ενάντια στην πατριαρχία, την αντρική βία, την LGBTIQ+ φοβία, και τις μισογύνικες ξενοφοβικές δεξιές κυβερνήσεις σε μια συνεχή εξέγερση. Αντιστεκόμαστε σε τέτοιες κυβερνήσεις και ταυτόχρονα προσπαθούμε να οργανώσουμε την γυναικεία αλληλεγγύη, την αυτονομία των γυναικών και την συλλογικότητα στη βάση της ανισότητας των φύλων, της έμφυλης βίας, της φτώχειας, της πανδημίας, της οικονομικής και της οικολογικής κρίσης. Πιστεύουμε, ως μέλη του Δικτύου Άμυνας Γυναικών, ότι οι πολλαπλές οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές, οικολογικές και πολιτιστικές κρίσεις του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού συνδέονται στενά μεταξύ τους, και ενώνονται για να δημιουργήσουν την πηγή της καθημερινής, συστημικής και δομικής βίας κατά των γυναικών+, συμπεριλαμβανομένων και των παιδιών. Πιστεύουμε ότι το φεμινιστικό κίνημα πρέπει να οργανωθεί ως ένα συλλογικό φεμινιστικό κίνημα αυτοάμυνας ενάντια σε αυτήν την πολλαπλή αλλά ενιαία πηγή βίας, και κυρίως ενάντια στις οικονομικές-κοινωνικές κρίσεις και στον θρησκευτικό-εθνικιστικό-ετεροκανονιστικό μισογυνισμό, πάνω στις αρχές της φεμινιστικής εκκοσμίκευσης, της φεμινιστικής αυτονομίας, και της φεμινιστικής αλληλεγγύης. Για τις ζωές μας, τα σώματά μας, τη γη, την εργασία, και τα δικαιώματα όλων μας. Στην αλληλεγγύη!
16.Ιαν.22