Aλιεύει η Αλεξία Τσούνη
Του Δημήτρη Αγγελίδη
Στα διεθνή δικαστήρια αποφάσισε να αναζητήσει δικαίωση η 30χρονη Ιρανή πρόσφυγας Παρβίν Α. για τη βία, τους εξευτελισμούς και την καταπάτηση των δικαιωμάτων της επανειλημμένα από τις ελληνικές αρχές πριν από δύο χρόνια. Η Παρβίν, η οποία έφυγε από το Ιράν αντιμετωπίζοντας διώξεις λόγω του φύλου της, προσπάθησε να έρθει στην Ελλάδα το 2020 για να ζητήσει άσυλο, αλλά έπεσε θύμα έξι επιχειρήσεων επαναπροώθησης, οι τρεις τον Φεβρουάριο του 2020 στον Εβρο και στην ενδοχώρα, περίπου 200 χιλιόμετρα απόσταση από τη Θεσσαλονίκη, μία τον Μάρτιο έξω από την Κω και άλλες δύο τον Μάιο και τον Ιούλιο στον Εβρο.
Στην αρχή της εβδομάδας η Παρβίν προχώρησε σε καταγγελία κατά της Ελλάδας στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ για πολλαπλές παραβιάσεις του Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα. Στην καταγγελία περιλαμβάνονται βίντεο και φωτογραφίες που μπόρεσε να τραβήξει κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων παράνομων μυστικών επιχειρήσεων. Μεταξύ αυτών, τα τραύματα στο κορμί της από τα χτυπήματα των ελληνικών αρχών, όπως και βίντεο από άτυπο χώρο κράτησης στον Εβρο που χρησιμοποιεί για τις επαναπροωθήσεις η Ελληνική Αστυνομία, πρώτη φορά που δημοσιοποιείται οπτικό υλικό από τον χώρο.
Σε διαδικτυακή συνέντευξη Τύπου της οργάνωσης HumanRights360, που παρέχει νομική συνδρομή στην υπόθεση μαζί με το Ευρωπαϊκό Κέντρο Συνταγματικών και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ECCHR), η Παρβίν εμφανίστηκε σε βιντεοσκοπημένη δήλωση από τη Γερμανία, όπου ζει σήμερα, και περιέγραψε όσα έζησε στα χέρια των ελληνικών αρχών και την απόφαση που πήρε ήδη από την πρώτη επαναπροώθηση να ζητήσει δικαίωση.
«Υποσχέθηκα στον εαυτό μου κατά τη διάρκεια μιας από τις επαναπροωθήσεις ότι, όταν φτάσω στην Ευρώπη, θα προσφύγω στη Δικαιοσύνη και θα δικαιωθώ. Γιατί αυτές οι επαναπροωθήσεις και αυτή η βία πρέπει να σταματήσουν. Είμαστε άνθρωποι. Θέλω να συνεισφέρω στο να ανακτηθεί ο σεβασμός για τα ανθρώπινα δικαιώματα», υπογράμμισε.
Ο Στέφανος Λεβίδης από την ερευνητική ομάδα Forensic Architecture παρουσίασε μέρος της ανάλυσης του οπτικού υλικού και άλλων στοιχείων που τεκμηριώνουν τις κινήσεις των ελληνικών αρχών κατά τη διάρκεια των επχειρήσεων. «Το 2020 οι επιχειρήσεις επαναπροώθησης πολλαπλασιάστηκαν και έγιναν πιο βίαιες. Η υπόθεση της Παρβίν είναι πολύ σημαντική γιατί συμπυκνώνει όσα γνωρίζουμε για τις άλλες υποθέσεις», σημείωσε.
«Συνηθίζουμε την πολιτική κουλτούρα της υποκρισίας και του ψέματος που διατρέχει τον δημόσιο λόγο και τις πρακτικές της κυβέρνησης, της διοίκησης και των ευρωπαϊκών οργάνων. Ακυρώνεται το κράτος δικαίου, το ίδιο το κράτος λειτουργεί σαν κράτος-μαφία, δημιουργεί ένα παρακράτος και μας πάει σε άλλες εποχές, δικαιώνοντας την ακροδεξιά αντίληψη της αυτοδικίας», υπογράμμισε ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Κωνσταντίνος Τσιτσελίκης.
«Οι επαναπροωθήσεις αποτελούν τη μεταναστευτική πολιτική της Ελλάδας. Είναι ένα ολόκληρο σύστημα. Δεν μπορούν να γίνουν μαζικές απελάσεις από το εσωτερικό της χώρας χωρίς τη συντονισμένη δράση πολλών διαφορετικών υπηρεσιών στην Ελλάδα. Το ευρωπαϊκό πλαίσιο ενθαρρύνει πλέον την έλλειψη λογοδοσίας, τη στιγμή που ποινικοποιούνται η αλληλεγγύη και οι οργανώσεις. Για τις επαναπροωθήσεις βλέπουμε την απόλυτη σιωπή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής», σημείωσε ο Νιλς Μούιζνιεκς, διευθυντής Ευρώπης της Διεθνούς Αμνηστίας.
Η Χάνα Χαλκίκι από την οργάνωση ECCHR σημείωσε ότι η προσφυγή έγινε σε διεθνές δικαστικό όργανο και όχι στην Ελλάδα, καθώς έχει γίνει ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει στη χώρα μας ανεξάρτητη ερευνητική αρχή για υποθέσεις κρατικής βίας, όπως σημειώνουν διεθνείς οργανισμοί αλλά και όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι πολλές υποθέσεις δικαιώνονται στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, αφού πρώτα δεν είχαν βρει δικαίωση στην ελληνική Δικαιοσύνη.