Στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων για την Ημέρα της Γυναίκας, την 8η Μάρτη 2022, έλαβε χώρα στην πλατεία Κοραή και το δρώμενο-παρέμβαση του Μωβ, με στόχο να ευαισθητοποιήσει και να εγείρει στην κοινότητα συναισθηματικές και νοητικές διεργασίες πάνω στο γυναικείο ζήτημα -με όλες του τις προεκτάσεις (βία κατά των γυναικών, σεξισμός, στερεότυπα, κλπ.)- αλλά και τη θέση της γυναίκας κάθε αυτήν.
«Επί σκηνής», τέσσερις γυναίκες-μάσκες, στερεοτυπικές φιγούρες, στέκονται ακίνητες και αγέλαστες, προτάσσοντας καθεμία, εν είδη όπλου, το σύμβολο του κοινωνικού ρόλου που της έχει επιβληθεί (μπιμπερό, πιγκάλ, χαρτοφύλακας, προφυλακτικό). Η κοινωνία μας καλεί να βάλουμε τικ σε ένα multiple choice test στερεοτύπων, προκειμένου να μας ασκεί έλεγχο: Αγία μητέρα, ευσεβής νοικοκυρά, αμείλικτη καριερίστα ή «τσούλα»; Διάλεξε και στη συνέχεια υπηρέτησε τον κατασκευασμένο σου ρόλο άψογα, ακούραστα, με υποταγή.
Φώτο: Μαργαρίτα Μαρούτσου
Πηγή: Marios Lolos https://www.facebook.com/marios.lolos.1
Στο κέντρο μία γυναίκα, σύμβολο της ομορφιάς των επιβεβλημένων φαύλων προτύπων, περπατά μηχανικά πάνω στον διάδρομο-πασαρέλα που της έχει επιβληθεί, έναν διάδρομο που όμως είναι κόκκινος, από των αίμα όλων αυτών των γυναικών που σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο αγωνίστηκαν για την αυτοδιάθεσή τους, την ισότητα, την ελευθερία. Συμπληρώνοντας την εικόνα των προτασσόμενων συμβόλων και σε αντιδιαστολή με αυτά, στο τέλος του ηχογραφημένου κομματιού, στέκεται στην άκρη του διαδρόμου και προτάσσει το αιδοίο, με το όνομά του, την εικόνα του και την ανατομία του. Το δικό μας όπλο είναι το αιδοίο μας, η ύπαρξή μας και η επίγνωση πάνω στην ύπαρξή μας, σύμβολο που συσπειρώνει, εκκινεί και συνεχίζει αγώνες, εκπυρσοκροτεί στις κοινωνίες, μέχρι «να μη μείνει πέτρα πάνω σε πέτρα, πέτρα πάνω σε πέτρα, πέτρα πάνω σε πέτρα…».
Μπροστά από όλα αυτά, η γυναίκα απεκδυμένη των ρόλων της, ιδέα, ξωτικό, ρωτά: «Εσύ πώς θες να είμαι;», «εγώ πώς με θέλω;», «εμείς τι θέλουμε για εμάς;», επαναθέτοντας το ζήτημα και εντάσσοντας τους διαδηλωτές-κοινό στο δρώμενο και τη συζήτηση.
Οι απαντήσεις στην ερώτηση «εσύ πώς με θες», που κόλλησαν οι διαδηλωτές πάνω στη γυναίκα που ρωτούσε.
Ταυτόχρονα, ακούμε ένα ηχητικό κομμάτι-κολλάζ από σεξιστικές ατάκες, λεκτικά στερεότυπα του πατριαρχικού φαντασιακού, βαθιά ριζωμένα στο συλλογικό ασυνείδητο. Οι σεξιστικές εκφράσεις είναι πολυάριθμες, ο ρυθμός τους καταιγιστικός, σαν ριπές οπλοπολυβόλου, ώστε κανείς/καμία να μη μπορεί να μείνει αδιάφορος/η. Προέρχονται από όλα τα φύλα και όλους τους χώρους, εργασία, σπίτι, οικογένεια, διασκέδαση, πολιτική, ΜΜΕ, ακούγεται δημοσιογράφος αλλά και ο Πρωθυπουργός της χώρας. Για να πολεμήσουμε την αρρώστια, πρέπει να εντοπίσουμε καθαρά όλες τις περιοχές που έχει μολύνει. Έχουμε τόσο γαλουχηθεί με αυτές τις ατάκες, που πιθανότατα πολλές φορές, να μας περνάνε απαρατήρητες. Εντύπωση προκάλεσε το γεγονός πως κατά την γενική πρόβα, μια παρέα ανδρών που βρισκόταν δίπλα, καθώς εκτελούσαν τεχνικές εργασίες σε κάποιο κατάστημα, διασκέδαζαν με την ψυχή τους και επιδοκίμαζαν κάθε μία από τις ατάκες που ακούγονταν! Και δεν είναι προφανώς μόνο αυτοί. Δυστυχώς υπάρχουν κι άλλοι πολλοί εκεί έξω. Και ζουν μαζί μας και συνδιαμορφώνουν μαζί μας την κοινωνία και το πολίτευμά μας. Συνυπάρχουν μαζί με όλους όσους αηδίασαν, εξοργίστηκαν, ακόμα και δάκρυσαν όταν άκουσαν τις ίδιες ατάκες στην πρόβα αλλά και στο δρώμενο στις 8 Μάρτη. Θέλουμε να πιστεύουμε πως έστω κι ένας από εκείνη την παρέα ανδρών, πήγε στο σπίτι του το βράδυ, ανακάλεσε την εμπειρία του από την πρόβα, κι αναρωτήθηκε γιατί γέλασε… Αν ακόμα και η τέχνη δεν καταφέρει κάτι τέτοιο, τότε ποιος, ποια ή τι;
Τη ροή της λεκτικής σεξιστικής βίας του ηχητικού μέρους της σύνθεσης, σπάει η μία γυναικεία φωνή των πολλών γυναικών που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται καθημερινά για τα δικαιώματά μας. Αυτές που στέκονται ακούραστα πλάι σε καθεμιά από μας χωριστά και σε όλες μας μαζί. «Η άνθρωπος», «εγώ αδελφή μου σε πιστεύω», «ούτε του πατρός μου, ούτε του αντρός μου, είμαι [επικαιροποιημένο] η εαυτή μου», «κι αν δεν γυρίσω απόψε κάψτε την πόλη», συνθήματα του φεμινιστικού κινήματος, το οποίο διαχρονικά πρωτοστατεί στους κοινωνικούς αγώνες ενάντια στην πατριαρχία και σε όλες τις μορφές καταπίεσης που απορρέουν από αυτήν.
Και η απάντηση έρχεται από το κοινό-διαδηλωτές που ενώνουν τη φωνή τους με τις πρωταγωνίστριες, ενώ αυτές πετούν τα σύμβολα του ρόλου τους, για να φωνάξουν με σηκωμένες τις γροθιές:
«Ούτε δούλα ούτε και κυρά, πάντα φεμινίστρια και πάντα αντιφά»
Την παρέμβαση εκκινεί το τραγούδι «Καμία Μόνη», της Νατάσας-Φαίης Κοσμίδου, ένα καλλιτεχνικό ολιστικό κοίταγμα πάνω στο ζήτημα, που σύσσωμες ανατριχιάσαμε όταν το πρωτακούσαμε, καθώς είδαμε τις εαυτές μας μέσα στους στίχους του!
Τα χέρια μου
η φωνή μου
το κορμί μου
τα μάτια μου
όλα αυτά
είναι δικά μου
και μπορώ …
να τα ντύνω να τα γδύνω !
Σε κανέναν ή και σε όλους να τα δίνω.
Μάνα Αν θέλω θα γίνω
με άντρα ή χωρίς.
Τίποτα σε μένα δεν θα το στερείς.
Τα σώματά μας δεν είναι πλέον στόχοι
Και Το όχι είναι όχι !
Θέλω λίγο να σκεφτείς γιατί ποτέ δεν ρωτάς τι φοράει ο βιαστής ! …
Βαρέθηκα …
Να με διακόπτεις να υποτιμάς Τίποτα σε μένα να μην το εκτιμάς !
Βαρέθηκα …
στην δουλειά μου όσο κι αν μοχθω κι ένας άντρας πάντα να χει καλύτερο μισθό.
Βαρέθηκα …
να φοβάμαι σπίτι να γυρίσω
μην τυχόν και συναντήσω
Χέρι αντρικό
Που θα μου κάνει κακό
Βαρέθηκα …
να παπαγαλίζεις την απάτη Πώς οι άντρες μας σκοτώνουν από αγάπη
Βαρέθηκα …
να λέω η ζωή τύχη μου έχει δώσει που κάποιος ακόμα δε με έχει σκοτώσει.
Θέλω να είμαι λεύτερη και όχι γενναία να μην κάνω τον σταυρό μου που δεν είμαι τυχαία η …
Καμία μόνη
Καμία λιγότερη
Μαρίνα , Ανώνυμη , Σοφία , Φρόσω , Ελένη , Ερατώ.
Ανώνυμη , Σούζαν και για την Βάσω.
Άννυ 4 χρονών …
Φαχίμα , Μαρία και Καρολάιν.
Ντιάνα , Ραμπίγια , Κλειώ.
Ανώνυμη, Γαρυφαλλιά , Κριστίνα.
Μυρτώ 3 χρόνων ,
Ανώνυμη 86 χρονών
και πόσες αδερφές μας που ποτέ δεν μάθαμε …
Δεν είναι οικογενειακά δράματα
Δεν είναι οικογενειακή υπόθεση.
Είναι η πιο ακραία έμφυλη και σεξιστική βία και λέγεται
ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ !
Aν χρειαστείς βοήθεια
Έλα σε μένα ! …
Βίντεο: Αναστασία Γκολιομύτη
Ευχαριστούμε πολύ τη Ζωή Μίχα, για τη σύλληψη και τη σκηνοθεσία, την Αλεξία Τσούνη για την οργάνωση, το ηχητικό μοντάζ και την όλη της φροντίδα προκειμένου η ιδέα να γίνει πράξη, την Αγγέλα Τομαρά για το ενδυματολογικό κομμάτι, τις: Μοσχούλα Ατσιδαύτη, Χριστιαλένα Γιάννου, Βέρα Κατσιμπάρου, Χριστίνα Μανουσάκη, Σοφία Ρούβα (ομάδα Ανδρομέδα), και Δήμητρα Σιαηλή, που στάθηκαν αδιαμαρτύρητα μέσα στο κρύο και «έπαιξαν τους ρόλους τους», τις: Νατάσα Φαίη Κοσμίδου, Ελευθερία Μάζαρη, Έρη Μανουρά και Ιωάννα Παπακωνσταντίνου, από τη Συντροφιά των Ονειροπόλων (Θέατρο Άλφα), που ερμήνευσαν ζωντανά το τραγούδι, καθώς και όλες τις φίλες και τους φίλους, που μας έστειλαν τις σεξιστικές ατάκες που έχουν ακούσει κατά καιρούς και ιδιαίτερα όσες και όσους εξ αυτών «αναγκάστηκαν» να τις αναπαράξουν για να τις ηχογραφήσουμε.
Επίσης ευχαριστούμε θερμά την Ανοιχτή Ορχήστρα για τη σύμπραξη και τον Γιάννη Ταβλά, που έντυσε μουσικά το λεκτικό σεξιστικό κολλάζ.
Ήταν υπέροχο που τόσες και τόσοι άνθρωποι βρεθήκαμε και συνδημιουργήσαμε πάνω σε ένα κοινό όραμα. Οι αγώνες συνεχίζονται. Στα επόμενα!
Το Μωβ