Μπεκατώρου : «Βιασμός μέσω grooming»
Γράφει η Στέλλα Σάμου
Να είμαστε όλες και όλοι έξω από το Πρωτοδικείο Αθηνών (Δέγλερη 4, πάροδος Δικαστικού Μεγάρου Λεωφ. Αλεξάνδρας), την Τρίτη 07/06, στις 09.00π.μ. Η Αμαλία, η ιστιοπλόος που κατήγγειλε τον προπονητή της, ξανακαταθέτει.
Στις 8 Απριλίου 2022, η Αμαλία καταθέτει κεκλεισμένων των θυρών για τους πολλαπλούς βιασμούς που υπέστη ως παιδί, από τον προπονητή της, στην ιστιοπλοΐα. Στον διάδρομο έξω από την δικαστική αίθουσα ακούγονται τα βίαια ξεσπάσματα του κατηγορουμένου, καθώς και η φωνή της Αμαλίας, η οποία προσπαθεί, με αξιοπρέπεια και ψυχραιμία, να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Για 6 εξοντωτικές ώρες στέκεται όρθια στην μέση της ψυχρής αίθουσας, με τον κατηγορούμενο να κάθεται από πίσω της σε μικρή απόσταση, μιλώντας στην έδρα με όσο το δυνατόν περισσότερες λεπτομέρειες για την κακοποίησή της.
Τον Ιανουάριο του 2021 ο φερόμενος ως δράστης, δίχως αιδώ, ομολόγησε δημοσίως στα ΜΜΕ ότι είχε ολοκληρωμένες σεξουαλικές σχέσεις με την τότε 12χρονη αθλήτρια του. Επικαλείται μάλιστα «συναίνεση» από το παιδί, που ήταν τότε η Αμαλία.
Η Αμαλία κατά τη διάρκεια της δίκης βιώνει ένα μαρτύριο, όχι μόνο γιατί, για τις ανάγκες της δίκης, πρέπει να ανακαλέσει στην μνήμη της τα όσα τραγικά βίαια έζησε κατά την παιδική της ηλικία, μάλιστα καλείται να καταθέσει για δεύτερη φορά, αλλά αντιμετωπίζεται όπως ακριβώς συμβαίνει με όλες τις ενήλικες γυναίκες που καταγγέλλουν τον βιασμό τους, σαν να ήταν η ίδια ο «θύτης», μάλιστα στην αρχή της διαδικασίας ο προπονητής υποστήριξε ότι η Αμαλία τον «προκάλεσε», τι ακριβώς ήθελε να μας πει, ότι το 11χρονο σχεδόν τον «αποπλάνησε»! Μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου η ίδια και η οικογένεια της στοχοποιούνται, μέσα από την αναπαραγωγή καθαρά σεξιστικών στερεοτύπων. Κάποια από αυτά τελείως αναχρονιστικά «ήμασταν σχεδόν λογοδοσμένοι», υποστηρίζει ο κατηγορούμενος, με την μητέρα της Αμαλίας να απαντά: «Είναι παράλογο, εξωφρενικό και χυδαίο να λένε ότι εγώ την είχα λογοδώσει και ακόμη πιο χυδαίο είναι, ενώ η Αμαλία βρήκε τη δύναμη να το καταγγείλει, τώρα να τη λοιδορούν.»
Το αποτέλεσμα είναι η Αμαλία να βιώνει εκ νέου, τον στιγματισμό και την περιθωριοποίηση που έζησε ως παιδί, από το ίδιο τοξικό, κοινωνικό περιβάλλον που την στιγμάτισε, την απομόνωσε και την βύθισε στην σιωπή και την ντροπή για σχεδόν μια δεκαετία.
Όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις υποθέσεις, το θύμα καταλήγει να βρίσκεται στο στόχαστρο και όλοι να απομακρύνονται από αυτό. Ο περίγυρος επιλέγει να κρατά αποστάσεις «για να μην μπλέξει», «γιατί η θέση του είναι πολύ λεπτή», «γιατί οι γονείς τον είχαν αυτόν μέσα στο σπίτι τους». Αναδεικνύοντας όλη την παθογένεια της κοινωνίας και πόσο κανονικοποιημένη είναι η έμφυλη βία στην ελληνική κοινωνία, πως η κοινωνική ανοχή στην κακοποίηση και οι θεσμικές ανεπάρκειες συνθλίβουν και φιμώνουν τα θύματα, δημιουργώντας ταυτόχρονα μια αίσθηση παντοδυναμίας στους δράστες.
Αλήθεια, πως αντέδρασε ο Ιστιοπλοϊκός Όμιλος όταν ήρθε στην επιφάνεια το επαναλαμβανόμενο σεξουαλικό έγκλημα στο εσωτερικό του, πέραν του να απομακρύνει μέσα σε μια νύχτα το συγκεκριμένο προπονητή; Έκανε κάποια έρευνα για να εξετάσει τι συμβαίνει με τα παιδιά τα οποία τους εμπιστεύονται οι γονείς; Ενημέρωσε την Ομοσπονδία;
Η μαρτυρία της Σοφίας Μπεκατώρου όμως, πριν λίγες μέρες δίνει επιτέλους μια άλλη διάσταση στην υπόθεση. Σύμφωνα με εκείνη, η Αμαλία όπως και η οικογένειά της έπεσαν θύματα grooming: ο δράστης μεθοδικά και συστηματικά προσπάθησε και κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη και την φιλία της οικογένειας, ώστε να έχει ανεμπόδιστη πρόσβαση στο παιδί. Με αυτόν τον τρόπο κατάφερε να εγκλωβίσει την Αμαλία, τρομοκρατώντας και απειλώντας την ότι θα σκοτώσει την ίδια και την οικογένειά της αν μιλούσε, μέχρι που έφτασε στο σημείο να τη βιάσει. Εκμεταλλευόμενος την εξουσία που του προσέδιδε ο ρόλος του στη σχέση προπονητής-αθλήτρια και το προφίλ που είχε καλλιεργήσει στην κοινότητα του Ωρωπού, ο προπονητής φρόντισε να διαμορφώσει ένα περιβάλλον στο οποίο η ίδια δεν θα γινόταν ποτέ πιστευτή.
Σήμερα στο δικαστήριο βλέπουμε μια 23χρονη γυναίκα, έναν άνθρωπο συγκροτημένο και ταπεινό, που βρήκε το συγκλονιστικό και συγκινητικό συνάμα θάρρος να καταγγείλει ό,τι χειρότερο συνέβη ποτέ στη ζωή της. Βλέπουμε την 23χρονη γυναίκα και ξεχνάμε το δωδεκάχρονο παιδί που βιάστηκε. Συχνά ακούγονται ερωτήματα στην δικαστική αίθουσα από τους συνηγόρους υπεράσπισης όπως: «Είχε η Αμαλία την όψη ενός βιασμένου παιδιού;» «Ήταν καταρρακωμένη;» ή τοποθετήσεις όπως: «Εγώ αν είχα βιαστεί δεν θα αντιδρούσα έτσι και πάντως σίγουρα δεν θα συνέχιζα την ιστιοπλοΐα».
Πώς και ποιος ορίζει πώς φαίνεται και αντιδρά ένα βιασμένο παιδί; Το πώς διαχειρίζεται το τραύμα του βιασμού το θύμα, είναι προσωπική υπόθεση. Τα στερεότυπα περί καταρρακωμένων, μη λειτουργικών ανθρώπων χρόνια τώρα έχουν καταρριφθεί.
Και συνεχίζονται τα ερωτήματα: «Μήπως τον ήθελε τον προπονητή η Αμαλία; Μήπως εν τέλη ήταν ερωτευμένη;»
Λέγοντας ότι η Αμαλία ήταν ερωτευμένη, άρα υπονοώντας τη συναίνεσή της, στοχεύουν να απομακρυνθεί η πιθανή καταδίκη του κατηγορουμένου για το αδίκημα του βιασμού. Όλο το οπλοστάσιο του victim blaming είναι σε χρήση στη δίκη της Αμαλίας κι ας ήταν ένα παιδί μόλις 11-12 χρονών την εποχή που διαπράττονταν το έγκλημα. Είναι δυνατόν το παιδί να έχει συναινετική ερωτική σχέση με έναν ενήλικα κατά πολύ μεγαλύτερο της; Αντί να αναρωτιούνται στην αίθουσα του δικαστηρίου, αν η Αμαλία ήταν ερωτευμένη ή όχι με τον προπονητή της, ας αναρωτηθούν καλύτερα τι ήθελε ένας 29χρονος από ένα 12χρονο. Κάθε άλλη προσέγγιση λειτουργεί απλά ως «ξέπλυμα» του βιαστή. Και το κοινωνικό μήνυμα που μένει στις συνειδήσεις όλων είναι ότι η δωδεκάχρονη Αμαλία «τα ήθελε». Είναι δυνατόν εν έτει 2022 να δίνεται το μήνυμα ότι ένα παιδί 12 ετών έχει την αντιληπτική ικανότητα να συνάψει συναινετική ερωτική σχέση με έναν ενήλικα; Ο κίνδυνος που ελλοχεύει είναι να δοθεί το κοινωνικό μήνυμα ότι εάν το θύμα αποφασίσει να κυνηγήσει τον βιαστή του, κινδυνεύει να στιγματιστεί ως «Λολίτα», αγαπημένος μύθος του κάθε φαλλοκράτη.
Στην τελευταία δικάσιμο, η Αμαλία ξέσπασε σε λυγμούς και λίγα λεπτά αργότερα τρέχοντας έξω από την αίθουσα, έπαθε κρίση πανικού στο διάδρομο, έξω από την αίθουσα όπου εκδικαζόταν η υπόθεση Λιγνάδη. Στο βάθος, πάνω από τα επιδεικτικά γέλια του συνηγόρου υπεράσπισης του Λιγνάδη, ακουγόταν η Αμαλία να λέει: «Δεν μπορώ άλλο, δεν μπορώ, δεν μπορώ»..
Μέσα στα αναφιλητά της κρύβεται όλος ο πόνος των θυμάτων κακοποίησης.
Εμείς Αμαλία σε πιστεύουμε.
Δηλώνουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας στο θύμα, καθ’ όλη τη διάρκεια της εξαιρετικά επώδυνης διαδικασίας στην οποία εκτίθεται, προσπαθώντας να βρει δικαίωση.
Πρέπει επιτέλους να τελειώνουμε με την εποχή που, όταν μία γυναίκα πέφτει θύμα βιασμού πρέπει να δικαστεί και να καταδικαστεί από την κοινωνία και καμιά φορά και από τα δικαστήρια σαν να είναι η ίδια ένοχη, πρέπει να πάψει να αναβιώνει, πρέπει να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας
Είμαστε δίπλα στην Αμαλία. Είμαστε δίπλα στο παιδί.
Να είμαστε όλες και όλοι έξω από το Πρωτοδικείο Αθηνών (Δέγλερη 4), την Τρίτη 07/06, στις 09.00π.μ. Η Αμαλία ξανακαταθέτει.
Πρώτη φωτο: Το εμβληματικό πανό του Μωβ που σηκώνουμε σε όλες τις σχετικές δίκες, εδώ στην πρόσφατη διαδήλωση για τη Γεωργία Μπίκα.
Περιγραφή φωτογραφίας για άτομα με οπτική αναπηρία: Γυναίκες κρατούν πανό εναντίον της βίας κατά των γυναικών, σε πρόσφατη διαδήλωση. Η δεύτερη φωτογραφία δείχνει την Αμαλία σε προηγούμενη δικάσιμο να ευχαριστεί τον αλληλέγγυο κόσμο έξω από το δικαστήριο. Η τρίτη φωτογραφία δείχνει την Σοφία Μπεκατώρου.