Μια μικρή ιστορία… της (Ουκρανής) Λιούντα

Γράφει η Δήμητρα Σιατερλή

Η Λιούντα είναι μια αγαπητή φίλη, στάθηκε στο πλευρό της μάννας μου στην αρρώστια της, και συνέχισε να δουλεύει καθαρίζοντας σπίτια στην Αθήνα μέχρι το 2012- 2013. Είναι μια γενναία και αγέρωχη , πολύ αξιοπρεπής γυναίκα που δούλεψε επί χρόνια στην Σιβηρία για να μαζέψει χρήματα να αγοράσει ένα διαμέρισμα γι αυτήν και για την κόρη της που ωστόσο ζούσε με την γιαγιά. Έμεινε εκεί περίπου 10 χρόνια, όταν γύρισε η κόρη της σχεδόν δεν την αναγνώρισε. Επιστρέφοντας έγινε η περεστρόικα και τα χρήματα που έφερε μαζί της έχασαν την αξία τους. Κατάφερε να αγοράσει μόνο ένα ψυγείο.

Στην συνέχεια ήρθε στην Ελλάδα όπως τόσες και τόσες γυναίκες. Έφυγε από την Αθήνα μετά από άλλα δέκα χρόνια γιατί η μέση της είχε βλαφτεί από την πολλή δουλειά.  Όμως όπως θα διαβάσετε, ο πόλεμος που τώρα μας τον πουλάνε  για κάτι καινούργιο οι ευρωπαίοι δημοσιογράφοι – ευτυχώς όχι όλοι- άνοιξε μια τεράστια τρύπα στο διαμέρισμα που είχε καταφέρει να αγοράσει με τις οικονομίες της. Κι έτσι εγκατέλειψε το διαμέρισμα που με τόσο κόπο είχε αποκτήσει.

Της έγραψα για να μάθω πως είναι, αν τα καταφέρνει ακόμα. Ξέρω ότι δουλεύει ακόμα για να ζήσει, νομίζω οτι φτιάχνει λουλούδια σε ανθοδέσμες για το κοιμητήριο του Ντόνετσκ. Το Ντόνετσκ είναι η πόλη που περισσότερο από όλες τις άλλες έχει υποστεί τα δεινά του πολέμου. Μου έστειλε αυτές τις φωτογραφίες σε προηγούμενη αλληλογραφία και αυτή την ενημέρωση μεταφρασμένη από τα ρωσικά.

Θάθελα να την διαβάσετε. Αυτά που μου γράφει επιβεβαιώνουν όσα, σε εναλλακτικά κανάλια και στο διαδίκτυο έχουν γραφτεί γι αυτόν τον επινοημένο πόλεμο . Αυτός ο πόλεμος είναι προσεκτικά προμελετημένος από το βαθύ Αμερικάνικο κράτος, τον έχουν επιδιώξει και εφαρμόζουν βήμα προς βήμα το σχέδιό τους που είναι πολυμέτωπο αλλά και  για να διαλυθεί και να γονατίσει οικονομικά η Ευρώπη. Δεν συζητώ για το τί πληρώνει ο πληθυσμός στην Ουκρανία.

το γράμμα μετέφρασε η Δήμητρα από τα  ρωσικά στα αγγλικά

Το 2014 έγινε ένα πραξικόπημα, οι Ναζί ήρθαν στην εξουσία. Ήθελαν να κάνουν εμάς, που μιλάμε ρωσικά, να μιλήσουμε ουκρανικά, ήρθαν με όπλα, οι δικοί μας άνθρωποι έπρεπε επίσης να πάρουν τα όπλα, οι ανθρακωρύχοι πήγαν να πολεμήσουν, και οι περισσότεροι από τους άνδρες, ένας μικρότερος αριθμός ανδρών κατέφυγε στη Ρωσία. Το σπίτι μου είναι στα περίχωρα του Ντονέτσκ, στην ουκρανική πλευρά, έτσι τα περίχωρά μας υπέφεραν περισσότερο. Όταν άρχισαν να το βομβαρδίζουν, το είδα από τον ένατο όροφο του διαμερίσματός μου. Και τότε άρχισαν οι βομβαρδισμοί και οι άμαχοι πέθαναν πολλοί. Στην αρχή πήγα να τραβήξω φωτογραφίες ανάμεσα στους βομβαρδισμούς. Οι βομβαρδισμοί συνεχίστηκαν για σχεδόν 3 χρόνια, μετά υπογράφηκε συμφωνία κατάπαυσης του πυρός με την Ουκρανία, έγινε πιο εύκολο, αλλά εξακολουθούσαν να ρίχνουν περιοδικά και ο στρατός μας όχι.

 Ο Πούτιν μας επέτρεψε να εκδίδουμε ρωσικά διαβατήρια, οπότε οι Ουκρανοί ανησύχησαν, αυτοί χρειάζονταν γη, όχι εμείς. Στα εδάφη μας, στα ανατολικά, υπάρχει ο άνθρακας, τα υπόλοιπα εδάφη ζούσαν εις βάρος μας. Οι Ουκρανοί οχυρώνουν τη γραμμή επαφής εδώ και 8 χρόνια, έφεραν εξοπλισμό και τώρα το ΝΑΤΟ τους βοηθάει με όπλα και ανθρώπους. Είναι δύσκολο για εμάς, αλλά είμαι σίγουρη ότι έχουμε την αλήθεια με το μέρος μας. Στη Μαριούπολη, οι Ουκρανοί κρύβονται πίσω από τον άμαχο πληθυσμό, στα σπίτια και στα διαμερίσματά τους στους ορόφους, ενώ οι άνθρωποι (ένοικοι) οδηγούνται στο υπόγειο, σκοτώνονται, πυροβολούνται στα αυτοκίνητα, στους δρόμους, στις αυλές, πτώματα παντού και πολυώροφα κτίρια πυροβολούνται με βαρέα όπλα και φλογοβόλα… … Τώρα οι Ναζί έχουν όπλα του ΝΑΤΟ και πυροβολούν σε όλη την πόλη, 300-400 οβίδες καθημερινά, ποτέ δεν ξέρεις πού θα χτυπήσουν. Προηγουμένως, μόνο τα περίχωρα της πόλης υπέφεραν. Πολλοί άνθρωποι έχουν φύγει. Εγώ δεν θέλω να πάω πουθενά, πάω στη δουλειά. Τα παιδιά μου μετακόμισαν στην άλλη άκρη της πόλης, πιο κοντά στη Ρωσία, αλλά ούτε εκεί είναι ασφαλές, πάνε στη δουλειά. Ελπίζω για το καλύτερο. Σε φιλώ Λιούντα»

ЗДРАВСТВУЙТЕ ДИМИТРА И ТВОЯ СЕМЬЯ .В 2014 году был государственный переворот, к власти пришли нацисты. захотели нас, говорящих по русски, заставить говорить по украински,пришли с оружием, нашему народу тоже пришлось взять оружие, пошли  воевать шахтеры, и большая часть мужчин, меньшая часть мужчин сбежала в Россию.Мой дом на окраине города Донецка, со стороны Украины, поэтому нашей окраине больше всех досталось. И аэропотрт рядом, когда его начали бомбить, я с девятого этажа-из своей квартиры видела это. А потом начались бомбежки и мирного населения Погибло много людей. Сначала я в перерывах между обстрелами ходила фотографировала.Почти 3 года продолжались обстрелы, потом подписали с украиной соглашение о перемирии, стало легче, но все равно они стреляли периодически, а наши военные нет. Путин разрешил нам выдавать Российские паспорта, вот укры забеспокоились, им нужна земля, не мы.На наших территориях , на востоке, уголь, остальные территории жили за наш счет. Все 8 лет укры на линии разграничения укреплялись, свозили технику, теперь им и НАТО помогает, людьми и оружием.Нашим тяжело , но, я уверена, правда на нашей стороне.Русские продвигаются медленно, в Мариуполе, укры прячутся за мирное население, в их домах и квартирах на этажах, а людей загоняют в подвал, убивают, расстреливают в машинах, на улицах, во дворах, везде трупы а многоэтажные дома расстреливают  из тяжелого оружия и огнеметов Путин опередил укров на 2 дня, иначе и Донецку пришлось пережить бы тоже, что и Мариуполю.Сейчас  у нацистов есть оружие НАТО ,и они стреляют по всему городу, ежедневно по 300-400 снарядов,не знаешь куда прилетит Раньше только окраины города страдали.Многие люди выехали . я не хочу никуда ехать, хожу на работу. дети переехали на другой конец города, ближе к России, но и там сейчас небезопасно, ходят на работу.Надеюсь на лучшее. Целую Люда