Είναι γυναίκες, σύζυγοι, μητέρες, εργαζόμενες, μα πάνω απ’ όλα είναι νοσηλεύτριες! Οι σύγχρονες γυναίκες καλούνται να ανταπεξέλθουν σε πολλαπλούς ρόλους, μα κάποιες από αυτές όχι μόνο καταφέρνουν να εξισορροπήσουν τις ανάγκες όλων των παραπάνω ρόλων, αλλά ταυτόχρονα επιτελούν και ύψιστο λειτούργημα, όπως αυτό της νοσηλεύτριας, προσφέροντας υπηρεσίες περίθαλψης και φροντίδας προς το συνάνθρωπο κατά τις δύσκολες ώρες μιας ασθένειας, ενός χειρουργείου, ενός ατυχήματος. Οι γυναίκες αυτές αναμφισβήτητα αξίζουν τον αμέριστο σεβασμό όλης της κοινωνίας, ανδρών και γυναικών! Και κανείς, μα κανείς δεν επιτρέπεται να φέρεται στις γυναίκες αυτές με πρόστυχο, χυδαίο, σεξιστικό τρόπο, και μάλιστα κατά την ώρα της εργασίας τους, κατά την ώρα που οι ίδιες επιτελούν το λειτούργημά τους προς τους ασθενείς τους μέσα στο χώρο ενός δημόσιου νοσοκομείου!
Δύο νοσηλεύτριες του Γ.Ν. Άρτας έσπασαν τη σιωπή τους και μίλησαν στο “Μαχητή” για όλα όσα βίωσαν από ανώτερό τους, με μοναδικό σκοπό να προστατέψουν τις υπόλοιπες γυναίκες συναδέλφους τους από σεξιστικές συμπεριφορές ανάλογες με αυτές που οι ίδιες βίωσαν μέσα στο χώρο του Γ.Ν. Άρτας! Κι αν νομίζετε ότι οι ίδιες έμειναν άπραγες όλο το προηγούμενο διάστημα, θα σας απαντήσω ΟΧΙ δεν έμειναν άπραγες, αλλά αντιθέτως έπραξαν τα δέοντα απευθυνόμενες σε όλους τους ανώτερους αρμόδιους φορείς, ακολουθώντας ιεραρχικά τη σειρά στο Γ.Ν. Άρτας, ενημερώνοντάς τους για τη σεξιστική επίθεση που δέχονταν και υποβάλλοντας έγγραφη αναφορά! Το τί συνέβη μετά… αποτελεί μυστήριο… και θα καταλάβετε παρακάτω τί εννοώ. Ο “Μαχητής” έχει “στα χέρια του” την αναφορά που υπέβαλαν οι δύο νοσηλεύτριες, καθώς και όλα τα έγγραφα που ακολούθησαν αυτήν, και βάσει όλων αυτών των κατατεθειμένων εγγράφων, σας μεταφέρουμε όλα όσα καταγγέλλουν οι νοσηλεύτριες: Μετά από περίπου ένα χρόνο επαναλαμβανόμενης λεκτικής σεξιστικής επίθεσης προς το πρόσωπό τους αλλά και προς άλλες συναδέλφους τους από ανώτερό τους, οι δύο νοσηλεύτριες πήραν την απόφαση να συντάξουν κοινή αναφορά και να την υποβάλουν στον τότε Διοικητή του Γ.Ν. Άρτας, τον Οκτώβριο του 2018. Στην αναφορά αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής “Ο ανωτέρω (αναφερόμενες σε ανώτερό τους τον οποίο κατονομάζουν στην αναφορά τους) εκτοξεύει σε καθημερινή σχεδόν βάση τόσο προς εμένα, όσο και προς την πλειοψηφία του νοσηλευτικού προσωπικού του τμήματός μας, εξυβριστικές λέξεις όπως μ@λ@κισμ…, ηλίθια, χαζή, τεμπέλα, αμόρφωτη, καθώς και φράσεις όπως “έχετε κάνει το τμήμα μπ…ρδέλo”. Ο ανωτέρω χρησιμοποιεί χαρακτηρισμούς που αγγίζουν τα όρια της αν όχι σεξουαλικής, τουλάχιστον ηθικής παρενόχλησης. Συγκεκριμένα, προκειμένου να προσβάλλει και να εξευτελίσει την προσωπικότητά μου ως εργαζόμενης γυναίκας, μου απευθύνεται με τις φράσεις “φαίνεται πέρασες καλά χθες το βράδυ”, “δεν σε γ@μησ..ν καλά, γι’ αυτό είσαι έτσι”, “βάλε και κανένα στρινγκ να δούμε κι εμείς τίποτα…”, ενώ η αγαπημένη του έκφραση σε ό,τι κι αν λαμβάνει χώρα εντός του τμήματος είτε καλό είτε κακό είναι “θα σε γ@μήσ..””. Αυτά και πολλά άλλα επισημαίνονται στην κατατεθείσα αναφορά προς τον τότε Διοικητή του Γ.Ν. Άρτας, τα οποία, όπως καταγγέλλουν οι δύο νοσηλεύτριες, λέγονταν από τον ανώτερό τους προς τις ίδιες και τις συναδέλφους τους ακόμη και μπροστά στους ασθενείς και τους συνοδούς τους…! Μάλιστα, όπως μας δήλωσαν, αυτός είναι ο δεύτερος σημαντικότερος λόγος – μετά την προσπάθεια προστασίας των συναδέλφων τους που αποτελεί τον πρώτο λόγο- για τον οποίο οι νοσηλεύτριες προχώρησαν στη συγκεκριμένη αναφορά, αφού ένιωθαν πως η εικόνα αυτή δεν τιμούσε ούτε το νοσηλευτικό προσωπικό, ούτε και το Γ.Ν. Άρτας, ούτε τους ασθενείς που γίνονταν μάρτυρες όλης αυτής της κατάστασης, όπως οι ίδιες επισημαίνουν στην αναφορά τους.
Ο φόβος και ο τρόμος που ζουν οι γυναίκες που δέχονται σεξιστική βία είναι ικανός να τις “ακινητοποιήσει”. Στην αρχή μουδιάζει το κορμί τους από το σοκ και όταν καταφέρουν να συνέλθουν από το αρχικό σοκ, προσπαθούν να αναλύσουν στο μυαλό τους τί συνέβη. Όσοι ασκούν στην κοινωνία μας σεξιστική επίθεση σε γυναίκες έχουν τον τρόπο να καταφέρνουν να τις τρομοκρατούν, να τις τρομοκρατούν για να μην δράσουν εναντίον των θυτών τους, για να μην αντιδράσουν… Ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη συγκεκριμένη αναφορά προκαλούν οι παρακάτω γραμμές “Ο ανωτέρω σε σχεδόν καθημερινή βάση εκτοξεύει ύβρεις και απειλές, μιλώντας μου υποτιμητικά έχοντας αλαζονική συμπεριφορά, με κατηγορεί για δήθεν φθορές αντικειμένων, με εκφοβίζει προστάζοντάς με να εκτελώ άμεσα και άκριτα τα όποια παραγγέλματά του, έχοντας ως μέσο εκφοβισμού τα κριτήρια αξιολόγησής μου (βαθμολογία). Ο ανωτέρω μου επισημαίνει συνεχώς τις ΓΝΩΡΙΜΙΕΣ του με πρόσωπα της πολιτικής ζωής αλλά και πρόσωπα έχοντα σημαντικά διοικητικά καθήκοντα σε υπηρεσίες, γνωστοποιώντας μου με αυτόν τον τρόπο τη νομιμότητα της θέσης του και το μάταιο των προσπαθειών μου προς τον συνετισμό του”.
Ας δούμε τώρα τί μας κατήγγειλαν οι δύο νοσηλεύτριες σχετικά με την πορεία της υπόθεσής τους και τα συμπεράσματα δικά σας… Αξίζει όμως να τονίσουμε ότι παρακάτω περιγράφουμε τις κινήσεις που έγιναν γύρω από τις ίδιες, καθώς δεν είναι δυνατό να γνωρίζουμε τί συνέβη με τα άλλα εμπλεκόμενα πρόσωπα. Τον Οκτώβριο του 2018 λοιπόν, οι δύο νοσηλεύτριες υπέβαλαν τη συγκεκριμένη αναφορά και στη συνέχεια κλήθηκαν να εξεταστούν ενόρκως από τον ενεργούντα την ΕΔΕ για να διαπιστωθεί η τέλεση ή όχι πειθαρχικών παραπτωμάτων από υπαλλήλους του νοσοκομείου. Οι δύο νοσηλεύτριες εξετάστηκαν ενόρκως, όμως ΠΟΤΕ δεν υπέγραψαν τις καταθέσεις τους, όπως μας είπαν. Κι αυτό γιατί, όπως οι ίδιες μας δήλωσαν, τις ενημέρωσαν ότι όταν καθαρογραφούν οι καταθέσεις τους θα τις φωνάξουν για να τις υπογράψουν, κάτι που ποτέ δεν έγινε, όπως επισημαίνουν οι ίδιες! Και οι μήνες περνούσαν, και οι δύο νοσηλεύτριες έκαναν εκ νέου προσπάθεια να θίξουν το θέμα στους ανωτέρους τους, αφού έβλεπαν ότι η χυδαιότητα προς το πρόσωπό τους συνεχιζόταν, όπως μας ανέφεραν. Το Μάιο του 2019 λοιπόν, υπέβαλαν και οι δύο αίτηση προς τον τότε Διοικητή του Γ.Ν. Άρτας αναφέροντας μεταξύ άλλων τα εξής “Παρότι την προσέλευση, κατάθεση και υποστήριξη των καταγγελλομένων από εμένα, έως σήμερα δεν έχω λάβει καμία απάντηση σχετικά με το πόρισμα της εν λόγω εξέτασης. Επειδή λοιπόν έχει παρέλθει, όχι απλά εύλογο, αλλά πέραν του δέοντος χρονικό διάστημα από την ημερομηνία εξέτασής μου, το οποίο σε κάθε περίπτωση υπερβαίνει και το οριζόμενο εκ του Νόμου, εντός του οποίου θα έπρεπε να περατωθεί η εν λόγω ένορκη διοικητική εξέταση, επειδή η αδικαιολόγητη καθυστέρηση, πέραν των όσων επιβάλλει η σχετική νομοθεσία, δύναται να συνιστά αυτοτελές πειθαρχικό παράπτωμα, επειδή τα καταγγελλόμενα, εκτός από πειθαρχικά παραπτώματα συνιστούν και ποινικά κολάσιμα αδικήματα, ζητώ να μου γνωστοποιήσετε την απόφασή σας επί της διενεργούμενης ένορκης διοικητικής εξέτασης”.
Στην αίτηση αυτή, στο αίτημα αυτό, οι νοσηλεύτριες καταγγέλλουν στο “Μαχητή” ότι δεν έλαβαν καμία απολύτως απάντηση! Οι μήνες συνέχισαν να περνούν και σε λίγο υπήρξε αλλαγή διοίκησης στο Γ.Ν. Άρτας. Οι δύο νοσηλεύτριες δεν “έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια”, αλλά ενημέρωσαν προφορικά το νέο Διοικητή, ο οποίος συνέχισε την υπόθεση καλώντας άλλες νοσηλεύτριες για να καταθέσουν γύρω από το θέμα αυτό, οι οποίες νοσηλεύτριες επιβεβαίωσαν τα λεγόμενα των δύο νοσηλευτριών, όπως μας ανέφεραν οι ίδιες! Οι τελευταίες υπέγραψαν τις καταθέσεις τους, κάτι που δεν έγινε την πρώτη φορά με τις καταγγέλλουσες, όμως αξίζει να σημειωθεί ότι οι καταγγέλλουσες δεν κλήθηκαν ξανά για να καταθέσουν στη νέα αυτή προσπάθεια διερεύνησης της υπόθεσης! Και αναρωτιέται ο κοινός νους: Πώς γίνεται να διερευνάται ένα τόσο σοβαρό θέμα και να μην έχουν κληθεί οι νοσηλεύτριες που έκαναν την καταγγελία για να δώσουν εκ νέου κατάθεση, αφού, όπως υποστηρίζουν, ούτε την πρώτη τους κατάθεση υπέγραψαν επίσημα αλλά ούτε μέχρι εκείνη τη στιγμή, δηλαδή περίπου ένα χρόνο μετά, δεν είχαν απάντηση για το αν τελικά προχώρησε η ΕΔΕ, εάν εν τέλει ολοκληρώθηκε η ΕΔΕ και ποιο ήταν το πόρισμά της…; Ο καιρός συνέχισε πάλι να κυλά και απάντηση καμία δεν έλαβαν οι δύο νοσηλεύτριες, όπως επισημαίνουν στο “Μαχητή”. Στη συνέχεια λοιπόν το Δεκέμβριο του 2020 επανέρχονται με νέο αίτημα (το δεύτερο αίτημα στην πραγματικότητα) ζητώντας από το νέο Διοικητή αυτή τη φορά, να τις ενημερώσει για την πορεία της εκδίκασης της έγγραφης αναφοράς τους. Απάντηση δεν έλαβαν πάλι καμία, όπως οι ίδιες καταγγέλλουν!
Στο σημείο αυτό, γεννώνται ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ:
• Έγινε πράγματι προσπάθεια να διερευνηθεί δύο φορές η υπόθεση, υπό δύο διαφορετικές διοικήσεις του Γ.Ν. Άρτας; Διότι αν πράγματι έγιναν δύο προσπάθειες, όπως καταγγέλλουν οι δύο νοσηλεύτριες, τότε γιατί η μία προσπάθεια δεν ήταν αρκετή; Γιατί η μία δεν ολοκληρώθηκε και έπρεπε να ξεκινήσει με τη νέα διοίκηση εκ νέου νέα προσπάθεια διερεύνησης της υπόθεσης; Τελικά ολοκληρώθηκε η δεύτερη προσπάθεια ή όχι;
• Πραγματοποιήθηκε δηλαδή εν τέλει ΕΔΕ; Κι αν ναι, ποιο ήταν το πόρισμά της;
• Βάσει των εγγράφων που έχουμε στα χέρια μας, γνωρίζουμε ότι πέρα από την αναφορά, κατατέθηκαν και δύο αιτήματα, δύο ερωτήσεις από τις καταγγέλλουσες σχετικά με την πορεία της υπόθεσης, αν υπάρχει πόρισμα, κι όμως απάντηση, όπως δηλώνουν οι ίδιες στο “Μαχητή”, δεν πήραν ποτέ από κανέναν από τους δύο Διοικητές! Εμείς επικοινωνήσαμε με το νομικό σύμβουλο της Ένωσης Νοσηλευτών Ελλάδος, ο οποίος μας ενημέρωσε ότι ο εκάστοτε διοικητής του νοσοκομείου είναι υποχρεωμένος να απαντάει στα αιτήματα των υπαλλήλων του νοσοκομείου! Οπότε τί ακριβώς συνέβη; Απάντησαν οι δύο Διοικητές του Γ.Ν. Άρτας στα δύο αιτήματα των νοσηλευτριών που κατατέθηκαν το 2019 (θητεία πρώην Διοικητή) και το 2020 (θητεία νέου Διοικητή); Ή όχι, όπως ισχυρίζονται και οι ίδιες;
• Μήπως τελικά υπάρχει πόρισμα, αλλά δεν έχει ανακοινωθεί στις καταγγέλλουσες, δεδομένου ότι δίνεται η δυνατότητα σε αυτές από το νόμο να κάνουν ένσταση; Διότι αν κάποιος δεν γνωρίζει το αποτέλεσμα του πορίσματος, τότε τί ένσταση να κάνει;
• Αν αληθεύουν οι καταγγελίες τους, πώς είναι δυνατόν επί τέσσερα χρόνια οι δύο νοσηλεύτριες να περιμένουν μια απάντηση; Να ενημερώσουμε τους αναγνώστες μας ότι στα πέντε χρόνια οι υποθέσεις παραγράφονται…! Τί περιμένουν λοιπόν οι αρμόδιοι; Έχουν κάποιο πόρισμα στα χέρια τους ή δεν έχουν; Κι αν δεν έχουν, τότε τί περιμένουν; Τα πέντε χρόνια θα συμπληρωθούν οσονούπω… Μήπως λοιπόν πρέπει να γίνει και τρίτη προσπάθεια διερεύνησης της υπόθεσης, αν οι δύο προηγούμενες δεν ήταν αρκετές;;;
• Και τελευταία ερώτηση: αν όλα τα προαναφερόμενα στην κατατεθείσα αναφορά δεν αποτελούν πειθαρχικό παράπτωμα, αν η σεξιστική επίθεση με ύβρεις και χυδαία λόγια κατά την ώρα της εργασίας νοσηλευτριών, λόγια που ταπεινώνουν και μειώνουν μια εργαζόμενη γυναίκα, σύζυγο, μητέρα, δεν αποτελούν πειθαρχικό παράπτωμα, τότε τί αποτελεί πειθαρχικό παράπτωμα για τον τομέα της Υγείας στη χώρα αυτή; Πώς ορίζουν τότε οι εκάστοτε Διοικήσεις των δημόσιων νοσοκομείων την έννοια “πειθαρχικό παράπτωμα”; Διότι για την κοινή λογική, για όλους εμάς τους απλούς πολίτες, η σεξιστική επίθεση σε υπαλλήλους δημόσιου νοσοκομείου από ανώτερό τους αποτελεί στην κοινή συνείδηση όχι απλώς πειθαρχικό παράπτωμα, αλλά κάτι πολύ πιο σοβαρό. Μήπως το Υπουργείο Υγείας πρέπει να παρέμβει για να μας διαφωτίσει κι εμάς τους απλούς πολίτες αν η λεκτική χυδαία σεξιστική επίθεση σε νοσηλεύτριες από ανώτερό τους αποτελεί πειθαρχικό παράπτωμα ή όχι; Διότι έχουμε μεγάλη απορία να δούμε τί πιστεύει το Υπουργείο Υγείας περί του θέματος…
Όλα τα προαναφερόμενα στο συγκεκριμένο άρθρο βασίζονται στα έγγραφα που έχουμε στα χέρια μας, αλλά και στις μαρτυρίες τόσο των δύο νοσηλευτριών που έκαναν την έγγραφη αναφορά όσο και στις συζητήσεις που είχαμε και με άλλες συναδέλφους τους για το συγκεκριμένο θέμα. Εμείς δεν είμαστε αρμόδιοι να κρίνουμε τί ακριβώς συνέβη στις δύο αυτές νοσηλεύτριες στο χώρο της εργασίας τους, στο χώρο του λειτουργήματός τους, αυτό είναι αρμόδιοι ΑΛΛΟΙ να το ερευνήσουν και να αποφανθούν! Εμείς μεταφέρουμε τις καταγγελίες των νοσηλευτριών και βάσει των εγγράφων που έχουμε στα χέρια μας τις δημοσιοποιούμε, καθώς οι ίδιες ζητούν απαντήσεις… τέσσερα χρόνια μετά περιμένουν απαντήσεις…
Τώρα όμως, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τις επιπτώσεις όλων των προαναφερόμενων στην προσωπική, επαγγελματική και οικογενειακή ζωή των δύο νοσηλευτριών. Στον τομέα της Ψυχολογίας λένε ότι αν θέλεις να εξακριβώσεις την αλήθεια γύρω από τραυματικές εμπειρίες προσώπων, ψάξε να βρεις τις απτές συνέπειες, τις απτές αλλαγές που υπήρξαν στη ζωή τους! Στη συγκεκριμένη υπόθεση υπάρχουν απτές αλλαγές! Είναι πολύ δύσκολο, πραγματικά πολύ δύσκολο, να βλέπεις και να συζητάς με δύο γυναίκες, με διαφορετικές ζωές και πορείες η καθεμιά, και ωστόσο να διακρίνεις πάνω και στις δύο χαραγμένα τα ίδια σημάδια του πόνου, του φόβου, της ταπείνωσης, της ντροπής, της σεξιστικής επίθεσης. Το εξοργιστικό της υπόθεσης είναι οι γυναίκες αυτές δεν τα προκάλεσαν αυτά τα συναισθήματα οι ίδιες στον εαυτό τους! Δεν έκαναν τίποτα για να αξίζουν αυτή τη συμπεριφορά και τις συνέπειές της πάνω στη ζωή τους! Δεν έκαναν τίποτα κακό, αντιθέτως έκαναν υπομονή, έδειξαν ανοχή, έπεσαν στα πατώματα κι όμως σηκώθηκαν ξανά για να συνεχίσουν το λειτούργημά τους, για να συνεχίσουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο συνάνθρωπο, στον ασθενή που τις είχε ανάγκη! Για την ακρίβεια, η μία νοσηλεύτρια γυρνούσε ράκος στο σπίτι, παντρεμένη, με παιδιά και σύζυγο, μετέφερε στο σπίτι της τον πόνο της και την οργή για τη ντροπή που βίωνε. Όπως μας δήλωσε χαρακτηριστικά, ο μεγαλύτερος γιος της μια μέρα που την είδε “κομμάτια”, ψυχολογικό ράκος, πετάχτηκε όρθιος οργισμένος, ως ένας οργισμένος έφηβος που ήθελε να προστατέψει τη μαμά του, και της είπε “Πες μου τί σου έκανε πάλι! Τί σου έκανε…;”. Η ίδια βλέποντας ότι η πορεία της αναφοράς της αποτελεί ένα μυστήριο…αποφάσισε να σώσει τον εαυτό της και την οικογένειά της και ζήτησε να αλλάξει Τμήμα. Φυσικά πέρασε πολλά μέχρι αυτό να γίνει πράξη, απευθύνθηκε πολλάκις προφορικά στους ανωτέρους της ιεραρχικά ζητώντας να αλλάξει τμήμα, ώσπου μετά από αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, η αλλαγή έγινε. Η συγκεκριμένη νοσηλεύτρια εξακολουθεί να εργάζεται στο Γ.Ν. Άρτας, κάτι που δεν ισχύει για τη δεύτερη νοσηλεύτρια, η οποία τρομοκρατημένη και σοκαρισμένη απ’ όσα βίωνε για αρκετά χρόνια μέσα στο χώρο εργασίας της, ζήτησε να φύγει από το Γ.Ν. Άρτας και να εργάζεται πια σε άλλο νοσοκομείο της Ηπείρου. “Δεν άντεχα άλλο” μας δήλωσε η δεύτερη νοσηλεύτρια και συνέχισε “έπρεπε να φύγω να σωθώ, δεν άντεχα άλλο τα σεξιστικά σχόλια, είχα αηδιάσει…” Και μεταξύ άλλων, μας περιέγραψε το σκηνικό όπου ο “ανώτερός” της την πλησίασε από πίσω, την ώρα που η ίδια τακτοποιούσε κάποια φάρμακα, και ψιθυρίζοντάς της στο αυτί της είπε “Φαίνεται ότι πέρασες καλά χθες το βράδυ…”. Η ίδια μας περιέγραψε ότι σοκαρίστηκε εκείνη τη στιγμή, ότι αηδία διαπέρασε το κορμί της και την ψυχή της και ένιωσε να της κόβεται ο αέρας, ένιωσε ότι δεν μπορούσε να αναπνεύσει, ένιωσε ότι της στερούσαν το οξυγόνο… Η δεύτερη νοσηλεύτρια δεν είναι παντρεμένη, και αντίθετα με την πρώτη, δει είχε ένα συζυγικό χέρι να στηριχτεί, κι όμως πάλεψε μόνη της, αγωνίστηκε μόνη της να μετατρέψει τον πόνο της και τη θλίψη της σε δύναμη!
Και οι δύο γυναίκες αποφάσισαν ότι ήρθε η ώρα να υψώσουν το ανάστημά τους απέναντι σε κάθε μορφή σεξιστικής επίθεσης, απέναντι σε κάθε μορφή ψυχολογικής βίας μέσα στον εργασιακό χώρο και έσπασαν τη σιωπή τους. Έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους να βρουν τη δικαίωση που έψαχναν, ακολουθώντας τις νόμιμες διαδικασίες, τις γραφειοκρατικές αν θέλετε διαδικασίες του νοσοκομείου, όμως μέχρι στιγμής δικαίωση δεν έχουν δει, όπως μας είπαν χαρακτηριστικά. Και τη δικαίωση τη ζητούν όχι μόνο για τις ίδιες, αλλά και για όλες τις συναδέλφους τους, για όλες τις γυναίκες, για όλες τις μητέρες, για όλες τις εργαζόμενες που αγωνίζονται μόνες τους απέναντι στα “κακώς κείμενα” του τόπου αυτού… Όσο για τον “ανώτερο” τους που κατονόμασαν στην έγγραφη αναφορά τους αλλά και στις καταθέσεις τους, αξίζει να τονίσουμε ότι έχει αλλάξει θέση μέσα στο Γ.Ν. Άρτας. Πιστεύετε ότι πήρε άραγε κατώτερη ή ανώτερη θέση; Και το ερώτημα που μένει, ανάλογα με τη θέση που πήρε, είναι: Επιβραβεύουμε ή καταδικάζουμε το σεξισμό και τη λεκτική βία στον εργασιακό χώρο; Επιβραβεύουμε ή καταδικάζουμε το σεξισμό και τη λεκτική βία ανωτέρων προς τους υπαλλήλους τους; Επιβραβεύουμε ή καταδικάζουμε το σεξισμό και τη λεκτική βία, πόσο μάλλον όταν λαμβάνουν χώρα μέσα σε δημόσιες υπηρεσίες του κράτους αυτού; Επιβραβεύουμε ή καταδικάζουμε το σεξισμό και τη λεκτική βία όταν λαμβάνουν χώρα μέσα σε δημόσιο νοσοκομείο μπροστά στα μάτια ασθενών και συνοδών; Τελικά ως Ελλάδα, ως κοινωνία, ως κράτος, ως άνθρωποι επιβραβεύουμε ή καταδικάζουμε το σεξισμό και τη λεκτική βία; Τα συμπεράσματα… δικά σας!