Γράφει η Ελευθερία Αγγέλη
Μπαίνοντας στη σελίδα των Κίτρινων Γιλέκων στο Facebook (https://www.facebook.com/profile.php?id=100090417805556) βλέπεις τη λεζάντα «Μια γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου από το πουθενά για το παντού». Μια φράση με δόση αυτοσαρκασμού, χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να μειώνει το πως αντιλαμβανόμαστε όλες την ομάδα μας. Ας συστηθούμε όμως:
Το καλοκαίρι του 2020, μετά την πρώτη καραντίνα, αποφασίσαμε να λάβουμε μέρος σε ένα τουρνουά 5×5 Γυναικών στην Καισαριανή. Αποφασίσαμε, εννοώντας γυναίκες από τελείως διαφορετικούς χώρους, καταβολές, ηλικίες και γνώση επί του αθλήματος, να μαζευτούμε να περάσουμε ωραία. Στο τουρνουά αυτό πήραν μέρος πολλές ομάδες ως επί το πλείστον με πολύ αξιόλογες και ικανές παίκτριες. Ξέραμε από την αρχή πως σε καμία περίπτωση δεν πάμε να τις ανταγωνιστούμε. Και προφανώς χάσαμε σε όλους σχεδόν τους αγώνες. Λάβαμε μέρος και το 2021 και το 2022 με αντίστοιχα αποτελέσματα. Πού και πού οργανώνουμε και κανένα φιλικό με μια ομάδα που έχουμε κάποια επικοινωνία. Μάλιστα, το 2022 από το τουρνουά λάβαμε και βραβείο «Ευ αγωνίζεσθαι».
Όλη αυτή η μικρή αναδρομή της ομάδας μας έγινε για έναν κυρίως λόγο. Θέλαμε πάντα να ξέρουν όλες οι κοπέλες στην ομάδα, πως κυρίως δημιουργήθηκε ως μια «σούπερ-δύναμη». Τα Κίτρινα Γιλέκα λοιπόν είναι η «σούπερ-δύναμη» που αποκτά η καθεμιά μας όταν μπαίνει στο γήπεδο και αρχίζει να κυλάει η μπάλα. Εκείνη τη στιγμή, δεν έχει σημασία αν εκτέλεσες απολύτως σωστά το σουτ, αν μπήκε γκολ, αν αποκρούσαμε το σουτ της αντίπαλης ομάδας, ή αν βγήκε καλά η ασιστ. Εκείνη τη στιγμή μετράει πως είσαι γυναίκα, θες να παίξεις ποδόσφαιρο και θες με τη «σουπερ δύναμη» που σου δίνει λοιπόν η ομάδα, να αφήσεις όλη την τοξικότητα της καθημερινότητας έξω από το γήπεδο. Προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλες καθημερινά, εργασιακές δυσκολίες και ανισότητες, σεξιστικές συμπεριφορές, πρότυπα ομορφιάς, άγχος για τους λογαριασμούς και το ενοίκιο για λίγα λεπτά πάνε στην άκρη και απλά κυλάει η μπάλα.
Γι’ αυτό παίζουμε λοιπόν. Και γι’ αυτό στηρίζουμε αυτή την ομάδα και τη νιώθουμε σπίτι μας. Γιατί όσο παίζουμε, η καθεμιά λέει με ένα τρόπο τη δική της ιστορία, αλλά και την κοινή μας.
