Γράφει η Σίσσυ Βωβού
Δυστυχώς δεν είναι πρωτότυπη ούτε μοναδική η υπόθεση που μας περιγράφει γυναίκα, μητέρα δύο ανήλικων παιδιών και επιβιώσασα ενδοοικογενειακής βίας.
Ακολουθεί το γνωστό σενάριο. Παντρεύεται έναν άνδρα που της ζητά να εγκαταλείψει την πόλη της και να ζήσει μαζί του σε μακρινή επαρχιακή πόλη, πράγμα που εκείνη δέχεται. Στη συνέχεια, την αποκόβει από κάθε κοινωνικό περίγυρό της, οικογένεια και φιλίες. Ακολουθεί ενδοοικογενειακή βία σωματική, ψυχολογική, οικονομική. Όταν εκείνη αντιστέκεται, εκείνος αποθρασύνεται.
Στη συνέχεια εκείνη ψάχνει και μετά από κόπο βρίσκει δουλειά στην Αθήνα το 2020. Τότε αυτός αρπάζει τα παιδιά παραβιάζοντας δικαστικές αποφάσεις και προσωρινές διαταγές. Την συκοφαντεί και την κακολογεί στα παιδιά, και πετυχαίνει να πάρει την προσωρινή τους επιμέλεια. Παρουσιάζει εκθέσεις “ειδικών” όπως τον βόλευαν, εξαπατώντας το δικαστήριο. Με πολύ κόπο η γυναίκα κατάφερε να πάρει την επιμέλεια της μικρής. Το αγόρι κατάφερε να το στρέψει εναντίον της μητέρας.
Και ρωτάμε, ρητορικά δυστυχώς:
♦ Είναι αδίκημα η ενδοοικογενειακή βία, τιμωρείται, επισύρει στέρηση γονεϊκών δικαιωμάτων γι’ αυτόν που την ασκεί?
♦ Γιατί τα δικαστήρια δεν την συνυπολογίζουν για να δώσουν την επιμέλεια σε κάποιον από τους γονείς?
♦ Είναι αδίκημα να ψάξει και να βρει δουλειά μια μητέρα μακριά από τον τόπο κατοικίας της?
Μήπως οι δουλειές είναι είδος εν αφθονία και δεν το γνωρίζαμε;
♦ Πόση τιμωρία θα λάβει μια μητέρα επειδή βρήκε μια δουλειά για να συντηρήσει εαυτήν και τα παιδιά της;
♦ Πόσα δικαστήρια θα μπορέσει να αντέξει οικονομικά και ψυχολογικά μια γυναίκα σ’ αυτή την κατάσταση;
Η ερώτηση απευθύνεται σε όποια δημόσια δικαστική αρχή, και σε όποια υπηρεσία ισότητας των φύλων ήθελε δημιουργηθεί, γιατί προς το παρόν έχει καταργηθεί από την επομένη του σχηματισμού της παρούσας κυβέρνησης.