της Σίσσυς Βωβού*
Αρχίζοντας την ομιλία μου για τη θέση των γυναικών στην ιδεολογία και την πρακτική του φασισμού, εν όψη της αυριανής αντιφασιστικής επετείου, θα ήθελα να αναφέρω ότι υπάρχουν δύο νέες γυναίκες που εκτελέστηκαν στη γειτονιά μας το 1944. η Ηρώ Κωνσταντοπούλου και η Ιουλία Μπίμπα, λόγω της συμμετοχής τους σε σημαντικές αντιστασιακές πράξεις.
Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου, γεννήθηκε στις 16 Ιουλίου 1927 και εκτελέστηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1944 σε ηλικία 17 χρονών, στη συνοικία μας, στο Κουκάκι.
Ήταν μαθήτρια Γυμνασίου και οργανωμένη στην ΕΠΟΝ, όπου είχε αναπτύξει έντονη δράση, παρά το νεαρό της ηλικίας της. Μιλούσε τέσσερις γλώσσες και όταν τη βασάνιζαν οι χιτλερικοί στην οδό Μέρλιν, όπου βρισκόταν το αρχηγείο της Κομαντατούρ, αναφέρεται ότι τους “μαστίγωνε” στη γλώσσα τους.
Λίγο πριν την αποχώρηση των Γερμανών, συμμετέχει στην ανατίναξη ενός τρένου που μετέφερε πυρομαχικά και ξανά συλλαμβάνεται στις 31 Ιουλίου 1944. Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1944, οδηγήθηκε μαζί με άλλους 49 κρατούμενους, στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Η ζωή της έγινε ταινία το 1981 με τίτλο “17 σφαίρες για έναν άγγελο, η αληθινή ιστορία της Ηρώς Κωνσταντοπούλου”
Η Ιουλία Μπίμπα ή «Ξανθούλα», συμμετείχε στην ανατίναξη των γραφείων της «Εθνικοσοσιαλιστικής Πατριωτικής Οργάνωσης ΕΣΠΟ» το 1942, στην γωνία Πατησίων και Γλάδστωνος, όπου τα γραφεία αυτά ήταν στο ίδιο κτίριο με την Κομαντατούρ. Νεκροί: 39 μέλη της ΕΣΠΟ, κι ο αρχηγός τους, και 43 γκεσταπίτες. Τραυματίες: 27 της ΕΣΠΟ και 55 Γερμανοί. (Λυπάμαι, βέβαια, να μιλάω για νεκρούς).
Συνελήφθησαν και εκτελέσθηκαν στην Καισαριανή, για αντίποινα, οι: Κώστας Περρίκος, απότακτος αξιωματικός της αεροπορίας, Θανάσης Σκούρας (της γνωστής κινηματογραφικής οικογένειας), Γιάννης Κατεβάτης, Διονύσης Παπαδόπουλος, Δημήτρης Λόης.
Η Ιουλία Μπίμπα μεταφέρθηκε σε άγνωστο στρατόπεδο της Γερμανίας, Πολωνίας ή Βουλγαρίας και την αποκεφάλισαν με τσεκούρι. Ο Αντώνης Μυτιληναίος δραπέτευσε, πέθανε πρόσφατα, ο Σπύρος Γαλάτης απελευθερώθηκε από φυλακή της Γερμανίας.
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ
Πολλά ακούστηκαν και προβλήθηκαν αυτές τις μέρες για το φασισμό και τον πόλεμο, περισσότερα από κάθε άλλη φορά θα έλεγα, επειδή στις μέρες μας στη χώρα μας ζούμε την άνοδο του φασιστικού φαινομένου με επίκεντρο τους μετανάστες και μετανάστριες, τους «άλλους» της δικης μας εποχής, τους δικούς μας «Εβραίους» που υφίστανται καθημερινά διώξεις άτυπες και βάρβαρες, οι οποίες εκβαρβαρίζουν και δηλητηριάζουν την κοινωνία μας. Το μεγαλύτερο μερίδιο της καταστολής των μεταναστών έχει το κράτος, υπό δύο εκδοχές: Η μια είναι η άρνηση της νομιμότητας και της αποδοχής τους ως ισότιμων συμπολιτών, η συμπλήρωση είναι η καταστολή, η ηθική, πνευματική και φυσική κακοποίησή τους. Υπάρχει μια αλυσίδα αντίδρασης προς τους μετανάστες, η οποία αρχίζει από το κράτος, προχωρά στις εγκληματικές συμμορίες, και μετά στην υποστήριξη αυτών των πράξεων από μικρό μέρος της κοινωνίας και την αποδοχή από μεγαλύτερο, όχι από το μεγαλύτερο.
Εμείς είμαστε εδώ για να διακηρύξουμε μια άλλη πολιτική, αυτή της ισότητας των πολιτών και της πολυεθνικής κοινωνίας η οποία αποτελεί πραγματικότητα που βλέπουμε στον τόπο μας και βλέπουμε σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης.
Κοινωνική ιεραρχία
Η καταστολή και συνεπώς στρατιωτικοποίηση και αποκλεισμός του «διαφορετικού» αποτελεί τον πυρήνα της φασιστικής πολιτικής, αλλά είναι ανατριχιαστικό να την βλέπουμε σε μικρότερες δόσεις και συνθέσεις σε κάθε άλλη πολιτική, δημοκρατική, αριστερή, δεξιά, μεσαία.
Μιλώντας για τη θέση των γυναικών λοιπόν στο φασιστικό φαινόμενο του τότε και του τώρα, θέλουμε απλώς να επισημάνουμε πόσο αυτή η ιδεολογία πλήττει την πορεία εμάς των γυναικών προς την αυτονομία, τη συμμετοχή στο δημόσιο χώρο και την πολιτική, πόσο δημιουργεί μεγαλύτερη εξάρτηση και πόσο έντονα μεταφέρει στον ιδιωτικό χώρο την ανδρική εξουσία που υπάρχει στο δημόσιο χώρο. Η στέρηση δικαιωμάτων και συμμετοχής των γυναικών βρίσκεται στο σκληρό πυρήνα της φασιστικής ιδεολογίας και πολιτικής, γι’ αυτό και εμείς οι γυναίκες έχουμε κάθε πρόσθετο λόγο να αντιταχθούμε στο φασιστικό φαινόμενο.
Και τι σημασία έχει η αυτονομία σας, ακούμε συχνά, μπροστά στα μνημόνια για παράδειγμα, μπροστά στην καταστολή, και πολύ περισσότερο μπροστά στο θάνατο που έσπειρε ο φασισμός σε όλη την Ευρώπη; Η απάντηση είναι ότι όλοι και όλες υποκείμεθα στις κεντρικές πολιτικές της κάθε εξουσίας, αλλά η έμφυλη διάστασή της είναι εγγενές συστατικό της μέρος, παράγει υπεραξία γι’ αυτήν, αν δεν ξεχνάμε ότι οι γυναίκες είναι το μισό του πληθυσμού. Ιδιαίτερα στα φασιστικά καθεστώτα δυναμώνει την εξουσία, δημιουργεί τον «καταμερισμό» σ’ αυτούς που θα παράγουν πολιτική και αυτές που θα την υφίστανται, δημιουργεί αδυναμία και εξάρτηση για τις γυναίκες, και συνεπώς περισσότερη ανοχή για τις μεγάλες μάζες τους, που αδυνατούν μέσα στις συνθήκες που τους επιβάλλονται να αντισταθούν και να επαναστατήσουν.
Αν και ο φασισμός-ναζισμός είχε μεγάλη απήχηση στις γυναίκες, λόγω των συνθηκών ζωής που τους επέβαλε ήταν, και φυσικά είναι, μια πολιτική αντιγυναικεία ως προς τους στόχους της συμμετοχής των γυναικών και της αυτονομίας τους, όσο περιορισμένη και αν ήταν σε άλλα συστήματα εξουσίας.
Είναι κοινό χαρακτηριστικό στις περισσότερες εικόνες της τότε εποχής, ότι την περίοδο του Μουσολίνι και του Χίτλερ, οι γυναίκες μπορούσαν να έχουν τη συμμετοχή τους στο πλήθος, αλλά σπάνια τους επιτρεπόταν να εμφανιστούν στο βήμα. Ένα από τα κίνητρα του φασισμού ήταν πάντα να αρνούνται στις γυναίκες το ρόλο του φορέα που διαμορφώνει τη ζωή τους.
Στην Ιταλία, ο Μουσολίνι έκανε εκστρατεία για την επιστροφή των γυναικών στην οικογένεια, για να αυξηθεί η «χαμηλή» γεννητικότητα. Η αντισύλληψη ήταν απαγορευμένη και ο «φεμινισμός» περιγραφόταν ως «εβραϊκή» εφεύρεση. Στο κόμμα του Χίτλερ, οι γυναίκες αποτελούσαν το 6 ή 8 τοις εκατό (εξαρτάται απο τις μετρήσεις) των μελών. Η Βρετανική Ένωση Φασιστών (British Union of Fascists) της εποχής, μπορεί να είχε μεγαλύτερη αποδοχή στις γυναίκες απ’ ότι τα αδελφά κόμματα που αναφέρθηκαν, και μια μειοψηφία των συγγραφέων του αποδεχόταν ότι οι γυναίκες θα μπορούσαν να έχουν και το δικαίωμα στην εργασία. Πάντως, όπως αποδέχονταν οι υποστηρικτές του φασισμού, το κόμμα συνολικά είχε την φιλοσοφία της ευγονικής, ήταν στοχοπροσηλωμένο στην αύξηση των γεννήσεων και αντιτασσόταν στην ανεξαρτησία των γυναικών.
Στην προ-φασιστική Γερμανία της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, η κοινωνία ήταν πιο φιλική προς τα δικαιώματα των γυναικών, θετικό παράδειγμα σχετικής ισότητας, όπου η απελευθέρωση των γυναικών σήμαινε περισσότερα από το δικαίωμα στην ψήφο. Στην πολιτιστική άνθιση της εποχής, ενυπήρχε η υπόσχεση για σεξουαλική και καλλιτεχνική έκφραση.
Στην εξουσία, το κόμμα του Χίτλερ προσπάθησε να απαγορεύσει την επαγγελματική ενασχόληση για τις γυναίκες. Τα μέτρα που εισάχθηκαν ταίριαζαν με τη ναζιστική ιδεολογία, που διακήρυσσε την ανάγκη να αυξάνονται οι ευκαιρίες των ανδρών για εύρεση εργασίας. (Σήμερα, μας λένε ότι αν φύγουν οι μετανάστες θα βρουν δουλειές οι Έλληνες. Αύριο, θα μας πουν ότι αν βγουν από την παραγωγή οι γυναίκες θα βρουν δουλειά οι άνδρες. Το γαϊτανάκι των απαγορεύσεων και των αποκλεισμών δεν έχει τέλος). Το κράτος εισήγαγε δάνεια για το γάμο, που εξαρτώντο τόσο από την πολιτική τοποθέτηση της οικογένειας όσο και από τη συναίνεση της γυναίκας να εγκαταλείψει την πληρωμένη απασχόληση. Και φυσικά, ο ρατσισμός του ναζισμού έδινε ιδιαίτερη αποστολή στις γυναίκες, να μεγαλώσουν τη νέα φυλή των Γερμανών, την καθαρή φυλή. Η εφαρμογή της ευγονικής σήμαινε μεγάλη επιτήρηση του κράτους στην γέννηση των παιδιών. Οι ηλικιωμένες ήταν περιττές σύμφωνα με τις απαιτήσεις της εποχής. Οι νεότερες απλώς έπρεπε να ελπίζουν οτι το παιδί τους δεν θα περιλαμβανόταν στα 100.000 γερμανάκια που φονεύθηκαν εν ψυχρώ λόγω κληρονομικής αναπηρίας. Και μέσα σ’ αυτό το χορό, οι ίδιες οι ναζιστικές γυναικείες οργανώσεις της εποχής, υποστήριζαν ότι οι γυναίκες έπρεπε να επιστρέψουν στο σπίτι, γιατί η σκληρότητα της πολιτικής «είναι ξένη προς τη γυναικεία φύση».
Χαρακτηριστικό απόσπασμα από ομιλία την Πρωτοχρονιά του 1935 της αρχηγού της γυναικείας οργάνωσης του NSDAP, GERTRUD SCHOLTZ-
«Το Εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα βλέπει τον άνδρα και τη γυναίκα ως ισάξιους κομιστές του μέλλοντος της Γερμανίας. Ζητά, όμως, περισσότερα απ’ ότι το παρελθόν: ο καθένας θα πρέπει πρώτα να εκπληρώσει πλήρως τα καθήκοντα που αρμόζουν στην φύση του… Η γυναίκα, πέρα από την φροντίδα των δικών της παιδιών, θα πρέπει πρώτιστα να νοιάζεται για αυτούς που χρειάζονται την βοήθεια της ως μητέρα του Έθνους».
Τον Ιανουάριο του 1943, φυσικά λόγω της εξέλιξης του πολέμου, το καθεστώς έβγαλε διάταξη όλες οι γυναίκες στις ηλικίες μεταξύ 17 και 45 να γραφτούν στην υπηρεσία ανεργίας, για να βρουν δουλειά. Και όμως, από τις 3.1 εκατομμύρια γυναίκες που εγγράφηκαν, μόνο το 1,2 εκατομμύρια θεωρήθηκαν κατάλληλες για εργασία.
Παρόμοιες ιδέες ευγονικής και πολιτικής γεννήσεων προωθήθηκαν από το καθεστώς Μουσολίνι στην Ιταλία. Δημιουργήθηκε εθνικός οργανισμός για την ρύθμιση μητρότητας και βρεφικής ηλικίας. Δόθηκαν δάνεια στις πιο παραγωγικές γυναίκες, με κριτήριο παραγωγής τον αριθμό των παιδιών που είχαν γεννήσει. Έγινε ολόκληρη δημογραφική καμπάνια για αύξηση γεννητικότητας (η οποία απέτυχε). Οι γυναίκες ωθούνταν να εγκαταλείψουν την πληρωμένη απασχόληση τόσο για να «επιστρέψουν» τις θέσεις εργασίας στους άνδρες, αλλά επίσης για να επιστρέψουν στον φυσικό τους ρόλο, ως φύλακες του σπιτιού. Με την αντιγραφή του αντι-σημιτισμού του Χίτλερ από τον Μουσολίνι, ο αντιφεμινισμός με τον ρατσισμό αναμείχθηκαν. Δόθηκε εντολή στις λευκές γυναίκες να γεννούν, και αν δεν ακολουθούσαν την εντολή αυτή, τις κατηγορούσαν ότι έφεραν τη μνήμη του «εβραϊκού» φεμνισμού. Η διαφορά στην ιταλική περίπτωση, ήταν ο βαθιά ριζωμένος μισογυνισμός της καθολικής εκκλησίας, που ενδυνάμωσε τον μισογυνισμό του καθεστώτος, την ώρα που επέσειε τις αξίες της παραδοσιακής Ιταλίας για να δικαιολογήσει όλο αυτό το σχήμα.
Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε και στο παράδειγμα της δικτατορίας του Μεταξά, το οποίο είχε πολλά φασιστικά στοιχεία, της «κλασικής» περιόδου, αν και του έλειπαν άλλα. Ενώ βρίσκουμε αρκετά παρόμοια στοιχεία με τα προαναφερθέντα, αξίζει να αναφέρουμε την οργάνωση της Νεολαίας του Μεταξά, η οποία ιδρύθηκε το 1937 και απέκτησε 1.250.000 μέλη, τα οποία όπως γνωρίζουμε καλά ήταν καταναγκασμένα σχεδόν, αλλιώς υπήρχαν κυρώσεις για τα παιδιά και τις οικογένειες. Εκεί συνυπήρχαν αγόρια και κορίτσια. Οι στόχοι της νεολαίας, πριν από τον πόλεμο, ήταν οι εθελοντικές κοινωνικές εργασίες (μια από αυτές να χαφιεδίζουν τους αντιφρονούντες στη δικτατορία, ακόμα και τους γονείς τους), ενώ η εκπαίδευση ήταν ότι τα αγόρια θα προορίζονταν για τον πόλεμο, ενώ τα κορίτσια για τα μετόπισθεν και για νοσοκόμες. Η οργάνωση διαλύθηκε μετά την είσοδο του ναζιστικού στρατού στην Ελλάδα, και ευτυχώς το άμεσο μέλλον της νεολαίας της εποχής έμελλε να είναι η ΕΠΟΝ, στην οποία συσπειρώθηκαν μαζικά και με ενθουσιασμό εκατοντάδες χιλιάδες νέοι και νέες.
Και κάποια θεωρητική τοποθέτηση:
Φεμινιστικές κολλεκτίβες στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στη Βρετανία, οι οποίες ανέπτυξαν ιδεολογική και πολιτική δράση πάνω στο ζήτημα αυτό όταν υπήρχε άνοδος του φασιστικού φαινομένου, τη δεκαετίες του 70-80, υποστήριζαν ότι το φασιστικό κόμμα δεν πρέπει να ιδωθεί πρωταρχικά ως ρατσιστικό κίνημα, αλλά ως κόμμα που ήταν σεξιστικό και ομοφοβικό. Με τα δικά τους λόγια «Ο φασισμός απευθύνεται στις γυναίκες ως γυναίκες – ή καλύτερα υπό την ιδιότητά τους ως συσύγων και μητέρων, που εκπαιδεύουν τη φυλή και το έθνος – και προσπαθεί να κερδίσει υποστήριξη σ’ αυτή τη βάση. Ο φασισμός επίσης απευθύνεται στους άνδρες – βλέπει τον εαυτό του ως προσωποποιημένη ανδροπρέπεια και θεωρεί το φιλελευθερισμό ως «θηλυκό» ή «γυναικωτό». ( Αρκετές από τις ιστορικές πληροφορίες του παρόντος, από dkrenton.co.uk). 6/2/2008
ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
Μιλώντας όμως για το φασισμό, το μεγάλο έπος, όπως εμφανίστηκε από τους άλλους ομιλητές, είναι η αντίσταση και η προσδοκία για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας. Όπως έλεγε και το τραγούδι «Θέλουμε πανανθρώπινη τη λευτεριά». Δυστυχώς, αλλιώς εξελίχτηκαν τα πράγματα στην Ελλάδα.
Μεγάλη ήταν η συμμετοχή των γυναικών στην αντίσταση κατά του φασισμού και για την κοινωνική απελευθέρωση, βέβαια σε μεγάλο βαθμό με βάση τους γνωστούς ρόλους των δύο φύλων. Πάντως, πολλές ήταν οι γυναίκες που συμμετείχαν στην πρώτη γραμμή όσο και στον αντάρτικο στρατό, και λίγες ήταν και βαθμοφόροι. Η πατριαρχία, όπως είπαμε και στην αρχή, δεν γνωρίζει ιδεολογίες, αλλά, είναι γεγονός ότι οι πιο ακραίες εκδοχές των επιταγών της αγκαλιάζονται από ακραία και αυταρχικά καθεστώτα.
Η Κυβέρνηση του Βουνού, δηλαδή η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), έδωσε για πρώτη φορά στις γυναίκες το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.
Στις 23 Απρίλη 1944 έγιναν εκλογές για την ανάδειξη του Εθνικού Συμβουλίου και εκλέχτηκαν πέντε γυναίκες εθνοσύμβουλοι, η Χρύσα Χατζηβασιλείου, η Καίτη Ζεύγου, η Μαρία Σβώλου, η Φωτεινή Φιλιππίδου και η Μάχη Μαυροειδή.
Στις 20.7.1944 με την Πράξη 42 θεσμοθετείται επίσης η ισότητα των αμοιβών μεταξύ ανδρών και γυναικών. (Η εργατική νομοθεσία της μεταπολεμικής περιόδου πρόβλεπε άνιση αμοιβή για γυναίκες και άνδρες, ενώ η ισότητα αμοιβών, έστω και τυπική, επανήλθε μόνο το 1975, από την κυβέρνηση Καραμανλή).
Σε πολλές πόλεις και χωριά της Ελεύθερης Ελλάδας εκλέχτηκαν γυναίκες δήμαρχοι και κοινοτάρχισσες καθώς και λαϊκές δικαστίνες. Η πρώτη δήμαρχος στην Ελλάδα ήταν η Μαρίκα Μπότση-Τσαπαλίρα στην Αμαλιάδα το 1944.
Στο ΨΗΦΙΣΜΑ Α’ του Εθνικού Συμβουλίου της ΠΕΕΑ, το άρθρο 5 αναφέρει: «Όλοι οι Έλληνες, άντρες και γυναίκες, έχουν ίσα πολιτικά και αστικά δικαιώματα».
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ
Γυρνώντας στη σύγχρονη φασιστική ιδεολογία που εκπαιδεύει νέες γενιές γυναικών, διαβάζουμε μεταξύ άλλων στα εμπνεόμενα από τον εθνικοσοσιαλισμό κάθε είδους φασιστοσάιτ της Χρυσής Αυγής:
«Η έννοια του Καθήκοντος είναι αυτό που κάνει τον φεμινισμό απορριπτέο άνευ συζητήσεως, γιατί το πρώτιστο Καθήκον που πράττει κάποιος για το Έθνος του είναι αυτό που έχει ορίσει η Φύση και για τα δύο φύλα, δηλαδή η τεκνοποιία και την σωστή διαπαιδαγώγηση των τέκνων αυτών. Δύο οι βασικοί πυλώνες του Εθνικοσοσιαλισμού η Αξιοκρατία και η Φύση ή μάλλον μόνο ένας η Φύση, αφού οι δύο προηγούμενοι ουσιαστικά είναι ένας. Ούτε στο παρελθόν, ούτε στο μέλλον πρόκειται να προδοθεί η Φύση και το Έθνος προκειμένου να εξυπηρετηθούν φεμινιστομαρξιστικά εκτρώματα»
Σε άλλο σημείο: «Εμείς οι Ελληνίδες, μέλη του Λαϊκού Συνδέσμου, έχοντας βαθύτατη συναίσθηση της καταστροφής που επιφέρει το φεμινιστικό πνεύμα της εποχής μας, είμαστε ενάντια σε κάθε λογής διακηρύξεις για την ισότητα των δύο φύλων. Για εμάς δεν τίθεται πρόβλημα ισότητας ή υπεροχής ανάμεσα στον άνδρα και την γυναίκα, αφού πιστεύουμε ότι αποτελούν δύο διαφορετικές υποστάσεις, που έχουν ταχθεί από την Φύση να αλληλοσυμπληρώνονται, έχοντας να επιτελέσουν ο καθένας το δικό του ξεχωριστό Χρέος απέναντι στην Ζωή».
Είναι φυσικό επακόλουθο στην ιστοσελίδα τους να παραπέμπουν στην οργάνωση για την προστασία του αγέννητου παιδιού, ενώ εκφράζουν ανοιχτό αίτημα για την κατάργηση του δικαιώματος στην επιλογή αν μια γυναίκα θέλει να κάνει παιδί ή όχι, και ζητούν την ακύρωση του νόμου για την έκτρωση.
Επίσης, εκμεταλλευόμενες αρνητικά στοιχεία της σημερινής πραγματικότητας για τη γυναίκα αντικείμενο και παίρνοντας δάνεια από τις τρισκατάρατες φεμινίστριες, λένε: «Η ύπαρξη της γυναίκας δεν παύει να υφίσταται αν δεν είναι όμορφη, χειραφετημένη, καριερίστρια, μορφωμένη, περιποιημένη και όλα αυτά που μας βομβαρδίζουν τα περιοδικά. Η ύπαρξη της γυναίκας θα πάψει όμως να υφίσταται αν χαθούν οι ρόλοι που την διαχωρίζουν από τον άντρα, και αυτοί δεν σχετίζονται μόνο με την εμφάνιση… Σχετίζονται με τον ρόλο της γυναίκας σαν μητέρα, οικοδέσποινα, σύντροφο, αλλά και γενικότερα ενός ιδιαίτερου μέλους της κοινωνίας που έχει την δυνατότητα και την υποχρέωση να υπερασπιστεί, με τον δικό του τρόπο, τα ιδανικά του, τις αξίες του, τους θεσμούς, τις παραδόσεις του και όλα τα κεκτημένα που τείνουν να εξαφανισθούν. Τέτοιου είδους γυναίκες έβγαζε πάντα η Ελλάδα και όχι ψεύτικες κούκλες χωρίς περιεχόμενο…»
Γενικότερα μιλώντας για τον φασισμό, τόσο τον σημερινό όσο και τον ιστορικό, μπορούμε να πούμε ότι όλα τα ιδεολογικά καλούπια είχαν ως στόχο τον περιορισμό των γυναικών, αλλά ξεχείλωναν κατά το δοκούν ανάλογα με τις πολιτικές ανάγκες των φασιστικών κυβερνήσεων ή κινημάτων. Αυτό έγινε στον τομέα της εργασίας, της οικογένειας, της συμμετοχής των γυναικών και των ρόλων που επιβάλλονταν. Π.χ. το ελληνικό φασιστικό κίνημα στρατιωτικοποιεί τις γυναίκες, τους επιτρέπει να γίνονται μαχαιροβγάλτριες και τις επιβραβεύει γι’ αυτό (περίπτωση Σκορδέλη που είναι υπόδικη για βαρύ τραυματισμό Αφγανού) ζητά την υιοθέτηση στρατιωτικής θητείας 14 μηνών, διδάσκει ομάδες αυτοάμυνας (κάλυμμα για την ετεροεπίθεση), διδάσκει τη χρήση όπλων όπως άναυδες βλέπουμε στο u-tube χωρίς καθόλου να ενοχληθεί το επίσημο κράτος. Είναι το ίδιο κίνημα που προπαγανδίζει υπέρ της επιστροφής των γυναικών στο σπίτι και στηλιτεύει κάθε έννοια φεμινισμού ή ισότητας των δύο φύλων.
Οι ομάδες των ταγμάτων εφόδου που ήδη έχουν δημιουργηθεί, με μεγάλη επιθετικότητα απέναντι στους μετανάστες και μετανάστριες, είναι φοβισμένα και δειλά ανθρωπάκια που δεν τολμούν να περπατήσουν μόνα τους στο δρόμο, γιατί γνωρίζουν ότι το κίνημα δεν τους φοβάται, αλλά το φοβούνται. Πάντως το κίνημα χρειάζεται να αναπτύξει τις ομάδες περιφρούρησης από τις εγκληματικές συμμορίες..
Προς το παρόν η συμμετοχή των γυναικών στις επιθετικές ομάδες είναι μικρή αλλά δυστυχώς υπαρκτή, ίσως γιατί τα μηνύματα της ειρήνης έχουν πιο ευήκοα ώτα στις γυναίκες. Ίσως γιατί οι γυναίκες καταλαβαίνουν ότι κάθε πυγμή όπως αυτή των φασιστών θα στραφεί εναντίον τους στον ιδιωτικό τους χώρο. (Και μετά θα απευθύνονται στις φεμινίστριες να τις συμβουλεύσουν γιατί έφαγαν ξύλο από τον άντρα τους, και μάλιστα χωρίς ιδεολογικό κάλυμμα).
Τέλος, σας καλώ στο εξής, κάθε φορά που κάποιος ή κάποια θα μιλά εναντίον του φεμινισμού, να αναρωτιέται πώς και βρίσκεται σε ιδεολογική αντιστοιχία με τον φασισμό του χθες και του σήμερα.
Ομιλία σε εκδήλωση στο Κουκάκι, 27-10-2012