Ένας θεωρητικός που δεν δρα ριζοσπαστικά δεν λέει τίποτε που να αξίζει να λεχθεί. Κι ένας ακτιβιστής που δεν σκέφτεται κριτικά δεν πράττει τίποτε που να αξίζει να γίνει. Το γνωστό αυτό γνωμικό του Faun ταιριάζει πολύ στις ημέρες μας καθώς η ονοματολογία για τον “κορυφαίο πολιτειακό θεσμό” δίνει και παίρνει. Παρόλο που το θέμα του ΠτΔ δεν είναι αυτό που αφορά πρώτιστα τους πολίτες της Ελληνικής Δημοκρατίας, εντούτοις (ακριβώς γι’ αυτό) θα μπορούσε να αποτελέσει προνομιακό πεδίο άσκησης εναλλλακτικής πολιτικής. Ώστε αντί να προσδοκάς την (απαραίτητη κατά τα άλλα) συναίνεση με το συνταγματικό πολιτικό τόξο μέσα από την επιλογή ενός υποψηφίου που υπερβαίνει τον χώρο σου αλλά δεν υπερβαίνει το πολιτικό σύστημα και τις παθογένειες του, να προσδοκάς την συναίνεση με τα ευρύτατα στις ημέρες μας στρώματα της κοινωνίας που θέλουν κάτι αληθινά “διαφορετικό”, κάτι που το προηγούμενο σύστημα να υπερβαίνει. Και δεν θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερος συμβολισμός, και καλύτερη απάντηση (στον χώρο της σημειολογίας) για την έλλειψη γυναικών σε υπουργικούς θώκους, από την πρόταση μιας γυναίκας. Ήδη η “Κίνηση Ενεργών Πολιτών” (του Μ. Γλέζου) πρότεινε ως μια πολύ αξιόλογη περίπτωση την Πέπη Ρηγοπούλου. Αντιπαθής σε διάφορους κύκλους του Πανεπιστημίου (αλλά αντιπαθής γιατί τόλμησε να λέει την αλήθεια, -με όχι αλάνθαστα κριτήρια πάντα προφανώς- για τις διακομματικές, μηδέ της αριστεράς εξαιρουμένης, ευθύνες μέσα στα ΑΕΙ, κάτι που θα έπρεπε να αποτελεί opus magnum για κάθε αριστερό και αριστερή πολίτη). Άβολη υπενθύμιση (ιδίως για τους πούρους ακροδεξιούς) ότι η γενιά του Πολυτεχνείου δεν αποτελείτο μόνο από Δαμανάκηδες κι άρα η Μεταπολίτευση δεν είναι μονάχα κληρονόμος του φίλαυτου Δικτατορικού κιτς αλλά και της προδικτατορικής “πολιτιστικής Άνοιξης”. Σημαντική συγγραφέας που θυμίζει διαρκώς τα διεθνιστικά αντιρατσιστικά και βαθιά ουμανιστικά διακυβεύματα της πατριωτικής φυσικά αριστεράς μέσα από την ματωμένη ιστορία αυτού του λαού κι αυτού του τόπου (β. Θάλαμος Ανανήψεως από την Σμύρνη του 22 ‘εως το δύσκολο σήμερα), και έντιμη πολιτική ακτιβίστρια που δεν λείπει από τις πλατείες και τις δυστυχώς χρειαζούμενες κάποτε συγκρούσεις, η Πέπη Ρηγοπούλου φαντάζει πολύ καλύτερη επιλογή από τον δημοσιοσχετίστα και εμφανώς κινούμενο γύρω από μια προσωπική καριέρα Δημήτρη Αβραμόπουλο. Αλλά υπάρχουν κι άλλες αξιόλογες γυναίκες (πχ η κ. Καρυστιάνη, αλλά και πέραν της αριστεράς φυσικά) που η κάθε μία τους θα μπορούσε να αποτελεί μια εξίσου καλή επιλογή. Αλλά κι ο Δρεττάκης ένας εντιμότατος άνθρωπος που αρνήθηκε να προσαρμοστεί και να αλλοτριωθεί την δεκαετία του 80… Πριν εξαντλήσουν κάθε εναλλακτική πρόταση σε αυτό το πεδίο ας το σκεφτούνε. Εάν δεν έχουν δώσει τον λόγο τους στον κ. Αβραμόπουλο, γιατί εάν τον έχουν δώσει οφείλουν να τον κρατήσουν εφόσον θέλουμε άλλο ήθος στην πολιτική, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να τολμήσει. Γιατί (πρέπει να) συμβολίζει την ρήξη με το χθες, όχι την υποχρεωτική λόγω συναίνεσης συνέχεια του.
Ελένη Καρασαββίδου