Απαράδεκτες οι βίαιες απελάσεις. Θυμόμαστε τη Σεμίρα Αντάμου

Η απαράδεκτη επιχείρηση “καθαρισμού” της περιοχής των συνόρων από την ελληνική κυβέρνηση και την ελληνική αστυνομία, στις 6 το πρωί της 9ης Δεκεμβρίου, με συλλήψεις φωτογράφων και απομάκρυνση δημοσιογράφων για να μην υπάρχουν μαρτυρίες και πειστήρια, φέρνει στο νου τους αμέτρητους μετανάστες και μετανάστριες που έχουν βρει το θάνατο κατά τη διάρκεια βίαιων απελάσεων. Η επιχείρηση αυτή, με την ανοίκεια ονομασία “βελούδινα γάντια”, φέρνει επίσης στο νου τις επιχειρήσεις “Ξένιος Δίας” της προηγούμενης κυβέρνησης, που είχαν ως αποτέλεσμα την προσαγωγή δεκάδων χιλιάδων μεταναστών, και την μακρόχρονη κράτηση 4.000 για απέλαση, στα κολαστήρια όλης της χώρας που σε μεγάλο βαθμό άδειασαν μετά την αλλαγή κυβέρνησης.

Ακόμα, μας θυμίζει την 20χρονη Νιγηριανή Σεμίρα Αντάμου, που πέθανε από ασφυξία στο αεροπλάνο της Σαμπένα στο Βέλγιο, στις 22 Σεπτεμβρίου του 1998, όταν η αστυνομία προσπαθούσε να τη φιμώσει με μαξιλαράκι στο στόμα της για να μην ακούγονται οι φωνές της.

Κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας σε όλη την Ευρώπη ακολούθησαν την εγκληματική αυτή ενέργεια, στις 4-10-1998, με το φυλλάδιο του τότε Ευρωπαϊκού Φόρουμ Αριστερών Φεμινιστριών, που καλούσε στην κινητοποίηση στην Αθήνα, να λέει:

“Η Σεμίρα έφυγε από τη χώρα της τον περασμένο Μάρτιο για να γλιτώσει από έναν ανεπιθύμητο γάμο που ήθελε να της επιβάλει η οικογένειά της με έναν 65χρονο άνδρα, βίαιο, που είχε και άλλες συζύγους. Η διαπλοκή ρατσισμού και σεξισμού την οποία έχει αναδείξει με πολλές εκδηλώσεις το Φόρουμ, είχε αυτό το τραγικό αποτέλεσμα, και μάλιστα όχι για πρώτη φορά. Πέρα από την καταγγελία της δολοφονικής συμπεριφοράς της βελγικής (που δυστυχώς δεν είναι η μόνη) αστυνομίας, ανεξαρτήτως του φύλου του θύματος, θέλουμε να τονίσουμε ότι:

Ως φεμινίστριες που πιστεύουμε στην ισότητα δικαιωμάτων μεταξύ γυναικών και ανδρών αλλά και ντόπιων και αλλοδαπών σε κάθε χώρα, θέλουμε να υποστηρίξουμε όλα τα αντιρατσιστικά αιτήματα που θέτει η σημερινή εκδήλωση, δηλαδή: Άμεσο τερματισμό όλων των απελάσεων.

Να κλείσουν τα στρατόπεδα όπου κρατούνται οι προς απέλαση μετανάστες/τριες.

Να νομιμοποιηθούν όλοι οι πρόσφυγες και μετανάστες/τριες”.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα λοιπόν, από το 1998 μέχρι σήμερα, και οι βίαιες απελάσεις είναι προ των πυλών, όπως προϊδεάζει η επιχείρηση της ελληνικής αστυνομίας.

Το φυλλάδιο θέτει και ένα άλλο αίτημα, το οποίο εν μέρει έχει ικανοποιηθεί, αφού η Σεμίρα λειτούργησε ως Ιφιγένεια με την ακούσια θυσία της:

“Ειδικότερα όμως ζητάμε να επεκταθεί η Συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες και κατ’ επέκτασιν οι εθνικές νομοθεσίες, ώστε να θεμελιώνουν δικαίωμα για παροχή ασύλου σε παραβιάσεις δικαιωμάτων που σχετίζονται με το φύλο”.

Στο νόμο για την νομιμοποίηση των μεταναστών που ψηφίστηκε στην Ελλάδα το 2002, αυτή η πρόνοια έχει συμπεριληφθεί, μετά από λόμπι γυναικείων και φεμινιστικών οργανώσεων.

Αυτό, όμως, στη σημερινή κατάσταση δεν μας ικανοποιεί, αφού στρατιές μεταναστών και μεταναστριών φαίνεται ότι είναι έτοιμες για απέλαση, η οποία θα είναι τόσο “βελούδινη” όσο και η επιχείρηση στην Ειδομένη.

Η ιστορία της Σεμίρας, βέβαια, είχε και άλλες συνέπειες που είναι καλό να τις θυμηθούμε. Ο υπουργός Εσωτερικών Louis Tobbac, που ήταν και αναπληρωτής πρωθυπουργός, υπέβαλε την παραίτησή του όταν ήρθαν στο φως όλα τα στοιχεία για την ενοχή της χωροφυλακής, της οποίας ήταν υπεύθυνος. Παραδέχτηκε ότι η αστυνομία “έκανε λάθος, το οποίο πιθανώς οδήγησε στο θάνατο της Σεμίρας”. Ακόμα και μέσα στο αεροπλάνο είχαν ξεσηκωθεί οι επιβάτες αλλά και το πλήρωμα. Έξαλλοι οι αλληλέγγυοι, βγήκαν αυθόρμητα στους δρόμους όταν μαθεύτηκε η τραγική είδηση, αφού το θέμα είχε γίνει ήδη πολύ γνωστό όταν είχε η αστυνομία προσπαθήσει να την ανεβάσει βίαια πριν λίγες εβδομάδες στο αεροπλάνο, και ο πιλότος είχε αρνηθεί να παραμείνει επειδή η κοπέλα φώναζε και χτυπιόταν. Μετά από αυτό, είχαν συγκεντρωθεί υπογραφές υποστήριξης του αιτήματός της για το άσυλο, αλλά ο υπουργός δεν έδωσε σημασία. Οι διαδηλωτές και διαδηλώτριες τότε φώναζαν “Κλείστε τα κέντρα κράτησης, ανοίξτε τα σύνορα”.

Μάλιστα, η ένωση των αστυνομικών καταδίκασε την πολιτική που απαιτούσε από τα μέλη της να εκτελούν διαταγές απέλασης, ενώ η συνοριακή αστυνομία του αεροδρομίου είχε πραγματοποιήσει τη δική της διαμαρτυρία.

Ο παραιτηθείς υπουργός ανέφερε ότι αυτή ήταν η “σκοτεινότερη ημέρα της πολιτικής καριέρας μου”, ενώ νωρίτερα είχε υποστηρίξει την πανταχόθεν βαλλόμενη πολιτική βίαιων απελάσεων και τη χρήση του μαξιλαριού (που προβλεπόταν από το νόμο) για να σιωπήσουν όσοι και όσες φωνάζουν.

Από τους δύο αστυνομικούς που παραπέμφθηκαν για το θάνατο της Σεμίρας, ο ένας είχε αποπεμφθεί προσωρινά πριν λίγους μήνες για υπερβολική βία κατά τη διάρκεια απελάσεων.

Ο αγώνας του κινήματος συνεχίζεται σήμερα, σαν να μην πέρασε μια μέρα, και συνεχίζεται σε όλα τα σύνορα και σε όλα τα μέτωπα.

Σίσσυ Βωβού