Στη μνήμη της Καίτης Παπαρρήγα – Κωσταβάρα
από την Κατερίνα Καπερναράκου*
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΙΤΗ
΄Ηταν σίγουρα ένα ύστερα ..
Και είχε προηγηθεί η απαρχή ενός παρελθόντος απέραντου
……………
‘Υστερα, λοιπόν, συγκεντρωθήκαμε στο σπίτι σου
Οι πιο στενοί σου άνθρωποι συνεργάτες φίλοι φίλες
Κι όλες εμείς που μοιράστηκες διεκδικήσεις νίκες ήττες ισορροπίες άλματα
ζητούμενα, που έγιναν κεκτημένα
ζητούμενα, που έμειναν δραματικά εκκρεμή
Είπες πως μας ήθελες εκεί
και ήσουνα παρούσα παντού και έτσι θα είσαι πάντα
Με το βλέμμα φωτιά
Το αδάμαστο πάθος – ως όπλο παρά πόδα-
Το κοφτερό μυαλό και λόγο
Τη γενναία ψυχή
Την πολιτική συνείδηση
Την ανένταχτη φεμινιστική σκέψη
Το ηθικό ανάστημα
…………….
Και ήσουνα παρούσα παντού
κι ας είχες αργήσει τόσο να φανείς
Εσύ η τόσο συνεπής
Κι ας ήτανε οι καθρέφτες καλυμμένοι με χειμωνιάτικες πασμίνες
να ζεσταίνουν την απουσία σου
Κι ας κλαίγαμε βουβά
κόμποι κόμποι τα δάκρυα
Κι ας λέγανε oι άλλοι πως είχες πια γίνει αποδημητικό πουλί
Εγώ λέω: δεν πέθανες, Καίτη
(Πως γίνεται, άλλωστε;)
Εσύ έλεγες ”δεν ξέρω πώς να παραιτούμαι”
Εγώ λέω: δεν πέθανες
Το υπογράφω με κερί δυο και τρεις φορές
Το σφραγίζω
Εγώ λέω: δεν πέθανες
Με το έργο σου παράδειγμα φωτεινό
διαμορφώνεις κοινωνικές πραγματικότητες
συνειδήσεις στάσεις ζωής
σφυρηλατείς φρόνημα
……..
Εγώ λέω: δεν πέθανες
Μονάχα το θάνατο συνάντησες
να του μάθεις πώς να πολεμάει
Δημοσιογράφος, εφ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Μέλος του Δικτύου για την αντιμετώπιση της ανδρικής βίας κατά των γυναικών,
π. Εθνική εμπειρογνώμων, Παρατηρητήριο για την αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών, π. πρόεδρος Ελλ. Τμήματος Διεθνούς Αμνηστίας