Δύο αγγλίδες πανκ διηγούνται τη ζωή τους.
Lesley Woods, 56
Τότε: τραγουδίστρια και κιθαρίστρια στους Au Pairs
Τώρα: δικηγόρος
Εγώ ξεκίνησα κάπως αργά. Το πανκ υπήρχε ήδη για αρκετά χρόνια όταν πρωτοασχολήθηκα το 1978. Τι ήταν αυτό που με τράβηξε; Πώς υψώναμε το μεσαίο δάχτυλο στους ροκ-σταρ! Στην πανκ μπορούσε ο καθένας και η καθεμία να ανέβει στη σκηνή και να κάνει ό,τι γουστάρει, χωρίς να χρειάζεται να είναι ο απόλυτος μάτσο lead κιθαρίστας. Και οι γυναίκες μπορούσαν να είναι όπως ήθελαν κι όχι να ακολουθούν στερεότυπα θηλυκότητας όπως τα μεγάλα βυζιά και η ομορφιά. Γυναίκες όπως η Siouxsie Sioux, η Poly Styrene και η Patti Smith ήταν εξαιρετικά πρότυπα.
Όμως βρισκόμασταν συνεχώς αντιμέτωποι/ες με βία και με επιθετικές συμπεριφορές. Οι καυγάδες ήταν καθημερινοί. Την Ari Up τη μαχαίρωσαν. Έρχεται κάποια στιγμή που δεν αντέχεις άλλο. Όταν διαλύθηκε η μπάντα, το μυαλό μου είχε σχεδόν καεί και έπρεπε να κάνω κάτι για να συνέλθω. Σκέφτηκα ότι ήθελα να κάνω κάτι δύσκολο κι έτσι πήγα να σπουδάσω νομική.
Άρχισα να δουλεύω σε δικαστήρια στα 32. Ξεκίνησα με ζητήματα ασύλου και δούλευα με πρόσφυγες, πράγμα που ταίριαζε με τις πολιτικές μου αξίες. Αν και πολλές φορές ήταν καταθλιπτικό, όποτε κέρδιζα μια δίκη έβγαινα έξω και πετούσα από χαρά. Ήξερα ότι είχα προσφέρει κάτι. Τώρα δεν ασχολούμαι πολύ με το προσφυγικό δίκαιο αλλά εργάζομαι ακόμα με θέματα μετανάστευσης. Πάντα είχα έντονη την αίσθηση της δικαιοσύνης και η εργασία στον τομέα αυτό σημαίνει για μένα ότι δεν συμβιβάστηκα από άποψη ακεραιότητας.
Ο κόσμος ήξερε το παρελθόν μου και σίγουρα ήταν απωθητικό για τους πιο συντηρητικούς. Όταν μπήκα για πρώτη φορά στο δικαστήριο, το 1992, απαγορευόταν οι γυναίκες να φοράνε παντελόνι, για να καταλάβετε πόσο οπισθοδρομικό ήταν.
Ακόμα παίζω μουσική πότε-πότε, αλλά εύχομαι να την είχα πάρει περισσότερο στα σοβαρά πριν 5 ή 10 χρόνια. Τώρα έχω τόσο πολλή δουλειά που δυσκολεύομαι να βρω χρόνο. Έχω κάνει κάποιες καινούργιες ηχογραφήσεις και παίζω και κανένα λάιβ αν τύχει! Θα ήθελα πολύ να κάνω συνεργασίες. Είναι κάπως μονότονο να παίζω μόνη μου.
Jordan, 60
Τότε: μοντέλο και είδωλο της πανκ αισθητικής
Τώρα: νοσηλεύτρια σε κτηνιατρική κλινική
Ο κόσμος μου έλεγε: «Θέλει πολύ θάρρος για να βγεις στον δρόμο ντυμένη έτσι». Φορούσα συχνά μακριά πουλόβερ, κάλτσες με ζαρτιέρες και διάφανα σορτς. Δεν χρειαζόταν θάρρος. Μάλλον το αντίθετο. Έτσι αισθανόμουν άνετα και ειλικρινής με την εαυτή μου. Πάντα μου άρεσε να ντύνομαι με τον δικό μου τρόπο. Όταν ήρθα στο Λονδίνο και ζήτησα δουλειά στον κατάστημα πανκ μόδας “Sex” των Vivienne Westwood και Malcolm McLaren, φορούσα ήδη αυτά που πουλούσαν —τα είχα συνδυάσει μόνη μου. Όμως δεν υπήρχε θέση τότε και στο μεταξύ δούλεψα σε ένα πολυτελές κατάστημα φορώντας πράσινο μακιγιάζ!
Κάποια στιγμή βρέθηκα στην πρώτη γραμμή της πανκ σκηνής με τη Vivienne και τον Malcolm. Έγινα στυλίστρια των Sex Pistols —δηλαδή εγώ τους έσκιζα τα ρούχα. Εμφανιζόμουν μαζί τους στη σκηνή, ήμουν και στην πρώτη τους τηλεοπτική εμφάνιση, στην εκπομπή Granada’s So It Goes, για να εκπροσωπήσω το πανκ ντύσιμο. Ήμουν επίσης μάνατζερ των Adam and the Ants στην πανκ περίοδό τους.
Πολλοί κορυφαίοι μουσικοί ήταν απίστευτα σεξιστές. Ένας μουσικός παραγωγός κάποτε μου είπε κατάμουτρα: «Αυτή δεν είναι δουλειά για γυναίκες. Εσύ πρέπει μόνο να μαγειρεύεις και να ανοίγεις τα πόδια σου». Δεν ήθελα να ασχοληθώ άλλο και γύρισα στην πόλη μου, το Σίφορντ.
Ήθελα να κάνω κάποια δουλειά που να έχει νόημα και βρήκα μια θέση στο κτηνιατρείο της γειτονιάς μου. Δουλεύω εκεί τα τελευταία 22 χρόνια. Δεν είναι δουλειά με χαρτούρα, είναι πραγματική δουλειά όπου μπορείς όντως να φροντίσεις τα ζώα. Το πανκ μου έμαθε ότι μπορώ να είμαι αυτή που θέλω να είμαι και έτσι ζω τη ζωή μου. Δεν έχω αλλάξει.
Πολλοί παλιοί μου δάσκαλοι ακόμα ζουν εδώ και μου φέρνουν τα κατοικίδιά τους. Θυμούνται τα προβλήματα που είχα στο σχολείο. Είχα λογομαχήσει με τον διευθυντή. Μου είχε πει: «Δεν μπορώ να σε δεχτώ έτσι που είσαι. Τα μαλλιά σου είναι κόκκινα και ροζ. Έχεις μοϊκάνα. Τα άλλα παιδιά σε βλέπουν και θα κάνουν το ίδιο». Του είπα: «Κανείς δεν θέλει να κάνει το ίδιο. Κοιτάξτε τους! Με βλέπουν και γελάνε!». Με έβαλε να φοράω ένα μαντήλι στο κεφάλι όποτε περπατούσα στον διάδρομο. Τώρα οι ίδιοι δάσκαλοι μου λένε: «Είχες πάντα φοβερό στυλ.» Κάποια κομμάτια της ιστορίας έχουν πια ξαναγραφτεί.
πηγή: www.theguardian.com
μετάφραση: Ματίνα Καραγιαννίδου-Σταμπουλή