Η Έφη Αχτσιόγλου και ο παρκαδόρος Πολιτικός Μηχανικός… και πώς το σχολιάζεις?

Tου Παναγιώτη Μαυροειδή
Ακολουθεί σχόλια της Βέρας Σιατερλή

Τη νέα Υπουργό Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου, δεν τη γνωρίζω. Από μια άποψη χαίρομαι: Δεν ανήκει στην κατηγορία αυτών που γνώριζα, γνωρίζω, αλλά ντρέπομαι να το πω.

Υπουργός Εργασίας λοιπόν, στα 31 της χρόνια. Από μια άποψη, το θέμα πουλάει: «Ο Τσίπρας έβαλε στην κυβέρνηση ένα νέο άνθρωπο και μάλιστα γυναίκα, σπάζοντας τις επετηρίδες».

Διαβάζουμε στο βιογραφικό της ότι τέλειωσε λέει τη Νομική, μετά πήρε μεταπτυχιακό και διδακτορικό δίπλωμα. Ας τα μετρήσουμε όπως ο Τσάκωνας στην αθάνατη ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα»:
4 χρόνια προπτυχιακές σπουδές, 18 ως 22
2 χρόνια (συνήθως) μεταπτυχιακές σπουδές, 22 ως 24
4 χρόνια (συνήθως) για το διδακτορικό, 24 ως 28

Κάπως έτσι πάνε τα πράγματα για ένα άριστο, που δεν καθυστερεί πουθενά και δεν έχει κενά στην πορεία του (πχ βγάζοντας όλη την ερευνητική εργασία του καθηγητή του σαν σκλαβάκι ή κουβαλώντας τους καφέδες του).

Τι έκανε λοιπόν η Έφη από τα 28 έως τα 31;

Όλο περηφάνια στο βιογραφικό της, αναφέρεται ότι σε τρία μόλις χρόνια:
Διατέλεσε μέλος της Διοίκησης του ΟΑΕΔ
Διατέλεσε μέλος της Διοίκησης του ΑΣΕΠ
Έγινε Διευθύντρια του Πολιτικού Γραφείου του Υπουργού Εργασίας
Ήταν υπεύθυνη για τη διαπραγμάτευση της Ελληνικής Κυβέρνησης με τους Θεσμούς σε ζητήματα σχετικά με την αγορά εργασίας και κοινωνικής ασφάλισης.
Εργάστηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
Δούλεψε επίσης στον Τομέα Αστικού Δικαίου, Πολιτικής Δικονομίας και Εργατικού Δικαίου του Τμήματος Νομικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και Διατέλεσε ερευνήτρια στο Κέντρο Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Οικονομικού Δικαίου.
Επαναλαμβάνουμε για να γίνει κατανοητό: όλα αυτά σε τρία χρόνια. Η Έφη διοίκησε τη μισή Ελλάδα, αλλά και λίγη από την Ευρώπη. Όχι απλά ήταν ανοιχτές οι πόρτες, αλλά μάλλον παραμέριζαν και τα κουφώματα, ίσως και ολόκληρα τα κτίρια για να περάσει…

Κάντο όπως η Έφη λοιπόν…

Από την άλλη, εγώ έτυχε την προηγούμενη βδομάδα να συζητώ με ένα συνάδελφο Πολιτικό Μηχανικό συνομήλικό της, με δύο μεταπτυχιακά και διδακτορικό. Τον συνάντησα εργαζόμενο σε πάρκινγκ. Μισθός 650 ευρώ το μήνα. Και όμως ο παρκαδόρος ήταν ευτυχισμένος, χαμογελαστός και αισιόδοξος:

«Μια χαρά είμαι. Πριν δούλευα σε Τεχνικό Γραφείο, σαν μηχανικός, με τεράστιες ευθύνες και έπαιρνα 380 ευρώ με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών, 11μηνη αμοιβή και φυσικά με την ασφάλιση να την πληρώνω εγώ».

Θυμήθηκα τις χιλιάδες επιστημόνων (όσους δε γέμισαν ακόμη τις βαλίτσες τους για το εξωτερικό), που δουλεύουν ταπεινωμένοι/ες για ελάχιστα χρήματα, για 10-12 ώρες και με το κεφάλι σκυμμένο.

Για όλους αυτούς, που δε δήλωσαν σφουγκοκωλάριοι της εξουσίας, όχι μόνο δεν είναι ανοιχτές οι πόρτες, αλλά πέφτουν και τα ταβάνια στο κεφάλι τους. Δεν είναι καθόλου τυχαία η σκωπτική λαϊκή έκφραση: «Τι να κάνουμε, δεν έχουμε όλοι τον κώλο πίσω, όπως κάποιοι άλλοι».

Δεν τα βάζω με την Έφη. Με αυτή μάλλον θα οργιστεί και θα φτύσει με αηδία η γενιά της. Δεν είναι βέβαια η πρώτη και μοναδική περίπτωση: Η φράου Διαμαντοπούλου του ΠΑΣΟΚ, ξεκίνησε από τα 26 της και χωρίς να δουλέψει ποτέ, να διοικεί την Ελλάδα και την Ευρώπη (μαζί με τη Δαμανάκη που εισπράττει ακόμη το μισθό των 8.333 ευρώ της Επιτρόπου της ΕΕ).

Τα βάζω με εκείνους τους «αριστερούς» και «κομμουνιστές» της δικής μου γενιάς, λίγο πάνω ή κάτω, που από το Λένιν παίζουν στα δάχτυλα μόνο τον «αριστερισμό». Αυτούς ακριβώς που έβγαζαν φλύκταινες και ανέβαζαν τεταρταίο πυρετό αν τους έλεγες ότι υπάρχει συστημική, καραμπινάτη συστημική αριστερά, δεμένη με την εξουσία, το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς της ΕΕ. Ότι αυτή δεν ταυτίζεται με τη ΔΗΜΑΡ, αλλά περιλαμβάνει και το ΣΥΡΙΖΑ, με κοινό στοιχείο τον κυβερνητισμό, τη λατρεία της αστικής διαχείρισης και της «αναγνώρισης του ρόλου». Αυτούς που δήλωναν έτοιμοι μετά το Φλεβάρη του 2015, έμπλεοι «σύνεσης και αντικειμενικής κρίσης»: «στηρίζουμε τα θετικά, αντιπαλεύουμε τα αρνητικά» στην πολιτική της νέας κυβέρνησης.

Έστρωσαν έτσι (μπαζώνοντας από τα 《αριστερά》) όλο το παιχνίδι για τη φρίκη που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ.

Για να στρώσει αυτός με τη σειρά του όλο το παιχνίδι για την φασιστική ακροδεξιά, που βρίσκει γόνιμο για αυτήν το δηλητηριασμένο έδαφος της «αριστερής» διαχείρισης της πιο αντεργατικής και αντικοινωνικής πολιτικής που εφαρμόστηκε ποτέ στην Ελλάδα.
ΠΗΓΗ: pandiera.gr

Το σχόλιο της Βέρας Σιατερλή

Να και μια φορά που κάποια γυναίκα «αναρριχάται» στα ψηλά αξιώματα (μόλις τώρα βέβαια σε κορυφαίο) βρίσκοντας ορθάνοιχτες τις πόρτες όπως πολύ εύστοχα υπογραμμίζει ο αρθρογράφος  Παναγιώτης Μαυροειδής. Υπογραμμίζει και στηλιτεύει, χωρίς άμεσα σεξιστικά σχόλια παρ’ όλη την αναφορά του σε λοιπές περιπτώσεις  αξιωματούχων αλλά πάλι γυναικών και όχι κάποιου «ταλαντούχου» αρσενικού.
Ναι συμφωνώ ότι είναι πράγματι σκανδαλιστικό το βιογραφικό  της νέας Υπουργού Εργασίας. Και ναι, είναι αξιοπερίεργο πως αναρριχήθηκε με διαστημική ταχύτητα  σε θέσεις που είχε τη δυνατότητα να  «διοίκησει τη μισή Ελλάδα, αλλά και λίγη από την Ευρώπη», όπως ειρωνικά αναφέρει. Εγώ δε στα σχόλια του προσθέτω ότι η νέα 31χρονη Υπουργός Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου αξιοποιήθηκε από την «κυβέρνηση Τσίπρα-πρώτη φορά αριστερά» ως άλλη μια βιτρίνα ευρωπαϊκής κοπής και ψευδοφεμινιστικών προθέσεων καθώς ουδέποτε δεν επιχειρήθηκε από την εν λόγω κυβέρνηση κάποια ουσιαστική κίνηση ή αλλαγή.

Τι με ενοχλεί λοιπόν;

Με ενοχλεί που το σχόλιο δεν επικεντρώνεται στην κακή επιλογή και την πολική της κυβέρνησης αλλά στο φύλο της εν προκειμένω άξιας ή ανάξιας υπουργού. Με ενοχλεί ο σεξισμός πού ελλοχεύει στο παράδειγμα με τον άντρα μηχανικό που δουλεύει σαν παρκαδόρος θαρρείς και  οι εκατοντάδες αρχιτεκτόνισσες και γυναίκες μηχανικοί έχουν όλες θέσεις και δουλειές που τους αξίζουν. Κι αν όντως το παράδειγμα είναι τυχαίο αφού τον παρκαδόρο, (συνάδελφο πολιτικό μηχανικό συνομήλικό της υφυπουργού και όχι κάποια συνάδελφο πολιτικό μηχανικό συνομήλική της) είχε συναντήσει και συνομιλούσε γιατί μας φαίνεται φυσικό και αγανακτούμε όταν αυτές τις αδικίες σπανίως πότε τις χαρίζουν σε γυναίκες ενώ χιλιάδες αντρών απολαμβάνουν αυτές τις πρακτικές. Μήπως γιατί αμφισβητούνται σεξιστικά πρότυπα και προνόμια ( μόνο άντρες κατά παράδοση καταλαμβάνουν αναξιοκρατικά θέσεις στελεχών) ή είμαστε τόσο πωρωμένοι/νες σ’ αυτή την σεξιστική τακτική  που δεν αντιλαμβανόμαστε το διακύβευμα;
Προφανώς θεωρώ ότι ο αρθογράφος είναι υπέρ της ισότητας των ευκαιριών για όλους τους πολίτες και γι αυτό αγανακτεί. Όμως ένα υφέρπον  συμπέρασμα αντιμετωπίζει τις γυναίκες ως μη ίσες πολίτησες.