Δικαιούται ο Συνήγορος του Πολίτη να διαθέτει θεία αφέλεια;

Αναδημοσιεύουμε ανάλυση της κ. Ζορμπά για το θέμα της κατάχρησης εξουσίας και ασέλγειας από τον διευθυντή του Ιδρύματος Παιδικό Σπίτι Πειραιά εναντίον τροφίμων ανήλικων αγοριών, ο οποίος καταδικάστηκε πρόσφατα σε βαριές ποινές, αφού όμως συνέχιζε το “έργο” του για πολλά χρόνια. Η συγγραφέας τονίζει το θέμα της συνενοχής από κορυφαίους υπεύθυνους, όπως τον Συνήγορο του Παιδιού και τον σημερινό πρόεδρο του Ιδρύματος. Σ.Β.

 

Συντάκτρια: Μυρσίνη Ζορμπά*

Η καθυστερημένη καταδίκη του Κωνσταντίνου Λαλαούνη, προέδρου του Φιλανθρωπικού Ιδρύματος Παιδικό Σπίτι Πειραιά, θεολόγου και πρώην προϊσταμένου της υπηρεσίας επιμελητών ανηλίκων, για σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων αποκαλύπτει το βάθος και το εύρος των ευθυνών που υπάρχουν.

Η υπόθεση, που έφερε στο φως της δημοσιότητας από τις σελίδες της «Εφ.Συν.» ο άξιος δημοσιογράφος Δημήτρης Αγγελίδης με βαθύτατη ευθύνη και αποφεύγοντας κάθε σκάνδαλο, μας έδειξε την κορυφή του παγόβουνου όσον αφορά τα ιδιωτικά ιδρύματα, τα θεσμικά κενά, τις ολιγωρίες, το επίπεδο της παιδικής προστασίας στη χώρα μας γενικότερα αλλά και το πλέγμα νοοτροπιών και κάθε είδους συμφερόντων που εμποδίζει να πέσει φως στο σκοτάδι. Δεν κάνουμε δίκη προθέσεων, αλλά και δεν θα πρέπει να παραμείνουμε απαθείς, διότι με τη δικαστική καταδίκη δεν τελειώνει το ζήτημα.

Γι’ αυτό και διαβάσαμε με έκπληξη στην προσωπική σελίδα του Γ. Μόσχου στο fb, Βοηθού Συνηγόρου του Πολίτη για τα Δικαιώματα του Παιδιού, ένα είδος εξομολόγησης που αφορούσε τη γνωριμία του με τον καταδικασθέντα «ως πρόσωπο υπεράνω κάθε υποψίας» και «με δημόσια υποστήριξη και αναγνώριση» και, κατά συνέπεια, τη δυσκολία του να προχωρήσει δεδομένου, όπως ο ίδιος γράφει, «δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μπορεί να γίνονται όλα αυτά που ακούγονταν»!

Ας δούμε χωρίς φόβο και πάθος τη συγκεκριμένη ευθύνη που προκύπτει από τη μοιραία αντίληψη του αρμόδιου κομβικού παράγοντα όπως ο Συνήγορος του Παιδιού, ο οποίος δηλώνει ότι όταν κάποιες εθελόντριες άλλου ιδρύματος τον ενημέρωσαν προφορικά ότι «εκεί κακοποιούνται τα παιδιά», εκείνος ζήτησε να του υποβάλουν γραπτή αναφορά και παρέμεινε αδρανής.

Δικαιούται, αλήθεια, ο Συνήγορος να θεωρεί οποιονδήποτε, ναι, οποιονδήποτε, υπεράνω υποψίας; Δικαιούται να επικαλείται τη δημόσια αναγνώριση ως δικαιολογητικό και τεκμήριο αθωότητας κάποιου; Οφείλει ή όχι να προχωρεί σε αυτεπάγγελτη διερεύνηση και να μη χρησιμοποιεί ως αμυντικό ή και επιθετικό γραφειοκρατικό όπλο τη γραπτή αναφορά;

Ακόμη όμως και όταν υπήρξαν αργότερα δύο γραπτές αναφορές, όπως ο ίδιος ομολογεί, «ξεκινήσαμε την παρακολούθηση του τι συμβαίνει στον χώρο αυτό… Δύσκολο, λόγω της προσωπικής μου γνωριμίας με τον υπεύθυνο του ιδρύματος».

Μα είναι δυνατόν να επικαλείται ένας υπεύθυνος θεσμικός παράγοντας σε τόσο ευαίσθητο χώρο την προσωπική γνωριμία δηλώνοντας τη δυσκολία του, αντί να έχει ζητήσει να εξαιρεθεί από την έρευνα; Θεωρώντας μάλιστα ότι πρόκειται για «μια μοναδική στα ελληνικά χρονικά» υπόθεση (!), καταλήγει: «Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μπορεί να γίνονται όλα αυτά που ακούγονταν».

Δικαιούται, αλήθεια, ο Συνήγορος να διαθέτει τόση θεία αφέλεια; Ασφαλώς και δεν δικαιούται, γιατί τέτοιου είδους αφέλεια είναι πολύ επικίνδυνη για τα παιδιά και τα δικαιώματά τους που έχει ταχθεί να υπηρετεί, μάλιστα εδώ και χρόνια.

Από την άλλη μεριά, αν αναζητήσετε στο διαδίκτυο το Παιδικό Σπίτι Πειραιά θα πληροφορηθείτε από την ιστοσελίδα του ότι στα «πενήντα και πλέον χρόνια λειτουργίας του, έχει αναγνωριστεί και τιμηθεί για την κοινωνική του προσφορά με πλήθος επαίνων και βραβίων όπως: έπαινος της Ακαδημίας Αθηνών, τιμητική διάκριση του Συλλόγου Πνευματικής και Κοινωνικής Ανάπτηξης των Παιδιων καθώς και πολλών άλλων ιδιωτικών και δημόσιων φορέων» (sic για την ορθογραφία).

Οντως από το 1962 ξεκίνησε «το έργο του οραματιστή Κώστα Λαλαούνη, που στέκεται δεκάδες χρόνια δίπλα στα παιδιά, πάντα με την ίδια αφοσίωση και αγάπη», κατά δήλωση του επί χρόνια συνεργάτη και σημερινού προέδρου του Δ.Σ. Κωνσταντίνου Φαζάκη.

Ο ίδιος δηλώνει μάλιστα τον Μάιο του 2016 και ενώ ο Λαλαούνης είναι ήδη υπόδικος: «Εβλεπε ότι υπήρχαν στα δικαστήρια ανηλίκων παιδιά τα οποία χωρίς να έχουν παρανομήσει τα ίδια βρισκόντουσαν στον δρόμο, είτε γιατί οι γονείς τους είχαν εγκληματήσει, ήταν χρήστες ναρκωτικών κ.λπ., είτε γιατί τα είχαν εγκαταλείψει και βρισκόντουσαν σε μεγάλο κίνδυνο, ζωής και υγείας, σωματικής, ψυχικής και νοητικής».

Αυτά εξιστορεί στον δημοσιογράφο ο κύριος Φαζάκης, που ήταν από τότε στο πλευρό του κυρίου Λαλαούνη και πλέον έχει αναλάβει τη διοίκηση του σωματείου. « …ο κύριος Λαλαούνης είχε την ιδέα να δημιουργήσει το Παιδικό Σπίτι, το οποίο με τα χρόνια πήγε πολύ καλά και τα περισσότερα παιδιά που μεγάλωσαν εκεί επανεντάχθηκαν χωρίς προβλήματα στην κοινωνία».

Πουθενά δεν άκουσε και δεν είδε τους σκελετούς στο ντουλάπι, πουθενά δεν κάνει μια δήλωση έστω για να ξεπλύνει το άγος, πουθενά κανένας υπαινιγμός για να αποκηρύξει τον βίο και την πολιτεία του κατηγορούμενου τότε Λαλαούνη, εκείνος συνεχίζει σαν να μη συνέβη τίποτε.

Μάλιστα, προκειμένου να συγκεντρώσει χρήματα μιλάει για την ιστορία του σωματείου: «Το Σπίτι στηρίχθηκε σε ανθρώπους που αγαπούσαν το παιδί και πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους… Ολα αυτά μέχρι το 2009-2010, έκτοτε ξεκίνησε μια καθοδική πορεία και άρχισαν τα προβλήματα, όπως συνέβη γενικότερα στην ελληνική κοινωνία».

Η κακοποίηση, οι εξαναγκασμοί και η ασέλγεια δεν ήταν πρόβλημα, μόνο τα χρήματα. Και όπως δηλώνει άλλος συνεργάτης του: «Διότι εδώ υπάρχει μια ευαισθησία. Αν δεν υπήρχε ευαισθησία δεν θα υπήρχε αυτός ο χώρος». (http://news247.gr/eidiseis/koinonia/to-paidiko-spiti-peiraia-xreiazetai-…)

Θα συνεχίσουμε και με άλλες πληροφορίες και αναζήτησης ευθυνών. Το οφείλουμε στα παιδιά που δεινοπάθησαν.

* Μέλος Δικτύου για τα Δικαιώματα του Παιδιού

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα των Συντακτών 3-9-2017

Βλ. αναδημοσίευση του Μωβ για το θέμα της 23ης Αυγούστου, με σχετικό σχολιασμό, https://tomov.gr/2017/08/23/40-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%AC%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BE%CE%B7-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%83%CE%AD%CE%BB%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CE%B5-%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B5%CE%B4/