Προτείνει η Βέρα Σιατερλή
Ένας άνθρωπος που αναγκάζεται να ζει στο δρόμο, άστεγος ή εκτοπισμένος από τη χώρα του, βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπος με ένα νέο οικοσύστημα: τον κατώτερο κύκλο της τροφικής αλυσίδας. Αρουραίοι, κατσαρίδες, σκουπίδια, ανθρώπινα και ζωικά απόβλητα, μικρόβια, η αιθάλη της πόλης αποτελούν το οικείο περιβάλλον του. Για να επιβιώσει πρέπει να το συνηθίσει.
Τα έργα είναι τυπώματα σε ελαφρύ υλικό που αιωρούνται, σηματοδοτώντας τα όρια του χώρου διαβίωσης και διαχωρίζοντας εικονικά τον ιδιωτικό από το δημόσιο χώρο. Τα ζώα-παράσιτα της πόλης και του αγρού εμφανίζονται σε μεγάλη κλίμακα απομυθοποιώντας την αηδία ή τον φόβο που συνήθως προκαλούν. Γίνονται οικεία—αν όχι οικόσιτα. Τα πολύχρωμα απατηλά διακοσμητικά μοτίβα με στρατιές εντόμων και σύνθετα θρησκευτικά μοτίβα παραπέμπουν σε χαλιά προσευχής ή και λάβαρα σταυροφοριών.
Όταν εκτοπίζεσαι, παίρνεις μαζί σου τη γλώσσα σου και ένα κομμάτι ύφασμα ή ένα χαλί που αντιπροσωπεύει τη γη σου. Αυτή η φορητή εστία ‘μόνωσης’ είναι ένα σημείο αναφοράς το οποίο αντέχει στο χρόνο, το πόλεμο και την ασθένεια. Σημαδεύεται, λερώνεται, αναπνέει και καταγράφει την πορεία του ανθρώπου στο δρόμο.
www.marioninglessi.com
