Γυναίκες σε ηγετικές θέσεις: Φώφη Γεννματά

Η φωτογραφία είναι από τον ιστότοπο Υστερόγραφα, όπου και το άρθρο από το οποίο πήραμε τα παραθέματα.

Γράφει η Σίσσυ Βωβού

Πρώτη ήρθε στον πρώτο γύρο των εκλογών για αρχηγό της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, η μόνη γυναίκα από τους 9 υποψηφίους.

Από μια άποψη, αυτό έχει την αξία του, γιατί η ίδια, όπως είπε σε συγκέντρωση της 25ης Οκτωβρίου, υποτιμάται συχνά με διάφορους τρόπους γιατί είναι γυναίκα. Κάτι απόλυτα αναμενόμενο, δυστυχώς, και κάτι που ισχύει σε κάθε αντιπαράθεση γυναικών-ανδρών, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της επίσημης πολιτικής, αλλά και της επαναστατικής πολιτικής.

Τα επίδικα της ψηφοφορίας δεν ήταν βέβαια αυτού του είδους η αντιπαράθεση, ο κάθε υποψήφιος, όπως και η ίδια, είχε το πρόγραμμά του/της, τους στόχους, την καταγωγή, τη φανερή και κρυφή ατζέντα και τις φιλοδοξίες.

Στις 25 Οκτωβρίου, ήταν ομιλήτρια σε συγκέντρωση γυναικών με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου του μαστού. Είπε ότι σημειώνονται 1.5 εκατομμύριο νέα περιστατικά το χρόνο, ενώ 5.000 από αυτές τις γυναίκες βρίσκονται στην Ελλάδα. Πρόσθεσε ότι η έγκαιρη διάγνωση σώζει ζωές. Όσα περισσότερο γνωρίζουμε την ασθένεια, τόσο πιο εύκολο είναι να την αντιμετωπίσουμε. Δεν είναι ανίκητος εχθρός.

Να πούμε ότι είναι αυτονόητη η ευαισθησία της, αφού ο πατέρας και η μητέρα της πέθαναν από τη νόσο αυτή, σε καθόλου προχωρημένη ηλικία, ενώ η ίδια επίσης νόσησε στα 43 της χρόνια και έκανε διπλή μαστεκτομή. Προχώρησε να κάνει δημόσιο το θέμα της, λέγοντας ότι αυτά είναι θέματα για τα οποία πρέπει να μιλάμε δημόσια. Μέχρι εδώ για την πληροφόρηση, αλλά και για να μην πει κανείς ότι έκανε εκμετάλλευση της ασθένειάς της για να πάρει ψήφους. Το θέμα της υπάρχει από παλιά.

Στην εκδήλωση προχώρησε στην παρουσίαση της υποψηφιότητάς της, αναφέροντας μεταξύ άλλων θέματα που αφορούν την ισότητα των φύλων και τα γυναικεία δικαιώματα, κάτι που ελάχιστα κάνει γενικότερα, απ’ ότι παρακολουθούμε.

Να σημειώσουμε ότι ο λόγος της ήταν κυρίως εγκωμιαστικός για τις γυναίκες και τους πολλαπλούς ρόλους τους, ενώ τα θέματα της ισότητας την απασχόλησαν λιγότερο. Όμως, δεν τα παραμέλησε, τουλάχιστον όχι αυτή τη φορά. “Γιατί ξέρω καλά –και από πρώτο χέρι- τι σημαίνει να είσαι ταυτόχρονα εργαζόμενη, μητέρα, σύζυγος, κόρη και να συμμετέχεις και στα κοινά. Όλοι να θέλουν τον χρόνο μας, να απαιτούν την προσοχή μας, να θεωρούν αυτονόητο ότι είναι προτεραιότητα στην ζωή μας”. Και εμείς γινόμαστε χίλια κομμάτια για να τα προλάβουμε όλα. Μπορούμε να τα καταφέρουμε, όπως εμείς οι γυναίκες τα καταφέρνουμε πάντα”.

Περνώντας καθαρά στα γυναικεία δικαιώματα, είπε ότι “Κάναμε μεγάλα βήματα προόδου, δώσαμε μεγάλες μάχες στην Παράταξή μας, με την αναθεώρηση του οικογενειακού δικαίου, την εξάλειψη των διακρίσεων στην πρόσβαση στην υγεία, την εκπαίδευση, την επαγγελματική κατάρτιση, την εργασία και την εναρμόνιση της ελληνικής νομοθεσίας με την ευρωπαϊκή που προώθησαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ τόσο τη δεκαετία του ‘80 όσο και τη δεκαετία του ‘90. Δεν καταφέραμε να εξαλείψουμε τις ανισότητες. Συνεχίζουμε να παλεύουμε για τα αυτονόητα. Αυτή είναι αλήθεια: Η Ελλάδα καταλαμβάνει την τελευταία θέση στον Δείκτη Ισότητας των Φύλων: στις συνθήκες εργασίας, στην εξεύρεση εργασίας, στην πρόσβαση σε οικονομικούς πόρους, στον τομέα της γνώσης, στον τομέα του ελεύθερου χρόνου, στην πρόσβαση στις υπηρεσίες Υγείας, ακόμη και στον τομέα συμμετοχής σε πολιτικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς φορείς καταγράφουμε τις χειρότερες επιδόσεις μεταξύ των χωρών μελών της Ε.Ε.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η συμμετοχή των γυναικών σε κάθε μορφής δραστηριότητα είναι καθρέφτης της συνοχής της κοινωνίας και της λειτουργίας της Δημοκρατίας”.

Για τις σεξιστικές συμπεριφορές που βιώνει ως αρχηγός κόμματος μίλησε, αλλά μασσημένα: “Στο χώρο της πολιτικής βιώνει κανείς σε μεγαλύτερο βαθμό τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα. Προκάτ ταμπέλες και εύκολα κλισέ αναπαράγονται διαρκώς, είτε ψιθυριστά από συναδέλφους πολιτικούς, είτε φωναχτά. Αρκεί να διαβάσει κανείς τα σχόλια στα social media για να καταλάβει ότι όταν ασκείται κριτική δεν αφορά πολιτικά επιχειρήματα, η κριτική πάντα περιορίζεται σε χαρακτηρισμούς εμπαθείς, μειωτικούς, ρατσιστικούς”.

Και είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι ούτε σ’ αυτή την ομιλία της, αποσπάσματα της οποίας παραθέτουμε, ούτε και όποτε την έχουμε ακούσει στο δημόσιο λόγο χρησιμοποιεί καν το θηλικό γένος, αντίθετα μιλάει στο αρσενικό, όπως και οι περισσότεροι και περισσότερες πολιτικοί.

Δεν είναι ανάγκη να είναι κάποια μέλος της συγκεκριμένης παράταξης για να αναγνωρίζει και να διεκδικεί το λόγο περί γυναικείων δικαιωμάτων. Αυτός ο λόγος αλλάζει αργά την κοινωνία, και την κάνει πιο φιλική προς την ιδέα ότι η γυναίκες είμαστε ή θα μπορούσαμε να γίνουμε ισότιμοι πολίτες. Και δεν ξεχνάμε ότι και σε άλλες κοινωνικές ή πολιτικές συλλογικότητες ή φορείς, με χαρακτηριστικά κοινωνικής δικαιοσύνης, το ανδρικό φύλο, η ανδροκεντρική πολιτική και το ανδρικό γένος της γραμματικής, κυριαρχούν.

Να το ξαναπούμε, ότι ο σεξισμός και η πατριαρχική αντίληψη και πολιτική, διαπερνούν οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως τους φορείς και τις συλλογικές προσπάθειες κάθε χρώματος.