Σταχυολογεί η Σίσσυ Βωβού
Η πρώτη δημόσια συζήτηση με θέμα τα γυναικεία δικαιώματα έγινε σε αμφιθέατρο της Σορβόννης. “Η συζήτηση ήταν ανοιχτή και προκλητική». Η εκδήλωση αυτή ήταν ιστορική, διότι απ’ αυτή ξεκίνησαν όλες οι διαμαρτυρίες για την ισοτιμία της γυναίκας στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στη δουλειά, στην οικογένεια, στο σεξ.
Το πρώτο, που πέρασε και στις εργαζόμενες και τελικά έγινε και νόμος του κράτους, είναι η δυνατότητα υπογραφής σύμβασης εργασίας από τις ίδιες τις γυναίκες και όχι από τον άντρα τους ή τον πατέρα τους, όπως ίσχυε μέχρι τότε (1969).
Ακολούθησε το γνωστό θέμα της αυτοδιάθεσης του σώματος με αιχμή του δόρατος την αποποινικοποίηση της άμβλωσης και την ελευθερία στη σεξουαλική απόλαυση.
«Στους άνδρες επιτρεπόταν σχεδόν τα πάντα -έλεγε μια φοιτήτρια- ενώ στις γυναίκες απαγορευόταν σχεδόν τα πάντα, ακόμη και αυτά που όριζαν οι νόμοι.»
«Το βάρος της παραδοσιακής οικογένειας και το μοιραίο, στο οποίο μάθαιναν οι γυναίκες να υποτάσσονται, ήταν συνώνυμα της γυναικείας ταυτότητας» πρόσθετε.
«Τέθηκε ξεκάθαρα το δίλημμα: ή πρέπει η γυναίκα να παραδοθεί άνευ όρων στη μοίρα της ή πρέπει να κάνει την εσωτερική της επανάσταση» .
Στις διαδηλώσεις οι γυναίκες φώναζαν: «παιδί, όταν θέλω και όποτε θέλω» ή «δικό μου είναι το σώμα, εγώ αποφασίζω».
Το Μάη του ’68 οι Γαλλίδες δεν κέρδισαν τα πάντα, αλλά έκαναν την αρχή για τα πάντα. Σήμερα θεωρούνται αυτονόητα η άμβλωση, η εργαζόμενη μητέρα και ανύπαντρη μητέρα.
Από το 1970 μέχρι και το 1978 έγιναν οι σημαντικότερες αλλαγές στο νομικό πλαίσιο της Γαλλίας που αφορούν την ισοτιμία της γυναίκας.