Η απάντηση σε όλους όσους-και δυστυχώς όλες όσες- ακόμα και σήμερα επιρρίπτουν ευθύνες σε θύματα βιασμού λόγω ”προκλητικής συμπεριφοράς/ντυσίματος”, απόψεις βαθιά ριζωμένες στη συνείδηση των ανθρώπων. Παιδικά μπλουζάκια, τζιν, πυτζάμες και μια ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ έκθεση.
Επιμελείται η Ιρέν Κόντου
“Ο βιασμός, είναι το μόνο έγκλημα του αντί να στοχοποιηθεί ο δράστης, στιγματίζεται το θύμα. Οι μελανιές, τα ξεριζωμένα μαλλιά, η αιμορραγία του σώματος και της ψυχής, πετιούνται στα σκυλιά της όποιας τοπικής κοινωνίας ή στα κανάλια που πέφτουν ξανά και ξανά από τα σύννεφα, χωρίς ποτέ να τσακίζονται. Χιλιάδες μεμονωμένα περιστατικά, μας υπενθυμίζουν ότι η κουλτούρα του βιασμού χτίστηκε στην ανοχή μας…”.
Αυτό, είναι μια μικρή εισαγωγή για το άρθρο που μπορείς να βρεις εδώ. Το θέμα μας τώρα είναι η κακοποίηση μέσα όμως από μια συγκλονιστική έκθεση από θύματα βιασμού, με τίτλο “Είναι δικό μου το φταίξιμο;” και τελικά “Τι φορούσες όταν σε βίασαν;”(What were you wearing that day?)
Στις Βρυξέλλες δίνεται ακόμη μια μάχη που παλεύει με τα στερεότυπα, την ώρα που ο άνθρωπος πατάει σε άλλους πλανήτες, έτοιμος να τους κατηγορήσει για τη γύμνια τους. Μια παιδική μπλούζα, ένα παντελόνι και μια πυτζάμα είναι τα ρούχα που φορούσαν άνθρωποι που έζησαν τον εφιάλτη, του να ακουμπάει και να εισβάλει κανείς στο κορμί σου χωρίς να το θέλεις. 18 σύνολα δημιουργήθηκαν με βάση τις περιγραφές ανθρώπων που βίωσαν τον τρόμο.“Αυτό που αντιλαμβάνεσαι αμέσως είναι ότι αποτελούν τυπικά ρούχα, που θα μπορούσε ο καθένας να φοράει”, δήλωσε η Λίζμπεθ Κένις, σύμβουλος του φορέα που υποστηρίζει θύματα βιασμού και διοργανώτρια της έκθεσης.
Βέβαια, η ερώτηση που δέχονται αρκετές φορές τα θύματα σεξουαλική βίας και αφορά το ρουχισμό τους εκείνη τη στιγμή, βρίσκει απέναντι τις οργανώσεις υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών, μιας και κάτι τέτοιο υπονοεί ότι τα ρούχα αποτελούν κάποια είδους δικαιολογία γι’ αυτό το έγκλημα.
“Θέλουμε να καταστρέψουμε τα στερεότυπα σχετικά με τον βιασμό. Όλοι έχουμε τζιν και t-shirt στη ντουλάπα μας και το σημαντικότερο είναι πως είμαστε ελεύθεροι να φορέσουμε ό,τι θέλουμε. Η ερώτηση “τι φορούσες;” είναι μια παγκόσμια ερώτηση, όπου κι αν κατοικείς. Είναι σημαντικό να υπενθυμίσουμε στον κόσμο πως πρόκειται για μια άχρηστη ερώτηση που κάνει κακό στα θύματα»
Δύο χρόνια πριν, το “Washington Post-Kaiser Family Foundation” σε μια έρευνα που αφορούσε τη σεξουαλική επίθεση έδειξε ότι 6 στις 10 γυναίκες πιστεύουν ότι όσες κοπέλες πηγαίνουν σε πάρτι με προκλητικά ρούχα “ζητούν να μπλέξουν”. Ωστόσο, η πλειοψηφία των ανδρών που ρωτήθηκε διαφώνησε…
Η διοργανώτρια έφερε ως παράδειγμα και μια μπλούζα της έκθεσης με τη στάμπα από το “Μικρό μου Πόνυ”: “Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Τα περισσότερα θύματα βιασμού γνωρίζουν ακριβώς τι φορούσαν εκείνη τη στιγμή“…
“Υπάρχει μόνο ένας υπαίτιος, αυτός που θα μπορούσε να αποτρέψει το βιασμό, ο δράστης”.
Μία απάντηση σε όσους κατηγορούν τις γυναίκες που βιάστηκαν πως πήγαιναν γυρεύοντας έδωσε μία φωτογράφος.
Δείτε και αυτό:
Well, what were you wearing? από efsyn.gr
«Τι φορούσες;». Αυτή είναι η ερώτηση που έχουν ακούσει πολλές γυναίκες που έχουν πέσει θύματα βιασμού. Υπάρχουν αρκετοί «έξυπνοι» που θεωρούν ότι τα θύματα των σεξουαλικών επιθέσεων γένος θηλυκού έχουν ένα μερίδιο ευθύνης λόγω των ρούχων τους.
Σε όλους αυτούς θέλησε να απαντήσει η Katherine Cambareri και η διατριβή της στο Arcadia University είχε να κάνει με το φωτογραφικό πρότζεκτ «Well, What Were You Wearing?».
«Σαν φωτογράφος συνειδητοποίησα πως είχα την δυνατότητα να δώσω ερεθίσματα στους ανθρώπους προκειμένου να συζητήσουν για θέματα που τους κάνουν να νοιώθουν αμήχανα, απλά και μόνο μέσω των εικόνων μου. Για το συγκεκριμένο πρότζεκτ αποφάσισα να συνδυάσω την φωτογραφία και το ενδιαφέρον μου για την δημόσια υγεία. Σαν νέα γυναίκα που ζούσε στην πανεπιστημιούπολη, έχω ακούσει για σεξουαλικές επιθέσεις πολλές φορές στο πανεπιστήμιο, στην τηλεόραση, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης».
»Και για να το ορίσω: Σεξουαλική κακοποίηση είναι η οποιαδήποτε τύπου καταναγκαστική σεξουαλική επαφή και συμπεριφορά η οποία γίνεται χωρίς τη συγκατάθεση και των δύο ανθρώπων. Το βασικό ερώτημα σε όλες αυτές τις περιπτώσεις έχει να κάνει με τα ρούχα που φορούσαν τα θύματα. Αυτό εμένα με ενοχλεί πραγματικά επειδή η σεξουαλική επίθεση έχει να κάνει με τον έλεγχο και τη δύναμη, όχι με τα ρούχα ενός ανθρώπου. Παρ’ όλα αυτά, τα θύματα συχνά κατηγορούνται για τις επιθέσεις επειδή κάποιοι έχουν την εσφαλμένη αντίληψη ότι “προκάλεσαν” τους θύτες καθώς φορούσαν προκλητικά ρούχα».
»Έτσι αποφάσισα να φωτογραφίσω τα ρούχα που φορούσαν τα θύματα κατά την διάρκεια της επίθεσης για να αποδείξω πως δεν υπάρχει κανένα είδος ντυσίματος που προκάλεσε τον δράστη. Δεν έχει να κάνει με το μέγεθος. Δεν έχει να κάνει με τον τύπο σώματος. Μόνο στις ΗΠΑ, ένας άνθρωπος κακοποιείται σεξουαλικά κάθε 107 δευτερόλεπτα. Ο βιασμός, η σεξουαλική επίθεση, δεν συμβαίνουν λόγω των ρούχων, συμβαίνουν λόγω του ανθρώπου που αποφάσισε να επιτεθεί σε έναν συνάνθρωπο του».
