Ηλέκτρα Αποστόλου

Παρουσιάζει η Bέρα Σιατερλή

Η Ηλέκτρα Αποστόλου γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου του 1912 στην Αθήνα από ευκατάστατη οικογένεια και ήταν αδελφή του στελέχους του ΚΚΕ Λευτέρη Αποστόλου.

Σε ηλικία 14 χρονών, το 1926, έγινε μέλος της ΟΚΝΕ1 και αργότερα μέλος του ΚΚΕ. Στα 1933 διηύθυνε την εφημερίδα της ΟΚΝΕ «ΝΕΟΛΑΙΑ», είχε υπό την ευθύνη της το τμήμα της εργαζόμενης νεολαίας και ανέπτυξε ξεχωριστή δραστηριότητα στην οργάνωση της αντιφασιστικής πάλης του λαού, όπου το ΚΚΕ είχε ρίξει ιδιαίτερο βάρος. Πήρε μέρος στο Παγκόσμιο Αντιφασιστικό και Αντιπολεμικό Συνέδριο Γυναικών, που έγινε στο Παρίσι, ως επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας.

[…Μια κοπέλα από ευκατάστατη αστική οικογένεια, που φοιτούσε στη Γερμανική Σχολή, αποφασίζει να έρθει σε ρήξη με την οικογένειά της και να ακολουθήσει τον αγνό, ιδεαλιστικό της ρομαντισμό. «Δεν ήταν εύκολο να μεγαλώσεις με νταντάδες και γκουβερνάντες κι ύστερα να τα παρατήσεις όλα και να μοιράζεσαι το πικρό ψωμί του λαού, τη φασολάδα, την αναπαραδιά, τη γύμνια, την παράγκα, τον δίχως ανάσα μόχθο του», γράφει η φίλη της Ηλέκτρας, Διδώ Σωτηρίου.

Οι άοκνες προσπάθειες της Ηλέκτρας να διαφωτίσει όλες τις γειτονιές της πόλης, διασχίζοντάς τες με τα πόδια καθημερινά… Εκείνη την περίοδο κάπου είκοσι παράνομες εφημερίδες έβγαιναν μόνο στην Αθήνα. Ακούραστη, δεν ήξερε τι θα πει ύπνος, με ψυχικό σθένος από τη μέθη της πάλης και το όνειρο της λευτεριάς, με γερό σκαρί και διαβολεμένη ενεργητικότητα, έλεγε «εγώ θα κουμαντάρω το κορμί μου ή η πείνα;». Ήταν το απόλυτο πρότυπο της γυναικείας κομμουνιστικής δράσης, δεν σταματούσε ποτέ: «Η ζωή του αγωνιστή, η στιγμή που μπορεί να καθηλωθεί και να του φανεί αιωνιότητα, μα μπορεί και να γίνει το αντίθετο και να τρέχουν όλα με τέτοιο ίλιγγο, που να πάψει να τα παρακολουθεί ο νους»] αποσπάσματα από το βιβλίο την νουβέλα «Ηλέκτρα» της Διδώς Σωτηρίου.

Η Μέλπω Αξιώτη, περιγράφει ως εξής το πολιτικό βάπτισμα της νεαρής κομμουνίστριας: «Στα 1925, τότε που το ΚΚΕ έμπαινε μέσα στο στίβο της εθνικής ζωής κι άρχιζε τη μεγάλη πορεία του, μια μέρα σ’ έναν κεντρικό δρόμο της Αθήνας στεκόταν ένα κοριτσάκι με δύο μαύρες κοτσιδούλες κι ένα κολλαριστό άσπρο φουστανάκι κι έριχνε κρυφές ματιές τριγύρω. “Βρε τι κάνεις εδώ;”, της λέει ένας γνωστός που περνά και που ήξερε καλά την οικογένεια. “Σουτ, του γνέφει η μικρή, μην πεις τίποτα στο σπίτι. Μοιράζω προκηρύξεις”. Από τότε αρχίζει η πολιτική δράση της Ηλέκτρας Αποστόλου. Ήταν τότε 13 χρονών. Καταγόταν από αστική οικογένεια. Μα, από μικρό παιδί είχε προσέξει τη φτώχεια και την αδικία που υπάρχει στον κόσμο, και το μυαλό της άρχισε να ψάχνει για να καταλάβει τις αιτίες που χώριζαν την κοινωνία στα δύο, και τον τρόπο για να λείψουν οι αδικίες». Τα ίδια υποστηρίζει πάνω – κάτω και ο Ν. Κιτόπουλος, προσθέτοντας πως το οικογενειακό της περιβάλλον οδήγησε την Ηλέκτρα στην ανάγκη να συγκρουστεί μαζί του και στο τέλος, σε ηλικία 18 ετών, να φύγει από το σπίτι της.

Συμμετείχε στο Παγκόσμιο Αντιφασιστικό και Αντιπολεμικό Συνέδριο Γυναικών το οποίο έγινε το 1934 στο Παρίσι, ως επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, η Ηλέκτρα Αποστόλου έγινε μέλος του Γραφείου της ΚΕ της ΟΚΝΕ. Το 1935 πήρε μέρος στο 6ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς Νέων (ΚΔΝ), εκπροσωπώντας μαζί με άλλους Έλληνες νεολαίους την ΟΚΝΕ. Για την πολιτική της δράση, φυλακίστηκε και εξορίστηκε πολλές φορές.

Κατ’ αρχήν στην δικτατορία της 4ης Αυγούστου συνελήφθη και κλείστηκε στις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ όπου βασανίστηκε και όταν αποφυλακίστηκε πέρασε στην παρανομία, στάλθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου ανέλαβε γραμματέας του Γραφείου της ΟΚΝΕ Μακεδονίας – Θράκης.
Το 1939, ξανασυλλαμβάνεται και στέλνεται εξορία με άλλους κομμουνιστές στην Ανάφη. Λίγο πριν εξοριστεί στην Ανάφη, και κατά την διάρκεια της μεταγωγής της, η Ηλέκτρα Αποστόλου, γέννησε σε σκληρές και επικίνδυνες συνθήκες την κόρη της Αγνή. Η Κατοχή την βρήκε εξόριστη μαζί με την κόρη της στην Ανάφη.

Ηλέκτρα Αποστόλου

Ήταν παντρεμένη με τον γιατρό Γιάννη Σιδερίδη, στέλεχος του ΚΚΕ, που πέθανε από πείνα στο Στρατόπεδο Συγκέντρωσης στην Κατούνα2 στα τέλη Δεκέμβρη του 1942, δύο μέρες αφότου είχε μεταφερθεί από την Ακροναυπλία μαζί με εκατό άλλους κρατούμενους κομμουνιστές.

Το Σεπτέμβρη του 1942, ενώ είχε παραδοθεί στις κατοχικές δυνάμεις από το μεταξικό καθεστώς, κατάφερε να δραπετεύσει από το Τμήμα Μεταγωγών Αθηνών μαζί με την τρίχρονη κόρη της, αφού πρώτα είχε μεταχθεί σε νοσοκομείο, όπως είχε οργανωθεί η δραπέτευσή της. Αμέσως μετά την Ανάφη, η Ηλέκτρα ανέλαβε την καθοδήγηση της εθνικοαπελευθερωτικής αλλά και φεμινιστικής οργάνωσης «Λεύτερη Νέα» 3, ενώ αργότερα έγινε μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ και επικεφαλής της προπαγάνδας της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας (ΚΟΑ) του ΚΚΕ. Ήταν η επικεφαλής της ομάδας που έφτιαχνε το έντυπο προπαγανδιστικό υλικό στην Αθήνα, βοηθώντας τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις κατά των κατακτητών.

Σύλληψη και Εκτέλεση

Οι μαζικές συλλήψεις «υπόπτων» χωρίς ένταλμα ήταν δουλειά ρουτίνας. Η ανάκρισή τους διεξαγόταν είτε στο κτήριο της Διοίκησης (Δεριγνύ και 3ης Σεπτεμβρίου) ή στο Παράρτημα της οδού Ελπίδος, σ’ ένα από τα επτά ανακριτικά γραφεία. Η απελευθέρωση των ανακρινόμενων, αν δεν ήταν γνωστά μέλη του ΕΑΜ ή άλλων αντιστασιακών οργανώσεων, κατέληγε πολλές φορές σε οικονομική συναλλαγή. Για τους «σεσημασμένους» η συνέχεια ήταν ή το ξενοδοχείο «Κρύσταλ» ή η μεταγωγή στις Φυλακές Χατζηκώστα και Αβέρωφ ή η παράδοση στη Γερμανική Μυστική Στρατιωτική Αστυνομία (GFP) για περαιτέρω «ανακρίσεις»… Τις περισσότερες φορές οι ύποπτοι έφευγαν από την GFP φορτωμένοι με την κατηγορία της κατασκοπίας με προορισμό το στρατόπεδο Χαϊδαρίου και από εκεί για το εκτελεστικό απόσπασμα…

Το τι συνέβαινε στο ξενοδοχείο «Κρύσταλ» ή στο Παράρτημα της οδού Ελπίδος μας το αποκαλύπτουν καταθέσεις μαρτύρων στη μεταπολεμική δίκη του Λάμπου και 23 χωροφυλάκων της Ειδικής Ασφάλειας.

Στις 25 Ιουλίου του 1944 στις 7:30 το πρωί η Ηλέκτρα συνελήφθη στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου & Ιθάκης από την ομάδα Παρθενίου της Ειδικής Ασφάλειας4. Μεταφέρθηκε στο ξενοδοχείο Κρυστάλ στην οδό Ελπίδος 3, στο ανακριτήριο της Ειδικής Ασφάλειας Αθηνών, δίπλα από την έδρα της Ειδικής Ασφάλειας, Ελπίδος 5. Εκεί για την αντιστασιακή της δράση, βασανίστηκε και δολοφονήθηκε. Η γνωστή στιχομυθία κατά την ανάκριση της στην Ασφάλεια:

– Από πού είσαι; – Από την Ελλάδα!
– Πού κατοικείς; – Στην Ελλάδα!
– Πώς σε λένε; – Είμαι Ελληνίδα!
– Ποιοι είναι οι συνεργάτες σου; – Όλοι οι Έλληνες!
– Τι δουλειά κάνεις; – Υπηρετώ τον Ελληνικό Λαό!
– Από ποιόν παίρνεις εντολές; – Μόνο από την Πατρίδα μου!

Η στιχομυθία έχει καταγραφεί, και δεν είναι εξιδανικευμένη αφήγηση. Η Ηλέκτρα, ως κομμουνίστρια, λαϊκή αγωνίστρια και πατριώτισσα, κράτησε υπέροχη στάση απέναντι στους βασανιστές της. «Από άνθρωπο του ΕΛΑΣ που είχαμε και μέσα στην “Ειδική Ασφάλεια” – γράφει ο Β. Μπαρτζιώτας – μάθαμε για τα βασανιστήρια και την ηρωική στάση της αξέχαστης Ηλέκτρας». Το πτώμα της πετάχτηκε βασανισμένο στις 26 Ιουλίου 1944 έξω από το ξενοδοχείο Κρυστάλ και μεταφέρθηκε στο νεκροτομείο Αθηνών, όπου ο ιατροδικαστής έκανε τη νεκροψία. Το πέταγμα από την ταράτσα στο δρόμο, συνηθιζόταν για να αποτελειωθεί ο βασανισμένος. Την επόμενη 27 Ιουλίου το πτώμα της αδειάστηκε στους δρόμους της Αθήνας για να βρεθεί από οικείους. Το ΕΑΜ από τις εφημερίδες του υποσχέθηκε εκδίκηση.

Βασανιστές και δολοφόνοι της Ηλέκτρας Αποστόλου ήταν ο διοικητής της Ειδικής Ασφάλειας υποστράτηγος Αλέξανδρος Λάμπου5, ο ανθυπασπιστής Ευσέβιος Παρθενίου6 και ο Μηνάς Καθρέπτης. Μετά την απελευθέρωση στη δίκη των δωσίλογων, το φθινόπωρο του 1945, οι τρεις εκτελεστές της Ηλέκτρας Αποστόλου και δεκάδων άλλων πατριωτών καταδικάστηκαν σε ισόβια, αλλά μετά από μερικούς μήνες αφέθηκαν ελεύθεροι στα πλαίσια του εμφυλιακού κλίματος.

Όταν στις 26/7/1944, σ’ ένα μικρό δρόμο κάθετο στην πλατεία Βικτωρίας, την οδό Ελπίδος, βρέθηκε κακοποιημένη και νεκρή μια γυναίκα που εκπαραθυρώθηκε από τον 2ο όροφο του ξενοδοχείου «Κρύσταλ, η αυτοψία έγραφε:
Ο κάτωθι υπογεγραμμένος ιατροδικαστής Πέτρος Τζαφέρης, μεταβάς σήμερον την 26ην Ιουλίου 1944 εις το ενταύθα νεκροτομείον, ενήργησα λεπτομερή αυτοψίαν και νεκροψίαν επί του πτώματος αγνώστου γυναικός ετών 39 περίπου.
Πληροφορίαι: Μετεφέρθη διά του υπ’ αριθμ. 375 εγγράφου του Σταθμού Α` Βοηθειών, παραληφθείσα εκ του ξενοδοχείου “Κρυστάλ”.
Νεκροψία: Το τριχωτόν της κεφαλής έχει αποκοπή ατέχνως και ανωμάλως διά μαχαιριδίου. Κατά το πρόσθιον τμήμα της κόμης παρατηρείται φρύξις των τριχών. Από της ρινός και του στόματος φαίνεται έρευσεν αίμα. Από της μιας μασχάλης προς την ετέραν διά του στήθους και συνεχιζόμενα όπισθεν του κορμού υπάρχουσι δύο παράλληλα αποτυπώματα, δίδοντα την εντύπωσιν ότι παρήχθησαν εκ της πιέσεως χοντρού σχοινίου. Φαίνεται ότι το σώμα της θανούσης απαιωρήθη εν ζωή διά των μασχαλών. Κατά τους καρπούς των χειρών παρατηρούνται εντυπώματα εκ σχοινίου. Κατά τη ράχιν της ρινός και αμφοτέρας τας παρειάς και τα βλέφαρα παρατηρούνται εκχυμώσεις κυανώδεις ως και εξοίδησις. Οι χαρακτήρες δεικνύουσι ότι εγένετο συνεπεία γρονθοκοπημάτων. Κατά τας οπισθίας επιφανείας αμφοτέρων των βραχιόνων παρατηρούνται εκχυμώσεις. Κατά τους γλουτούς, μηρούς, κνήμας και άκρους πόδας, υπάρχουσι εκχυμώσεις συρρέουσαι ταινιοειδείς, χρώματος κυανώδους, λίαν πυκναί και έντονοι. Κατά τα κατώτερα των κνημών και άκρους πόδας, παρατηρείται εξοίδωσις κυανού βαθμού. Αι εκχυμώσεις αύται ως και οι των βραχιόνων, παρήχθησαν κατόπιν δράσεων σκληρών και αμβλέων οργάνων (μαστιγίων, βουνεύρων, πλεκτού σύρματος, σχοινίου, αλύσεως κλπ.), βιαιότατα κατενεχθέντων. Το τριχωτόν του εφηβαίου παρουσιάζει φρύξιν των τριχών. Κατά τη ραχιαίαν επιφάνειαν του αριστερού άκρου του ποδός παρατηρείται έγκαυμα δευτέρου βαθμού εκτάσεως ταλλήρου. Κατά τη μετατάρσιον χώραν του αυτού ποδός έτερον έγκαυμα δίδον όμως τους χαρακτήρας του μετά θάνατον γενομένου. Αι τρίχες των μηρών και κνημών παρουσιάζουν φρύξιν. Φαίνεται ότι εγκαύματα και φρύξις οφείλονται εις επίθεσιν κατ’ αυτά ανημμένων σιγαρέτων.
Η διάνοιξις των μαλακών μορίων της κεφαλής έδειξεν εκχυμώσεις κατ’ αυτά. Η διάνοιξις της κρανιακής κάμψης έδειξεν οίδημα της λεπτής μήνιγγος και διεύρυνσιν των αγγείων αυτής. Ο στόμαχος περιείχε τροφάς εξ άρτου και ντομάτας.

Συμπέρασμα: Επί του πτώματος βεβαιούνται κακώσεις προκληθείσαι εκ μαστιγώσεως ήτις εγένετο διά διαφόρων οργάνων (μαστιγίου, βουνεύρου, αλύσεως, πλεκτού σύρματος), άτινα έδρασαν αλλεπαλλήλως και βιαιότατα, ως και κακώσεις εξ απαιωρήσεως από των μασχαλών, επίσης εγκαύματα εν ζωή και μετά θάνατον γενόμενα. Ο θάνατος οφείλεται κυρίως εις τας κακώσεις καθ’ όσον τα εγκαύματα είναι μικράς εκτάσεως.
Σημείωσις: Η ταυτότης της θανούσης εξηκριβώθη υπό της Σημάνσεως, ένθα ήτο σεσημασμένη ως κομμουνίστρια υπ’ αριθ. 59953. Το πτώμα ανήκε εις την Αποστόλου Ηλέκτραν του Νικολάου»..

Ολόκληρη η ιατροδικαστική έκθεση όπως καταγράφεται στην έκδοση Εθνική Αντίσταση – ΔΣΕ γύρω από τις συνθήκες θανάτου της ηρωικής αυτής γυναίκας, της κομμουνίστριας Ηλέκτρας Αποστόλου, δεδομένου ότι δεν μπορεί καμία άλλη περιγραφή να περιγράψει με μεγαλύτερη ακρίβεια το μαρτύριό της. Ένα μαρτύριο που είχε και συνέχεια, παρόλο που συνηθίζεται ο θάνατος να προκαλεί το στοιχειώδη σεβασμό των ζωντανών στους νεκρούς: Την επομένη, 27 Ιουλίου 1944, το πτώμα της Ηλέκτρας Αποστόλου βρέθηκε πεταμένο στους δρόμους της Αθήνας. Φαίνεται πως το μίσος των ελληνόφωνων και γερμανόφωνων αρχών κατοχής απέναντι στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης δε σταματούσε με το θάνατο.
Στην παρωδία της Δίκης των Δωσίλογων ο Ελευθέριος Αποστόλου, ιδρυτικό μέλος του ΕΑΜ, είπε ως μάρτυρας της πολιτικής αγωγής: «Η αδελφή μου Ηλέκτρα συνελήφθη από την ομάδα του Παρθενίου και οδηγήθη εις το “Κρύσταλ”, όταν μετά από βασανιστήρια τα οποία της έκαναν, εξετελέσθη την 26η Ιουλίου 1944. Την είχαν κρεμάσει από ένα καρφί, το σώμα της το είχαν κάψει με τσιγάρο, επίσης με οινόπνευμα της είχαν κάψει τις τρίχες του σώματός της και μετά την είχαν βάλει επάνω σε κάρβουνα».

Ηλέκτρα 1,2,3,… και υστεροφημία7

Αμέσως μετά την εύρεση του πτώματός της έγιναν εκτελέσεις ατόμων που συνεργάζονταν με τις Κατοχικές δυνάμεις και στα πτώματα τους αφηνόταν σημείωμα με το όνομα της και έναν αριθμό που αυξανόταν Ηλέκτρα 1,2,3,…. Οι πράξεις αυτές έγιναν κυρίως από την ΟΠΛΑ8. Το ΕΑΜ και το ΚΚΕ έκαναν πολλές εκδηλώσεις στη μνήμη της, εκδηλώσεις που συνεχίζονται ως και σήμερα από αριστερά κόμματα και παρατάξεις. Ο ΔΣΕ9 είχε θεσπίσει το μετάλλιο ηρωισμού “Ηλέκτρα Αποστόλου”, ενώ πολλά ποιήματα γράφτηκαν για την Ηλέκτρα Αποστόλου.

«Ηλέκτρα μας.
Η ώρα της λευτεριάς έφτασε, μα συ δε λείπεις.
Είναι τ’ όνομά σου γραμμένο πλάι – πλάι
στ’ όνομα της λευτεριάς
το αίμα σου μέσα στις φλέβες μας
η καρδιά σου, στην καρδιά μας»
Γιάννης Ρίτσος

Στις 26 Ιουλίου του 1945, τον πρώτο χρόνο της απελευθέρωσης απ’ τη Κατοχή και επέτειο του θανάτου της, οργανώθηκε στην Αθήνα ένα συλλαλητήριο-μνημόσυνο για τις γυναίκες που σκοτωθήκανε την περίοδο της Κατοχής και για την Ηλέκτρα Αποστόλου.
Η κόρη της Αγνή Σιδερίδου ζει στη Μόσχα.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Η ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας) ήταν η πρώτη οργάνωση νεολαίας του ΣΕΚΕ μετέπειτα ΚΚΕ.
2. Στρατόπεδο Συγκέντρωσης στην Κατούνα. Δυτική Στερεά Ελλάδα. Στο Σχολείο της Κατούνας Ξηρομέρου Αιτωλοακαρνανίας.
3. Λεύτερη Νέα: εθνικοαπελευθερωτική και φεμινιστική οργάνωση. Η οργάνωση αυτή ήταν η μοναδική αμιγώς γυναικεία οργάνωση της αριστεράς. Η Ηλέκτρα ξεσήκωσε και έβγαλε από τα σπίτια τους χιλιάδες γυναίκες από την Αθήνα και τον Πειραιά για να συμμετάσχουν στην αντίσταση. Η ισότητα, η χειραφέτηση των γυναικών πίστευε, θα ερχόταν μόνο από την ενεργή συμμετοχή τους στον αγώνα. Οι γυναίκες έπρεπε να παίρνουν το λόγο, να διεκδικούν. Οργανώθηκαν συνεργεία αποκλειστικά από γυναίκες που έγραφαν συνθήματα στους τοίχους. Τον Φλεβάρη του 1943 η Λεύτερη Νέα αυτοδιαλύεται και ενσωματώνεται στην ΕΠΟΝ.
4. Στις 29 Σεπτεμβρίου 1944 η Ειδική Ασφάλεια διαλύθηκε. Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ έλεγχαν ολόκληρες συνοικίες στην Αθήνα. Ήδη είχαν αρχίσει οι αντεκδικήσεις για τα εγκλήματα των δωσίλογων από την ΟΠΛΑ. Οι χωροφύλακες της Ειδικής πέρασαν στα Τάγματα Ασφαλείας, στη Χ ή κρύφτηκαν. Μερικοί από αυτούς συνελήφθησαν την επόμενη μέρα της απελευθέρωσης της Αθήνας.
5. Ο Αλέξανδρος Λάμπου κλείστηκε στις Φυλακές Αβέρωφ στις 13/10/1944 και έμεινε εκεί μέχρι τις 17/12/1944, όταν ο ΕΛΑΣ επιτέθηκε στις φυλακές, για να πάρει τους δωσίλογους που κρατούνταν και να τους εκτελέσει. Οι βρετανικές δυνάμεις φυγάδευσαν τον Λάμπου μαζί με άλλους επώνυμους δωσίλογους στην Αίγυπτο, για να τον «προστατεύσουν» από το μένος των κομμουνιστών… Φαίνεται πως αυτό απαιτούσε το «εθνικό συμφέρον» για έναν πιστό υπηρέτη της έννομης τάξης… Στις 5 Μαΐου 1945 τον έφεραν πίσω, αφού ο «κίνδυνος» είχε περάσει, μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας και τον έκλεισαν στις Φυλακές της Καλλιθέας. Στη δίκη της Ειδικής Ασφάλειας, που άρχισε στις 18/10/1945 και τελείωσε στις 13/11/1945, ο Λάμπου καταδικάστηκε σε θάνατο. Σε άλλη δίκη, για το μπλόκο της Κοκκινιάς, που τελείωσε στις 5/3/1947, καταδικάστηκε επίσης σε θάνατο, αλλά δεν εκτελέστηκε και αποφυλακίστηκε το 1951. Μάλιστα ο Λάμπου συνταξιοδοτήθηκε με το βαθμό του αντιστράτηγου.
6. Ο Παρθενίου σταδιοδρόμησε στη Βασιλική Χωροφυλακή. Ο Walter Blume της SIPO-SD, προϊστάμενος των Ταβουλάρη, Λάμπου, Κουρεμπανά και Παρθενίου, αφού καταδικάστηκε από το στρατοδικείο της Νυρεμβέργης σε θάνατο για εγκλήματα πολέμου, η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια, κάθισε στη φυλακή μόνο 7 χρόνια και αποφυλακίστηκε το 1955.
7. Κατά την δημαρχεία του Νικήτα Κακλαμάνη (1η Ιανουαρίου 2007 έως τον Οκτώβριο του 2011), η παράταξη Ανοιχτή Πόλη του 6ου Δημοτικού Διαμερίσματος μαζί με κατοίκους της γειτονιάς, τιμώντας την αγωνίστρια και θέλοντας να σταματήσει η απαξίωση της ιστορικής μνήμης, ζήτησε (το 2007) να μετονομαστεί η οδός Ελπίδος, ένας δρόμος κοντά στην Πλατεία Βικτωρίας, σε οδό Ηλέκτρας Αποστόλου και να τοποθετηθεί αναμνηστική επιγραφή στο σημείο αυτό. Οι προτάσεις αυτές της Ανοιχτής Πόλης βρήκαν απέναντί τους τους διαμερισματικούς συμβούλους του Νικήτα Κακλαμάνη που απέρριψαν την μετονομασία της οδού Ελπίδος. Η αιτιολογία ήταν πως η μετονομασία του δρόμου θα προκαλούσε την αναστάτωση των κατοίκων.
8. ΟΠΛΑ Η Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών ή Οργάνωση Περιφρούρησης Λαϊκού Αγώνα (Ο.Π.Λ.Α.) ήταν μια ένοπλη οργάνωση, προσκείμενη στο ΕΑΜ και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, με καθήκοντα ασφαλείας, συλλογής πληροφοριών και εκτέλεσης ειδικών αποστολών, που έδρασε στις πόλεις της Ελλάδας από το 1943 μέχρι το 1947, ήτοι στην Κατοχή, μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς δημιουργήθηκε η ΟΠΛΑ, αλλά η δράση της ξεκίνησε στις αρχές του καλοκαιριού του 1943. Την άνοιξη του 1944, όταν το ΕΑΜ συγκρότησε την Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ) με αξιώσεις κυβερνητικής εξουσίας, η οργάνωση επίσημα διαλύθηκε και ενσωματώθηκε στην Εθνική Πολιτοφυλακή, που ήταν το ένοπλο σώμα ασφαλείας της ΠΕΕΑ, αλλά η ονομασία «ΟΠΛΑ» συνέχισε να χρησιμοποιείται ευρέως.[2] Το 1947, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, η ηγεσία του ΚΚΕ δημιούργησε στη θέση της την Λαϊκή Πολιτοφυλακή.
9. Ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ) είναι η ονομασία του στρατού των ανταρτών και ανταρτισσών που πολέμησε κατά της κυβέρνησης κατά τη διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου (1946-1949). Ως συμβατική ημερομηνία έναρξης του εμφυλίου πολέμου θεωρείται η 31η Μαρτίου 1946, ημέρα των βουλευτικών εκλογών, όταν μια ομάδα ανταρτών επιτέθηκε στο σταθμό Χωροφυλακής στο χωριό Λιτόχωρο Πιερίας.

ΠΗΓΕΣ: kataggeilte.blogspot, el.wikipedia.org, blackbiblos.blogspot, ikariamag.gr,archive.asp ΑΣΚΙ, ethniki-antistasi-dse.gr