Γράφει η Συλβί Τσάλα
Αλιεύει η Σίσσυ Βωβού
Βομβαρδίστηκε και πάλι η Λωρίδα της Γάζας, από την ισραηλινή αεροπορία. Την προ-περασμένη Κυριακή το βράδυ, μια είδηση ανέφερε 4 νέους νεκρούς. Οι δυο από αυτούς ήταν μια μητέρα και το μωρό της. 24 νεκροί Παλαιστίνιοι, ο συνολικός απολογισμός του Σαββατοκύριακου. Πάνω από 190 νεκροί και 25.000 τραυματίες άοπλοι διαδηλωτές, από τον Μάρτη του 1918 (όταν ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις στα σύνορα με το Ισραήλ, κάθε Παρασκευή για την παλαιστινιακή Νάκμπα) έως τον Δεκέμβρη του 1919.
Τούτες τις μέρες, δεκάδες άνθρωποι, τραγουδιστές, μουσικοί, διάφοροι συντελεστές, παράγοντες των κρατικών τηλεοράσεων, δημοσιογράφοι διάφορων ΜΜΕ, ετοιμάζονται εντατικά να «χορέψουν» στους «ρυθμούς» του κράτους του Ισραήλ, στη φετινή διοργάνωση της Eurovision, στο Τελ Αβίβ. Σα να μην συμβαίνει τίποτα… Στο όνομα, τάχα, της τέχνης και του πολιτισμού! Όχι της πολιτικής. Τι και αν πολιτισμός και πολιτική έχουν κοινή ρίζα. Ψιλά γράμματα. Η Eurovision δεν κάνει πολιτική. Έτσι λένε… Και εννοούν, ότι η πολιτική πρέπει να απουσιάζει από τα τραγούδια. Από αυτά και μόνον. Να μην έχουν καμιά πολιτική αναφορά, ούτε καν κάποια νύξη. Άρα, να μην έχουν και κοινωνικό ή ταξικό περιεχόμενο. Κατά τ’ άλλα, πίσω από τα φαντασμαγορικά σκηνικά, οι πολιτικές σκοπιμότητες καλά κρατούν. Με πρώτη και διαχρονική αυτήν την απουσία, μια και η «απολίτικη» στάση είναι βαθιά πολιτική και εγγυάται τη διατήρηση της καθεστωτικής τάξης πραγμάτων, σ’ όλους τους τομείς, σ’ όλα τα επίπεδα.
Στον περυσινό διαγωνισμό, η ισραηλινή νικήτρια δήλωσε αμέσως ότι ο επόμενος διαγωνισμός θα διεξαχθεί στην Ιερουσαλήμ, την νέα ισραηλινή πρωτεύουσα! Άμεση, δηλαδή, προώθηση της πολιτικής και του στόχου του ισραηλινού κράτους, ενάντια σε κάθε Διεθνή Συνθήκη και σε κάθε ψήφισμα του ΟΗΕ, για το καθεστώς, που διέπει την πόλη της Ιερουσαλήμ! Άκουσε, διάβασε κανείς κάποια καταδίκη, κάποια ένσταση, έστω κάποιο ψέλλισμα, από τους ιθύνοντες της Eurovision, γι’ αυτή την πολιτικότατη δήλωση, που μάλιστα έγινε μπροστά σε εκατοντάδες εκατομμύρια τηλεθεατών σ’ όλο τον κόσμο; (Μούγκα στη στρούγκα…)
Δεν κάνει, λοιπόν, πολιτική η Eurovision; Και μάλιστα συγκεκριμένη και στοχευμένη, στη βάση «Κύριε των δυνάμεων, των δυτικών, βέβαια, δυνάμεων», ακολουθώντας την τροχιά που έθεσαν οι ΗΠΑ με τον ακροδεξιό Τράμπ, αναγνωρίζοντας την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ; Βέβαια και ο Έλληνας πρωθυπουργός, ο «αριστερός» Α. Τσίπρας, κατέγραψε στο βιβλίο επισκεπτών τη χαρά του, που επισκέφτηκε την Ιερουσαλήμ, την ιστορική πρωτεύουσα του Ισραήλ! Μοιραίος, ανιστόρητος, επίορκος του κατακτημένου διεθνούς δικαίου, που τόσο συχνά ορκίζεται στο όνομά του, για να το προδώσει στην πρώτη στροφή, τασσόμενος στο πλευρό του θύτη, του κατακτητή. Ο εναγκαλισμός της χώρας μας με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, ο οποίος είχε ξεκινήσει από τις προηγούμενες κυβερνήσεις (2008-2009), επι των ημερών του, όχι μόνο δεν «έσπασε», αλλά αντίθετα γίνεται όλο και πιο σφιχτός και στενός σε όλους τους τομείς.
Η Eurovision προχωρά ακάθεκτη. Στην τελική ευθεία πλέον. Στο Τελ Αβίβ, την πρωτεύουσα του Ισραήλ. Η προπαγάνδιση της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσας έγινε. Αυτό ήταν το ζητούμενο. Προς το παρόν. Οι προβολείς θα ανάψουν, θα γεμίσουν οι οθόνες χρώματα, μουσική και κέφι, θ’ αστράψουν χαμόγελα κατάλευκων δοντιών, σ’ ένα πανηγύρι επιτηδευμένης ομορφιάς και ανεμελιάς. Θα υμνηθεί από τους παρουσιαστές του κρατικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα του Ισραήλ και θα αναπαραχθεί η ανεκτικότητα και η ευαισθησία του απέναντι στη διαφορετικότητα, η ισότητα και οι ίσες ευκαιρίες ανεξάρτητα από το φύλο και τη σεξουαλική προτίμηση. Το δικαίωμα να επιλέγεις την ταυτότητά σου, όπως εσύ θέλεις. Αρκεί να μην είσαι Παλαιστίνιος. Και ιδιαίτερα, Παλαιστίνιος που αντιστέκεται και αγωνίζεται για την λευτεριά του λαού του και της γης του. Αλλά, γι’ αυτό κανείς παρουσιαστής δε θα μιλήσει. Εκατομμύρια Παλαιστίνιοι θα αγνοηθούν. Σαν να μην υπάρχουν.
Και όμως… Σε απόσταση μερικών μόνο χιλιομέτρων από το χώρο του διαγωνισμού, θα βρίσκονται τα στρατεύματα κατοχής με το όπλο στο χέρι.
Θα βρίσκονται οι φυλακές των αγωνιστών Παλαιστινίων κρατουμένων, που παραμένουν για χρόνια δέσμιοι χωρίς δίκη. Θα βρίσκεται το εκατοντάδων χιλιομέτρων Τείχος του Αίσχους. Θα βρίσκονται οι διαρκώς επεκτεινόμενοι παράνομοι εποικισμοί, που διαμελίζουν την παλαιστινιακή γη. Θα βρίσκονται τα checkpoints της καθημερινής ταπείνωσης ενός ολόκληρου λαού. Θα βρίσκονται οι διακρίσεις σε βάρος των Παλαιστινίων, ακόμα και αυτών που έχουν Ισραηλινή υπηκοότητα και αντιμετωπίζονται σαν πολίτες β’ κατηγορίας, σαν κατώτερα όντα σε ένα σύγχρονο απαρτχάιντ, που καθόλου δεν υπολείπεται εκείνου της Ν. Αφρικής. Και λίγο πιο πέρα θα βρίσκεται η Λωρίδα της Γάζας. Αποκλεισμένη από το Ισραήλ παράνομα απο στεριά, θάλασσα και αέρα, σε μια προσπάθεια ασφυξίας και αργού θανάτου της. Το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης, που υπήρξε ποτέ στην ανθρωπότητα! Η μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή στον κόσμο! 2.000.000 άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους παιδιά!!! Η μαρτυρική Γάζα, που από το 2008 έχει δεχτεί τουλάχιστον τρεις ανοιχτές πολεμικές επιθέσεις, με χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες και ανυπολόγιστες καταστροφές στις κοινωνικές υποδομές της. Η Γάζα, που τα σπλάχνα της σείονται από αλλεπάλληλους βομβαρδισμούς. Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο του κράτους του Ισραήλ.
Εδώ και λίγους μήνες ένα κίνημα μποϊκοτάζ και κυρώσεων κατά του κράτους του Ισραήλ, το BDS, απλώνεται σ ’όλο τον κόσμο πατώντας στα χνάρια του επιτυχημένου μποϊκοτάζ ενάντια στο ρατσιστικό καθεστώς της Ν. Αφρικής. Μ’ αυτό συναντιέται και η πρωτοβουλία δεκάδων Ελλήνων πανεπιστημιακών και ερευνητών, που καλούν σε ακαδημαϊκό μποϊκοτάζ. Κομμάτι αυτού του κινήματος είναι και η καμπάνια για μη συμμετοχή στον φετινό διαγωνισμό της Eurovision (ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει κανείς γι’ αυτή, δεν είναι αυτό το ζητούμενο) Καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο (όπως οι μουσικοί Brian Eno, Roger Waters, ο σκηνοθέτης Ken Loach) καλούν σε άρνηση και αποχή από αυτόν. Παλαιστίνιοι καλλιτέχνες και όλη η παλαιστινιακή κοινωνία καλούν τους συμμετέχοντες να μην γίνουν «συμμέτοχοι στην τακτική του Ισραήλ, που χρησιμοποιεί καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο με σκοπό να ξεπλύνει τα εγκλήματα που διαπράττει κατά της ανθρωπότητας». Έκκληση απευθύνουν και Ισραηλινοί καλλιτέχνες, κινηματογραφιστές και συγγραφείς αναγνωρίζοντας, πως η χώρα τους «δεν μπορεί να θεωρηθεί δημοκρατική», «όταν το 1/5 των Ισραηλινών πολιτών, των Παλαιστινίων Αράβων, στερούνται ίσων δικαιωμάτων από το Νόμο». Κάνουν λόγο για στρατιωτική κατοχή, πολιτικές απαρτχάιντ και εθνοκάθαρσης ενάντια στους αυτόχθονες Παλαιστίνιους και ζητούν «φυσιολογική, ειρηνική ζωή χωρίς να καταπιέζουμε ή να υποτάσσουμε κανέναν». Δεκάδες Έλληνες δημιουργοί και καλλιτέχνες υπογράφουν κείμενο, στηρίζοντας τη διεθνή αυτή καμπάνια. Καλούν όλους τους συντελεστές που συμμετέχουν στο διαγωνισμό να αποσυρθούν και ζητούν από την ΕΡΤ να ακυρώσει τη μετάδοση της Eurovision, η οποία θα χρησιμοποιηθεί, επικοινωνιακά, για να συγκαλύψει τα εγκλήματα του ισραηλινού κράτους, απέναντι στον παλαιστινιακό λαό.
Ο σπουδαίος και εμβληματικός μουσικός, Roger Waters, ιδρυτικό μέλος των Pink Floyd και υπέρμαχος του κινήματος BDS, έστειλε προσωπικό μήνυμα-κάλεσμα στην Κατερίνα Ντούσκα, να μην συμμετέχει στο διαγωνισμό. Εκείνη, σε συνέντευξή της στο περιοδικό antivirus δήλωσε: «…Έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις το θέμα, το μποϊκοτάζ… Σαν Κατερίνα είμαι μουσικός, δεν είμαι πολιτικός, δεν μπορώ να μιλήσω για τις πράξεις καμίας κυβέρνησης, κανενός κράτους… Το Ισραήλ πάντα συμμετείχε και αγκαλιαζόταν από αυτόν τον διαγωνισμό… Όλοι, εκείνη τη στιγμή, έρχονται κοντά και συνυπάρχουν σ’ ένα θεσμό, που αυτό σαν γεγονός είναι φοβερό…»
Κατά τον Αριστοτέλη, ο άνθρωπος είναι κατεξοχήν κοινωνικό και πολιτικό ον. Η Κ. Ντούσκα , όμως, αφαιρεί από τον εαυτό της τη διαχρονική αυτή ιδιότητα. Είναι, λέει, μουσικός και όχι πολιτικός! Αφ’ ενός, αφυδατώνει και διαγράφει το περιεχόμενο και τα χαρακτηριστικά της τέχνης, σαν μέρος της ανθρώπινης δημιουργίας και συνακόλουθα του ανθρώπινου πολιτισμού, μετατρέποντας την σε μια απλή επαγγελματική ιδιότητα, πέρα και έξω από το κοινωνικό γίγνεσθαι. Αφ’ ετέρου, αποδέχεται την πολιτική σαν μια ιδιότητα ειδικών επαγγελματιών (και «πεφωτισμένων»), που οι αποφάσεις τους δεν πρέπει καν να κρίνονται, πόσω μάλλον να αμφισβητούνται και να αντιπολιτεύονται! Έτσι, οι απλοί άνθρωποι (οι μη «πολιτικοί») δεν μπορούν να μιλήσουν για τις πράξεις καμίας κυβέρνησης, κανενός κράτους! Δηλαδή, τηρουμένων των αναλογιών, δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα να συμμετέχει σε διαγωνισμούς στη ρατσιστική Ν. Αφρική, ούτε πιθανόν στη ναζιστική Γερμανία;
Όλο αυτό το ελκυστικό φολκλόρ της συνύπαρξης διαφορετικών εθνοτήτων, που παρουσιάζει, στερείται μιας εύλογης ερώτησης: Οι Παλαιστίνιοι, γιατί δεν είναι εκεί; Ποιος και γιατί τους εμποδίζει; Κατά την κ. Ντούσκα, αυτή η συνύπαρξη στη Eurovision είναι γεγονός φοβερό! Δεν είναι όμως φοβερό, ότι το συνεδριακό κέντρο στο οποίο θα διεξαχθεί ο διαγωνισμός, είναι χτισμένο πάνω από το παλαιστινιακό χωριό Al-Shaykh Muwannis!!! Ούτε είναι φοβερό το γεγονός, ότι το «χωριό της Eurovision», ο χώρος στον οποίο θα γιορτάσουν οι φαν, βρίσκεται σε ένα πάρκο, το οποίο έχει χτιστεί πάνω από τη Manshiya, μια από τις πάνω από 500 κοινότητες Παλαιστινίων, οι οποίες εκκενώθηκαν βίαια και αφανίστηκαν από προσώπου γης!!! «Μα ποιος ν’ αγοράσει ομπρέλες από αρχαίους κατακλυσμούς;» (Τ. Λειβαδίτης) ίσως να απαντούσε η κ. Ντούσκα, κομματιάζοντας την ιστορία σε παρελθόν, παρόν και μέλλον, ασύνδετων μεταξύ τους.
Μια άλλη εποχή, το 1964, ξεσηκώθηκαν οι μουσικοί εναντίον της συμμετοχής της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στη Γιουροβίζιον.
Αν όμως, ο καθένας κοίταζε τη δουλειά του και δεν όριζε τον εαυτό του σε σχέση με αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία, τότε τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας (καθετί κοινωνικό είναι και βαθιά ταξικό) θα ήταν ακόμα εδώ και τα φουγάρα των κρεματόριων θα κάπνιζαν ακόμα από τις σάρκες εβραίων, τσιγγάνων, κομμουνιστών, αριστερών, και όλων των ανθρώπων που αντιστέκονταν. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στα παρτιζάνικα κινήματα (ΕΠΟΝ, ΕΑΜ και ΕΛΑΣ στη χώρα μας) και εκατομμύρια στην πρώτη γραμμή των χαρακωμάτων και στις πολύμηνες πολιορκίες του Λένινγκραντ και του Στάλινγκραντ, δεν θυσίασαν απλά ένα βραβείο, ή τη δουλειά τους, αλλά την ίδια τους τη ζωή για να νικήσουν το θεριό του Ερέβους. «Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν από τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλον. Ή ένα θάνατο για τη ζωή των άλλων»(Τ. Λειβαδίτης). Τα παράθυρα, που άνοιξαν στο φως και την ελπίδα, οφείλουμε να τα κάνουμε πόρτες ολάνοιχτες, ασκίαστες, σ’ έναν κόσμο δικαιοσύνης, ισότητας και αδελφοσύνης, λευτεριάς και ειρήνης, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αλίμονο, αν από αυτή την παρακαταθήκη δεν κρατήσουμε το κόκκινο νήμα που μας δένει μαζί της. Τότε, τα παράθυρα όχι απλά θα κλείσουν, αλλά θα ζήσουμε, και προπαντός τα παιδιά μας, το απόλυτο σκοτάδι, που ο νους μας δεν το βάζει. Γιατί, η Ιστορία αφ’ ενός δεν έχει λήξη, με την έννοια του συντελεσμένου και αφ’ ετέρου δημιουργείται μέσα από την δράση ή την απάθεια εκατομμυρίων υποκειμένων του εργαζόμενου λαού, ανάλογα με τη στάση τους στα επίδικα της εποχής τους.
Η κ. Ντούσκα δεν έχει πλέον το ελαφρυντικό της αθωότητας. Τώρα ξέρει. Επέλεξε την συμμετοχή στον διαγωνισμό. Στάση καθαρά πολιτική. Με την νέα «τάξη πραγμάτων» και με όσους την υπηρετούν. Βέβαια, θα ήταν άδικο να τα προσάψουμε όλα αυτά σ’ εκείνη. Ή για να τα πούμε αλλιώς, δε θα υπήρχε καμιά ανησυχία, αν εκφραζόταν μόνοι από αυτή. Αλλά, είναι χιλιάδες. Ένα σκοτεινό, παραπλανητικό δίχτυ της δήθεν «απολίτικης» στάσης, του στυγνού ατομικού συμφέροντος, της κατακερματισμένης αλήθειας και του δίκιου, πέρα από κάθε αντικειμενικότητα και επίδικα, απλώνεται απειλητικά. Χρέος μας να «γρηγορούμε». Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι…
Όλοι εμείς, που παλεύουμε για το δίκαιο και τη λευτεριά,
Αλληλέγγυοι στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού.
Δεν ¨πάμε¨ Eurovision.
Στηρίζουμε Παλαιστίνη.
ΠΗΓΗ: kommon
Η αρχική φωτό από διαμαρτυρία στο Ισραήλ για την Γιουροβίζιον