Γράφει η Βέρα Σιατερλή
Ελληνίδα ηθοποιός, που διακρίθηκε σε ρόλους μοιραίας και σέξι γυναίκας. Αποσύρθηκε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, κόβοντας σαλάτες και σερβίροντας μπύρες στη Νάξο. Έγινε το sex symbol της δεκαετίας του ’60 και του ’70, μια περίοδο όπου το γυμνό ήταν θέμα ταμπού.
Το τέλειο σώμα της αποκαλύπτεται σε πολλές σκηνές που έκοβαν την ανάσα στον ανδρικό πληθυσμό της εποχής. Οι άντρες θέλησαν να αναδείξουν και να δουν μόνο το σώμα της αλλά εκείνη αισθάνεται αποκομμένη από αυτή την εικόνα….
Η Αδαμαντία Μαυροειδή, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στην Πλάκα (Αθήνα) στις 23 Αυγούστου του 1937. Σπούδασε από νωρίς χορό στη σχολή Ανωμερίτη, στη σχολή «Καλών Τεχνών» και υποκριτική στη δραματική σχολή «Εθνικού Ωδείου». H καταγωγή της ήταν από τα Μέγαρα και γνώρισε πολλά προβλήματα στην οικογένειά της.
Ήταν τόσο όμορφη, καλοφτιαγμένη και προκλητική που από το 1960 άρχισε να εμφανίζεται σε ταινίες, αισθηματικές κομεντί, κωμωδίες και μελό. Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην κωμωδία «Ραντεβού στη Βενετία» του μετέπειτα συζύγου της Ντίμη Δαδήρα.
Στη συνέχεια διακρίθηκε, κυρίως, για τις συμμετοχές της σε ερωτικές ταινίες («Αμαρτωλές», «Μιρέλα, η σάρκα της ηδονής» κ.ά.) και αναδείχθηκε σε σύμβολο του σεξ τις δεκαετίες του ‘60 και του ’70. Την αποκαλούσαν Ελληνίδα Μπριζίτ Μπαρντό. Έσπασε το ταμπού του γυμνού την δεκαετία του ’60. Ο φακός αποτύπωσε το τέλειο σώμα της σε πολλές αποκαλυπτικές σκηνές που έκοβαν την ανάσα στον ανδρικό πληθυσμό που δεν ήταν συνηθισμένος εκείνη την εποχή να βλέπει γυναίκες να γδύνονται τόσο άνετα. Ο Ντίμης Δανδήρας έγινε ο μέντοράς της και μαζί γύρισαν επτά ταινίες.
Όπως αναφέρει σε άρθρο το 2016 η iefimerida.gr: «Είναι χαρακτηριστικός ο ρόλος της στην ταινία Πολυτεχνίτης και Ερημοσπίτης (1963). Εκεί, στο ξεκαρδιστικό σκετς με τον Θανάση Βέγγο επίδοξο φωτογράφο, η Γκιζέλα Ντάλι ήταν η στριπτιζέζ που τον αναστάτωσε ερωτικά, σε σημείο που έπεσε λιπόθυμος όταν πέταξε όλα τα ρούχα της και εμφανίστηκε με μπικίνι. Αυτός είναι ο απίστευτα προκλητικός διάλογος για το πλαίσιο της εποχής που έγραψε τότε ο Αλέκος Σακελλάριος:
«Προσοχή και κοιτάμε εδώ» της λέει ο Βέγγος, δείχνοντας της τον φακό.
«Να δω το πουλάκι, ε;» τον ρωτάει εκείνη για να λάβει την απάντηση:
«Αμ έτσι όπως πάμε, θα το δεις και το πουλάκι».
Παρόλο που κανείς δεν την θεωρούσε ατάλαντη, δεν κατάφερε να καθιερωθεί. Έπεσε «θύμα» της εξωτερικής της εμφάνισης με αποτέλεσμα να έχει πάντα ρόλους κομπάρσου ή μικρές συμμετοχές σε ταινίες, όπου πάντα υποδυόταν το ωραίο, μοιραίο και σέξι θηλυκό. Από τη δεκαετία του 1970 και με την αρχή της παρακμής για τον εγχώριο μαυρόασπρο κινηματογράφο, η Ντάλι εμφανίστηκε αποκλειστικά σε soft πορνό ταινίες, μερικές από τις οποίες θεωρούνται cult: «Η Ελληνίδα και ο έρωτας», «Σκάνδαλα στο νησί του έρωτα», «Διεστραμμένοι», «Ο παρθένος», «Έρωτας δίχως σύνορα» κ.α. Στο θέατρο εμφανίστηκε, κυρίως, σε παραστάσεις επιθεώρησης.
Στην δεκαετία του ’70 άρχισε να συμμετέχει σε ταινίες ερωτικού περιεχομένου. Ωστόσο ποτέ δεν συμμετείχε σε hardcore ερωτική σκηνή. Η ίδια είχε δηλώσει: «Ήταν άλλη η όψη μου και άλλη η κόψη μου. Ο Ντίμης Δαδήρας και οι άλλοι κινηματογραφικοί παραγωγοί εκμεταλλεύτηκαν την όψη μου! Η κόψη μου ήταν η βλάχα από τα Μέγαρα, στουρνάρι στο κεφάλι! Τώρα που βλέπω τις ταινίες μου, μ’ αρέσει αυτή η κοπέλα, η Γκιζέλα, αλλά σήμερα δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση της».
Και «Ξέρω ότι το μόνο που θυμούνται από εμένα είναι τα… οπίσθιά μου!»
Μετά το χωρισμό της με τον σκηνοθέτη Ντίμη Δαδήρα, εγκατέλειψε τη σόου-μπιζ κι εγκαταστάθηκε στη Νάξο, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Το 2004 εμφανίστηκε για τελευταία φορά στη μεγάλη οθόνη, παίζοντας ένα χαρακτηριστικό ρόλο στην ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου «Τεστοστερόνη».
Το 1976 η Γκιζέλα Ντάλι αποσύρεται στη Νάξο. Ο δημοσιογράφος Βασίλης Κουφόπουλος έγραψε για εκείνη, στην Athens Voice:
«Τα Καλοκαίρια ,τα Χριστούγεννα και το Πάσχα στη Νάξο, τα περνούσαμε όλοι μαζί με τη Γκιζέλα Ντάλι, στο Λυώνα, έναν άγριο όρμο στο …πουθενά, βορειανατολικά , της Νάξου. Μεγαλώσαμε και εκεί δουλεύοντας στο μαγαζί που είχε στήσει το «Ρυάκα» κόβοντας σαλάτες και σερβίροντας μπύρες. Η Γκιζέλα Ντάλι, από τις εκρηκτικές ταινίες της δεκαετίας του 60 , από τον Ντίμη Δαδήρα και τον ηθοποιό sex symbol της εποχής, Άλκη Γιαννακά, (από τους μεγάλους έρωτες της ζωής της), τα άφησε όλα και αποσύρθηκε στο χωριό της μητέρας της . Κυκλοφορούσε με στρατιωτικά ρούχα, πριν γίνουν της μόδας, είχε ταξιδέψει στις ΗΠΑ και στις Ινδίες, παρακολούθησε από κοντά κινήματα και ανθρώπους, και γύρισε ταινίες στη Νάξο όταν δεν υπήρχαν ακόμη δρόμοι…»
Τα τελευταία χρόνια η ηθοποιός έπασχε από καρκίνο ο οποίος διαγνώστηκε το 2001. Οι φίλοι και συγγενείς της έλεγαν ότι πάλεψε σαν παλικάρι με την νόσο. Τα πρώτα χρόνια της αρρώστιας της δεν πήγαινε σε γιατρό. «Θα τον νικήσω μόνη μου τον π… τον καρκίνο» έλεγε.
Ξεκίνησε να μαζεύει τα πράγματα της, καθώς διαισθανόταν ότι το τέλος πλησίαζε και όπως έλεγε, δεν ήθελε να της μαζεύουν άλλοι το σπίτι της μετά τον θάνατό της. Έξω από την πόρτα της είχε αναρτήσει την επιγραφή: «Δεν δέχομαι επισκέψεις λόγω ασθένειας».
Η Γκιζέλα Ντάλι πέθανε στη Νάξο στις 10 Σεπτεμβρίου 2010, σε ηλικία 73 ετών. Είναι μία από τις κλασικές περιπτώσεις κατασκευής συμβόλου- αντικειμένου, που δοξάζεται και ταυτόχρονα λεηλατείται για να μείνει μόνο το κουφάρι των οπίσθιών τους. Η συγκεκριμένη συνειδητοποιώντας την κενότητα που βίωνε αποσύρθηκε για να ζήσει σαν πραγματική γυναίκα κι όχι μόνο σαν περίβλημα! Αυτό ακριβώς το πρότυπο αγωνίστηκε να αποδημήσει το δεύτερο κύμα του φεμινισμού την δεκαετία 60-70 την ίδια ακριβώς την εποχή που δρούσε η Γκιζέλα Ντάλι, η οποία κατέρριψε μεν ταμπού αλλά βίωσε την απαξίωση της γυναικείας της προσωπικότητας!
Πηγές: iefimerida.gr, sansimera.gr, mixanitouxronou.gr