Λάβαμε από τον Νασίμ Λομανί, και αναδημοσιεύουμε με μεγάλη θλίψη:
Αν κάποιος ήθελε να δώσει τον ορισμό του τι είναι ένας άνθρωπος που φέρνει με τη δράση του την αλλαγή στην καθημερινότητα, θα μπορούσε να αναφέρει απλώς την Αμαλία Βασιλακάκη. Η Αμαλία μάς άφησε χτες πρόωρα. Πρόλαβε όμως να αξιοποιήσει το μεγάλο δώρο τη ζωής με αγώνα, αλληλεγγύη, καλοσύνη και αγάπη.
Για δεκαπέντε χρόνια υπήρξε η ψυχή των Πίσω Θρανίων και του Στεκιού Μεταναστών. Δίδαξε ελληνικά σε εκατοντάδες μετανάστες και πρόσφυγες. Ταυτόχρονα τους έδωσε την ευκαιρία να κάνουν τη γνωριμία τους με την ελληνική κουλτούρα μέσα από το λαϊκό τραγούδι και τον κινηματογράφο. Η Αμαλία ήταν μια έξοχη εκπαιδευτικός που έβλεπε την Παιδεία σαν μέσο για να αλλάξει ο κόσμος. Παρούσα με συνέπεια και κέφι στα κινήματα, από τη «Μεσοποταμία» στο Μοσχάτο έως την Τσιάπας στο Μεξικό, είχε κάνει στάση ζωής τον αγώνα για τη δικαιοσύνη και την ελευθερία.
Η Αμαλία μας δεν κατάφερε να αλλάξει τον κόσμο. Πέτυχε όμως να αλλάξει τις ζωές πολλών ανθρώπων, να κάνει καλύτερες τις ζωές μας.
Η κηδεία της Αμαλίας μας αύριο Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου στις 13:45 στο 3ο Νεκροταφείο Νίκαιας, Π. Ράλλη και Λαμπράκη.
Προσθέτουμε από το Μωβ ότι την γνωρίζαμε με το χιούμορ και την ακούραστη προσπάθειά της να βάλει καθημερινά στα μαθήματά της στο στέκι την ισότητα των φύλων, στον μαθητικό πληθυσμό της που ήταν από πολλές και διάφορες χώρες. Ετοίμασε τις παρεμβάσεις της για το θέμα αυτό με εικόνες και φυλλάδια που έφτιαχνε μόνη της. Προσπαθούσε να δημιουργήσει συνειδήσεις και όρους ώστε οι μαθητές, στην πλειοψηφία άντρες, να φέρνουν και τις γυναίκες τους και τα παιδιά να τα φροντίζουν οι ίδιοι. Σ.Β.
Και, μια παλιότερη φωτογραφία της, σε εποχές νεότητας:
