Μανιφέστο για τη φεμινιστική και γυναικεία απεργία • 14 Ιουνίου 2019

Το μανιφέστο μεταφράστηκε για λογαριασμό της Συνέλευσης 8ης Μάρτη από την Σαπφώ Διαμαντοπούλου

Από τα λόγια ως την απεργία.

• Σχεδόν παντού στον κόσμο, επιμένουμε σε μια ανανέωση των φεμινιστικών κινημάτων: το #metoo συνέβαλε στη διάδοση και την απελευθέρωση του λόγου των γυναικών* και χάρη στα κοινωνικά δίκτυα είχε έναν παγκόσμιο απόηχο. Παράδειγμα, η εκπληκτική απεργία των γυναικών της Ισπανίας στις 8 Μάρτη 2018.

• Στην Ελβετία επίσης ο σεξισμός, οι ανισότητες και η βία κατά των γυναικών συνεχίζονται, παρά τον πολιτικά ορθό λόγο αναφορικά με την ισότητα και παρά το ότι η ισότητα έχει καταγραφεί στο ομοσπονδιακό σύνταγμα από το 1981.

«Οι γυναίκες με σταυρωμένα τα χέρια, η χώρα παραλύει!»

• Στη χώρα της υποτιθέμενης εργασιακής ειρήνης, οι γυναίκες έκαναν ήδη μια απεργία που κινητοποίησε 500.000 άτομα! Ήταν στις 14 Ιουνίου 1991, δέκα χρόνια αφού τέθηκε σε ισχύ το συνταγματικό άρθρο για την ισότητα. Εκείνη τη μέρα οι γυναίκες σταύρωσαν τα χέρια: η απεργία δεν έγινε μόνο στους χώρους εργασίας, αλλά επίσης στα σπίτια, όπου αυτές σταμάτησαν να κάνουν τις οικιακές δουλειές, κρέμασαν τις σκούπες τους απ’τα παράθυρα, δεν μαγείρεψαν ούτε και ανέλαβαν τα παιδιά.

• Η γυναικεία απεργία του 1991 εξέπληξε όλο τον κόσμο. Μια τεράστια ορμή προς την ισότητα ταρακούνησε τη χώρα: έχουμε φτάσει έκτοτε σε συγκεκριμένα αποτελέσματα, όπως τον ομοσπονδιακό νόμο για την ισότητα ανάμεσα σε γυναίκες και άντρες, την άδεια μητρότητας, το «splitting» και το εκπαιδευτικό επίδομα στην AVS (ασφάλιση για τη σύνταξη γήρατος και χηρείας), την αποκαλούμενη λύση της καθυστέρησης των εκτρώσεων και αγωνιστικά μέτρα ενάντια στην ενδοοικογενειακή βία.

• Σήμερα έχουμε ανάγκη από μια νέα ορμή! Στις 22 Σεπτεμβρίου του 2018, 20.000 γυναίκες και αλληλέγγυοι άντρες διαδήλωσαν στη Βέρνη για την ισότητα και ενάντια στις διακρίσεις. Η αρχή μιας κινητοποίησης που θέλουμε να συνεχιστεί μέχρι τη φεμινιστική απεργία, μέχρι την απεργία των γυναικών της 14 Ιουνίου 2019!

Η ισότητα αδρανεί: οι γυναίκες κινητοποιούνται!

• Είμαστε όλες εκτεθειμένες στο σεξισμό, στις διακρίσεις, στα στερεότυπα και τη βία, στο χώρο της δουλειάς, στο σπίτι ή στο δρόμο. Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι οι συγκεκριμένες καταπιέσεις που προκύπτουν λόγω φυλής, τάξης ή σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου συνδυάζονται, έτσι ώστε ορισμένες από εμάς να υποφέρουν από πολλαπλές διακρίσεις. Να υπάρξει αλληλεγγύη ανάμεσα στις γυναίκες ολόκληρου του κόσμου. Αυτό είναι ένας από τους σκοπούς της απεργίας μας.

• Ισχυρές από τη διαφορετικότητα μας, αρνούμαστε κάθε εργαλειοποίηση των αγώνων μας, κυρίως από ρατσιστικά άκρα. Διεκδικούμε το δικαίωμα να ζούμε ελεύθερες σε μια κοινωνία που εγγυάται ίσα δικαιώματα για όλες.

• Κατά τη διάρκεια των τελευταίων είκοσι χρόνων, παρακολουθήσαμε την άνοδο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών: οι δημόσιες υπηρεσίες έχουν αμφισβητηθεί, οι παροχές έχουν μειωθεί, τομείς όπως η υγεία έχουν υποβληθεί στη λογική της αγοράς, οι συνθήκες της εργασίας και της συνταξιοδότησης έχουν επανεξεταστεί. Η καπιταλιστική οικονομία θέλει να μεγιστοποιήσει τα κέρδη της σε βάρος του ανθρώπινου είδους και της οικολογικής ισορροπίας. Οι γυναίκες είναι οι πρώτες που υποφέρουν από αυτό ως ανασφάλιστες εργαζόμενες, μετανάστριες ή ακόμα μητέρες, συχνά οι μόνες υπεύθυνες του νοικοκυριού και των παιδιών.

• Όπως το λένε και οι Ισλανδές «Δεν αλλάζουμε τις γυναίκες, αλλάζουμε την κοινωνία!». Εφόσον η ισότητα δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί σ’έναν κόσμο όπου μετράει μόνο το χρήμα, είναι αναγκαίο να χτίσουμε μια κοινωνία όπου αυτό που μετράει είναι ο σεβασμός και η ευημερία του κάθε ανθρώπου.

Στις 14 Ιουνίου 2019, απεργούμε από τους χώρους της δουλειάς μας, από τα σπίτια μας και καταλαμβάνουμε το δημόσιο χώρο
 
• Επειδή έχουμε αρκετές μισθολογικές ανισότητες και διακρίσεις στον κόσμο της εργασίας.

• Εξαιτίας των ανισοτήτων, υποβαλλόμαστε περισσότερο στην επισφάλεια, την ανεργία και τη φτώχεια. Αποτελούμε την πλειοψηφία στις επισφαλείς εργασίες και τις κακώς αμειβόμενες δουλειές, αλλά είμαστε λίγες αυτές που μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε θέσεις ευθύνης. Τα «γυναικεία» επαγγέλματα απαξιώνονται, καθώς οι απαιτούμενες δεξιότητες δεν αναγνωρίζονται. Θέλουμε ίσο μισθό για μια δουλειά ίσης αξίας, όπως επίσης και αναθεώρηση του νόμου περί ισότητας, συμπεριλαμβανομένων ελέγχων και κυρώσεων. Θέλουμε ο τομέας της οικιακής οικονομιάς να υποβληθεί στον εργασιακό νόμο και θέλουμε τα ίδια δικαιώματα για όλες, όποια κι αν είναι η δουλειά μας.

Επειδή θέλουμε μισθούς που μας επιτρέπουν να ζούμε με αξιοπρέπεια.
• Οι κοινωνικές ασφαλίσεις δε λαμβάνουν υπόψη τους τρόπους ζωής μας και δεν απαντούν στις ανάγκες μας. Δε λαμβάνονται υπόψη οι κίνδυνοι και οι ιδιαίτερες αντίξοες συνθήκες των «γυναικείων» επαγγελμάτων. Η ανεργία, η επισφάλεια και η φτώχεια έχουν συχνά ένα γυναικείο πρόσωπο, ειδικά για τις μεγαλύτερες γυναίκες. Αρνούμαστε την αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών, καθώς υποβαλλόμαστε σε διακρίσεις κατά τη διάρκεια όλης της επαγγελματικής μας ζωής. Θέλουμε κοινωνικές ασφαλίσεις που λαμβάνουν υπόψη τις δικές μας ανάγκες και τη δική μας πραγματικότητα, κυρίως κατά τη συνταξιοδότηση.

• Επειδή θέλουμε η δουλειά στο σπίτι, η εκπαιδευτική δουλειά και αυτή της φροντίδας να αναγνωρίζονται και να μοιράζονται, όμοια με την πνευματική εργασία.

• Το γονίδιο της οικιακής εργασίας δε συμμετέχει στο DNA μας, κι όμως μας έχει ανατεθεί πρωταρχικά. Η σωματική και η πνευματική καταπόνηση που ενέχει όλη αυτή η εργασία δε λαμβάνεται υπόψιν. Αυτή η δουλεία είναι τόσο απαξιωμένη, ώστε να γίνεται αόρατη. Είναι ωστόσο απαραίτητη για τη λειτουργία της οικονομίας και της κοινωνίας. Και επιτρέπει στους συζύγους, στα παιδιά και τους οικείους να ζουν τη ζωή τους. Θέλουμε ο χρόνος της εργασίας στο σπίτι να μοιράζεται και να αναγνωρίζεται από όλες τις κοινωνικές ασφαλίσεις, κυρίως για τις συντάξεις μας.

Επειδή εξαντλούμε τον εαυτό μας δουλεύοντας, θέλουμε να μειώσουμε το χρόνο εργασίας.
• Ο χρόνος της επαγγελματικής εργασίας έχει καθοριστεί από το μοντέλο του πλήρως εργαζόμενου άντρα και της γυναίκας στο νοικοκυριό. Αυτό το μοντέλο, κατασκευασμένο πάνω στα στερεότυπα της αρσενικότητας και της θηλυκότητας, έχει ξεπεραστεί. Το εργασιακό δικαίωμα περιλαμβάνει μόνο σπάνιες διατάξεις σχετικά με τη συμφιλίωση επαγγελματικής και ιδιωτικής ζωής. Η άδεια μητρότητας κατοχυρώθηκε μόλις το 2005, ύστερα από χρόνια αγώνων. Η υπερφόστωση εργασίας και το άγχος βλάπτουν την υγεία των ανθρώπων και του περιβάλλοντος. Απαιτούμε μια μαζική μείωση του νόμιμου εργασιακού χρόνου ώστε να βγούμε απ’την παγίδα της μερικής απασχόλησης. Θέλουμε να δουλεύουμε λιγότερο για να ζούμε καλύτερα και να έχουμε χρόνο να αναλάβουμε και να μοιραστούμε τις οικογενειακές και κοινωνικές ευθύνες. Θέλουμε περισσότερες μέρες άδειας κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής ζωής και ιδιαίτερα μια όμοια και υποχρεωτική άδεια πατρότητας.

Επειδή το εκπαιδευτικό έργο και η φροντίδα πρέπει να είναι μαι συλλογική ανησυχία.
• Προκειμένου οι μητέρες να μπορέσουν να συνεχίσουν την επαγγελματική τους δραστηριότητα, είναι απαραίτητο να καλύψουν τη φροντίδα των παιδιών. Ωστόσο, αυτό δεν αρκεί: απαιτούνται επίσης περισσότερες δομές για τους ηλικιωμένους και τους άρρωστους. Όμως οι παρούσες πολιτικές της εξάλειψης των φορολογικών εσόδων, της ιδιωτικοποίησης και των δημοσιονομικών περικοπών αμφισβητούν αυτές τις υπηρεσίες αντί να τις ενισχύουν. Θέλουμε την ανάπτυξη ποιοτικών δημόσιων υπηρεσιών, ιδιαίτερα των δομών υποδοχής για τα παιδία και και των υποδομών για τη φροντίδα ηλικιωμένων ή / και εξαρτημένων ατόμων.

Επειδή διεκδικούμε την ελευθερία των επιλογών μας σε θέματα σεξουαλικότητας και ταυτότητας φύλου.
• Η θηλυκή σεξουαλικότητα είναι ελάχιστα γνωστή και περιφρονημένη (αυτή είναι πουτάνα, αυτός είναι γυναικάς). Η εκπαίδευση στη συναίνεση είναι πρακτικά ανύπαρκτη. Η ετεροφυλοφιλία θεωρείται ως η μοναδική νόρμα να ακολουθήσεις και δημιουργεί ακόμη την απόρριψη οποιασδήποτε άλλης μορφής σεξουαλικότητας, κυρίως στις λεσβίες, τους γκέι, τις αμφισεξουαλικές, στα τρανς άτομα, κουίρ και διαφυλικές (ΛΟΑΤΚΙ-φοβία), που βιώνουν δικαιωματικές ανισότητες. Ακόμα και σήμερα, ο ιατρικός κόσμος θεωρεί τη φυλομετάβαση ως παθολογική ασθένεια και διαιωνίζει τον ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων διαφυλικών ατόμων. Θέλουμε οι νόμοι και οι θεσμοί να μας παρέχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις με τα άτομα που σχηματίζουν ένα ετερόφυλο ζευγάρι, όπως είναι δηλαδή ο γάμος, η τεκνοθεσία ή η αυτόματη αναγνώριση των παιδιών. Θέλουμε επαρκή πρόσβαση στην περίθαλψη, που θα μας σέβεται και που δε θα μας στιγματίζει ούτε θα μας ακρωτηριάζει.

Επειδή το σώμα μας μάς ανήκει, απαιτούμε το σεβασμό και την ελευθερία των επιλογών μας.
• Αρνούμαστε τις διαταγές παντού καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Μας επιβάλλονται ή μας απαγορεύονται συγκεκριμένα ρούχα. Η πατριαρχία μας υποβάλλει στο δόγμα του λεπτού σώματος και της νεότητας. Οι γιατροί είναι κακώς εκπαιδευμένοι σε θέματα σεξουαλικής υγείας, αναπαραγωγής και της γενικότερης υγείας των γυναικών, σε σημείο που μια καρδιακή κρίση μπορεί να συγχέεται με μια απλή κρίση άγχους. Η κοινωνία συνεχίζει να κανονικοποιεί τη μητρότητα και τη μη μητρότητα, την αγαμία, τις προσωπικές σχέσεις. Θέλουμε την ελεύθερη επιλογή στην αναπαραγωγή, το δικαίωμα στην ελεύθερη και δωρεάν έκτρωση, αλλά επίσης τη δωρεάν και ελεύθερη επιλογή στις μεθόδους αντισύλληψης και προϊόντων γυναικείας υγιεινής, καθώς και τη δωρεάν πρόσβαση στη θεραπεία προς μια μετάβαση βασισμένη στον αυτοπροσδιορισμό.

Επειδή αρνούμαστε τη σεξιστική, την ομοφοβική και τρανσφοβική βία, στεκόμαστε στα πόδια μας!
• Στην Ελβετία, δύο γυναίκες κάθε μήνα δολοφονούνται από τα χτυπήματα (πρώην) συντρόφων τους. Μία στις πέντε υποβάλλεται σε μια σχέση σωματικής ή / και σεξουαλικής βίας κατά τη διάρκεια της ζωής της. Οι σεξιστικές επιθέσεις, οι μισογύνικες επιθέσεις και κάτα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων στο δημόσιο χώρο είναι ανησυχητικές. Εάν η γυναικοκτονία είναι μια πραγματικότητα, είναι επειδή οι καθημερινές πράξεις βίας είναι συνηθισμένες σε όλες τις σφαίρες της κοινωνίας. Η παρενόχληση στη δουλειά, στους χώρους κατάρτισης, στο δρόμο ή στα κοινωνικά δίκτυα μας αφορά όλες. Δεν πρέπει να υποστηρίζουμε αυτή τη βία! Απαιτούμε ένα εθνικό σχέδιο αγώνα ενάντια στη σεξιστική βία, που θέτει σε εφαρμογή τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης και που παρέχει τους απαραίτητους πόρους για να εξασφαλίσουμε την ασφάλεια τη δική μας και των παιδιών μας. Αρνούμαστε την απομόνωση στην οποία μας φυλακίζει η βία και οργανωνόμαστε με αλληλεγγύη για την υπεράσπιση και την υποστήριξή μας.

Επειδή θέλουμε η ντροπή να αλλάξει στρατόπεδο.
• Δε δεχόμαστε πια την ατιμωρησία της σεξιστικής βίας. Απαιτούμε προγράμματα έγκαιρης πρόληψης στα σχολεία και την κατάρτιση ολόκληρου του ενδιαφερόμενου προσωπικού, των γιατρών, της αστυνομίας, των κοινωνικών λειτουργών, των δικηγόρων και των δικαστών. Όλες οι γυναίκες που είναι θύματα βίας πρέπει να ακούγονται, να γίνονται δεκτές, να επιδέχονται σεβασμού, προστασίας και υποστήριξης. Η παρενόχληση κάθε μορφής και σε όλους τους χώρους όπου παράγεται, συμπεριλαμβανομένων και των χώρων κατάρτισης, πρέπει να διώκεται πολιτικά και όχι να καταδικάζεται μόνο ηθικά.

Επειδή αν είμαστε από αλλού, βιώνουμε πολλαπλές διακρίσεις.
• Εάν φεύγουμε είναι εξαιτίας μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας που φτωχοποίησε τις χώρες καταγωγής μας, εξαιτίας ακόμη των πολέμων και της βίας που δεχόμαστε. Εδώ τα πτυχία και η κατάρτησή μας δεν αναγνωρίζονται. Έτσι, είμαστε συχνά περιορισμένες σε οικιακές εργασίες και σε επαγγέλματα περίθαλψης. Διαχειριζόμαστε παιδιά, ηλικιωμένους και νοικοκυριά. Αόρατες δουλειές, μη αναγνωρισμένες και απαξιωμένες. Σε ορισμένες περιπτώσεις, βρισκόμαστε σε διαθεσιμότητα 24 ώρες το 24ωρο, μερικές φορές σε παράνομο καθεστώς. Από τη δική μας δουλειά, επιτρέπουμε σε άλλες γυναίκες να έχουν πρόσβαση σε κάποιο επάγγελμα, να κάνουν καριέρα. Θέλουμε πραγματική πρόσβαση στη δικαιοσύνη, χωρίς τον κίνδυνο να απελαθούμε. Ζητάμε να ρυθμιστεί το δικό μας καθεστώς εργασίας, να αναγνωριστούν τα πτυχία μας και μια νομοθεσία που θα μας προστατεύει από τις πολλαπλές μορφές διακρίσεων που υποφέρουμε ως γυναίκες, μετανάστριες και εργαζόμενες.

Επειδή το δικαίωμα στο άσυλο είναι θεμελιώδες, ζητάμε να μείνουμε, εφόσον οι ζωές μας βρίσκονται σε κίνδυνο.
• Το δικαίωμα στο άσυλο δεν υπολογίζει την έμφυλη βία, ούτε στη χώρα καταγωγής μας, ούτε κατά τη μεταναστευτική διαδρομή, ούτε στη χώρα υποδοχής. Η βία που δεχόμαστε είναι συχνά ανομολόγητη, και όταν ακόμα δηλώνεται, δεν ακούγεται. Το δικαίωμα παραμονής μας εξαρτάται από αυτό του συζύγου μας: λογική απαράδεκτη. Διεκδικούμε το δικαίωμα να είμαστε προστατευμένες στη χώρα όπου ζητάμε άσυλο, όποια κι αν είναι η συζυγική μας κατάσταση, το χρώμα του δέρματός μας, η εθνικότητά μας, ο σεξουαλικός μας προσανατολισμός, η ταυτότητα του φύλου μας ή η θρησκεία που έχουμε ασπαστεί.

Επειδή το σχολείο είναι η αντανάκλαση της πατριαρχικής κοινωνίας, ενισχύει τη διαίρεση και την ιεραρχία που στηρίζονται στο φύλο.
• Τα σχολικά μαθήματα και η επαγγελματική κατάρτιση των νέων επηρεάζονται από τις αξίες, τις νόρμες, τους κανόνες και τα μοντέλα που προτείνονται από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, καθώς και από τις πρακτικές, την υποστήριξη, τα παιδαγωγικά εργαλεία, το διδακτικό περιεχόμενο, τα σχολικά εγχειρίδια, τις αλληλεπιδράσεις και τελικά από τους ίδιους τους φορείς. Θέλουμε το σχολείο να είναι ένας χώρος χειραφέτησης και προώθησης της ισότητας με γλώσσα χωρίς αποκλεισμούς, με κριτική παιδαγωγική κατάρτιση, με μοντέλα γυναικεία και διάφορες οικογένειες, με συνεργατικό και αλληλέγγυο πνεύμα. Για να γίνει αυτό, θέλουμε το εκπαιδευτικό προσωπικό και το σύνολο των ανθρώπων που διδάσκουν σε πλαίσιο προσχολικό, σχολικό και παρασχολικό να έχουν καταρτιστεί σ’αυτά τα ζητήματα.

Επειδή θέλουμε μαθήματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης που θα μιλούν για το σώμα μας, την ευχαρίστηση και τη σεξουαλική διαφορετικότητα.
• Είναι σημαντικό να ασχοληθούμε με το θέμα της πρόληψης στη σεξουαλική υγεία, κυρίως αναφορικά με τη βία, τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα. Πρέπει ωστόσο να μιλήσουμε ακόμη για τη συναισθηματική και σεξουαλική ζωή, το σώμα, τις αισθήσεις, την ευχαρίστηση και ιδιαίτερα τη γυναικεία ευχαρίστηση. Γι’αυτό, ζητάμε αυτά τα μαθήματα να διδάσκονται από ειδικούς επαγγελματίες σεξουαλικής υγείας και οι εκπαιδευτικές αυτές ώρες να είναι πολύ περισσότερες. Ζητάμε μια εκπαίδευση για τη σεξουαλική διαφορετικότητα, με ενημερωμένα μέσα, όπου οι σεξουαλικοί προσανατολισμοί και οι ταυτότητες φύλου θα έχουν τη θέση τους.

Επειδή οι κοινωνικοί χώροι πρέπει να γίνουν τόποι ανταλλαγής και αμοιβαίου σεβασμού.
• Πρέπει να μπορούμε να πειραματιστούμε στην καθημερινότητα με νέες συμβάσεις κοινωνικών σχέσεων χώρίς βία, όπου η αυτοδιαχείρηση και η κοινή χρήση αντικαθιστούν τις εξουσιαστικές και τυποποιημένες πρακτικές της πατριαρχικής και καπιταλιστικής κοινωνίας. Θέλουμε μια κοινωνία όπου η εργασία της παραγωγής εξυπηρετεί τα κοινά συμφέροντα των ανθρώπων και όχι το καπιταλιστικό κέρδος, όπου η κοινωνική ισότητα, η οικολογική ισορροπία και η διατροφική αυτάρκεια είναι αξίες αναφαίρετες.

Επειδή τα θεσμικά όργανα σχεδιάστηκαν στη βάση ενός πατριαρχικού μοντέλου και μιας τάξης στην οποία εμείς εμφανιζόμαστε μόνο ως υποσημείωση.
• Στο δημόσιο και πολιτικό χώρο, οι ταξικές διακρίσεις, οι φυλετικές διακρίσεις, με βάση το σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα φύλου ή εις βάρος των Αμεα συνδυάζονται. Πρέπει να δώσουμε μια θέση στα πεδία όπου δρούμε σε καθημερινή βάση –όπως οι δημοτικές ενώσεις ή τα σχολεία– στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων που σχετίζονται με δημόσιες πολιτικές. Πρέπει να ανοίξουμε χώρους διαπραγματεύσεων εντός των εδαφών, σε διάλογο με τις άμεσα ενδιαφερόμενες. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο θα μπορούμε να εκπροσωπούμαστε περισσότερο στην πολιτική, συμπεριλαμβανομένων των θεσμικών οργάνων, κυρίως στα κοινοβούλια, ώστε να πετύχουμε να είμαστε ισότιμες.

Επειδή εμείς, οι καλλιτέχνιδες, είμαστε πολύ συχνά υποτιμημένες και λιγότερο αναγνωρισμένες.
• Οι καλλιτεχνικές και πολιτιστικές πρακτικές, και δη εφόσον είναι το προϊόν της εργασίας μας, συλλαμβάνονται πολύ συχνά ως χόμπι και όχι ως ένα αληθινό επάγγελμα, άξιο ορατότητας και αμοιβής στη δίκαιη τιμή του. Καθ’όλη τη διάρκεια της ιστορίας και μέχρι και σήμερα, ήμασταν πιο συχνά αόρατες, ο τίτλος και οι τιμητικές διακρίσεις των «μεγάλων καλλιτεχνών» ήταν κατοχυρωμένες από τους άντρες. Αντιμετωπίζουμε όλα τα είδη διακρίσεων λόγω φύλου, οι οποίες μας εμποδίζουν να έχουμε πρόσβαση σε θέσεις ευθύνης με το μεγαλύτερο κύρος και τις καλυτερες αμοιβές (προγραμματισμός, παραγωγή, καλλιτεχνική διεύθυνση…). Απαιτούμε πολιτιστικά ιδρύματα και μέσα ενημέρωσης που θα τροποποιήσουν τις συμπεριφορές τους ώστε να αναθέτουν θέσεις, να εξουσιοδοτούν, να βραβεύουν και να καταβάλλουν μισθούς. Ζητάμε την άμεση εφαρμογή ευρείας και ανοιχτής πληροφόρησης αναφορικά με τις έμφυλες διακρίσεις σε όλους τους πολιτιστικούς χώρους καθώς και στα δημόσια και σχολικά μας ιδρύματα.

Επειδή ζούμε σε μια κοινωνία που μεταδίδει στερεοτυπικές αναπαραστάσεις της «γυναίκας».
• Στα ΜΜΕ, τις ταινίες, τις πολιτιτιστικές παραγωγές, τα βιβλία, την εκπαίδευση και αυτά από την παιδική μας ηλικία, είμαστε περιορισμένες στο να προσδιοριζόμαστε ως σταθερά μοντέλα γυναικών (λευκή, ετεροφυλόφιλη, cis, σέξι, μητρική, συναισθηματική, κλπ.) ενώ στιγματιζόμαστε από τα ίδια μοντέλα. Το σώμα μας είναι διαρκώς εκτεθειμένο στο δημόσιο χώρο με σεξιστικούς όρους (διαφημιστικές αφίσες, θεαμάτων ή ταινιών). Η κοινή χρήση των στερεοτύπων συμμετέχει στην κουλτούρα βιασμού και ενδυναμώνει τα κλισέ της έμφυλης βίας. Διεκδικούμε το δικαίωμα σε μια πλουραλιστική και θετική αντιπροσευτικότητα που επιτρέπει την αυτοεκτίμηση μας. Απαιτούμε η έμφυλη βία να δημοσιοποιείται γι’αυτό που είναι: ένα κοινωνικό γεγονός που παράγεται τόσο στην ιδιωτική όσο και στη δημόσια σφαίρα και το οποίο αγγίζει την πλειοψηφία ανάμεσά μας.

Επειδή είμαστε αλληλέγγυες με τις γυναίκες όλου του κόσμου.
• Παντού είμαστε θύματα ειδικής βίας. Ο βιασμός χρησιμοποιείται ευρέως ως όπλο πολέμου. Στα προσφυγικά camps, συμπεριλαμβανομένης της Ευρώπης, είμαστε εκτεθειμένες στη σεξουαλική βία. Η έκτρωση είναι ακόμη απαγορευμένη σε πολλές χώρες. Τα θύματα «εγκλημάτων τιμής» είναι πολυάριθμα και τα εγκλήματα αυτά μένουν πολύ συχνά ατιμώρητα. Στα εργοστάσια συχνά στα χέρια των πολυεθνικών, οι συνθήκες εργασίας είναι απάνθρωπες: οι εργαζόμενες θέτουν σε κίνδυνο την υγεία τους και ορισμένες φορές την ζωή τους για μισθούς πείνας. Υποστηρίζουμε με όλα τα μέσα μια καλύτερη προστασία για τις γυναίκες και εμπλεκόμαστε στα αγωνιστικά κινήματα των γυναικών όλου του κόσμου.

Επειδή θέλουμε να ζήσουμε σε μια κοινωνία αλληλέγγυα χωρίς ρατσισμό, χωρίς σεξισμό, χωρίς ομοφοβία και χωρίς τρανσφοβία.
• Αυτές οι κατηγορίες κατασκευάστηκαν για να μας διαιρέσουν και για να περιορίσουν τα δικαιώματά μας. Είτε γεννηθήκαμε εδώ ή αλλού, βιώνουμε διακρίσεις στην απλή βάση του χρώματος του δέρματός μας, της υφής των μαλλιών μας, του οικογενειακού μας ονόματος, της έμφυλης ταυτότητάς μας, του σεξουαλικού μας προσανατολισμού. Καταγγέλουμε το δομικό ρατσισμό που εμφανίζεται σε όλες τις σφαίρες της κοινωνίας, που έχει άμεσες επιπτώσεις πάνω μας στο σχολείο, στη δουλειά, στο δρόμο. Απαιτούμε να ληφθούν συγκεκριμένα μέτρα που θα παλεύουν ενάντια στις ειδικές καταπιέσεις και να αναπτυχθούν ακριβή δεδομένα για τις επιπτώσεις του ρατσισμού, του σεξισμού και της ομοφοβίας στην Ελβετία. Θέλουμε οι διαφορές μας να αναγνωρίζονται και η ισότητα να είναι εξασφαλισμένη για όλες*.

Για όλους αυτούς τους λόγους και για άλλους ακόμη
απεργούμε στις 14 Ιουνίου 2019 !

Μανιφέστο που συντάχθηκε από γαλλόφωνες συλλογικότητες για τη φεμινιστική απεργία και τις γυναίκες – 13.12.2018

Σύνδεσμος για Συνέλευση 8ης Μάρτη https://www.facebook.com/notes/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7-8%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7/%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%86%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CF%86%CE%B5%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%B2%CE%B5%CF%84%CE%AF%CE%B1-14-%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85-2019/548251095962262/

*όλα τα άτομα που δεν είναι cis άντρες (άντρες που αναγνωρίζονται από το φύλο που τους δόθηκε κατά τη γέννησή τους)