Γράφει η Σίσσυ Βωβού
Ακόμα μια γυναίκα λιγότερη, μια 33χρονη που πυροβολήθηκε από τον 54χρονο σύζυγό της, μέσα στο σπίτι τους, στην Αλικαρνασό της Κρήτης, στις 22 Δεκεμβρίου. Και εδώ, όπως στις περισσότερες γυναικοκτονίες, ο δολοφόνος είχε το κλειδί του σπιτιού, και εδώ, μια γυναίκα δολοφονήθηκε στο χώρο που υποτίθεται ότι παρέχει τη μεγαλύτερη προστασία στους ανθρώπους, στο οικογενειακό της άσυλο.
Αρκετοί γείτονες έλεγαν στους δημοσιογράφους ότι πολλές φορές είχαν σώσει τη γυναίκα από τα χέρια του, αφού την χτύπαγε ακόμα και στο δρόμο, και ότι αυτή ήταν μια χρόνια κατάσταση.
Σύμφωνα με τις ίδιες μαρτυρίες, πριν από δύο χρόνια η γυναίκα, μην αντέχοντας τη βάναυση συμπεριφορά του συζύγου της, είχε πάρει το 4χρονο σήμερα παιδί της και επιστρέψει στο σπίτι των γονιών της.
Από εκείνη την αποφράδα για την νέα γυναίκα ημέρα μέχρι σήμερα, πηγαινοέρχεται σε κάθε ρεπορτάζ η “ανάλυση” περί ζήλειας του συζύγου, ο οποίος φυσικά την “αγαπούσε”, ακόμα δε και στην κρατική τηλεόραση, η είδηση δημοσιοποιήθηκε με τον υπότιτλο “τη σκότωσε γιατί τον απατούσε-το μετάνιωσε”. Μερικά μίντια λένε πάλι για οικογενειακή τραγωδία. Η γυναίκα απουσιάζε ακόμα και νεκρή. Και, η δικηγόρος του θύτη, γυναίκα ούσα, παίζει το δικό της άθλιο ρόλο, λέγοντας ότι βέβαια ο πελάτης μου παραδέχεται το λάθος του, αλλά υπήρχε λόγος…
Δημοσιεύουμε εδώ ένα σχόλιο περί “αγάπης” από την γνωστή δικηγόρο Ιωάννα Στεντούμη:
Από τα λίγα που ξέρω, ο έρωτας, η τρυφερότητα, η αγάπη, η συντροφικότητα, είναι κινητήριες δυνάμεις της ζωής, όχι του θανάτου. Δεν τη σκότωσε επειδή την αγαπούσε. Τη σκότωσε επειδή ήταν «δική του». Επειδή μπορούσε. Και επειδή αναμένει ότι, είτε τιμωρηθεί είτε όχι, πολλοί/ές θα τον καταλάβουν ότι «δεν ήθελε, αλλά αυτή τον έκανε έξω φρενών»…
Μιλάμε για την τρίτη γυναίκα του μήνα (!) που δολοφονήθηκε από το βίαιο σύζυγό της. Μιλάμε για οικογένεια και γείτονες που γνώριζαν τη βία του δράστη. Μιλάμε για έναν ορισμό της γυναικοκτονίας που δεν υπάρχει, ενώ λαμβάνει σοβαρότατα μεγέθη, γιατί ‘εμείς οι γυναίκες είμαστε και λίγο υπερβολικές στο συναίσθημά μας και λίγο drama queen’.
Και δε με απασχολεί τόσο τι είναι αυτό το τόσο άσχημο που συνέβη στη ζωή των δραστών ώστε να θεωρούν ότι η αγάπη είναι ιδιοκτησία του σώματος και της ζωής της συντρόφου τους. Αυτοί πήραν την επιλογή τους και ελπίζω ότι θα την πληρώσουν όσο ακριβά τους αξίζει. Αλλά με τρομάζει τι τόσο άσχημο πήγε στη ζωή τόσων πολλών ανθρώπων γύρω μας που το δικαιολογούν και το εξηγούν και το ανέχονται στην κοινωνία που ζουν και αναπνέουν, ως έρωτα που τυφλώνει και πάθος που οπλίζει το χέρι του θύτη και ίσως κάπου και ευθύνη κι αυτής που τον εξόργιζε και αναρωτιέμαι, όταν σκέφτονταν και ονειρεύονταν αγάπη κι έρωτα και σχέσεις, σκέφτονταν ξύλο και αίμα και θάνατο?