Όταν μια μάνα σκοτώνει το ανάπηρο παιδί της και αυτοκτονεί…

Αλιεύει η Σίσσυ Βωβού

Το Μωβ αναδημοσιεύει αυτό το τεκμηριωμένο άρθρο που έρχεται από τη Ροδόπη, έστω και αν μιλάει με έναν διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι συνηθίζουμε.

Μηδαμινή η στήριξη των ΑμεΑ και των φροντιστών τους
Έλλειψη κρατικής πρόνοιας αλλά και κοινωνικής ευαισθητοποίησης

Συγκλονισμένο είναι το πανελλήνιο από την οικογενειακή τραγωδία εκτυλίχθηκε στην Πεύκη Αττικής όταν μια 32χρονη μητέρα σκότωσε την κόρη της κι έπειτα αυτοκτόνησε. Σύμφωνα με τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας η γυναίκα αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα και το παιδί έπασχε από αυτισμό.

Πέρα από την συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί η είδηση, το γεγονός έρχεται να καταδείξει, δυστυχώς με όρους τραγωδίας, μείζονες ελλείψεις του κρατικού προνοιακού μηχανισμού αλλά και χρόνιες καθεστώσες ελληνικές νοοτροπίες «στιγματισμού». Ιδιαιτέρως αποκαλυπτικά, προς επίρρωση της παραπάνω διαπίστωσης, είναι τα στατιστικά που δημοσίευσε το Σωματείο ΑμεΑ ΠΕ Ροδόπης, σε σελίδα που διατηρεί σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, με αφορμή το τραγικό γεγονός.

Σύμφωνα με τη σχετική ανάρτηση του Σωματείου ΑμεΑ ΠΕ Ροδόπης:

♦ Το 99,9% των μανάδων που έχουν παιδί ΑμεΑ έχουν μόνο μία σκέψη στο μυαλό τους «να ζήσω όσο ζήσει το παιδί μου» ή «να ζήσει το παιδί μου όσο ζήσω εγώ».
♦ Το 50+% των ζευγαριών που έχουν παιδί ΑμεΑ χωρίζει με το ποσοστό τον τελευταίο καιρό να ανεβαίνει και το παιδί να μένει στην μάνα με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την φροντίδα του
♦ Το 80% των μανάδων με παιδί ΑμεA κάποια στιγμή μετά τη διάγνωση του παιδιού τους εμφανίζουν αυτοάνοσα και ψυχολογικά προβλήματα.
♦ Το 40% των διαζευγμένων γυναικών δεν ξαναφτιάχνουν τη ζωή τους και δεν ξανακάνουν σεξ.
♦ Το 55% των παιδιών ΑμεΑ που μένουν ορφανά και τα διαχειριζόταν αποκλειστικά η μάνα καταλήγουν σε ιδρύματα ακατάλληλα για την πάθηση τους.

Στα άνωθεν ομολογουμένως συνταρακτικά αλλά πραγματικά στοιχεία, τόσο η κοινωνία όσο και η πολιτεία στέκονται «παρατηρητές» και όχι ουσιαστικοί αρωγοί, επιβαρύνοντας μάλιστα την υφιστάμενη κατάσταση με μια σειρά από λανθασμένες κινήσεις όπως η θεσμοθέτηση ηλικιακού ορίου στις συντάξεις γονέων ΑμεΑ στον ιδιωτικό τομέα, καθυστερήσεις στις αποζημιώσεις θεραπειών από τον ΕΟΠΥΥ, αρνητική στάση των εκπαιδευτικών και των γονέων στα σχολεία γενικής παιδείας όταν πρόκειται για παιδί ΑμεΑ, μη επαρκής αριθμός «ειδικών σχολείων», καθυστερήσεις στην παράλληλη στήριξη, με όλα τα προαναφερθέντα να πλαισιώνονται από προκατάληψη, απαξίωση και απομόνωση, σε επίπεδο κοινωνικού περίγυρου.

Τρύφωνας Καρούντζος
«Νομικό πλαίσιο υπάρχει αλλά…»

Σκιαγραφώντας την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα μας ο Πρόεδρος του Σωματείου ΑμεΑ ΠΕ Ροδόπης κ. Τρύφωνας Καρούντζος στάθηκε αρχικά στην ανακολουθία μεταξύ ύπαρξης νομοθετικού πλαισίου και εφαρμογής του στην πράξη. «Υπάρχουν νόμοι οι οποίοι λειτουργούν υπέρ των ατόμων με αναπηρία βάσει του ΟΗΕ και του Ευρωπαϊκού πρωτοκόλλου για τα άτομα με αναπηρία. Στο τι ωστόσο προβαίνει η εκάστοτε κυβέρνηση ή η εκάστοτε μορφή εξουσίας είναι ένα άλλο ζήτημα» τόνισε ο κ. Καρούντζος, εξηγώντας πως «αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχουν υποστηρικτικές δομές προς τα άτομα με αναπηρία και ικανός αριθμός ειδικών σχολείων ώστε να καλύπτει όλα τα άτομα με αναπηρία».

Παράλληλα, τα Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών με Αναπηρία, που πορεύονται με «voucher», δηλαδή χρηματοδοτούμενα από την Ε.Ε, προτιμούν να δέχονται παιδιά με αναπηρία υψηλής λειτουργικότητας έτσι ώστε να μην δημιουργούν ιδιαίτερα προβλήματα. «Καταλαβαίνετε ότι όσο πιο μεγάλο ποσοστό αναπηρίας έχει το παιδί, τόσο πιο πολλά προβλήματα, θεωρείται από ορισμένους ότι θα δημιουργήσει, γι’ αυτό και προτιμάται να απαρτίζουν τα εν λόγω κέντρα παιδιά με υψηλή λειτουργικότητα».

«Το πιο μεγάλο ποσοστό φροντιστών ΑμεΑ αντιμετωπίζει πρόβλημα κατάθλιψης στην πορεία τα φροντίδας»

Πέραν όμως της έλλειψης υποστηρικτικών δομών προς τα άτομα με αναπηρία, υπάρχει και έλλειψη υποστηρικτικών δομών προς τους φροντιστές των ατόμων αυτών, σύμφωνα με τον κ. Καρούντζο. «Το πιο μεγάλο ποσοστό των φροντιστών ΑμεΑ αντιμετωπίζει πρόβλημα κατάθλιψης στην πορεία τα φροντίδας. Είναι δύσκολο να σηκώνεσαι κάθε μέρα και να ξέρεις ότι αντί να βγεις φέρ’ ειπείν να πιείς τον καφέ σου, να ξέρεις ότι έχεις να προσέξεις εσαεί ένα άτομο με αναπηρία. Φαντασθείτε το σθένος και την ψυχική δύναμη που χρειάζεται» υπογράμμισε ο πρόεδρος του σωματείου, τονίζοντας παράλληλα την ανάγκη σύστασης υποστηρικτικών δομών από το κράτος, έτσι ώστε να στηρίζουν ψυχολογικά τα άτομα αυτά και να παρέχουν τα αναγκαία μέσα και τα βοηθήματα, όπως παράλληλη στήριξη, επιδόματα.

Τέλος, ο κ. Καρούντζος επεσήμανε πως σκοπός των απανταχού σωματείων είναι τόσο τα ΑμεΑ όσο και οι φροντιστές τους να ζουν μια αξιοπρεπή ζωή. «Υπάρχει δεν υπάρχει η διάθεση από το κράτος αλλά και την κοινωνία για υποστήριξη, εμείς ως αναπηρικό κίνημα θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας», υπογράμμισε εμφατικά ο Πρόεδρος του Σωματείου ΑμεΑ ΠΕ Ροδόπης εκφράζοντας καταληκτικά την απαισιόδοξη άλλα μάλλον ψύχραιμη πεποίθηση του πως «η κοινωνία της Ελλάδας, δυστυχώς, θα αργήσει να ευαισθητοποιηθεί σε τέτοια ζητήματα».

ΠΗΓΗ: Παρατηρητής της Θράκης – 4-1-2020