«Τα νέα της Αλεξάνδρας» Μια νέα μαρτυρία που σοκάρει!

(ΑΚΟΥΣΤΕ) Μια συγκλονιστική ιστορία για την περίφημη «Αλεξάνδρα» του λαϊκού τραγουδιού.
«Αυτά λοιπόν τα νέα της Αλεξάνδρας…»

Με άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Ogdoo.gr στις 6 Οκτωβρίου 2013 αναφέρθηκα στην ιστορία του τραγουδιού του Κώστα Γιαννίδη Γιάννη Κωνσταντινίδη) «Τα νέα της Αλεξάνδρας», που ηχογραφήθηκε με τη φωνή του Βαγγέλη Περπινιάδη (και το χαρακτηριστικό ήχο με τα πούλια από το τάβλι στην εισαγωγή) και κυκλοφόρησε σε δίσκο 45 στροφών Parlophone το 1961.

Ήταν μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του λαϊκού ερμηνευτή και συγχρόνως μια από τις απρόβλεπτες συνεργασίες, με έναν συνθέτη που είχε ήδη μια μεγάλη διαδρομή στο χώρο του «ελαφρού» τραγουδιού.

Την αφορμή για εκείνη την αναφορά στα «Νέα της Αλεξάνδρας», την είχα πάρει από ένα σχόλιο του φίλου Αντώνη Ανδριανού στο facebook, που έλεγε τα εξής:

Πραγματική ιστορία είναι η Αλεξάνδρα. Τελικά την σκότωσε ο αδελφός της για να ξεπλύνει, όπως είπε, την ντροπή επειδή δεν ήταν φρόνιμη. Τον έβαλε, λένε, το σόι να το κάνει, γιατί δεν ξεπλενόταν εύκολα. Ο άνθρωπος αυτός το μετάνιωσε βέβαια, αλλά το φονικό είχε γίνει. Την ιστορία μου μετέφερε ένας φίλος, που έμενε τότε στην Αμφιάλη και εκείνα τα χρόνια ήταν κοντινό το γεγονός…

Λίγες ώρες μετά τη δίκη για τη δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη και τη συγκλονιστική αγόρευση από την εισαγγελέα της έδρας κυρία Αριστοτέλεια Δόγκα, ήρθε στο φως μια νέα ιστορία, που παρουσιάζει μια εντελώς διαφορετική εκδοχή για το τέλος της Αλεξάνδρας του τραγουδιού. Μια ιστορία που δημοσιεύθηκε από την Αργυρώ Μουστάκα Βρεττού στη σελίδα της στο facebook και που νομίζω πως είμαστε υποχρεωμένοι να δημοσιεύσουμε.

Ίσως 60 χρόνια μετά να είναι πολλά, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για την αλήθεια και την αποκατάσταση της.

Η 18χρονη Αλεξάνδρα ήρθε στο Αιγάλεω από τη Μάνη για να μάθει ραπτική. Έμενε σε ένα σπίτι με συγγενείς της, τότε που στη γειτονιά είχε μόνο προσφυγικά σπίτια και πολλά δωματιάκια με κοινή αυλή.

Ήταν πολύ όμορφη. Δεν πήγαινε πουθενά αλλού, εκτός από το σπίτι, τη μοδίστρα και το περίπτερο.

Στο περίπτερο καθόταν με τη θεία μου τη Μαίρη, συνομήλικες τότε.

Αρραβωνιασμένη και ερωτευμένη, κάτι τη βασάνιζε αλλά φοβόταν να μιλήσει. Οι φίλες της όμως καταλάβαιναν.

Η σπιτονοικοκυρά της Ε., σχεδόν 80 πια, δε μπορεί να ξεχάσει την εικόνα με το κεφάλι της ανοιγμένο και τα μυαλά χυμένα στον τοίχο.

Έκανε πολλές απόπειρες να τη βιάσει ο θείος της, ο ίδιος ο αδερφός της μάνας της κι εκείνο το βράδυ, η Αλεξάνδρα, φαίνεται, αντιστάθηκε όσο ποτέ.

Της τίναξε τα μυαλά με το όπλο του.

Αν τώρα, στο 2020, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που λένε για την Ελένη Τοπαλούδη, ότι προκάλεσε, ότι εκδιδόταν, αν τώρα πέφτουν ισχυρά μέσα να καλύψουν τους φρικτούς δολοφόνους της, για σκεφτείτε τότε; τότε που ακόμα τα εγκλήματα τιμής, ήταν καθημερινότητα.

Η Αλεξάνδρα δεν έπαιρνε σκονάκια με τον μπακάλη, δεν έβγαινε βόλτες, δεν ήξερε πράγματι τι θα πει άνδρας. Ούτε καν ήξερε πού είναι το «Ροζικλαίρ».

Η Αλεξάνδρα ήταν ένα φοβισμένο κορίτσι που νόμιζε ότι ο αρραβωνιαστικός της θα την έσωζε από το εφιάλτη που βίωνε καθημερινά.

Λένε ότι ο δολοφόνος ο ίδιος, ο θείος της δηλαδή, έγραψε τους στίχους και τους έδωσε. Για να μείνει στην ιστορία σαν πουτάνα.

Στ’ ορκίζομαι Βαγγέλη μου

Για κάτσε να τα πούμε;

Η Αλεξάνδρα δολοφονήθηκε από τον ανώμαλο θείο της. Και βιάζεται καθημερινά εδώ και μισό αιώνα κάθε φορά που ακούγεται αυτό το τραγούδι. Μπείτε και δείτε ακόμα τι σχόλια αφήνει ο κόσμος για την δολοφονημένη Αλεξάνδρα.

Κι αυτά είναι τα πραγματικά νέα της Αλεξάνδρας. –

Υ.Γ. ακόμα και τώρα, η θεία μου φοβήθηκε όταν της είπα ότι θα το γράψω. Έχουν περάσει εξήντα χρόνια κι ακόμα φοβάται να μιλήσει γι’ αυτό.