Γράφει η Δήμητρα Καρδάκου
Αλιεύει η Στέλλα Σάμου
Μελέτη των Christy M. Buchanan (professor of phychology in Wake Forest University) και Parista L. Jahromi Ballard, PhD (Assistant Professor, Family and Community Medicine in Wake Forest School of Medicine), “A PHYCHOLOGICAL PERSPECTIVE ON SHARED CUSTODY ARRANGEMENT”.
Στην συγκεκριμένη μελέτη γίνεται μια πολύ μεγάλη αποκάλυψη που δείχνει ουσιαστικά γιατί πολλές μελέτες που παρουσιάζονται τα τελευταία χρόνια δείχνουν ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε καθεστώς φυσικής συνεπιμέλειας (εναλλασσόμενη κατοικία) εμφανίζουν καλή ψυχολογική και σωματική ανάπτυξη.
Ο λόγος, όπως παρουσιάζεται στη μελέτη των Buchanan-Jahroni, είναι πάρα πολύ απλός. Το δείγμα των γονέων που χρησιμοποιείται έχει κατά πρώτον επιλέξει να μπει σε καθεστώς φυσικής συνεπιμέλειας από μόνο του και όχι υποχρεωτικά διά νόμου και ως εκ τούτου οι σχέσεις μεταξύ των δύο γονέων είναι καλές και κατά δεύτερον έχει καταφέρει να διατηρήσει το καθεστώς φυσικής συνεπιμέλειας κάτι που επίσης είναι πολύ δύσκολο, άρα οι γονείς έχουν καταφέρει να διατηρήσουν μια σταθερή συνεργασία.
Συνεπώς οι περιπτώσεις που χρησιμοποιούνται σαν δείγμα στις μελέτες αυτές και οι οποίες παρουσιάζουν στοιχεία υπέρ της καθολικής εφαρμογής της συνεπιμέλειας, δεν είναι αντιπροσωπευτικές. Το δείγμα που χρησιμοποιείται περιλαμβάνει οικογένειες που αποτελούν εξαίρεση του κανόνα καθώς η πραγματικότητα είναι ότι τα ζευγάρια που χωρίζουν στις περισσότερες περιπτώσεις είτε δεν έχουν καλές σχέσεις και δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους (γι΄αυτόν το λόγο άλλωστε χώρισαν), είτε έχουν απόλυτα εχθρικές σχέσεις και βρίσκονται σε άγριες δικαστικές διαμάχες.
Σελ 425-428 “These studies of joint custody families are based primarily on families who have voluntarily chosen joint custody or who have been successful in sustaining this arrangement over time. These are the families who are most cooperative or most committed to such arrangements. The same banefits are much less likely to accrue if parents are in conflict or cannot preserve in working together” και λίγο πιο κάτω αναφέρει “….children’s well-being in joint custody very likely differs depending on the level of conflict”. “As conflict betwwen the parents rose, the propability of feeling caught between parents went up for all children, but especially so for adolescents in joint custody”, “Thus imposing joint physical custody on families who are litigating, particularly if lilitigation is protracted, is highly unlikely to promote the best interests of children and many in fact do them harm” (σχόλιο: με το επερχόμενο νομοσχέδιο για την συνεπιμέλεια θα καταστραφεί μια ολόκληρη γενιά).
Με δυο κουβέντες, η συνεπιμέλεια λειτουργεί εκεί που την θέλουν και οι δύο δηλαδή σε ένα ποσοστό πολύ κάτω του 10%.
Όπως έχουν δείξει άλλες μελέτες (π.χ. καθηγητής Emery), στα διαζύγια που είναι συγκρουσιακά, δηλαδή στο άνω του 90% των διαζυγίων, η συνεπιμέλεια είναι καταστροφική.
Στην ίδια μελέτη αναφέρεται και μία άλλη προσέγγιση και άποψη για τη ρύθμιση της επιμέλειας που ονομάζεται ¨approximation rule” (σελ.435). Με βάση αυτήν την προσέγγιση υπάρχει διαχωρισμός των αρμοδιοτήτων του κάθε γονέα. Αυτό όμως οδηγεί ξεκάθαρα σε αναπαραγωγή των στερεοτύπων και αποτελεί μια επιστροφή σε απόψεις του παρελθόντος, που ήθελαν τη γυναίκα να ασχολείται με την καθημερινή φροντίδα των αναγκών του παιδιού και τον πατέρα να παίρνει τις σημαντικές αποφάσεις για θέματα όπως η εκπαίδευση και η υγεία του παιδιού.
Έτσι η συνεπιμέλεια εκεί που την θέλουν και οι δύο, είναι και πάλι στατιστικά υπέρ των στερεοτύπων και υπέρ του μοντέλου με τον άντρα αφέντη και την μητέρα νταντά και για να φροντίζει τα παιδιά.
Το βασικό πάντως είναι το ότι υπάρχουν αμέτρητες μελέτες κατά της συνεπιμέλειας, ενώ οι εμφανιζόμενες μελέτες υπέρ της συνεπιμέλειας, αφορούν προφανώς τα ελάχιστα φιλικά διαζύγια.
ΠΗΓΗ: Lawspot – 11-10-20