Σπύρου Ε. Λάππα, Βουλευτή Σύριζα, πρώην Τομεάρχη Δικ/νης
Επισημάναμε από καιρό ότι το ν/σ του υπουργείου Δικαιοσύνης με τις τροποποιήσεις του Οικογενειακού Δικαίου (Οικογ.Δ.) έχει πολώσει και διχάσει την ελληνική κοινωνία, με αποτέλεσμα a priori να θεωρείται η νομοθετική απόπειρα αποτυχημένη και ατελέσφορη. Ιδίως όσον αφορά τις διατάξεις του Οικογ. Δ. που είναι το τμήμα του Αστικού Κώδικα (Α.Κ.), που δεν περιλαμβάνεται στο «περιουσιακό δίκαιο» (όπως τα άλλα τμήματα του Α.Κ. που είναι εξόχως και πρωτίστως ατομοκεντρικά) αλλά έχει έντονα ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό, αφού στον πυρήνα των ρυθμίσεών του βρίσκεται ο ΄Ανθρωπος στο πλαίσιο της οικογένειας, του κοινωνικού αυτού κυττάρου, βασικής μονάδας παραγωγής και διαμόρφωσης των ανθρώπων (παιδιού και γονέων) σε προσωπικότητες.
Και μπορεί να παρακολουθούμε πράγματι έναν έντονο διάλογο, πολλές φορές με χαρακτηριστικά πολέμου, όμως ποτέ δεν θα ανέμενε κανένας, ιδιαίτερα από τη νομική κοινότητα, ότι το 2021 στην Ελλάδα, που θεωρούμε ότι είναι μία δημοκρατική χώρα (με ενστάσεις ως προς την ποιότητά της) με εξασφαλισμένη τη διάκριση των εξουσιών, ότι είναι αδιανόητο να αμφισβητείται η δικαιοσύνη και οι λειτουργοί της κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, και συγκεκριμένα να αμφισβητείται η Συνταγματική επιταγή (άρθρ. 87 Σ) για τη λειτουργική και προσωπική ανεξαρτησία τους και ότι κατά την άσκηση των καθηκόντων τους υπόκεινται ΜΟΝΟ στο Σύνταγμα και τους νόμους.
Κατά μείζονα λόγο είναι αδιανόητο σήμερα να δεχθεί κανένας ότι μπορεί να υπάρχει ένας νέος Μακαρθισμός στον χώρο της δικαιοσύνης, όπου οι λειτουργοί της δεν θα κρίνονται για την ποιότητα των αποφάσεών τους, αλλά γιατί κρινόμενοι με εξωδικαστικά και εξωδικαιϊκά κριτήρια, δεν ικανοποιούν κάποιο από τα μέρη που κάνουν έντονη την παρουσία τους στον δημόσιο διάλογο για το ν/σ του υπ. δικ/νης.
Και αυτά τα μέρη «προγράφουν», ούτως ειπείν, δικαστές που εκδίδουν αποφάσεις μη αρεστές στα μέρη αυτά, με τη δημοσίευση των ονομάτων τους στο διαδίκτυο και την υπόδειξή τους «ως εχθρών» τους, γιατί δεν τους είναι αρεστές οι αποφάσεις τους.
Πρόκειται για αντιθεσμική απόπειρα που πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα εν τη γεννέσει της, διότι κάθε δικαστική απόφαση ελέγχεται από δύο βασικούς θεσμούς: τη δημοσιότητα και την αιτιολογία, ενώ πάντοτε υπάρχει και το ένδικο μέσο για όποια πλευρά κρίνει ότι η δικαστική κρίση δεν είναι ορθή. Η συνταγματική και δημοκρατική νομιμότητα δεν ανέχεται το 2021 Μακαρθισμούς και Προγραφές, και για τους οπαδούς τους θυμίζω κάτι από μία διάλεξη του Χρ. Σαρτζετάκη: «Το μήνυμα-και το παράδειγμα-της παρρησίας (του δικαστή) ως εκφράσεως του ηθικού θάρρους, αυτού, που έχει ως αναπόφευκτο τίμημα την παρενόχληση και συνακόλουθα την εξέγερση των φαύλων, των μικρόψυχων και των ασήμαντων. Που συνασπίζονται και ασχημονούν. Που φοβούνται και αντεπετίθενται. Αυτό το θάρρος το ηθικό, το δύσκολο και πολύτιμο, είναι για τον λειτουργό της Δικαιοσύνης η αρετή sine qua non. Με αυτήν οπλισμένος, καλείται κάποιες φορές να πατήσει «επάνω όφεων και σκορπίων». Τελεία.