Για όλες τις 18χρονες που δεν τις πρόλαβε η σφαίρα

Γράφει η Φωτεινή Λαμπρίδη

Να σε βιάζει ο πατέρας σου από τα 11 έως τα 17. Να σε αιχμαλωτίζει μετά αστυνομικός τράφικερ ο οποίος σε εκδίδει, σε κακοποιεί, σε βιάζει συστηματικά. Και να φτάνεις μια μέρα, δαρμένη, κυνηγημένη από τον δυνάστη σου, σε μια καφετέρια, με την ελπίδα ότι μπορεί να αρχίσεις κάποτε να ανασαίνεις.

Αν σε βιάζει ο πατέρας σου από τα 11, είναι πιθανό να πιστεύεις πως σου αξίζει η κόλαση του τράφικινγκ και της ατέλειωτης βίας. Είναι πιθανό να θεωρείς πως δεν σου ανήκει το σώμα σου. Πως δεν είναι τίποτα άλλο τελικά, από ένα δοχείο για να ξερνούν τα αρσενικά τις σαδιστικές τους ορέξεις κι ένα αντικείμενο συναλλαγής σκοτεινών κυκλωμάτων.

Δεν γνωρίζω που βρήκε το θάρρος αυτό το κορίτσι. Ποια δύναμη άγρυπνη μέσα της, αποφάσισε να ξεχυθεί, να της οπλίσει με φτερά τα πόδια να της πει: Τρέξε!

Δεν γνωρίζω αν είχε συναίσθηση, πως αυτή της η κίνηση, θα μπορούσε να ήταν η μοιραία. Αν δεν έφτανε ποτέ στην καφετέρια. Αν είχαν αδιαφορήσει οι εργαζόμενοι – ες του μαγαζιού. Αν δεν υπήρχε μια ενεργή φεμινιστική οργάνωση στην περιοχή και κάποιος πολίτης που την ενημέρωσε.

Δεν γνωρίζω αν θα είχε οδηγηθεί έστω μετά από 12 ώρες ανάκρισης στο νοσοκομείο, αν θα είχαν συλληφθεί πατέρας και διακινητής, αν δεν είχαν κινητοποιηθεί αυτές οι λίγες αλλά τόσο πολλές τελικά γυναίκες και αλληλέγγυοι-ες. Δεν γνωρίζω αν θα υπήρχε καν η φεμινιστική οργάνωση των νοτίων προαστίων, αν δεν υπήρχε φεμινιστικό κίνημα να βάλει στήθος μπροστά στα τόσα εγκλήματα των τελευταίων χρόνων.

Το μόνο που γνωρίζω, είναι ότι το θάρρος της συνάντησε την αλληλεγγύη φεμινιστριών οι οποίες λοιδορούνται τελευταία με κάθε ευκαιρία. Κι αυτή η συνάντηση ήταν τόσο δυνατή, που έστω και αργά, τα ξημερώματα, κάποιες είδαμε φωτοβολίδες στον Αττικό ουρανό, γιατί το σύνθημα «Καμία Μόνη» έγινε πράξη.

Γνωρίζω επίσης, ότι ζω σε μια χώρα, που αρνείται να μάθει, πως πρέπει να συμπεριφερθεί σε μια γυναίκα που φτάνει κακοποιημένη πολλαπλά σε ένα αστυνομικό τμήμα. Γνωρίζω ότι έχουμε μια κυβέρνηση που έβαλε μήνες στον πάγο εγκεκριμένο και χρηματοδοτημένο πρόγραμμα για τους ξενώνες κακοποιημένων γυναικών. Και βουλευτές που θεωρούν ότι αν ένας άνδρας κακοποιεί τη γυναίκα του, είναι δυνατό να αγαπάει το παιδί του.

Γνωρίζω επίσης, ότι είναι κοινό μυστικό, ότι αστυνομικοί είναι μπλεγμένοι σε κυκλώματα τράφικινγκ, αλλά χρειάστηκε να βασανιστεί μια γυναίκα, να καταφέρει να δραπετεύσει, να συναντηθεί με επίμονες φωνές που επέβαλαν να μην συγκαλυφθεί το έγκλημα, για να φτάσει η είδηση στους τίτλους των εφημερίδων.

Εκεί έξω, όχι πολύ μακριά, μπορεί και στη γειτονιά σας, υπάρχουν 18χρονες, 25χρονες, 40χρονες αλλά και ανήλικα κορίτσια και αγόρια, που δεν έφτασαν ποτέ στην καφετέρια. Που μιλούν ή δεν μιλούν ελληνικά. Που δεν έβγαλαν ακόμα φτερά στα πόδια. Που παραμένουν με τις αλυσίδες, αιχμάλωτα και φοβισμένα. Που δεν μιλούν για να μην χάσουν τη ζωή τους. Έστω αυτή τη ζωή. Την γεμάτη οδύνη από το πρωί έως το βράδυ.

Αυτό να θυμόμαστε, την επόμενη φορά που μια φεμινιστική οργάνωση μας καλεί, να ξεβολευτούμε για μια ώρα. Να πάρουμε το σαρκίο μας και να το προσθέσουμε στο τείχος προστασίας για όλα αυτά τα πλάσματα που συνήθως προκαλούν την προσοχή μας πολύ αργά. Όταν έχουν γίνει πρωτοσέλιδο, όχι γιατί δραπέτευσαν, αλλά γιατί προσπάθησαν να δραπετεύσουν και τους πρόλαβε μια σφαίρα.

ΠΗΓΗ: tvxs.gr