Παρουσιάζει η Βέρα Σιατερλή
Με αφορμή την εμπρηστική επίθεση που σημειώθηκε, στις 03:45 τα ξημερώματα της Δευτέρας, στο ΙΧ αυτοκίνητο μάρκας BMW και η μηχανή που έκαψαν άγνωστοι, έξω από πολυκατοικία στην οδό Αρχιμήδους, στην Ηλιούπολη, οχήματα τα οποία ανήκαν στον 39χρονο προφυλακισμένο αστυνομικό, ο οποίος κατηγορείται ότι κρατούσε αιχμάλωτη μία 19χρονη στην Ηλιούπολη και την εξέδιδε, ξανάρχονται στο προσκήνιο οι πρωταγωνιστές, αναμοχλεύονται συναισθήματα, αίσθημα δικαιοσύνης και αναστοχασμοί.
Γράφει η Κατερίνα Σπύρου
Σχετικά με εικόνα που αναμεταδόθηκε για την σύλληψη τόσο του μπάτσου προαγωγού όσο και του πατέρα βιαστή της νεαρής και την προκλητική εμφάνιση τους με μπλούζες που διαφήμιζαν πορνό για τους πελάτες τους.
Να λοιπόν που όσο και να αποφεύγει το φεμινιστικό κίνημα να συζητήσει για την πορνεία, αυτή έρχεται σε καθημερινά και συχνά γεγονότα να μας θυμίσει την ύπαρξή της.
Μήπως τελικά ήρθε η στιγμή ν’ ανοίξει η συζήτηση, θέτοντας πάλι τα ίδια ερωτήματα, μετά την καταγγελία της 19χρονης την οποία βίαζε ο πατέρας της από 11 χρονών και στα 18 συνέχισε την κακοποίηση ο αστυνομικός και ταυτόχρονα προαγωγός της.
Τελικά η πατριαρχία έχει το τρίπτυχο που καθορίζει την έμφυλη βία στην πολιτική και κοινωνική διάστασή της: «Βία-Βιασμός-Πορνεία»
Πως γίνεται ένα κίνημα και που έχει πλέον γρήγορα και άμεσα αντανακλαστικά αντίδρασης στην έμφυλη βία, να διχάζεται, διαχωρίζοντας την πορνεία, σε «αναγκαστική» και σε «επιλογή» προσδίδοντας στην επιλογή, την ελεύθερη βούληση.
Είναι η πορνεία η ακραία μορφή βίας; Γιατί εύκολα αποδεχόμαστε το trafficking ως ακραία βία αλλά μέρος του κινήματος ουδετεροποιείται, όταν αναφέρεται στις εργαζόμενες στο σεξ θεωρώντας ότι από επιλογή αποφάσισαν το επάγγελμα πόρνη;
Έχει σχέση η αύξηση των βιασμών, γιατί αυτό φαίνεται, από την ανάπτυξη της βιομηχανίας του πορνό και της πορνογραφικής κουλτούρας για το σώμα των γυναικώνκαι την σεξουαλικότητά της.
Μια ολόκληρη βιομηχανία που προβάλει το γυναικείο σώμα διαθέσιμο και πρόθυμο σ’ οποιαδήποτε επιθυμία, επιβολή και χρήση δημιουργώντας ένα βαθύ σεξιστικό στερεότυπο με αγοραία αξία.
Μια βιομηχανία προσβάσιμη, διάχυτη, ελεύθερη στον οποιονδήποτε, η οποία έχει κυριαρχήσει στο σεξουαλικό βίωμα παρουσιάζοντας το γυναικείο σώμα στην πιο ταπεινωτική του διάσταση, όπου ο καθένας θα αποτυπώσει ελεύθερα μέχρι και την πιο ακραία σεξιστική του εκτόνωση και επιθυμία, γιατί θεωρεί ότι μπορεί.
Γεννά όλη αυτή η εικόνα προτροπή για χρήση και επιβολή βίας;
Γεννούν όλες αυτές οι εικόνες τους εν δυνάμει βιασμούς;
Εντείνουν την ηδονιστική εικόνα όπου ο καθένας θεωρεί ότι έτσι είναι το σεξ, βίαιο, ακραίο, κτητικό και αναπαράγεται η εικόνα του πορνό στη ζωή τους, γιατί μέσα σ’ ένα σύστημα νεοφιλελεύθερης κατανάλωσης και πατριαρχίας το προϊόν υπάρχει εκπληρώνοντας επιθυμίες;
Σε τι διαφέρει το πορνό από την πορνεία, όταν το πλαίσιο του σεξισμού είναι το ίδιο;
Όταν αναπαράγονται σχέσεις εξουσίας όπου αυτός που πληρώνει για όσο κρατήσει η στιγμή, θεωρεί ότι δικαιωματικά μπορεί να επιβάλει οποιαδήποτε μορφή κακοποίησης μ’ αυτόν που φαντασιώνεται μέσα από την εικόνα που δημιουργεί το πορνό, ότι είναι δεκτική στη βία και στην κακοποίηση και σε σαδομαζοχιστική επιθυμία.
Πιστεύω ΝΑΙ η πορνεία και τα πορνό υπονομεύουν την σεξουαλική απελευθέρωση των γυναικών, την αυτοδιάθεση της, τη γυναικεία απελευθέρωση και χειραφέτηση.
Πόσο απελευθερωτική μπορεί να θεωρείται η εξουσία και η κυριαρχία αυτού που πληρώνει;
Είναι πουριτανισμός η ανελευθερία να διεκδικούμε ως φεμινιστικό κίνημα τη σεξουαλική απελευθέρωση και αυτοδιάθεσή μας με όρους ελευθερίας και όχι υποτέλειας;
Γιατί θα πρέπει να νομιμοποιηθεί η υπονόμευση της γυναικείας απελευθέρωσης μέσα από ένα επάγγελμα που ενισχύει την εικόνα του σεξουαλικού αντικειμένου, του προϊόντος με τιμή;
Το ερώτημα που πολλές φορές θέτω και στον εαυτό μου.
Έχουμε συμβιβαστεί με τον κατακλυσμό εικόνων υποτιμητικών για τις γυναίκες, ή τελικά είναι τόσο κυρίαρχη η γενικευμένη κουλτούρα του πορνό για το γυναικείο σώμα που μας θυμώνει μεν, αλλά δεν συγκρουόμαστε γιατί τη θεωρούμε χαμένη μάχη.
Μας θυμώνει ο σεξιστικός λόγος αλλά νιώθουμε αμήχανες ίσως στην εικόνα που κυριαρχεί παντού (σε περιοδικά, στην τηλεόραση υποτίθεται μη πορνό) ένα σώμα που υπόσχεται, ένα σώμα που υπονοεί ένα σώμα έτοιμο και παραδομένο…. Τα όρια ; Απροσδιόριστα.
Είναι η εικόνα που έχει επιβάλει ένα βιομηχανικό, σεξιστικό, ανδρικό κατεστημένο στη νεοφιλελεύθερη κουλτούρα όπου όλα έχουν μία τιμή.
ΟΧΙ! Αυτό δεν είναι η δική μας εικόνα. Είναι η δική τους! μπορούμε να την αλλάξουμε;
ΝΑΙ. Μπορούμε! Πιστεύω γιατί είμαστε πολλές, δυνατές, μάχιμες και ανατρεπτικές. Γιατί αναπτύσσεται ένα δυνατό φεμινιστικό κίνημα που όμως είναι αναγκαίονα στοχαστεί θέματα όπως η σχέση πορνείας- πορνό.