Ποια είναι η Βαλερί Πεκρές που γευμάτισε με τον Κυριάκο Μητσοτάκη;

Γράφει η Βέρα Σιατερλή

Ο πρωθυπουργός, κ. Μητσοτάκης, είχε το μεσημέρι της Παρασκευής 14/1 σε εξαιρετικό κλίμα, ιδιωτικό γεύμα με την Περιφερειάρχη της περιοχής του Παρισιού Δημοκρατίας, Βαλερί Πεκρές, η οποία επισκέφθηκε την Αθήνα. Αλλά ποια είναι η Βαλερί Πεκρές προέδροτ ενός ανάλογου κόμματος με την ΝΔ (των Ρεπουμπλικάνων) και προσεχώς υποψήφια για την προεδρία της Γαλλίας και πόσο παρόμοια είναι η πορεία της νεοφιλελεύθερης πολιτικού με εκείνη του Κυριάκου Μητσοτάκη;

Η Βαλερί Πεκρές (Valérie Pécresse) γεννήθηκε σε ένα πολυτελές προάστιο του Παρισιού το Roux, 14 Ιουλίου 1967 και σπούδασε στην Εθνική Σχολή Διοίκησης της Γαλλίας (ÉNA) την πλέον ελίτ σχολή της Γαλλίας για πολιτικούς και δημοσίους λειτουργούς. Η Pécresse είναι κόρη του εξέχοντος οικονομολόγου Dominique Roux που δίδαξε στο Université Paris Dauphine και αργότερα υπηρέτησε ως Διευθύνων Σύμβουλος της Bolloré. Έχει πτυχία νομικής εκτός από την ÉNA και από το HEC Paris (École des hautes études commerciales). Μιλάει γαλλικά, αγγλικά, ρωσικά και ιαπωνικά.

Είναι Γαλλίδα πολιτικός που υπηρετεί ως Πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου της Île-de-France (Περιφερειάρχης της περιοχής του Παρισιού) από το 2015. Μέλος των Ρεπουμπλικανών (LR), ήταν μέλος της Εθνοσυνέλευσης για τη 2η εκλογική περιφέρεια του Yvelines από το 2002 έως το 2007 και ξανά από το 2012 έως το 2016, Υπουργός Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και Έρευνας από το 2007 έως 2011 και Υπουργός Προϋπολογισμού και Κυβερνητική Εκπρόσωπος από το 2011 έως το 2012. Η Pécresse ήταν ελέγκτρια του Συμβουλίου της Επικρατείας μέχρι το 1998, όταν ορίστηκε σύμβουλος του Προέδρου Jacques Chirac. Επίσης το 2002, εξελέγη περιφερειακή σύμβουλος της Île-de-France το 2004. Ήταν επίσης η εκπρόσωπος του κόμματος στο Yvelines.

Η Βαλερί Πεκρές, έχει περιγράψει τον εαυτό της ως «ένα τρίτο Θάτσερ, δύο τρίτα Μέρκελ». Τον Ιούλιο του 2021, δήλωσε την υποψηφιότητά της για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων (Les Republicains)  στις προεδρικές εκλογές. Στις 4 Δεκεμβρίου 2021, εξελέγη από το Κογκρέσο των Ρεπουμπλικανών ως υποψήφια για τις εκλογές τον Απρίλιο του 2022.

Αν τα καταφέρει, θα γίνει η πρώτη γυναίκα αρχηγός κράτους της Γαλλίας και οι έρευνες ψηφοφόρων δείχνουν ότι η Πεκρές θα μπορούσε να κερδίσει τον Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν. Οι αντίπαλοι της είχαν δώσει το παρατσούκλι «η ξανθιά»…Όταν ρωτήθηκε αν η Γαλλία ήταν έτοιμη για γυναίκα στην προεδρία, απάντησε: «Οι δεξιοί ψηφοφόροι έδειξαν ότι είναι λιγότερο επιφυλακτικοί στο να εμπιστευτούν μια γυναίκα»!

Η Πεκρές επικράτησε κερδίζοντας κατά κράτος τον Ερίκ Σιοτί σε μια ενδοκομματική αναμέτρηση των Ρεπουμπλικάνων LR, που αποτέλεσε τεστ για τη μελλοντική  κεντροδεξιά προοπτική του κόμματος και εάν θα τολμούσε μια στροφή προς τα δεξιά. Αν και πιο μετριοπαθής σε σύγκριση με τον αντίπαλό της, η Πεκρές,  προωθεί συντηρητικότερες θέσεις στο θέμα της μετανάστευσης και της έννομης τάξης. Η συντηρικοποίηση των θέσεων του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων θα προσελκύσει πιθανά τους πλέον μετριοπαθείς ψηφοφόρους από το χώρο της ακροδεξιάς όπως συνέβη με την περίπτωση Μητσοτάκη στην Ελλάδα. Το κόμμα της Πεκρές, έχει τις ρίζες του στον ντε Γκολ, κυριάρχησε στη γαλλική πολιτική για μεγάλη περίοδο της μεταπολεμικής εποχής (σε αντιστοιχία με τον «εθνάρχη Καραμανλή»). Αλλά αφού ο Μακρόν αναμόρφωσε το τοπίο το 2017, η Πεκρές, αγωνίστηκε να ενώσει τις κεντροδεξιές και σθεναρά συντηρητικές φατρίες του πολιτικού εύρους του κόμματος. Επομένως οι προεδρικές εκλογές την άνοιξη πιθανότατα να μην είναι μια επανάληψη του διδύμου του 2017, μεταξύ του Εμανουέλ Μακρόν και της επικεφαλής της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν.

Εκτός από τις δραστηριότητές της στην τοπική πολιτική, η Πεκρές υπηρέτησε ως μέλος της Εθνοσυνέλευσης της Γαλλίας από το 2002 έως το 2007, εκπροσωπώντας την Yvelines (2η εκλογική περιφέρεια). Στο κοινοβούλιο, ήταν μέλος της Επιτροπής Συνταγματικών Υποθέσεων (2002-2005) και της Επιτροπής Πολιτιστικών Υποθέσεων (2005-2007). Το 2004, έγινε εκπρόσωπος του Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος ήταν τότε αρχηγός του κόμματος UMP(Union pour un mouvement populaire).

Το 2009, η Académie de la Carpette anglaise, ένας οργανισμός που αντιτίθεται στη διάδοση της αγγλικής γλώσσας στις γαλλόφωνες χώρες, απένειμε στην Πεκρές το βραβείο «Prix de la Carpette Anglaise» επειδή αρνήθηκε να μιλήσει αγγλικά σε διεθνείς συναντήσεις στις Βρυξέλλες. Η Πεκρές είχε δηλώσει ότι τα γαλλικά ήταν το πιο εύκολο μέσο επικοινωνίας!

Ταυτόχρονα, είχε χαρακτηριστεί από τους Financial Times ως μία από τις πιο επιτυχημένες υπουργούς του Σαρκοζί και θεωρήθηκε υποψήφια για να διαδεχθεί την Κριστίν Λαγκάρντ ως Υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών το 2011.

Από το 2011 έως το 2012, υπηρέτησε ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών και Κρατικής Μεταρρύθμισης στο τρίτο υπουργικό συμβούλιο του Fillon, διαδεχόμενη τον François Baroin. Υπό αυτή την ιδιότητα, αντιτάχθηκε στις αυξήσεις στον προϋπολογισμό της ΕΕ για το 2013. Στις τοπικές εκλογές του 2011, πήγε κυρίως ενάντια στην επίσημη γραμμή του κόμματος, με επικεφαλής τον τότε ηγέτη του UMP Jean-François Copé, για να μην κατευθύνει τους υποστηρικτές του κόμματος πώς να ψηφίσουν. Αντίθετα, είπε ότι θα προτιμούσε να ψηφίσει το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) σε περίπτωση επαναληπτικού γύρου εναντίον του Εθνικού Μετώπου (FN).

Μετά την ήττα του Νικολά Σαρκοζί στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2012, η Πεκρές παρέμεινε βασικό στέλεχος της Ένωσης για ένα Λαϊκό Κίνημα (UMP) και του διαδόχου του, των Ρεπουμπλικανών (LR). Επέστρεψε στην Εθνοσυνέλευση, όπου υπηρέτησε στην Επιτροπή Οικονομικών από το 2012 έως το 2016. Τον Σεπτέμβριο του 2014, πήγε με τους Fillon, Étienne Blanc, Éric Ciotti και Pierre Lellouche σε ένα επίσημο ταξίδι στο Ιράκ.

Τον Δεκέμβριο του 2015, ηγήθηκε μιας λίστας υποψηφίων της Ένωσης της Δεξιάς, ενός συνασπισμού κεντρώων και δεξιών κομμάτων, που κέρδισε οριακά στις περιφερειακές εκλογές Île-de-France, νικώντας την Ένωση της Αριστεράς, έναν συνασπισμό σοσιαλιστών. και οικολόγων. Έγινε η πρώτη γυναίκα που ανέλαβε το αξίωμα της Περιφερειάρχη του Ile-de-France.

Στις προεδρικές προκριματικές εκλογές του κόμματος το 2016 ενέκρινε τον πρώην πρωθυπουργό Αλέν Ζιπέ. Εν μέσω της υπόθεσης Φιγιόν, τον Μάρτιο του 2017, ενώθηκε με τον Ξαβιέ Μπερτράν, τον Κρίστιαν Εστρόζι και άλλους καλώντας από τον Ζιπέ να αντικαταστήσει τον Φρανσουά Φιγιόν ως υποψήφιο του κόμματος.

Ως απάντηση στην ψηφοφορία για το Brexit το 2016, βοήθησε στην έναρξη μιας πρωτοβουλίας επιχειρηματιών, ηγετών και πολιτικών – συμπεριλαμβανομένων των Anne Hidalgo, Gérard Mestrallet και Christian Noyer – για την προσέλκυση επιχειρήσεων από το Λονδίνο. Έκτοτε δηλώνει δημόσια ότι η Γαλλία απλώνει το «ερυθρόλευκο και μπλε χαλί» για τους βρετανούς τραπεζίτες.

Το 2019, ανακοίνωσε σχέδια ενίσχυσης του αριθμού των ανθρώπων στην περιοχή του Παρισιού που μετακινούνται για την εργασία τους με το ποδήλατο επενδύοντας 100 εκατομμύρια ευρώ σε νέους ποδηλατόδρομους και υποδομές και ένα επιδοτούμενο πρόγραμμα ενοικίασης ηλεκτρικών ποδηλάτων πριν από το 2021.

Το προφίλ της Θάτσερ κατά ένα τρίτο που προβάλει η Βαλερί Πεκρές, το οικοδομεί ήδη από δεκαπέντε χρόνια, όταν κατέπνιξε μια φοιτητική εξέγερση για μεταρρυθμίσεις στο πανεπιστήμιο της περιφέρειάς της. Από το 2007 έως το 2011, υπηρέτησε ως υπουργός Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και Έρευνας στο υπουργικό συμβούλιο του πρωθυπουργού Φρανσουά Φιγιόν κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Νικολά Σαρκοζί. Κατά τη διάρκεια της θητείας της, ξεκίνησε πολλές μεταρρυθμίσεις σε μια προσπάθεια να δώσει στα πανεπιστήμια μεγαλύτερο βαθμό αυτονομίας οικονομικής ως προς τους πόρους τους και να ανοίξει το δρόμο για περισσότερη χρηματοδότηση από τον ιδιωτικό τομέα (αυτοχρηματοδότηση). Οι μεταρρυθμίσεις προκάλεσαν κύμα απεργιών. Τότε είπε ότι θα αφαιρέσει «τον αγωγό τροφοδοσίας» για να καθαρίσει προβληματικές γειτονιές όπου το κράτος είχε χάσει την εξουσία και στις οποίες επικρατεί η ανομία.

Κατάρτησε μια λίστα με τα δεινά που αντιμετωπίζει η Γαλλία και οφείλονται στον κοινωνικό και δημοσιονομικό συντηρητισμό της όπως κακό έλεγχο των εθνικών συνόρων, βίαια γκέτο στις πόλεις και αυξανόμενο χρέος.

«Πρέπει να αποκαταστήσουμε την τάξη, τόσο στους δρόμους μας όσο και στους εθνικούς μας λογαριασμούς», λέει στο Reuters. «Πρέπει να  μην κάνουμε πίσω όσον αφορά το σεβασμό των αξιών μας», λέει. «Στον δημόσιο χώρο, ο νόμος προηγείται της πίστης. Όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα και τα ίδια καθήκοντα». Η Πεκρές έχει «σκληρύνει» την πολιτική  της σχετικά με τη μετανάστευση και την εθνική ταυτότητα, επιδιώκοντας να εξουδετερώσει την απειλή από τη Λεπέν και τον Ζεμούρ, των οποίων η υπόσχεση να «σώσουν τη Γαλλία» από το Ισλάμ έχει πολώσει τη χώρα.

Επικριτική με τον Μακρόν επειδή «έκανε μια τρύπα στα κρατικά ταμεία» κατά τη διάρκεια της πανδημίας, η Πεκρές υποσχέθηκε να μεταρρυθμίσει το γενναιόδωρο συνταξιοδοτικό σύστημα της Γαλλίας και να μειώσει τον διογκωμένο μισθό των δημοσίων υπαλλήλων – και οι δύο υποσχέσεις, που όπως λέει η ίδια, ο Μακρόν απέτυχε να εκπληρώσει. «Είμαι μια γυναίκα που συμβουλεύεται, αποφασίζει και ενεργεί», λέει.

Αναφορικά με την κοινωνική της πολιτική, εναντιώθηκε στο νομοσχέδιο Taubira για τους γάμους ομοφυλόφιλων στη Γαλλία, συμμετείχε σε διάφορες διαδηλώσεις κατά του γάμου ομοφυλόφιλων και της γονεϊκότητας LGBT μεταξύ 2012 και 2013, με επικεφαλής κυρίως την οργάνωση La Manif pour tous1.

Σε ένα άρθρο του 2016 που δημοσιεύτηκε από την κυριακάτικη εφημερίδα Le Journal du Dimanche, η Πεκρές συνεργάστηκε με δεκαέξι άλλες γυναίκες υψηλού προφίλ από όλο το πολιτικό φάσμα –συμπεριλαμβανομένων των Ελισάβετ Γκουιγκού, Κριστίν Λαγκάρντ και Φλερ Πελερέν– δίνοντας μια δημόσια υπόσχεση να αποκαλύψει «όλες τις σεξιστικές παρενοχλήσεις, ανάρμοστες χειρονομίες και συμπεριφορά».

Κατά την ίδρυση του κόμματος Libres2 το 2017, η Πεκρές είπε στην κυριακάτικη εφημερίδα Le Journal du Dimanche ότι θα επιδίωκε να τοποθετήσει την ομάδα της μεταξύ εκείνων που είχαν ενταχθεί στην κυβέρνηση του Μακρόν – συμπεριλαμβανομένου του πρωθυπουργού Édouard Philippe – και εκείνων που θα ακολουθούσαν μια γραμμή που αποκάλεσε «επιθετική αντιπολίτευση» και η οποία έχει συσπειρωθεί γύρω από τη δεξιά πτέρυγα του κόμματος.

Επίσης το 2020, η Πεκρές ήταν εντελώς αντίθετη για τις εκλογές με ταχυδρομική ψήφο για τη διευκόλυνση της ψηφοφορίας κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19 στη Γαλλία.

Το 2021, η Πεκρές υποστήριξε την αύξηση των περιορισμών στο ζήτημα της μετανάστευσης, την οποία χαρακτήρισε ως μια «μείζονα κοινωνική πρόκληση». Ειδικότερα, προτείνει τη θέσπιση ανώτατων ετήσιων ορίων μετανάστευσης και αυστηρότερους όρους για την έκδοση άδειας διαμονής(υποσχέθηκε μειώσει κατά το ήμισυ τον αριθμό αδειών διαμονής για τους μετανάστες), όπως η ύπαρξη «επαρκών πόρων» (το ποσό των οποίων θα αυξηθεί κατά 25%), η «γνώση της γαλλικής γλώσσας» και «σεβασμό στην ανεξιθρησκεία και τις αξίες της Δημοκρατίας». Σκληραίνει τις δικαστικές ποινές στις «ζόρικες» συνοικίες όπου η αστυνομία βρίσκεται υπό πίεση και απαγορεύει στις γυναίκες που συνοδεύουν τα παιδιά τους σε σχολικές εκδρομές να φοράνε τη μουσουλμανική μαντίλα. Τέλος, θέλει να αποκλείσει από την κοινωνική πρόνοια άτομα που ζουν στη Γαλλία για λιγότερο από πέντε χρόνια.

Σε απάντηση στις επιθέσεις στο Île-de-France του Ιανουαρίου 2015, η Πεκρές είπε ότι η Γαλλία χρειάζεται τη δική της εκδοχή του Patriot Act3.

Μετά τη δολοφονία του Samuel Paty το 2020, ο Pécresse υποστήριξε την άρση των περιορισμών στην αναγνώριση προσώπου και τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας στα δίκτυα δημόσιων μεταφορών.

Η Πεκρές  ως σκληρή νεοφιλελεύθερη, ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2022, υποσχέθηκε να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες και τους φόρους μέσω τεσσάρων μεγάλων μεταρρυθμίσεων: κατάργηση 150.000 θέσεων εργασίας στο δημόσιο, μετάβαση στη σύνταξη στα 65, μείωση των επιδομάτων ανεργίας και απόσυρση του κράτους από ανταγωνιστικές εταιρείες στις οποίες είναι τώρα μέτοχος μειοψηφίας.

Θέλει επίσης να τερματίσει την εβδομάδα εργασίας των 35 ωρών. Η Πεκρές, η πολιτική δεξιά και ορισμένοι επιχειρηματίες και εταιρίες μεγάλων συμφερόντων υποστηρίζουν ότι η εβδομάδα των 35 ωρών είναι η αιτία της στασιμότητας της οικονομίας στη Γαλλία και της αυξημένης ανεργίας4. Επίσης η Πεκρές, παρουσιάζεται ως ευαίσθητη περί την οικολογία και το περιβάλλον.

Η Πεκρές, είναι παντρεμένη με τον πρώην επενδυτικό τραπεζίτη και νυν διευθύνοντα σύμβουλο της GE Renewable Energy Jérôme Pécresse από το 1994 και έχουν αποκτήσει τρία παιδιά.

ΠΗΓΕΣ: tovima.gr, huffingtonpost.gr, en.wikipedia.org, cnn.gr

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ της αρθρογράφου

  1. Η οργάνωση «La Manif pour tous» είναι ενάντια στους νόμους που επιτρέπουν τον γάμο ομοφύλων, στην τεχνολογία υποβοηθούμενης αναπαραγωγής για οικογένειες χωρίς πατέρα, όλα τα είδη παρένθετης κύησης (συμπεριλαμβανομένων και των εταιροφιλικών ζευγαριών) και γενικά υποστηρίζει τη σχέση πατέρα-μητέρας-παιδιού και αντιτίθεται στην «ιδεολογία του φύλου».
  2. Το Soyons Libres (SL), που ονομάζεται επίσης και Libres, (κατά λέξη μετάφραση: Ας είμαστε ελεύθεροι), είναι ένα γαλλικό πολιτικό κόμμα που ιδρύθηκε το 2017 από τη Valérie Pécresse, μέσα στο κόμμα των Les Républicains.
  3. Ο Νόμος USA PATRIOT Act (κοινώς γνωστός ως Patriot Act) ήταν νόμος ορόσημο του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών, που υπεγράφη από τον Πρόεδρο Τζορτζ Μπους. Το Patriot Act, θεσπίστηκε μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου και τις επιθέσεις άνθρακα του 2001 με στόχο τη σημαντική ενίσχυση της εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ, ιδιαίτερα στον τομέα που σχετίζεται με την ξένη τρομοκρατία. Γενικά, ο νόμος περιλάμβανε τρεις βασικές διατάξεις:
  • διευρυμένες ικανότητες επιτήρησης των αρχών επιβολής του νόμου,(αστυνομοκρατία, καταστρατήγηση ατομικών δικαιωμάτων) συμπεριλαμβανομένης της παρακολούθησης εγχώριων και διεθνών τηλεφώνων·
  • ευκολότερη επικοινωνία μεταξύ των υπηρεσιών (καταστρατηγώντας τα ατομικά δικαιώματα) για να επιτραπεί στις ομοσπονδιακές υπηρεσίες να χρησιμοποιούν πιο αποτελεσματικά όλους τους διαθέσιμους πόρους στις αντιτρομοκρατικές προσπάθειες· και
  • αυξημένες ποινές για εγκλήματα τρομοκρατίας και διευρυμένος κατάλογος δραστηριοτήτων που θα πληρούν τις προϋποθέσεις για κατηγορίες για τρομοκρατία.
  1. Η δολοφονία του Samuel Paty, ενός Γάλλου δασκάλου δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, έλαβε χώρα στις 16 Οκτωβρίου 2020 στο Conflans-Sainte-Honorine, ένα από τα «ζόρικα» και υποβαθμισμένα προάστια του Παρισιού. Ο Samuel Paty δολοφονήθηκε με αποκεφαλισμό από έναν ισλαμιστή.

Ο Paty, σε ένα μάθημα για την ελευθερία της έκφρασης, φέρεται να είχε δείξει στους μαθητές του τις γελοιογραφίες του Charlie Hebdo το 2012 που απεικόνιζαν τον ισλαμικό προφήτη Μωάμεθ. Μία από τις γελοιογραφίες απεικόνιζε τον Μωάμεθ σε σκίτσο γυμνό με τα γεννητικά του όργανα ακάλυπτα. Για τις γελοιογραφίες που είχαν διαμαρτυρηθεί από πολλούς μουσουλμάνους στο παρελθόν, ο Paty επέτρεψε προληπτικά στους μαθητές του να αποστρέφουν τα μάτια τους ή να εγκαταλείψουν την αίθουσα ενώ τα έδειχνε. Το 13χρονο κορίτσι που κατήγγειλε τις κατηγορίες εναντίον του Paty ομολόγησε εκ των υστέρων ότι είπε ψέματα. Ο δράστης, ο Abdoullakh Abouyedovich Anzorov, ένας 18χρονος Ρώσος μουσουλμάνος πρόσφυγας Τσετσενικής καταγωγής, αποκεφάλισε τον Paty με μαχαίρι και πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε από την αστυνομία λίγα λεπτά αργότερα. Μια εκστρατεία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εναντίον του Paty συνδέθηκε με τη δολοφονία του, που ακολούθησε. Δέκα άτομα κατηγορήθηκαν για βοήθεια στον δολοφόνο, μεταξύ των οποίων ένας ιμάμης, ένας γονέας μαθητή και δύο μαθητές στο σχολείο του Paty.

Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν δήλωσε ότι το περιστατικό ήταν «μιαχαρακτηριστική ισλαμιστική τρομοκρατική επίθεση» και ότι «ο συμπατριώτης μας σκοτώθηκε επειδή δίδασκε στα παιδιά την ελευθερία του λόγου». Η δολοφονία ήταν μία από τις πολλές επιθέσεις στη Γαλλία τα τελευταία χρόνια και η δεύτερη τρομοκρατική επίθεση στη Γαλλία κατά τη διάρκεια της δίκης του 2020, κατά την οποία οι φερόμενοι συνεργοί στις επιθέσεις του Ιανουαρίου 2015 στο Île-de-France επρόκειτο να κατηγορηθούν για τρομοκρατία με στόχο τους εκδότες των γελοιογραφιών. Το περιστατικό Paty πυροδότησε συζητήσεις στη γαλλική κοινωνία και πολιτική. Πολλοί μουσουλμάνοι εξέφρασαν προσβολή για τις γελιογραφίες, οι οποίες ήταν επίσης το θέμα της προηγούμενης επίθεσης στο Charlie Hebdo. Ο πρόεδρος του Γαλλικού Συμβουλίου της Μουσουλμανικής Πίστεως ωστόσο, καταδίκασε τη δολοφονία, όπως και ιμάμηδες πολλών τζαμιών. Αρκετές χώρες με μουσουλμανική πλειοψηφία, συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας, του Ιράν, της Ιορδανίας και του Κουβέιτ και ηγέτες καθώς και ο Οργανισμός Ισλαμικής Συνεργασίας κατήγγειλαν την επίθεση αλλά και καταδίκασαν τη δημοσίευση των γελοιογραφιών.

* Αντίθετα οι υπερασπιστές του νόμου λένε ότι είναι ζωτικής σημασίας για την προστασία και την ευημερία των εργαζομένων. Ένας από αυτούς ήταν ο Φρανσουά Φιγιόν (Les Républicains) ο μόνος υποψήφιος για την προεδρία το 2017 που είχε προτείνει την κατάργηση του ορίου των 35 ωρών και είχε προτείνει τις 39ωρο εβδομαδιαία για τους δημοσίους υπαλλήλους. Σήμερα η Πεκρές, διατηρεί την ίδια θέση.

Ο υποψήφιος Εμανουέλ Μακρόν θέλει να «επιστρέψει την ευελιξία» στις εταιρείες αλλά χωρίς να καταργήσει τελείως την εβδομάδα των 35 ωρών. Θέλει οι εταιρείες να μπορούν να επαναδιαπραγματεύονται τις ώρες εργασίας καθώς και το αύξηση του ορίου υπερωριών.

Η Μαρίν Λεπέν για το ζήτημα αυτό προτείνει οι αυξήσεις των ωρών εργασίας να γίνονται μόνο με διαπραγμάτευση με τον εργοδότη.

Οι Benoît Hamon και Jean-Luc Mélenchon υποστηρίζουν τη μείωση των ωρών εργασίας, αλλά προτείνουν να παραμείνει αμετάβλητο το νόμιμο όριο των 35 ωρών.

21.1.22