Γράφει η Σίσσυ Βωβού
Είναι και γυναίκα, είναι και ηλικιωμένη, θέλει να κάνει και το τραπέζι στα παιδιά της και δεν έχει λεφτά, πόση σύνταξη να παίρνει άραγε; Πόσο να της ήρθε ο λογαριασμός του ρεύματος;
Και προχώρησε στο “έγκλημα” της κλοπής, για τρόφιμα μικρής αξίας, αλλά η εξουσία ήταν άτεγκτη, αυτό λέει ο νόμος, όπως είπε ο υπεύθυνος του καταστήματος, και πρέπε να τον εφαρμόσουμε.
Έπεσαν βέβαια όλοι να την βοηθήσουν. Κάποιοι πελάτες και πελάτισσες προσφέρθηκαν να πληρώσουν την αξία των κλοπιμαίων, αλλά ο νόμος δεν το επέτρεπε. Μπήκε στη μέση και το υπουργείο Ανάπτυξης και δήλωσε την συμπαράστασή του, και το γεγονός αποσοβήθηκε, εκτός του ότι η κυρία πήρε χάπια για να αυτοκτονήσει, και ας ελπίσουμε να ξεπεράσει και την περιπέτεια της υγείας της και την κατάθλιψή της και τη ντροπή της.
Γιατί να ντρέπεται όμως μια φτωχή γυναίκα που προχώρησε στην πράξη της κλοπής γιατί είχε ανάγκη; Δεν είναι η πρώτη, και όπως πάνε τα πράγματα με τον σημερινό άγριο καπιταλισμό, μάλλον δεν θα είναι η τελευταία. Και ας μην ξεχνάμε το αριστούργημα του Βίκτωρα Ουγκώ, τους “Αθλίους”, που γράφτηκε το 1862 στη Γαλλία, και όπου μας δείχνει έναν φτωχό άνθρωπο τον Γιάννη Αγιάννη, να κλέβει από ένα φούρνο ένα καρβέλι ψωμί για να το δώσει στην αδελφή του που λιμοκτονούσε μαζί με τα παιδιά της. Άπειρα χρόνια φυλακή, και ο διώκτης του, ο Ιαβέρης, να τον βασανίζει στη φυλακή και να τον ψάχνει για να τον ξαναβάλει μέσα όταν δραπετεύει.
150 χρόνια μετά, ακόμα υπάρχουν άνθρωποι πεινασμένοι, ακόμα υπάρχουν Ιαβέρηδες, και ο πολιτισμός μας είναι σε έλλειμμα, στην Ευρώπη του 2022, για να μην μιλήσουμε για πολλές από τις χώρες του Παγκόσμιου Νότου όπου η πείνα και η διατροφικές ελλείψεις είναι από διαδεδομένες έως πλειοψηφικές.
Δεν ήταν μια κλέφτρα η κυρία, μας είπε σήμερα ο κ. Ευαγγελάτος στο Μέγα Τσάνελ, δεν ήταν σαν τους άλλους κλέφτες. Τώρα λοιπόν συγκινήθηκε ο κ. Ευαγγελάτος, και στέλνει τους άλλους κλέφτες από ανάγκη στο πυρ το εξώτερον και μάλλον στη φυλακή. ΩΡΑΙΟΣ ο δημοσιογράφος. Και δεν είναι ο μόνος.
Την μεγάλη αλληλεγγύη μας στην κυρία, έκανε το σωστό μέσα στην δυσκολία που λέγεται ζωή για τους φτωχούς ανθρώπους, και ακόμα χειρότερα για τις φτωχές γυναίκες, ιδίως τις ηλικιωμένες.