Βίντεο από το δρώμενο του Μωβ:
Στο ηχητικό μέρος ακούμε απόσπασμα από το Αιδοίων Μονόλογοι και τις φωνές των: Φιλένια Κουκλάκη, Yevgenia Isayeva, Μαντώ Κεραμυδά, ομάδα «Ανδρομέδα» (Φανή Γρύλλη, Ντίνα Κούκου, Σοφία Ρούβα, Αναστασία Τσούτση), Ζωή Μίχα. Σε ρόλο Isayeva, η Ματίνα Ζευγόλη. Σκηνοθεσία-οργάνωση: Ζωή Μίχα, Αλεξία Τσούνη. Ευχαριστούμε πολύ την Έλενα Φεγάλη για τη συνδρομή της.
Βίντεο από ολόκληρη τη δράση:
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΦΙΛΕΙΡΗΝΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Συγκέντρωση και πορεία στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου πραγματοποίησαν σήμερα 8 Μαΐου (Διεθνής ημέρα μνήμης και συμφιλίωσης για τους νεκρούς του Β Παγκοσμίου Πολέμου και παραμονή της Ημέρας τιμής για τη νίκη εναντίον του ναζισμού και του φασισμού) μέλη 17 γυναικείων οργανώσεων με σύνθημα να σταματήσει ο πόλεμος και να αρχίσει ο διάλογος με την συμμετοχή γυναικών, σύμφωνα με το ψήφισμα 1325 του ΟΗΕ.
Οι γυναίκες που συγκεντρώθηκαν, αρχικά στα πρώτα σκαλιά του Ηρωδείου, αναφέρθηκαν στις συνέπειες του πολέμου: την καταστροφή, τον θάνατο, την προσφυγιά, τους βιασμούς, την ορφάνια, τον εκτροχιασμό των εξοπλιστικών δαπανών και την οπισθοδρόμηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και απαίτησαν να σταματήσει ο πόλεμος και να δοθεί λύση με διάλογο.
Γυναίκες και άντρες ηθοποιοί απήγγειλαν ποιήματα και πεζά για τον πόλεμο και την ειρήνη, τραγουδίστριες ερμήνευσαν σχετικά τραγούδια, ενώ ηθοποιός αναπαρέστησε το δρώμενο (στην αρχη του δημοσιεύματος) που επιχείρησε η Ρωσίδα ηθοποιός Ευγενία Ισάγεβα, στη Μόσχα με αποτέλεσμα να συλληφθεί. Τα κείμενα που εκφωνήθηκαν δημοσιεύουνται στο τέλος.
Στη συνέχεια οι συγκεντρωμένες/οι έκαναν πορεία ως την προτομή της Μελίνας Μερκούρη (στην αρχή του πεζοδρόμου), όπου φώναξαν και πάλι τα συνθήματά τους:
«Όχι στον πόλεμο, ναι στον διάλογο»
«Οι γυναίκες απαιτούν, οι φωνές τους να ακουστούν»
«Ο βιασμός στον πόλεμο είναι έγκλημα πολέμου»
«Έξω οι Ρώσοι από την Ουκρανία έξω ο πόλεμος από την ιστορία»
«Όχι στον πόλεμο και στην καταστροφή, θέλουμε δαπάνες για τη ζωή»
Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους βουλευτές/τριες και πολλά στελέχη του φεμινιστικού και φιλειρηνικού κινήματος, καθώς και του πνευματικού και καλλιτεχνικού κόσμου.
Η κινητοποίηση αυτή διοργανώθηκε από τις γυναικείες και φεμινιστικές συλλογικότητες:
Γυναικεία ομάδα Αυτοάμυνας
Διαδικτυακή ομάδα Ανάπηρες Γυναίκες
Δίκτυο Γυναικών Συγγραφέων Κατά Της Έμφυλης Βίας και των Γυναικοκτονιών «η φωνή της»
Διοτίμα – Κέντρο για τα Έμφυλα Δικαιώματα και την Ισότητα
Ελληνικό Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης
Ευρωπαϊκό Δίκτυο κατά της Βίας (ΕΔκΒ)
KEDE Women’s Network – Δίκτυο Γυναικών ΚΕΔΕ
ΜΗΤΕΡΑΣ ΕΡΓΟΝ Σύλλογος Πολύτεκνων Μητέρων
NIMERTIS ACTIONART ΝΠΙΔ
Οι μαμάδες Mother’s Wings Greece
Ομάδα Γυναικείων Δικαιωμάτων Κοινωνικής Παρέμβασης Δυτικά
Ομάδα Γυναικών του Συλλόγου Κοινωνικής και Πολιτιστικής Παρέμβασης Θρυαλλίδα
Πρωτοβουλία Γυναικών Πειραιά
Πρωτοβουλία “Επιχείρηση Λυσιστράτη”
Σύλλογος Εργαζομένων Γενικής Γραμματείας Ισότητας των φύλων «Δώρα Κατσιβαρδάκου»
Σωματείο Γυναικείων Δικαιωμάτων «ΤΟ ΜΩΒ»
Φεμινιστική Συλλογικότητα ΘΕΟΔΩΡΑ
Facebook event: https://www.facebook.com/events/5597270980302696
Φωτογραφίες https://www.facebook.com/photolexi/posts/1052810408642527
1. Ευριπίδη, Ικέτιδες 949-954: Αντιπολεμική κραυγή, μτφ. Θ. Σταύρου// ΕΥΑ ΚΕΧΑΓΙΑ
«Αχ, δύστυχοι θνητοί! Τι παίρνετε όπλα
κι ένας τον άλλον σφάζετε; Για πάψτε
και βάλτε πια ένα τέλος στους πολέμους·
τις χώρες σας κρατάτε σε ησυχία
κι αφήστε και τους άλλους να ησυχάσουν.
Γοργά η ζωή κυλάει· ας την περνούμε
με όση μπορούμε ειρήνη και ηρεμία».
2. Βαλεντίνα Μπαστάλ, Ουκρανή ποιήτρια, το διάβασε η ίδια κ στα ουκρανικά και 3. στα ελληνικα η ΒΙΚΥ ΜΑΡΑΓΚΑΚΗ
Πόσο πονώ.
Η Πατρίδα μου με τον γιγάντιο κορμό
Τραγούδι θλιβερό άρχισε στη νέα ιστορία,
Τα παλληκάρια της, αδέλφια στο βωμό
Κι’ ο κόσμος βλέπει απεγνωσμένα την πορεία.
Κλαδί σπασμένο δέντρο και σχισμή
Πόσο πονώ να βλέπω ν’ αντηχεί,
ο ουρανός αχνίζει θανάτου οσμή,
γροθιά στην Οικουμένη και στο χάος εκεί.
Και καρτερούνε οι άνθρωποι μια λύση
Μα την αλήθεια κανείς δεν ξέρει
Να σβήσουν από τις καρδιές τα μίση
Κι η λογική των ισχυρών ζωή να φέρει.
Αστράφτει ο τόπος τρόμου σκιά,
Θύελλα και στον ορίζοντα της γης,
Κραυγές τη μέρα, η νύχτα ξαγρυπνά
Παρακαλούνε όλοι για μια ώρα σιγής.
Σταθείτε, δώστε αδελφικά τα χέρια,
να βασιλέψει στις καρδιές γαλήνη
κι’ οι ικεσίες να φτάσουνε στ’ αστέρια,
μικροί, μεγάλοι, για να ‘ρθει η Ειρήνη.
4. Κωνσταντία Σωτηρίου “Πικρία Χώρα” , 2019.// ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΝΕΔΙΑΤΗΣ
“ΤΗΛΕΦΩΝΟ με πήρανε από την επιτροπή. Όχι τη δική μας, των Αιχμαλώτων, της Διερεύνησης. Αυτής που διερευνά. «Έτοιμα» μου είπαν «τα λείψανα, να πάτε να τα παραλάβετε». Έτσι μου είπαν τον Γιωργάκη μου, λείψανα. «Να έρθετε να τον πάρετε που ταυτοποιήθηκε να του κάνετε την κηδεία. Να πάτε σε γραφείο να τα κανονίσετε. Το και το και θα τα πληρώσει όλα το κράτος». Να κανονίσουμε. Κλείσαμε ραντεβού. Πήγα με την Ασπασία. Η Γεωργία δεν ήθελε. «Βρε καλή μου, βρε κακή μου, μόνη μου θα με αφήσεις;» Δεν ήθελε κουβέντα. «Μόνη σου να πας. Εγώ δεν μπορώ». Λες κι εγώ μπορούσα. «Σπασούλα, έλα μαζί μου να τα κανονίσουμε. Σπασούλα, θα με κάψει αυτό το παιδί». Ήρθε μαζί μου. Η Ασπασία. Μας περίμενε μια κοπέλα, μικρή, κέρασε λεμονάδα, όχι φρέσκια, ετοιματζίδικη. «Έχετε από τρία ξύλα υλικό να διαλέξετε» είπε, μας έδειξε. Κάτι κιβουράκια μικρά, ένα άσπρο, άλλο ξύλο καρυδιάς, το άλλο δεν άκουσα. Ταράχτηκα. «Εδώ θα τον βάλουμε; Στο κουτί;» «Έτσι είναι αυτά, εδώ τους θάβουμε. Δεν σας δίνουν όλα τα κόκαλα. Τα κομμάτια που δίνουνε, δύο κομμάτια σας δίνουνε, μια χαρά χωράνε». «Τι; Δεν δίνουν όλα τα κόκαλα; Πού θα πάνε τα άλλα τα κόκαλα; Πού θα θάψουνε τον Γιωργάκη λείψανο; Πού θα του βάλουν τα άλλα τα κόκαλα; Ένα ποτήρι νερό! Δώστε μου νερό».
*ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΝΑΣΑ ΜΕ ΖΩΝΤΑΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΜΑ/ΕΜΜΑΝΟΥΕΛΑ/ΙMAGINE
ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ;
5. Άννα Αχμάτοβα, ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ/ΚΑΠΕΡΝΑΡΑΚΟΥ
Είμαι γυναίκα
Και μου φόρτωσαν νωρίς την Ηθική
-Δήθεν με νίβουν μ’ ανομήματα αιώνων-
Κι ’εγώ ιέρεια στης Λαγνείας τη σπονδή
Εκάτη, Αστάρτη, ηδονών μα και δαιμόνων
Σε μιαν αντίληψη του κόσμου αρσενική.
Είμαι η γυναίκα
Και μού φόρτωσαν καιρό την ενοχή
-δεν έχουν οι αμαρτίες μιαν όψη μόνον.
Κι εγώ στου Ανήθικου δοσμένη τη σπουδή
Με μίση και κατάρες τόσων χρόνων,
στα φαύλα και στα κρείττω η πηγή,
είμαι η Γυναίκα, που παλεύει την πληγή…
6. Ζώντας και ψευτοζώντας, Ναζίμ Χικμέτ, Μτφ Γ. Ρίτσος //ΕΥΑ ΚΕΧΑΓΙΑ
Η ζωή δεν είναι παίξε γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Όπως, να πούμε, κάνει ο σκίουρος
Δίχως απ’ όξω ή από πέρα να προσμένει τίποτα
Δε θα ‘χεις άλλο πάρεξ μοναχά να ζεις.
Η ζωή δεν είναι παίξε γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που έτσι, να πούμε, ακουμπισμένος σ’ έναν τοίχο
Με τα χέρια σου δεμένα
Ή μέσα στ’ αργαστήρι
Με λευκή μπλούζα και μαύρα ματογυάλια
Θε να πεθάνεις, για να ζήσουνε οι άνθρωποι,
Οι άνθρωποι που ποτέ δε θα ‘χεις δει το πρόσωπό τους
Και θα πεθάνεις ξέροντας καλά
Πως τίποτα πιο ωραίο, τίποτα πιο αληθινό απ’ τη ζωή δεν είναι
Η ζωή δεν είναι παίξε γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που θα φυτεύεις, σαν να πούμε, ελιές ακόμα στα εβδομήντα σου
Όχι καθόλου για να μείνουν στα παιδιά σου
Μα έτσι, γιατί το θάνατο δε θα τονε πιστεύεις
Όσο κι αν φοβάσαι
Μα έτσι, γιατί η ζωή θε να βαραίνει πιότερο στη ζυγαριά
7. Πωλ Ελυάρ //ΜΑΡΩ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Από τα εφτά ποιήματα της αγάπης στον πόλεμο.
Στ’ όνομα του τέλειου ψηλού μετώπου
Στ’ όνομα των ματιών που κοιτάζω
Και του στόματος που φιλώ
Για σήμερα και για πάντα.
Στ’ όνομα της θαμμένης ελπίδας
Στ’ όνομα των δακρύων μέσα στη νύχτα
Στ’ όνομα των φυτών που φέρνουν γέλιο
Στ’ όνομα του γέλιου που φέρνει φόβο.
Στ’ όνομα του γέλιου κάτω στο δρόμο
Της γλύκας που δένει τα χέρια μας
Στ’ όνομα της οπώρας σαν σκεπάζει το λουλούδι
Σε μια όμορφη γη και καρπερή.
Στ’ όνομα των ανθρώπων που σαπίζουνε στη φυλακή
Στ’ όνομα των εξορισμένων γυναικών.
Στ’ όνομα όλων των συντρόφων μας
Που μαρτύρησαν και σφαγιάστηκαν
Για να μη δεχτούν τον ίσκιο].
Πρέπει να στραγγίξουμε την ορμή
Και να σηκώσουμε το ξίφος
Για να φυλάξουμε την ιερή εικόνα
Των αθώων που κυνηγήθηκαν παντού
Και που παντού θα θριαμβεύσουν.
μτφρ: Γ. Καραβασιλης
* ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΝΑΣΑ ΜΕ ΖΩΝΤΑΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΜΑ/ΕΜΜΑΝΟΥΕΛΑ/ we are the world
8. Μαρία Κουλούρη, Μεσοπόλεμος, 2021//ΒΙΚΥ ΜΑΡΑΓΚΑΚΗ
Οι ώρες ανάμεσα σε δυο πολέμους
περνούν καπνίζοντας
φουγάρα ανθρώπων σε ζεστές μηχανές
Για κάθε πόρτα που ανοίγει το χάραμα
ένα σπίτι σωριάζεται ολομόναχο
‘Τις ώρες ανάμεσα σε δυο πολέμους
αρκεί και μόνο που υπάρχουμε
σε μια πόλη με άθικτα κτίρια
για να ‘χουν οι όλμοι κάπου να πέσουν
αφού δεν γίνεται τόσοι δρόμοι άδειοι
Άλλωστε ποιον έβλαψαν και πότε
οι γκρεμισμένοι τοίχοι
Τις ώρες ανάμεσα σε δυο πολέμους
τα πράγματα βαραίνουν στα χέρια
καθώς νυχτώνει κι ετοιμαζόμαστε
για έναν ακόμα ύπνο
Τα καταφύγια μένουν κενά.
9. Τασος ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ. Σε περιμένω παντού//ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΛΑΖΑΡΟΥ
Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου, μη χάσεις το θάρρος σου. Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να ‘χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται να παραμερίσει την καρδιά του. Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων και τα καθήκοντα των συντρόφων.
Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα, θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου. Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα, σα δυο νύχτες έρωτα, μες στον εμφύλιο πόλεμο.
Α! ναι, ξέχασα να σου πω, πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα, γιατί σ’ αγαπώ. Κλείσε το σπίτι. Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί και προχώρα.
Εκεί που οι φαμίλιες μοιράζονται ένα ψωμί στα οκτώ, εκεί που κατρακυλάει ο μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων.
Σ’ όποιο μέρος της γης, σ’ όποια ώρα, εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο… εκεί θα σε περιμένω, αγάπη μου!
MOYΣΙΚΗ ΑΝΑΣΑ/ ΥΜΝΟΣ ΑΓΑΠΗΣ (από λαπτοπ)
10. Adagio σιταριού και ουρανού, Κοσταρικανός ποιητής Κάρλος Φρανσίσκο Μόνχε (για την Ουκρανία) ΜΑΡΩ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Δε θα λείψει η γη
ούτ’ οι χαραυγές εσείς∙
εκεί θα είναι τα ποτάμια, κυλώντας στην ομίχλη,
οι εποχές θα έρθουν,
οι νύχτες και οι μέρες θα περιστρέφονται εσείς πάντα,
και η φωτιά έτοιμη θα ’ναι
να δώσει στο ψωμί την ακριβή του γεύση∙
αχ, όταν θα γυρίσουμε.
Θα επιστρέψουν τα βλέμματα, τα βήματα, οι ψίθυροι
εσείς πόλης εσείς καλυμμένης με καθαρή χρυσόσκονη,
σαν το σιτάρι μπρος στον ουρανό,
σαν τα ηλιοτρόπια όταν χορεύουν με τον άνεμο.
Εκεί θα ’ναι τα τρένα, οι σημαίες, οι πύργοι
ρίχνοντας μια σκιά κάτω απ’ το φεγγάρι το μειλίχιο,
και θα ευωδιάζουν πάλι, εσείς πάντα, τα πεύκα
τα πάρκα κι οι δρόμοι.
Εκεί θα είναι τα γεφύρια κι οι καμπάνες,
η ίδια πόρτα, ένα όνομα,
το κρασί, το ψωμί με την ακριβή του γεύση,
κι η ατέλειωτη αγκαλιά του ηλιοτρόπιου στον άνεμο∙
αχ, όταν θα γυρίσουμε
για το σιτάρι μπρος στον ουρανό.
11. Β. Γουλφ, Τρεις γκινέες./ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ
«…αν και τα δύο φύλα έχουν περίπου τα ίδια ένστικτα, ο πόλεμος ήταν πάντα αντρική επιθυμία, ποτέ γυναικεία. Οι νόμοι και η εκπαίδευση, εσκεμμένα ή και όχι, ενίσχυσαν ακόμα περισσότερο αυτή τη διαφορά. Πολύ σπάνιο να βρεθεί ανθρώπινο πλάσμα μπροστά στο τουφέκι μιας γυναίκας. Τα περισσότερα πουλιά και ζώα τα έχετε σκοτώσει εσείς και όχι εμείς».
ΓΙΑ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ/ΟΛΟΕΣ/ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΠΑΓΓΕΛΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΑΠΑΓΓΕΛΛΟΥΣΕΣ
«…Άνθη της λεμονιάς
λουλούδια του ανέμου
στεφάνωσε την Άνοιξη,
την κλώθει ο θάνατος».
Παράφραση από ποίημα του Καρούζου
*ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΝΑΣΑ//*ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΝΑΣΑ ΜΕ ΖΩΝΤΑΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΜΑ/ΕΜΜΑΝΟΥΕΛΑ/give peace a chance/ΦΙΝΑΛΕ