Γράφει η Ρούλα Σκούταρη
Μερικές σκέψεις με αφορμή ένα επικείμενο συνέδριο
Τον φετινό Αύγουστο, θα διεξαχθεί ένα πολύ ενδιαφέρον συνέδριο για τη Θεά, στο Γκλαστόνμπερυ της Αγγλίας.
Στο συνέδριο αυτό, συμμετέχουν αξιόλογες ομιλήτριες, μεταξύ των οποίων και η αγαπητή μας Ευτυχία Λεοντίδου.
Το φετινό συνέδριο για τη Θεά είναι αφιερωμένο στη Γερόντισσα Θεά, στη Θεά του σκότους, που πεθαίνοντας ξαναγεννιέται.
Εδώ να τονίσουμε ότι σύμφωνα με τη Θεαλογία, δηλαδή τη μελέτη της Γυναικείας Πνευματικότητας και της Λατρείας της Θεάς, η Θεά παίρνει τρεις μορφές: της Κόρης, της Μητέρας, της Γερόντισσας.
Οι τρεις αυτές μορφές της Θεάς εμφανίζονται σε όλες τις Θεαλογίες του κόσμου, μεταξύ των οποίων και στην Ελληνική. Αναφέρω ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τη Θεά Ήρα. Ως αρχέγονη γυναικεία τριάδα, η Ήρα εμφανιζόταν ως Ήβη, Ήρα και Εκάτη – νέα σελήνη, πανσέληνος, φθίνουσα σελήνη – που αλλιώς προσωποποιούνταν ως Παρθένος της άνοιξης,
Μητέρα του καλοκαιριού και αφανίστρια Γερόντισσα του φθινοπώρου. Βέβαια, στην Ελληνική Θεαλογία υπάρχουν και άλλα παραδείγματα Τριάδων Θεαινών.
Η Γερόντισσα λοιπόν… η Θεά της φθοράς και του μαραζώματος, η Θεά του σκότους και του θανάτου. Συμβολισμοί σ’ ένα υπερβατικό επίπεδο.
Όμως, αν “μεταφερθούμε” σ’ ένα γήινο, σαρκικό επίπεδο, η Γερόντισσα Θεά είναι η ίδια η μητέρα μας.
Η γυναίκα που μας κυοφόρησε, μας γέννησε, μας έθρεψε. Η γυναίκα που μας κράτησε στην αγκαλιά της, μας παρηγόρησε, μας βοήθησε, μας στήριξε. Η γυναίκα ακόμα που μας μάλωσε, μας αποδοκίμασε, μας επέκρινε.
Η γυναίκα για την οποία τρέφουμε ίσως τα πιο έντονα συναισθήματα, θετικά αλλά πιθανόν και αρνητικά, κάποιες φορές.
Η γυναίκα που βρίσκεται πια στα στερνά της και που τώρα χρειάζεται τη δική μας στήριξη και βοήθεια.
Οι όροι μοιάζουν πλέον σαν να έχουν αντιστραφεί στις μεταξύ μας σχέσεις και σε κάποιες περιπτώσεις, εκείνη γίνεται το παιδί που χρειάζεται φροντίδα κι εμείς, οι μητέρες που φροντίζουν και βοηθούν.
Όμως, παρά την αντιστροφή των ρόλων, δεν παύουν ποτέ να είναι εκείνες οι μητέρες, μητέρες – γερόντισσες τώρα πια. Οι γερόντισσες, που κουβαλούν τη σοφία της ζωής αλλά και πολλές παραδοσιακές αντιλήψεις. Μητέρες που έζησαν σε προγενέστερες εποχές, βίωσαν άλλες εμπειρίες και διαφορετικά συναισθήματα. Μητέρες που ίσως αδυνατούν να κατανοήσουν τη δική μας εποχή, τις νέες αντιλήψεις και να εγκλιματιστούν σ’ έναν άλλο τρόπο ζωής. Μητέρες όμως που πάντα νοιάζονται για τις ζωές, την ευτυχία και το μέλλον μας, ακόμα κι αν γίνονται παρεμβατικές και φορτικές, κάποιες φορές.
Μητέρες – γερόντισσες για τις οποίες νοιαζόμαστε κι αγωνιούμε κι εμείς. Πώς πάει η υγεία τους, αν παίρνουν τα φάρμακά τους, να κάνουν τις απαιτούμενες εξετάσεις τους, να προσέχουμε τη διατροφή τους, να φροντίζουμε την ψυχολογία τους.
Έχουν γραφτεί αρκετά για τις σχέσεις μητέρων – θυγατέρων, έχουν κυκλοφορήσει κάποια βιβλία σχετικά. Όμως, η κάθε τέτοια σχέση έχει την δική της ιδιαιτερότητα, τη δική της δυναμική. Κι αυτή την ιδιαιτερότητα τη ζούμε με μοναδικό πάντα τρόπο.
Νομίζω ότι κάθε γυναίκα – είτε είναι κόρη είτε είναι μητέρα – μπορεί να το αντιληφθεί αυτό που γράφω. Κι οπωσδήποτε όλες οι κόρες αγωνιούμε για τις γερόντισσες μητέρες μας, που γνωρίζουμε ότι βρίσκονται στα τέλη της ζωής τους. Πώς θα είναι αυτό το τέλος; Πώς θα νιώσουμε; Πως θα το “σηκώσουμε” στην ψυχή μας; Μια επικείμενη απώλεια που μας γεμίζει θλίψη και αγωνία.
Όμως, ο θάνατος είναι η μοίρα κάθε πλάσματος θνητού κι αυτό μας διδάσκει η Θεά μέσω της γεροντικής μορφής της. Ο θάνατος, που οδηγεί σε μια άλλη υπόσταση και σε μια νέα γέννηση. Η Γερόντισσα Θεά είναι πάντα παρούσα για να μας τα υπενθυμίζει όλα αυτά.
Ας έχουμε τις ευλογίες Της!