Η παρέμβαση του Μωβ στις 8/3/2023

8 Μαρτίου 2023. Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.

Ας μιλήσουμε για την επίγνωση, την αλληλεγγύη και την ενότητα!

Όταν ήμουν παιδί και σε φίλησα, μου είπες «εσύ δεν είσαι σαν τις άλλες» και έπρεπε να νιώσω περήφανη για αυτό. Κι ύστερα όταν μεγάλωσα λίγο ακόμα εκείνη με μάθαινε να προσέχω «να μη γίνω σαν τις άλλες».

Πόσες και πόσες από εμάς δεν μεγαλώσαμε με τα λόγια αυτά εντυπωμένα στο συλλογικό μας ασυνείδητο; Βαθιά τραύματα πατριαρχικού προγραμματισμού, που δύσκολα επουλώνονται. Μπορεί η «άλλη» να είναι πιο όμορφη, πιο πονηρή, πιο εξουσιαστική ή πιο αριστερή από εμάς. Παραμένει όμως κάτι άλλο από εμάς, κι εμείς οφείλουμε να διαφέρουμε από εκείνη γιατί τάχα έτσι αποκτά υπόσταση και αξία η γυναικεία μας φύση. Έτσι τιμούμε το φύλο μας. Έτσι μας έμαθαν στην πατριαρχική κοινωνία στην οποία μεγαλώσαμε. Χρειάζεται πολλή δουλεία από όλες μας, αρχικά να εντοπίσουμε τα τραύματα αυτά και στη συνέχεια να τα εξυγιάνουμε, για να πάμε παρακάτω. Και οφείλουμε να πάμε παρακάτω, καθώς σήμερα βλέπουμε περισσότερο από ποτέ τη Γυναίκα να βάλλεται από παντού. Μεταρρυθμίσεις που εδώ και χρόνια έχουν κατακτηθεί από το γυναικείο κίνημα ακυρώνονται μέσα σε μια νύχτα. Ακόμα υπάρχουν γυναίκες που «τιμωρούνται» για το φύλο τους, σε όλους τους τομείς, στην εργασία, την παιδεία, στη δημόσια και ιδιωτική ζωή. Για όλες αυτές τις γυναίκες, για όλες μας, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να συνεχίσουμε τον αγώνα, πιο αποφασισμένες, πιο οργανωμένες και πιο ενωμένες από ποτέ! Έτσι μόνο θα έχουμε τη δύναμη να τον αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο!

Σήμερα ξέρω πως είμαι κι εγώ σαν όλα τα κορίτσια που ξέρεις. Είμαι σαν όλες τις άλλες. Χωρίς αυτές δε θα τα είχα καταφέρει.

Η παρέμβασή μας ξεκινά από το σχόλιο μας για τα Τέμπη -που μας στοιχειώνουν και θα μας στοιχειώνουν μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη- και συνεχίζοντας με τον λόγο της Βάλιας Τσιριγώτη, επιχειρεί να καταδείξει το κυρίαρχο «διαίρει και βασίλευε» του πατριαρχικού συστήματος που μας γαλούχησε. Είμαστε σαν τις άλλες, είμαστε όλες οι άλλες και όλες μαζί ερχόμαστε να σας κυνηγήσουμε. Εμείς, οι μάγισσες που δεν καταφέρατε να κάψετε!

Κείμενο: Βάλια Τσιριγώτη

Σκηνοθεσία: Ζωή Μίχα

Μουσική: Ευφροσύνη Πάτρα

Φωνή: Μαντώ Κεραμυδά

Ενδυματολόγος: Βέρα Σιατερλή

Γυναίκες: Ελβίρα Βλάσση, Ελεονώρα Γεώργα, Ειρήνη Ζέρη, Άννα Ιωαννίδου, Κωνσταντίνα Θεοχάρη, Λίνα Καλύβα, Χριστίνα Κυράτση, Ντεμέλζα Οκότζι, Ειρήνη Σακέι, Κατερίνα Χήρα, Εύα Χουλιαρά.

Φωτ.: EUROKINISSI

***

Η παρέμβασή μας συνεχίζεται με το συγκλονιστικό και πάντα διαχρονικό τραγούδι “Το Ποτάμι” σε σύνθεση και ερμηνεία της Νένας Βενετσάνου, σε στίχους της Μπέτυς Κομνηνού από το άλμπουμ “Το κουτί της Πανδώρας” που κυκλοφόρησε το 1984 με μελοποιημένη ποίηση γυναικών σε συνθέσεις της Νένας Βενετσάνου. Τιμούμε την υπέροχη γυναίκα και καλλιτέχνιδα Νένα Βενετσάνου για την έμπνευση και την ανεκτίμητη προσφορά της στους φεμινιστικούς αγώνες, αγώνες που έφεραν καρπούς, αγώνες που συνεχίζονται και σήμερα…

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

Ένα ποτάμι ξεκινάει από δω,
ένα ποτάμι θα σαρώσει το γιαλό,
είναι η γυναίκα που ξυπνά,
δεν μπορείς να τη σταματήσεις,
δεν μπορεί, κανείς δεν μπορεί.

Τις προδοσίες που μας κάνουν σιωπηλές,
όλες τις πίκρες κι όλες μας τις ενοχές,
Μία γυναίκα, ναι εγώ,
δεν μπορώ άλλο ν’αγνοήσω,
δεν μπορώ πια, δεν μπορώ.

Ένα ποτάμι που κυλάει βιαστικό,
ένα ποτάμι που δεν έχει γυρισμό,
είναι η γυναίκα το νερό
και δε γίνεται να ησυχάσει,
δεν μπορεί πια, δεν μπορεί.

Όσα κατάπιε μια ζωή χωρίς μιλιά,
όσα την πνίγουν μια ζωή στα σκοτεινά,
τώρα η γυναίκα σου η μικρή
δεν μπορεί άλλο να τ’ αντέξει,
δεν μπορεί να τ’ ανεχθεί.

***

Και σαν ποτάμι βγαίνουμε κι εμείς στον δρόμο για τους αγώνες του σήμερα!

ΤΟ ΜΩΒ – Πανελλαδικό Σωματείο Γυναικείων Δικαιωμάτων

8η MAΡΤΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Μία ιστορική ημέρα για το γυναικείο κίνημα παγκόσμια. Μια ημέρα που τιμάμε τους αγώνες όλων των γυναικών και υπενθυμίζουμε ότι η εξέγερση αρχίζει από παλιά. Από την Ελλάδα μέχρι το πιο απόμακρο μέρος της γης θα ξεχυθούμε στους δρόμους για να απαιτήσουμε από τους κρατούντες να σταματήσουν τις συνεχιζόμενες έμφυλες ανισότητες και διακρίσεις, να διεκδικήσουμε το δικαίωμα στην αξιοπρεπή εργασία, στην ίση αμοιβή, στην υγεία, στο δικαίωμα της επιλογής, της αυτοδιάθεσης και της χειραφέτησης, συνεχίζοντας τον αγώνα εκείνων των γυναικών που δολοφονήθηκαν για την πρώτη εργατική εξέγερσή τους.

Μια ημέρα, επηρεασμένη από το πένθος για τον τραγικό θάνατο δεκάδων κυρίως νέων φοιτητριών και φοιτητών από τη σύγκρουση τρένων στα Τέμπη, ένα έγκλημα αναμενόμενο. Αποτέλεσμα αυτού του εγκλήματος σε βάρος του λαού η εξέγερση της κοινωνίας και κυρίως της νεολαίος, η οποία βρίσκεται στους δρόμους σε μαζικές ειρηνικές πορείες καταγγέλλοντας την δολοφονική αδιαφορία κράτους και ιδιωτικής επιχείρησης, υπεύθυνοι και οι δύο για τον θάνατο συνανθρώπων μας γιατί τα κέρδη τους είναι πάνω από τις ζωές των ανθρώπων.

Μια ημέρα που αναλογιζόμαστε τις συνέπειες από τις πολιτικές του νεοφιλελεύθερου -πατριαρχικού κράτους στην καθημερινότητα της ζωής των γυναικών και καταγγέλλουμε ότι η πατριαρχία και ο καπιταλισμός αφαιρούν δικαιώματα και αυξάνουν υποχρεώσεις επιβαρύνοντας τη ζωή των γυναικών με τους διπλούς, τριπλούς, τετραπλούς ρόλους. Εργαζόμενη στο σπίτι με συνεχές ωράριο εργασίας απλήρωτη οικονόμος, μονομερής καταμερισμός εργασίας και ευθυνών, καθιστώντας την «γυναίκα» το τέλειο εργαλείο αναπαραγωγής και κοινωνικής εργασίας χωρίς δικαιώματα και αμοιβή. Η άμισθη υπάλληλος του κοινωνικού έμφυλου συστήματος.

Ένα σύστημα πατριαρχικό και καπιταλιστικό που συνεχώς θέτει τοίχους και φραγμούς στις γυναικείες διεκδικήσεις. Παρά τις εξελικτικές του μορφές μετά από συνεχείς αγώνες των γυναικών, παραμένει βαθιά εξουσιαστικό, άνισο και σεξιστικό υπονομεύοντας συνεχώς τις κατακτήσεις μας. Ένας διαρκής αγώνας για να αποτρέψουμε οπισθοδρομήσεις, μισογύνικες πολιτικές και μονομερείς αποφάσεις. Οι γυναίκες αγωνιζόμαστε διαρκώς για οικονομική χειραφέτηση, δικαίωμα στην απασχόληση, ισότητα στο χώρο εργασίας χωρίς υποσημειώσεις, χωρίς σεξουαλικές παρενοχλήσεις, χωρίς εκβιασμούς και πολιτικές σε βάρος των μητέρων ή των εγκύων εργαζομένων. Αν και αποτελούμε το μισό του πληθυσμού παγκόσμια συνεχίζουμε να υφιστάμεθα την μισθολογική ανισότητα στην εργασία και να έχουμε μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας σε σχέση με τους άνδρες.

Σε ολόκληρο τον κόσμο οι γυναίκες σηκώνουν το βάρος των αντικοινωνικών μέτρων από τις πολιτικές των κυβερνήσεων. Είναι εκείνες που θα καλύψουν ανάγκες ενός ολόκληρου ελλειμματικού κρατικού συστήματος το οποίο αποδομεί ή ιδιωτικοποιεί κοινωνικές υπηρεσίες και δημόσια αγαθά.

Ο αγώνας μας ενάντια στις συντηρητικές σεξιστικές αποφάσεις είναι διαρκής όπως διαρκής είναι και ο αγώνας μας ενάντια σε μια πολιτεία που «ξεπλένει» ή «αθωώνει» ή «αφήνει κατά επιλογή ελεύθερους» βιαστές και παιδοβιαστές.

Απέναντι σε μια δικαιοσύνη που εθελοτυφλεί μέσα από τις πατριαρχικές και ταξικές προκαταλήψεις της λειτουργώντας όχι προστατευτικά απέναντι στο θύμα αλλά απέναντι στο θύτη, αποδεχόμενη αιτιολογήσεις ότι «δωδεκάχρονη παραπλάνησε ενήλικα» και τον αθωώνει.

Απέναντι στην αστυνομία που συνεργάζεται η καλύπτει κυκλώματα trafficking ή εμπλέκεται σε εμπορία ανθρώπων καλύπτοντας κυκλώματα μαστροπείας και μαφίας. Απέναντι στα ΜΜΕ που παραβιάζουν κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια απέναντι σε όλο αυτό το σύστημα της βαναυσότητας που βιάζει ένα 12χρονο κορίτσι το οποίο συνεχίζει να εκφοβίζεται με διάφορούς τρόπους από το κύκλωμα, και η πολιτεία εξακολουθεί να παραμένει αδιάφορη στη διάλυση του πορνικού κυκλώματος.

Θα μπορούσε σε αυτή τη ζοφερή κατάσταση να υπήρχε ένα θεσμός ο οποίος θα παρεμβαίνει, ως όφειλε, όχι μόνο στην υπεράσπιση και προστασία των παιδιών, της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων η οποία μετονομάστηκε σε Γενική Γραμματεία Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων και ανέλαβε να εφαρμόσει την ατζέντα της κυβερνητικής πολιτικής εναντίον των γυναικών. Αμέτοχη, αδιάφορη, συμβιβασμένη στους κομματικούς της προϊσταμένους, συνηγόρησε στην ψήφιση του νόμου 4800/ 2021 του κ. Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, η οποία σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, έχει συμβάλλει στην αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας κατά 100% και στην αύξηση των γυναικοκτονιών κατά 187,5% (https://miir.gr/o-akirychtos-polemos-kata-ton-gynaikon-stin-eyropi-meros-1o/). Απούσα ακόμη και από το καθολικό αίτημα του φεμινιστικού και γυναικείου κινήματος, την νομική αναγνώριση του όρου γυναικοκτονία, ώστε να καταδεικνύεται η έμφυλη βία στις δολοφονίες γυναικών. Μια Γ.Γ λοιπόν συνολικά απούσα και αποκομμένη από τα αιτήματα των γυναικών, που τώρα ετοιμάζεται να συναινέσει στην τροποποίηση του νόμου για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας, ώστε τα θύματα να μετατρέπονται σε θύτες και να διώκονται αυτά, αντί του κακοποιητή τους.

Εμείς θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας, τα ΟΧΙ μας θα ακούγονται δυνατότερα, κάθε φορά που μία αδελφή μας το χρειάζεται, κάθε φορά που το κράτος υπονομεύει δικαιώματα και διεκδικήσεις, κάθε φορά που ο εργοδότης θα απειλήσει, θα εκβιάσει, θα παρενοχλήσει, κάθε φορά που η πατριαρχία θα προβάλει επικίνδυνα τα στερεότυπα του φόβου και του μισογυνισμού, παντού, εμείς θα προχωράμε με δύναμη και πίστη για την ανατροπή της πατριαρχίας, για την κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία, γιατί το όραμα του φεμινισμού δεν είναι ουτοπικό, είναι εφικτό. Αγωνιζόμαστε να μετατρέψουμε το φόβο σε δύναμη και αλληλεγγύη!

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ – ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ – ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ!