Ανακοίνωση της φεμινιστικής συλλογικότητας ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ
Το Μωβ συμμετέχει στη συλλογικότητα αυτή
29 Απριλίου 2017
Για μία ακόμα φορά μία γυναίκα, η οποία καταγγέλλει τον βιασμό της, δε δικαιώνεται:
Στις 5 Απριλίου 2017, το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο Καβάλας, αθώωσε παμψηφεί (με 7 ψήφους υπέρ) τους δύο κατηγορούμενους για τον ομαδικό βιασμό της νεαρής φοιτήτριας στην Ξάνθη, δύο χρόνια αφότου αυτός καταγγέλθηκε. Οι δύο άντρες που προέβησαν στον βιασμό, το έκαναν ενώ η κοπέλα βρισκόταν σε κατάσταση βαριάς μέθης, ενώ βιντεοσκοπούσαν τις πράξεις τους, απειλώντας τη με διαπόμπευση. Τόσο το πόρισμα που αποδείκνυε το υψηλό ποσοστό αλκοόλης στο αίμα (2 μονάδες), το οποίο μάλιστα εκδόθηκε από το Ινστιτούτο της Βέρνης, όσο και το βίντεο δεν έγιναν δεκτά από το δικαστήριο ως στοιχεία που θ’ αποδείκνυαν την ενοχή των δύο αντρών. Δεκτή έγινε, αντίθετα, η απίστευτα χυδαία μισογύνικη ρητορική που υιοθέτησε η υπεράσπιση των δραστών, σύμφωνα με την οποία η κοπέλα ως αθλήτρια, άριστη μαθήτρια και φοιτήτρια και γενικά «καλό κορίτσι» αποφάσισε να κάνει μια προσωπική επανάσταση, η οποία κάπου δεν της βγήκε, το μετάνιωσε κι ύστερα κατήγγειλε μια υποτιθέμενα συναινετική σεξουαλική συνεύρεση ως βιασμό.
Για μία ακόμα φορά μία γυναίκα, η οποία καταγγέλλει τον βιασμό της, δε δικαιώνεται:
Ξέρουμε καλά πως ό,τι κι αν κάνουμε ή δεν κάνουμε, ό,τι πούμε ή δεν πούμε θα χρησιμοποιηθεί εναντίον μας, τόσο από το δικαστήριο, όσο και – πρωτίστως- από μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Ο βιασμός (μας) είναι «δική μας» ευθύνη και γίνεται με «δική μας» υπαιτιότητα. Είναι το μόνο έγκλημα στο οποίο η συντριπτική πλειοψηφία εγκαλεί το θύμα και όχι τον θύτη. Αν είμαστε «κακά κορίτσια», πηγαίνουμε γυρεύοντας. Αν είμαστε «καλά κορίτσια», κάποια στιγμή αποφασίζουμε να πάμε κόντρα στις ταμπέλες, αφήνουμε τις εαυτές μας να βιαστούν και μετά, μάλλον επειδή «δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε», το καταγγέλλουμε. Αν δεν φέρουμε μώλωπες, αν παγώσουμε, αν δεν φέρουμε την αντίσταση που καλούμαστε να φέρουμε, τότε απλά πρέπει να σιωπήσουμε. Παράλληλα, η «δικαιοσύνη» μέσα στη σεξιστική ρητορική χτίζει το προφίλ του βιαστή ως του αθώου κατηγορούμενου, του «καλού παιδιού», προφίλ που έρχεται σε τρομερή αντίθεση μ ε το «στερεοτυπικό προφίλ του βιαστή» (μετανάστες, πρόσφυγες, αλλόθρησκοι, φτωχοί, εξαρτημένοι, «περιθωριακοί» και «ψυχικά διαταραγμένοι»), όπως θέλουν μερικοί να φαντάζονται.
Για μία ακόμα φορά μία γυναίκα, η οποία καταγγέλλει τον βιασμό της, δε δικαιώνεται:
Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Δε δικαιωνόμαστε, επειδή ένα ολόκληρο θεσμικό σύστημα δομείται και λειτουργεί με βάση το σεξισμό (αλλά και τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό)! Απανωτές δικαστικές αποφάσεις, ανεξαρτήτως σύνθεσης δικαστηρίου (στην προκειμένη ήταν περισσότερες γυναίκες), αθωώνουν τους βιαστές και «βιάζουν» τα θύματα για δεύτερη φορά. Από αρχή μέχρι τέλους μία γυναίκα είναι αντιμέτωπη με το αστυνομικό, ιατρικό και δικαστικό σύστημα αλλά και την τοπική κοινωνία (θυμίζουμε τον βιασμό και φόνο της Ζωής Δαλακλίδου το 2012) που χτίζουν μπροστά της ένα δεύτερο τείχος, μετά από αυτό της σιωπής. Μία αλήθεια που επιβεβαιώνεται κι από τα στατιστικά, τα οποία υπολογίζουν ότι στην Ελλάδα, κάθε χρόνο, γίνονται περίπου 5.000 βιασμοί, εκ των οποίων μόνο το 6% καταγγέλλεται στην Αστυνομία, ενώ μόλις οι 150 από αυτούς φτάνουν στο δικαστήριο. Είναι φανερό ότι το νομοθετικό πλαίσιο για τα σεξουαλικά εγκλήματα συντάσσεται ανοιχτά στο όλο κλίμα συγκάλυψης της βίας κατά των γυναικών, θεριεύει πάνω στα ισχυρά θεμέλια του πατριαρχικού δικαιώματος για τον έλεγχο επί των γυναικείων σωμάτων.
Αλλά τι λέει, αλήθεια, ο νόμος πάνω στο θέμα του βιασμού;
1. Η άσκηση της βίας ή η απειλή είναι το μέσο του δράστη για να πετύχει τον βιασμό. Η βίαιη σεξουαλική πράξη δεν αρκεί από μόνη της, καθώς το θεσμικό πλαίσιο απαιτεί το θύμα να έχει εξαναγκαστεί σε αυτή. Προϋπόθεση του νόμου λοιπόν είναι το θύμα προηγουμένως να έχει εκφράσει λεκτικά (το ΟΧΙ είναι αρκετό) ή σωματικά την άρνησή του, μόνο τότε θεωρείται ότι αυτό εξαναγκάζεται από τον δράστη. Για να είναι οποιαδήποτε σεξουαλική πράξη νόμιμη θα πρέπει προηγουμένως να υπάρχει μια συνειδητή δήλωση, εκούσια και εκφρασμένη, από πλευράς και των δύο ατόμων.
2. Μόλις το 2006 με τον Νόμο 3500/2006 «Για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας» αναγνωρίστηκε ο βιασμός μέσα στο γάμο, αφού μέχρι τότε ως έγκλημα βιασμού στοιχειοθετούταν μόνο περιπτώσεις εξώγαμης εξαναγκαστικής συνουσίας, τυποποίηση που άφηνε στο απυρόβλητο όλες τις υποθέσεις εξαναγκασμού της συζύγου σε συνουσία. Είναι φανερό ότι κατά στο σκεπτικό του ποινικού νομοθέτη δε χωρούσε άδικο για μια πράξη – εκπλήρωση των συζυγικών καθηκόντων.
3. Ακόμα κι αν κάποια παραμείνει σιωπηλή, δεν αντισταθεί, αλλάξει άποψη την τελευταία στιγμή ή πρόκειται για επαφή με ένα άτομο με το οποίο έχει υπάρξει σεξουαλική σχέση στο παρελθόν, δεν δικαιολογεί οποιαδήποτε σεξουαλική πράξη χωρίς την προηγούμενη συναίνεση.
4. Οποιοδήποτε πρόσωπο υπό την επήρεια αλκοόλ, ναρκωτικών ουσιών ή οποιασδήποτε άλλης κατάστασης που το παραλύει πνευματικά ή σωματικά, δεν μπορεί να δώσει τη συγκατάθεσή του για καμιά πράξη.
Η περίπτωση της Ξάνθης, όπως και τόσες άλλες, καταδεικνύουν ότι ούτε κι αυτοί οι ελλιπείς νόμοι εφαρμόζονται συχνά στην πράξη, ενισχύοντας την ανοχή στον βιασμό. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν περιπτώσεις που οι γυναίκες έχουν δικαιωθεί και απαιτούμε αυτό να μην αποτελεί εξαίρεση.
Για μία ακόμα φορά μία γυναίκα, η οποία καταγγέλλει τον βιασμό της, δε δικαιώνεται:
Επειδή ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και η «δικαιοσύνη» έχουν εμποτιστεί με την κουλτούρα του βιασμού. Η κουλτούρα του βιασμού είναι να λέμε στις γυναίκες να προσέχουν τι θα φορέσουν, πότε και πού θα κυκλοφορήσουν, ποιους να εμπιστεύονται, τι να κάνουν και με ποιον, τι και πόσο να πιουν, αν είναι μόνες τους ή με κάποιον άγνωστο, αν είναι σκοτεινά, τι ώρα είναι, σε ποιο δρόμο είναι, με πόσα άτομα έχουν σεξουαλική επαφή, ποιοι είναι οι φίλοι τους. Σε τελική ανάλυση, η κουλτούρα του βιασμού είναι η απαίτηση να προσέχουν οι γυναίκες να μη βιαστούν και όχι να μαθαίνουν οι άντρες ότι δεν πρέπει να βιάζουν.
Στην κουλτούρα που το «ΟΧΙ» μίας γυναίκας είναι αρχή των διαπραγματεύσεων αντί το τέλος μιας συζήτησης, κάποιοι ακόμα πιστεύουν ότι «η συναίνεση είναι μια λεπτή γραμμή». Το ΟΧΙ σημαίνει ΟΧΙ.
Ακόμη και αν δεν ειπωθεί, αυτό δεν σημαίνει ΝΑΙ.
ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΦΩΡΑ ΑΔΙΚΗ ΑΘΩΩΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ
Διεκδικούμε την αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου που αφορά το έγκλημα του βιασμού, ώστε να δίνεται η δυνατότητα να ασκηθεί έφεση κατά της αθωωτικής απόφασης σε κάθε περίπτωση.
Απαιτούμε την κύρωση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης από την ελληνική βουλή. Να ληφθούν όλα τα αναγκαία μέτρα για την υποστήριξη και αποκατάσταση των θυμάτων έμφυλης βίας.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΒΙΑΖΕΤΑΙ, ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΙ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΛΕΙ ΤΟΝ ΒΙΑΣΜΟ ΤΗΣ
ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΒΙΑΣΜΟΥ ΠΟΥ ΑΥΤΗ ΓΕΝΝΑ
https://m.facebook.com/notes/%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%AC-%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%87%CE%AE/%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%83-%CE%B2%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B7-7-0/239708383173423/