Τα προικιά μπήκαν στη θέση τους και από τις ντουλάπες βγαίνουν τα ρούχα. Η Σπυριδούλα Πολίτη φωτίζει το ένδυμα ξεπερνά τη χρηστικότητα του και μοιάζει να μας προτείνει να ανακαλύψουμε ρόλους και μαρτυρίες που πιθανόν να διηγούνται. Ο τίτλος της έκθεσης «Made by Loula in Gr.» που παρουσιάζει η καλλιτέχνιδα στη γκαλερί έκφραση – γιάννα γραμματοπούλου, μαρτυρά τη νεοελληνική περιπέτεια που μπορεί να διηγηθεί μια γκαρνταρόμπα. Επιμέλεια έκθεσης Μαρία Μαραγκού, διάρκεια 10 Νοεμβρίου – 3 Δεκεμβρίου.
H Σπυριδούλα Πολίτη σχολιάζοντας τη δουλειά της σημειώνει: «Ζωγραφίζω ρούχα ή επεμβαίνω στα ρούχα μου, γιατί μέσα από αυτή τη διαδικασία αισθάνομαι να αποκαλύπτω, να ανακαλύπτω τον εαυτό μου μέσα στην κοινωνία που ζω και συνομιλώ. Το ένδυμα είναι μάρτυρας του ανθρώπου παρά την απουσία του, δηλώνει την τάξη του, πνευματική, οικονομική καθώς και την αισθητική του. Μου προκύπτει ένας γιγαντισμός της φόρμας με αποτέλεσμα τα ρούχα να έχουν την επιβλητικότητα που τονίζει την πειθαρχία, την αυστηρότητα, την ανωτερότητα. Στη συνέχεια η επιβλητικότητα μέσα από τα υπερμεγέθη ρούχα που ζωγραφίζω, μου δημιούργησε την ανάγκη να βάζω τίτλους στα έργα. Αυτό που μου αρέσει και που με εκφράζει βάζοντας τίτλους είναι ότι αισθάνομαι να τροποποιώ την μέχρι κάποιο σημείο ζωγραφική διάσταση με αντιφατικά μηνύματα, χιούμορ, αυτοσαρκασμό, ειρωνεία. Αισθάνομαι να αλλάζω τη ζωγραφική συνοχή-αλληλουχία και να αυτοαναιρούμαι, σαρκάζοντας καμιά φορά με ένα τίτλο «τη μεγαλειώδη εικόνα». Όσο για τον τίτλο Made by Loula in Gr., θα μπορούσα να πω πως εκφράζει την σημερινή πραγματικότητά μου, στην Ελλάδα που ζω με τα προβλήματα της».
Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο της Μαρίας Μαραγκού για την έκθεση της Σπυριδούλας Πολίτη
Λίγα λόγια για τη Λούλα
Η κοπέλα της διπλανής πόρτας είναι υστερικά hipster Ανέκαθεν ταυτιζόταν με κάποια εποχή και την εξαντλούσε, σε ένα είδος μεταμφίεσης, συνοδευόμενης από τελετουργικά τα οποία φωτογράφιζε η φιλμάριζε. Μόνη ή με ομάδα, δρούσε, ντυμένη έτσι ή αλλιώς. Μια πόζα, μια κατάσταση, μια κατάθεση για να τα πουν μεταξύ τους, δηλαδή εκείνη και εκείνη. Οι συνδέσεις με άλλες ηρωίδες της ζωγραφικής, δημιουργούν το δικό τους νέο τοπίο και ενίοτε, ανατρέπουν την αλληλουχία του παρελθόντος-παρόντος.
Τα χρόνια πέρασαν, ήρθε και η κρίση και τα τσάκισε όλα, οι ανησυχίες βρήκαν κάποιες απαντήσεις ή χώθηκαν σε βαθύτερα νερά και ιδού, η Λούλα μικροαστή, μεσοαστή, τέως μεγαλοαστή, σκεπτόμενη, ροκ, ψάχνει στη ντουλάπα και εμφανίζει τα καθημερινά ρούχα της. Εκείνα επιθυμεί να σκηνοθετήσει.
Μα και βέβαια με την εικόνα του σώματος ασχολείται και πάλι. Είναι το ίδιο σώμα που θα καταπονηθεί, θα αναιρεθεί, θα χρησιμοποιηθεί, θα αλλάξει φόρμα, θα μεταποιηθεί. Βλέπετε, το παρόν πάντα έχει το λώρο του στο παρελθόν, κυρίως στον καλλιτέχνη.
Το ρούχο αντιπροσωπεύει εκείνον που το φέρει. Μια λεπτομέρεια κάνει την διαφορά, σε ένα κόσμο ομοιογενή που κινείται διαρκώς, με το αεροπλάνο ή το διαδίκτυο, πίνει καφέδες, βάζει σε τάξη, ή σε αταξία, τα πράγματα ή το κενό, στρέφει ή διαστρέφει την καθημερινότητα για να την κάνει υποφερτή, πάσχει από καταθλίψεις και αυπνίες. Μια Λούλα, γνωστή μας, ένας δικός μας άνθρωπος, πιεσμένος, τρομοκρατημένος από τη θέα των λογαριασμών και το βάρος της τέχνης που, κάτι πρέπει να το κάνει μια και δεν γίνεται να το καταργήσει.
Κάθε ρούχο έχει τη δική του ιστορία. Μια καλή συνάντηση, ένας διάλογος, εκείνα τα ωραία μήλα στη λαϊκή, η ταινία με τον Μπραν Πητ, η ανάγνωση του βίου του Επικούρου, η συνάντηση με το έργο του el Anatsui, η μεγάλη υπαρξιακή κρίση, πριν την ελληνική κρίση, γιατί οι άλλοι μπορούν να κάνουν διεθνή καριέρα και όχι η Λούλα. Μέσα σε όλα, εμφανίζεται και εκείνο το παλιό πουκάμισο, συνδεδεμένο με το ζήτημα του ρόλου του θεατή, τη συμμετοχή του και τα όρια εξουσίας του στην πορεία της δουλειάς του καλλιτέχνη.
Όταν τα ρούχα δεν αρκούν, η Λούλα, ζωγραφίζει τεράστιες φόρμες που καταδυναστεύουν την ίδια αλλά, τις ξορκίζει με slogan και τίτλους. Τι καλά. Το μελάνι, αντιπροσωπεύει το πιο γρήγορο και διάφανο υλικό, πριν την ζωγραφική στον υπολογιστή.
Στην υπόθεση της τέχνης, τα καμώματα αυτά, εντάσσονται σε ένα σύγχρονο νέο-πόπ σκηνικό, με αρκετή δόση σουρεαλισμού, ακριβώς σαν την ελληνική μας αλλοπρόσαλλη κατάσταση.
Η Σπυριδούλα Πολίτη, είναι άτομο σοβαρό στη σχέσΣπυριδούλα Πολίτη: Αν τα ρούχα είχαν γλώσσα να μιλήσουν η της με τη τέχνη. Τα εικαστικά δοκίμια στη persona της τη Λούλα, μας πνίγουν, μας διασκεδάζουν, μας τροφοδοτούν.
ekfrasi – yianna grammatopoulou, Βαλαωρίτου 9α, Αθήνα 10671
Εγκαίνια έκθεσης: Πέμπτη 10 Νοεμβρίου, 19.30
Διάρκεια έκθεσης: 10 Νοεμβρίου – 3 Δεκεμβρίου 2016
Ώρες λειτουργίας: Τρίτη – Παρασκευή 11.00 – 20.00, Σάββατο 11.00 – 15.00, Κυριακή, Δευτέρα κλειστά.
Πληροφορίες: tel:0030 210-3607598, fax: 0030 210-3607546, info@ekfrasi-art.gr, www.ekfrasi-art.gr, http://www.facebook.com/pages/ekfrasi-yianna-grammatopoulou
ΠΗΓΗ: Art22