8 Μαρτίου 2017 ∞ Γράφει η Φωτεινή Χαμαλίδου
Εκεί που σαν χάρτης αχαρτογράφητος νιώθω, όταν σκέφτομαι ότι είμαι γυναίκα μόνη, να σου ο σεβασμός απλώνεται επάνω μου σαν χάδι και με διευρύνει. Tι σημαίνει σεβασμός στην γυναίκα; Τι σημαίνει διευρύνεται μια γυναίκα;
Αν μια γυναίκα δεν έχει ζήσει μόνη, αν δεν έχει φάει όλο το βάζο του γλυκού του κουταλιού κάστανο με μιας, αν δεν έχει αγκαλιάσει τον εαυτό της πάνω από 10.000 φορές γιατί δεν υπήρχε κανείς άλλος εκείνη την ώρα γύρω της, δεν ξέρει τι θα πει αυτό το ‘’μόνη’’.
Πως νιώθω εγώ, σαν γυναίκα μόνη, τον σεβασμό; σαν τις νότες που με διαπερνούν και μπαίνουν μέσα στο κορμί μου, βαθιά εκεί κοντά στην ψυχή, σαν τον αέρα που χαϊδεύει το αίμα μου, σαν τον ήλιος που γλυκαίνει το στόμα μου, σαν το χαμόγελο που κάνει την καρδιά μου να φτερουγίζει, σαν το βλέμμα που τολμά να κοιτά μέσα στην άβυσσο μου.
Ο σεβασμός που νιώθει η γυναίκα είναι ιερός, είναι η ομορφιά της και η λάμψη της. Για αυτό μας θαυμάζουν οι άντρες και μας ποθούν, θέλουν έστω για λίγο να αγγίξουν αυτό το μίγμα αβύσσου, ένα μίγμα ιερότητας, λάμψης και ομορφιάς. Η γεύση του μίγματος γλυκιά σαν τα κεράσια, με υφή αιθέρια, λεπτή σαν την κλωστή της αράχνης.
Ποιο ιερό τέρας αρρενωπότητας μπορεί να σταθεί απέναντι σε αυτό; Ποιος μπορεί να αντέξει την σιωπή όταν χάνονται οι λέξεις; Ποιος μπορεί να αντέξει το λαμπερό φως από τα αστέρια της ψυχής;
Τις πιο όμορφες στιγμές τις ζωής τις πέρασα παρέα με την ψυχή μου, εκεί ξεκινά η διεύρυνση. Πως νιώθω εγώ, σαν γυναίκα μόνη την διεύρυνση; Σαν την μυρωδιά που με ταξιδεύει μέσα στο χρόνο, σαν τον ήχο που απλώνεται μέχρι το σύμπαν, σαν την σκόνη που σκορπίζεται στον ουρανό. Η γυναίκα όταν διευρύνεται, δεν χωράει στα χέρια τον αντρών, δεν φτάνουν δυο χούφτες, ούτε και τρεις. Γίνεται σκληρή σαν τον βράχο και αμέσως μαλακώνει, λιώνει, σαν την λάβα κυλά και ότι αγγίζει καίγεται. Ποιο γενναίο αρσενικό μπορεί να σταθεί απέναντι σε αυτές τις υψηλές θερμοκρασίες; Ποιος μπορεί να αντέξει τον θόρυβο όταν χάνεται η σιωπή; Ποιος μπορεί να αντέξει την καυτή βροχή από τα δάκρυα της ψυχής;
Mόνο αν εσύ η ίδια αντέξεις, η ‘’μόνη’’ γυναίκα να σταθείς απέναντι στην ψυχή σου, μόνο τότε θα έχεις βρει ένα ταίρι ψυχής. Να θυμάσαι ότι δεν σου ανήκει καν, παρόλο που μέσα σου κατοικεί, πόσο μάλλον σε άντρα να την παραδώσεις, ποτέ. Ο άντρας που σέβεται και διευρύνει, δεν αγοράζει ψυχές, νιώθει και ζει την στιγμή σαν να είναι μοναδική, δεν προσπαθεί, δεν απαιτεί. Οτιδήποτε άλλο είναι αγένεια προς την γυναίκα.
Στην καθημερινότητα και κυρίως μετά από εκθαμβωτικές συναντήσεις με πολλούς, όταν κλείσεις την πόρτα και μένεις μόνη, εκεί είναι η ευκαιρία να σταθείς και να ακούσεις το άσμα της ψυχής. Ναι η ψυχή της γυναίκας τραγουδά και χαίρεται, σαν τις ελεύθερες πεταλούδες και τα πουλιά. Το τι θα μαγειρέψεις αύριο, αν σιδέρωσες τα ρούχα, πόσο σκόνη έχουν τα έπιπλα πάνω, πόσο ακατάστατα είναι τα μαλλιά, δεν την μέλλει. Ακόμη και τότε, αν αφήσεις την ψυχή σου ‘’μόνη’’ γυναίκα να σε οδηγεί, θα μαγειρέψεις με ότι αγγίζουν τα χέρια σου χωρίς δεύτερη σκέψη μια νοστιμιά, θα πιάσεις το καυτό σίδερο απαλά και ευγενικά, θα ξεσκονίσεις με ένα φύσημα, θα ανεμίζεις με καμάρι τα ακατάστατα μαλλιά σου και αυτά με τον αέρα θα χτενιστούν.
Και σαν ακούς την βροχή του δρόμου χωρίς να έχεις κανέναν τριγύρω, ζεις το πιο όμορφο φλερτ και ας βρέχει δάκρυα η ψυχή, δεν είναι γιατί είναι μόνη της, αλλά γιατί νιώθει ότι ένα τόσο όμορφο πράγμα είναι κρίμα να μην το μοιραστεί με κάποιο άλλο πλάσμα. Με ένα πλάσμα που δεν θα υψώσει ποτέ την φωνή επιβλητικά, που δεν θα ρίξει βλέμμα θυμού, που θα σε κοιτά σαν το παιδί κοιτά το παγωτό και ας μη σε γεύεται, που θα σε αγγίζει σαν ο μπαμπάς ένα μωρό, που θα σε ακούει σαν ο θεός όταν του μιλάς. Διευρύνομαι σε μια ροή, όπως η βροχή κυλά από τον ουρανό στην γη, περνά από εμπόδια, γλιστρά, και εισχωρεί, σε ρίζες, σε βράχια, σε άλλα νερά.
Μόνο όταν ζεις μόνη, τα γεύεσαι όλα αυτά, και για μένα ο αιώνιος σύντροφος θα είναι αυτός με τον οποίο θα νιώθω ότι μόνη ζω, όποιος το καταφέρει αυτό, δεν θα τον αφήσω στιγμή από το πλευρό μου. Ναι να είναι μαζί μου, δίπλα μου και να νιώθω ακριβώς όπως όταν είμαι μόνη, χαρά που συναντάω τον εαυτό μου, διασκέδαση με τις αναποδιές μου, χώρο και χρόνο που θελώ εγώ.
Πόσο χαίρομαι που αψήφησα συμβουλές αιώνων ‘’μην μένεις μόνη σου, είναι δύσκολα να ζεις μόνος’’. Όχι δεν είναι δύσκολα, είναι τίμιο να ζεις μόνος, τίμιο και ιερό. Σου ανήκει όλη σου η ψυχή, ο χρόνος και ο χώρος, ακούγεται σαν την υπέρτατη ευτυχία.
Δεν θα σε συμβουλέψω να αγαπάς τον εαυτό σου και τέτοια, να νιώθεις μόνο, θα ΄λεγα. Να νιώθεις ότι καταιγίδα τρέχει μέσα σου, ότι λιακάδα κυριαρχεί, να τα νιώθεις όλα, χωρίς να ερμηνεύεις και να τα ονομάζεις. Αν θες να τα εκφράσεις ξεκίνα μια τέχνη, ζωγραφική, κέντημα, μαγειρική, γλυπτική, χορό, μουσική, εθελοντισμό, γράψιμο, ένα σωρό μαξιλάρια να ακουμπήσεις την ιερότητα σου, ένα σωρό παράθυρα να ανοίξεις στο δωμάτιο σου.
Και τους ουρανοκατέβατους προστάτες, μην φοβηθείς, πες τους όχι βροντερό, είτε σου προσφέρουν δουλειές, είτε σπιτικό. Δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο για να σεβαστείς και να διευρυνθείς παρά μόνο την ψυχή, απόλαυσε την για όσο θα σε περιτριγυρίζει, κάνε κάθε μέρα να διαρκεί μωβ άνοιξη μέσα σου!!!