Μετά τη σφαγή στη Charlie Hebdo στο Παρίσι, στις 7 Ιανουαρίου 2015, το να εκφράσουμε την αγανάκτησή μας, όπως κάνουν τόσοι/ες άλλοι/ες δεν αρκεί.
Ένα γρήγορο βλέμμα στον αγγλόφωνο Τύπο δείχνει ότι ενώ πολλοί/ές καταδικάζουν τη βία ως τέτοια, συμπεραίνουν επίσης ότι η Charlie Hebdo πήγαινε γυρεύοντας για (μήπως και άξιζε;) μια ηχηρή απάντηση από «τους μουσουλμάνους». Οι τακτικοί σκιτσογράφοι της Charlie δε χαρίστηκαν στο Ισλάμ, σε καμία άλλη θρησκεία, ούτε στους φανατικούς και μισαλλόδοξους.
Αυτή η τάση στον Τύπο αξίζει την προσοχή μας. Προφανώς οι υποστηρικτές/τριες της εκκοσμίκευσης, του αγνωστικισμού και της αθεΐας πρέπει να μείνουν σιωπηλοί/ές και δεν αξίζουν το σεβασμό που αξίζουν οι πιστοί/ές, ούτε μπορούν να απολαμβάνουν την ελευθερία του λόγου στον ίδιο βαθμό.
Στο όνομα του «σεβασμού» των θρησκειών και του θρησκευτικού αισθήματος των πιστών, στην πραγματικότητα υποστηρίζεται η φανατική θρησκευτική Δεξιά και κερδίζει μια κεντρική θέση στα δρώμενα. Στο μεταξύ, αυτοί/ές που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της αντιμετώπισης ένοπλων φονταμενταλιστών αφήνονται να ανταπεξέλθουν με τα δικά τους μέσα. Ήρθε η στιγμή να τους δώσουμε την αξία που τους αρμόζει, να αναγνωρίσουμε το θάρρος τους και την πολιτική τους διαύγεια και να σταματήσουμε να τους καταλογίζουμε «ισλαμοφοβία».
Τον Οκτώβριο του 2014, υποστηρικτές/τριες της εκκκοσμίκευσης, ανάμεσά τους άθεοι και άθεες, αγνωστικιστές και αγνωστικίστριες, πιστοί και πιστές από πολλές χώρες, κυρίως πολλές χώρες που η πλειονότητα είναι μουσουλμάνοι, συναντήθηκαν στο Λονδίνο για να καταγγείλουν τη θρησκευτική Δεξιά και να απαιτήσουν να γίνουν ορατοί/ές ως εναλλακτική επιλογή σε αυτή. Τώρα είναι η στιγμή να αντλήσουμε διδάγματα από τις αναλύσεις τους και τις εμπειρίες τους.
Η τραγική σφαγή στο Παρίσι σίγουρα θα πυροδοτήσει την παραδοσιακή, ξενοφοβική ακροδεξιά και υπάρχει άμεσος κίνδυνος ανόδου του ρατσισμού, περιθωριοποίησης και αποκλεισμού ανθρώπων μουσουλμανικής κληρονομιάς στην Ευρώπη και αλλού. Δε θέλουμε να γίνουμε μάρτυρες ενός «κυνηγιού μαγισσών κατά των μουσουλμάνων» αλλά ούτε και να καλωσορίσουμε την προώθηση «μετριοπαθών» ισλαμιστών από τις κυβερνήσεις, ως επίσημων πολιτικών τους εταίρων. Αυτό που χρειάζεται είναι μια ειλικρινής ανάλυση της πολιτικής φύσης των ένοπλων ισλαμιστών: πρόκειται για μια ακροδεξιά πολιτική δύναμη που ενεργεί υπό το προσωπείο της θρησκείας και έχει για στόχο την πολιτική εξουσία. Πρέπει να αντιμετωπιστούν με πολιτικά μέσα και μαζική κινητοποίηση, όχι με την παραχώρηση ειδικών προνομίων σε καμία θρησκεία.
Το επίμονο αίτημά τους για διεύρυνση της νομοθεσίας περί βλασφημίας σε διάφορα σημεία του κόσμου αποτελεί πραγματικό κίνδυνο για όλους/ες μας. Η Γαλλία έχει μακροχρόνια παράδοση εκκοσμίκευσης, που αυτή τη στιγμή κινδυνεύει, η οποία επιτρέπει το να είναι κανείς/καμία αντίθετος/η στις θρησκείες και να έχει το δικαίωμα να εκφράζει αυτή του/της την αντίθεση. Έχει και μια μακροχρόνια παράδοση στη σάτιρα και τη γελοιογραφία της πολιτικής εξουσίας. Ας διατηρήσουμε αυτό το δικαίωμα που κατακτήθηκε με αγώνες και κόστισε πολλές ανθρώπινες ζωές στο παρελθόν –και αλίμονο, και στο παρόν, όπως δείχνουν οι δώδεκα νεκροί και οι τραυματίες της Charlie Hebdo.
πηγή και υπογραφές: freethoughtblogs.com