Μπορεί στην Ελληνική Βουλή να έχουμε πλέον 23,5% γυναίκες βουλεύτριες, δηλαδή να έχουμε κάπως προχωρήσει έστω κι αν είμαστε ακόμα πολύ μακριά από την ισόρροπη συμμετοχή των δύο φύλων στο κοινοβούλιο, όμως η προεδρία της Δημοκρατίας παραμένει μέχρι στιγμής άβατο για τις γυναίκες, όποια παράταξη κι αν έχει μέχρι στιγμής προτείνει τους υποψηφίους.
Το ποια παράταξη έχει προτείνει, μπορούμε να το δούμε στην καταγραφή που παρατίθεται στο τέλος, που μας δείχνει ότι οι πρόεδροι έχουν μέχρι στιγμής προταθεί και ψηφιστεί πρωτίστως από τη Νέα Δημοκρατία (4 πρόεδροι) ένας προτάθηκε από ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ, ένας προτάθηκε από διακομματική συναίνεση Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και Πολιτική Άνοιξη (το βραχύβιο εθνικιστικό κόμμα του κ. Σαμαρά), ενώ ο σημερινός πρόεδρος προτάθηκε από διακομματική συναίνεση Ν.Δ., ΛΑΟΣ και ΠΑΣΟΚ.
Όπως θα λέγαμε και στο σινεμά, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, ως προς το τι εκπροσωπούν τα συγκεκριμένα πρόσωπα που έχουν γράψει κατά κύριο λόγο την ιστορία της δεξιάς διακυβέρνησης τα τελευταία 40 χρόνια. Αλλά και ο “ανάδελφος” κ. Σαρτζετάκης, που αποτελούσε μια “αριστερή” πρόταση κάποιας εποχής λόγω του κύρους που είχε αποκτήσει με τη διαλεύκανση της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη το 1963, αποδείχθηκε πολύ μακριά από κάθε έννοια προοδευτικότητας. Ο σημερινός πρόεδρος, αν επιτρέπεται ο σχολιασμός της παρουσίας του από την ταπεινότητά μας, υπήρξε η γλάστρα των μνημονίων και της καταστροφής που επέφεραν στις λαϊκές τάξεις και όχι μόνο, ήταν μια πρόταση που προφητικά προάγγελλε τη μετέπειτα συνεργασία Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ.
Αυτή η τρίτη Ελληνική Δημοκρατία, καθιερώθηκε με το πρώτο Σύνταγμα που αναγνώριζε την ισότητα των δύο φύλων. Αλλά μέχρι σήμερα δεν έστερξε να μεριμνήσει γι’ αυτή την ισότητα, έστω και με το συμβολικό τρόπο της επιλογής γυναικών στη θέση της προεδρίας της. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που απορρίπτουμε αυτό το Σύνταγμα (υπάρχουν πολλοί άλλοι), μια που κάτι τέτοιο θα έπρεπε να προβλέπεται, και να υπάρχει εναλλαγή άνδρα γυναίκας στις θητείες της προεδρίας. Δεν απαγορεύεται βέβαια να είναι γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά, απλώς, “δεν έτυχε”.
Βρισκόμαστε σήμερα στο παρά πέντε της εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, με μειωμένη πλειοψηφία σε σχέση με τις ψηφοφορίες του Δεκεμβρίου που δεν συγκέντρωσαν τους 180 ψήφους όπως προβλέπεται και συνεπώς δεν έβγαλαν πρόεδρο και έτσι διαλύθηκε η Βουλή και προκηρύχθηκαν εκλογές, ευτυχώς.
Τα ονόματα πού φημολογούνται μέχρι στιγμής, είναι αρρένων και είναι ανατριχιαστικά, και μια από τα ίδια της 40χρονης ιστορίας της τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Λίγες είναι οι περιπτώσεις που ακούστηκαν γυναικεία ονόματα, και είναι εξίσου ανατριχιαστικά.
Σήμερα, η αριστερά θα μπορούσε να προτείνει μια γυναίκα για πρόεδρο της Δημοκρατίας, και μάλιστα γυναίκα που να έχει ένα προοδευτικό προφίλ, ή να προέρχεται από την ευρύτερη αριστερά, και ακόμα καλύτερα να έχει υποστηρίξει με οποιονδήποτε τρόπο τα δικαιώματα των γυναικών. Και να πει ότι είναι υποχρέωσή μας μετά από 40 χρόνια Δημοκρατίας, να εκλέξουμε μια γυναίκα, για να εξισορροπήσουμε έστω και κατ’ ελάχιστον την ανδροκεντρική παράδοση στο ζήτημα αυτό και τη διάκριση λόγω φύλου που έχει γίνει και στο συγκεκριμένο θέμα εναντίον των γυναικών. Και φυσικά θα μπορούσε να την εκλέξει, μια και της φτάνουν οι ψήφοι. Όμως, τα ονόματα που ακούγονται προέρχονται από το ίδιο αντιδραστικό αλλά και φθαρμένο πολιτικό σκηνικό όπως στο παρελθόν. Αυτό συνάδει άραγε με τους όρκους του ΣΥΡΙΖΑ ότι περιλαμβάνει την ισότητα των δύο φύλων στην πολιτική του; Ή μήπως συνάδει με τους αγώνες για να τερματιστούν τα μνημόνια και και να προχωρήσουμε σ’ έναν καινούριο δρόμο με γνώμονα την κοινωνική δικαιοσύνη;
Τέλος, να πούμε ότι πλήθος γυναικών έχουν διατελέσει αρχηγοί κρατών, ή είναι αρχηγοί κρατών αυτή τη στιγμή σε πολλές χώρες του κόσμου, ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική. Πράγματι, η θέση των γυναικών εκεί βελτιώνεται ταχύτατα, αλλά οι γυναίκες-πρόεδροι είναι φορείς της πολιτικής της παράταξής τους, όπως είναι φυσικό, γι’ αυτό και εδώ τίθεται το θέμα του φύλου μαζί με το θέμα της γενικότερης φυσιογνωμίας της υποψήφιας που ευελπιστούμε να προταθεί και να ψηφισθεί.
Το φεμινιστικό κίνημα έχει μια αντιεξουσιαστική και αντι-ιεραρχική λογική, οπότε κάθε πρόταση για συμμετοχή γυναικών στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, και ιδιαίτερα σε τόσο υψηλά κλιμάκια, φαίνεται να αντιβαίνει στη λογική αυτή. Όμως, βαδίζοντας μέσα από τις αντιφάσεις, μπορούμε με ένα τέτοιο προχώρημα να καλλιεργήσουμε καλύτερο έδαφος για την ισότητα των δύο φύλων, μέχρι να έχουμε γενικότερες εξελίξεις που θα οδηγήσουν στη γυναικεία απελευθέρωση, που είναι ένας απώτατος και υπέροχος στόχος.
Οι πρόεδροι της Ελληνικής Δημοκρατίας, από το 1974 μέχρι σήμερα
Μιχαήλ Στασινόπουλος (μεταβατικός) Προτάθηκε από Ν.Δ.
Κωνσταντίνος Τσάτσος – Ιούνιος 1975 Μάιος 1980 – Προτάθηκε από Ν.Δ.
Κωνσταντίνος Καραμανλής – Μάιος 1980 Μάρτιος 1985 – Προτάθηκε από ΝΔ
Ιωάννης Αλευράς – προσωρινός, για 20 ημέρες
Χρήστος Σαρτζετάκης – Μάρτιος 1985 Μάιος 1990 – Προτάθηκε από ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ
Κωνσταντίνος Καραμανλής – Μάιος 1990-Μάρτιος 1995 – Προτάθηκε από Ν.Δ.
Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος – Μάρτιος 1995 – Μάρτιος 2005 – Προτάθηκε από Πολιτική Άνοιξη, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ
Κάρολος Παπούλιας – Μάρτιος 2005 έως σήμερα – Προτάθηκε από Ν.Δ., ΛΑΟΣ, ΠΑΣΟΚ
Σίσσυ Βωβού