ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Εν όψει της Παγκόσμιας Ημέρας Προσφύγων (20/6) και στο πλαίσιο της διεθνούς πρωτοβουλίας «Ποίηση αντί για Πόλεμο», συνδιοργανώσαμε το Σάββατο 17 Ιουνίου 2017 μια ποιητική δράση με τίτλο “ΠΟΣΕΣ ΖΩΕΣ ΑΚΟΜΑ;” μπροστά στην Υπηρεσία Ασύλου στην Αθήνα, για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στους/στις πρόσφυγες, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είναι πρόσφυγες λόγω πολέμων και βίας.
Αγωνιζόμαστε ενάντια στην Ευρώπη φρούριο και την Frontex, απαιτούμε υποδοχή και ένταξη προσφύγων αντί για κράτηση και απέλαση, κοινωνικές δαπάνες αντί για στρατιωτικές δαπάνες.
«Εναντιωνόμαστε σε αυτό το τερατούργημα με το ευγενέστερο, το πιο ευαίσθητο, ντελικάτο το πιο ανθρώπινο τρόπο: την Ποίηση. Ποίηση φτιαγμένη από ανθρώπους που έχουν αρχίσει το πιο επείγον έργο της ανθρωπότητας: Το ξεπέρασμα της βίας σε όλες τις μορφές της!»
Ευχαριστούμε την Ομάδα Δράσεων Κοινωνικής Αλληλεγγύης του 18 Άνω και το Σωματείο Υποστήριξης του Κοινωνικού και Επιστημονικού Έργου του 18 Άνω για τη συμμετοχή στη δράση με κείμενο στήριξης και ποίημα.
Φωτογραφίες από τη δράση (από τον Γιώργο Παναγάκη): https://www.facebook.com/events/1885216808357646/
Τα ποιήματα της δράσης:
«Η παραίνεση του έμπειρου» – Κρίτων Αθανασούλης (απαγγελία από τη Βέρα Σιατερλή)
Αν σκάψεις βαθιά στην ψυχή μου
θ’ ανακαλύψεις τον πόλεμο.
Έχει κι αυτός τους εχθρούς του και κρύβεται,
αποκοιμιέται περιμένοντας.
Αν δεν ήταν η άνοιξη, τα οπωροφόρα δέντρα,
οι λευκοί κρίνοι, της καρδιάς το σκίρτημα,
το έκπαγλο φως θα ζούσε πολύ στην επιφάνεια.
Η ποίηση είναι εχθρός του πολέμου.
Εμάς τους δύο που βαδίζουμε χεροπιασμένοι φοβάται ο πόλεμος.
Γι’ αυτό μη λύνεται ποτέ τα χέρια,
μη περιφρονείτε τα πουλιά, κάθε μέρα στους κήπους.
Να κοιτάτε τον ήλιο στα μάτια. Μακριά απ’ τους ρήτορες.
Ακούτε καλύτερα των ρυακιών τους ψιθύρους.
«Μη με φωνάζεις “ξένο”» – άγνωστου μετανάστη (απαγγελία από τη Μαρία Κολιάκου)
Επειδή άλλη μάνα με γέννησε
και σ’ άλλη γλώσσα άκουσες εσύ
τα όμορφα παιδικά σου παραμύθια…
μη με φωνάζεις «ξένο»
το ψωμί σου δε διαφέρει απ’ το δικό μου
το χέρι σου είναι όμοιο με το δικό μου,
σαν τη φωτιά καίει
και η δική μου φωτιά.
Γιατί λοιπόν με φωνάζεις «ξένο»;
Επειδή σ’ άλλους δρόμους βρέθηκα
και σ άλλο λαό γεννήθηκα
και άλλες θάλασσες γνώρισα
και απ’ αλλού σάλπαρα;
Αλλά το ίδιο άγχος κρύβουμε κι οι δυο
η ίδια εξάντληση
στην πλάτη μας βαραίνει,
αυτή που συντρίβει το κάθε θνητό
μέσ’ απ’ του χρόνου τα σκοτάδια
από τότε που σύνορα δεν είχαν τεθεί
κι ανάμεσά μας ακόμη δεν είχαν φθάσει
όσοι διχάζουν
και σκοτώνουν το φτωχό,
αυτοί που κλέβουν
και μοιράζουν ψέματα,
αυτοί που εμπορεύονται κι εμάς
και θάβουν αδίστακτα τα όνειρά μας
όσοι εφεύραν αυτή τη λέξη
τη σκληρή: «ξένος».
Λέξη παγωμένη και γεμάτη θλίψη
που θυμίζει αλησμοσύνη κι εξορία.
Αν θέλεις το καλό μου να είσαι καλός
σταμάτα τώρα να με φωνάζεις «ξένο»
αν θέλεις, κοίταξέ με στα μάτια,
πιο πέρα απ’ το μίσος
ας φθάσει η ματιά σου,
ας ξεπεράσει φόβο, εγωισμό.
Για δες, άνθρωπος είμαι κι εγώ
Όχι, δεν είμαι «ξένος»!
«Πρόσφυγες στην άμμο» – Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου (απαγγελία από τη Γιώτα Αρβανίτη)
Νύχτωνε στην Ελ Μίνα και πυκνή
σιωπή ανέβαινε απ’ τη μεριά της θάλασσας
κι αντάμωνε το κάστρο· ολημερίς
ξαπλώνονταν αμίλητο και σκυθρωπό
σα μουδιασμένο ζώο.
Τότε ξεχώρισα ήχο πνιχτό καθώς το φύλλο
που τσαλακώνεται μέσα σε χέρια ανάρμοστα
γρατσούνισμα σε σώμα ακάθαρτο, αρρωστημένο.
Κι είδα έναν Άραβα μικρό, σημαδεμένο
έφεγγαν χέρια, πρόσωπο, μάτια κι ήταν όλος
χιλιάδες που άφηναν τη γη τους κι επιστρέφανε
μέσα στην άμμο, σε σκηνές, στο άσπρο φως.
Κι όταν μιλούσε δάκρυζε η φωνή του και όλο ικέτευε
για κάποια θέση στη ζωή ή έστω αντίσταση
στο θάνατο που ερχότανε αργά και τον ρουφούσε.
Μα εγώ έπλενα τα χέρια μου. Άγρια μοναξιά
τα χρόνια που έφευγαν με είχανε ποτίσει.
«Εγκώμιο στη διαλεκτική» – Μπέρτολτ Μπρεχτ (απαγγελία από το 18 Άνω)
Το άδικο προχωράει σήμερα με αβέβαιο βήμα.
Γι’ ακόμα δέκα χιλιάδες χρόνια
οι καταπιεστές παίρνουνε μέτρα.
Η βία μάς βεβαιώνει πως
όπως είναι τα πράγματα, θα παραμείνουν.
Φωνή άλλη δεν ακούγεται
πάρεξ η φωνή των κυριάρχων,
ενώ η εκμετάλλευση ξελαρυγγιάζεται στις αγορές
πως μόλις τώρα ν’ αποδίδει ξεκινάει.
Μα κι από τους καταπιεσμένους
πολλοί λένε τώρα: ’Κείνο που θέλουμ’ εμείς
ποτέ δεν πρόκειται να γίνει.
Όμως όποιος ακόμα ανεβαίνει
δεν κάνει να λέει ποτέ!
Καθόλου βέβαιο το βέβαιο δεν είναι.
Όταν οι Αποπάνω αποσώσει θα ’χουνε τους λόγους τους,
θα μιλήσουνε οι Αποκάτω.
Ποιος θα τολμήσει πια να ξαναπεί ποτέ!
Ποιος φταίει που υπάρχει ακόμα καταπίεση; Εμείς!
Ποιος να την συντρίψει θ’ αναλάβει; Εμείς ομοίως!
Οι γονατισμένοι όλοι, εμπρός! Σηκωθείτε!
Οι χαμένοι όλοι, εμπρός! Στον αγώνα! Πολεμήστε!
Όποιος την κατάστασή του ξέρει και κατανοεί
πώς θα εμποδιστεί να την αλλάξει;
Οι νικημένοι του σήμερα, βλέπετε,
είναι οι νικητές του αύριο,
όσο για κείνο το ποτέ
έχει πλέον γίνει σήμερα, κι έχουμε κιόλας αργήσει!
Συνδιοργάνωση:
Κόσμος χωρίς Πολέμους και Βία http://www.kosmosxorispolemous.gr/
Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης http://antirrisies.gr/
Κίνηση Εθελοντών Service Civil International Hellas http://sci.gr/
Φεμινιστική συλλογικότητα Το Μωβ https://tomov.gr/
Συμμετοχή:
Ομάδα Δράσεων Κοινωνικής Αλληλεγγύης του 18 Άνω και
Σωματείο Υποστήριξης του Κοινωνικού και Επιστημονικού Έργου του 18 Άνω http://www.draseis18ano.gr/
Δείτε τις προηγούμενες δράσεις μας και περισσότερες πληροφορίες για τη διεθνή πρωτοβουλία «Ποίηση αντί για Πόλεμο» εδώ: http://poetry-against-arms.world/el
Επικοινωνία:
Μαριλένα Λιβανού 6932967285, Ειρήνη Κοκκορού 6981679542, Αλεξία Τσούνη 6974461210