Γράφει η Χρύσα Μπότση
Είμαι η Χρύσα. Δεν έχω κάνει χρήση ουσιών. Έχω άλλες έξεις. Συνήθως ντοπάρομαι δουλεύοντας. Έτσι ξεχνώ, ή κάνω οτι ξεχνώ, ό,τι με πονάει. Δεν είμαι σε όλα ανθεκτική. Δεν είμαι πάντα επαναστατική, δεν μπορώ πάντα να συγχωρώ. Δεν μοιάζω στη Ρόζα Λούξεμπουργκ ούτε και στη μητέρα Τερέζα. Έχω καταφέρει μόνο να μην εκδικούμαι.
Είμαι η Χρύσα. Έδωσα έναν όρκο όμως και θέλω να τον τηρώ. Προσπαθώ να κρατήσω λευκή την ιατρική μου μπλούζα. Το αίμα που την πιτσιλά συχνά, να είναι από μια προσπάθεια ακόμη για τη ζωή. Όποιος και όποια με εμπιστεύεται να ξέρει πως δεν θα τον ή την προδώσω. Δεν είμαι τέλεια, μπορεί να κάνω λαθη, αλλά το χέρι του αρρώστου μου που ακουμπά πάνω μου, το νοιώθω ευθύνη.
Ο HIV μπήκε στη ζωή μου παίρνοντας φίλους και φίλες. Μου έδειξε πως ο λειτουργός υγείας μπορεί να μεταβάλλεται σ’ ένα πρωτόγονο πλάσμα που ξεχνά τι ορκίστηκε, που μπορεί να περνά αδιάφορα δίπλα από μια απόφαση θανάτου, που αποφασίζει ότι η ζωή όλων δεν έχει πάντα αξία. Πως οι άλλοι, αυτοί οι διαφορετικοί άλλοι, δεν έχουν δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, πως μπορούμε ανερυθρίαστα να τους διασύρουμε με την απειλή της υγειονομικής βόμβας.
Ο HIV μου απέδειξε πως μπορούν εύκολα να πατηθούν όρκοι και να λειανθούν συνειδήσεις, αρκεί νάρθει μια άνωθεν εντολή σ’ ένα παιχνίδι εξουσίας που δεν διστάζει, γιατί άλλωστε να το κάνει, να στοχεύσει στον πιό αδύναμο για το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου. Κι αυτός ο ρόλος δόθηκε σε χρήστριες πριν τις εκλογές του 2012.
Έτσι τις ειδα μπροστά μου. Βασανισμένες, αδύναμες, με θολό βλέμμα, χωρίς δόντια, με τις φωτογραφίες τους αναρτημένες στο διαδίκτυο, ως δολοφόνοι επικηρυγμένες στην Άγρια Δυση. Κάθε μια τους μια ιστορία πόνου και απελπισίας. Κάθε μια τους μια γυναίκα που χρησίμευσε για την πιο ανθρωποφαγική μορφή του κατασκευασμένου πανικού.
Ντρέπομαι ακόμα που σκέφτομαι ότι το έζησα αυτό το κυνήγι μαγισσών. Ντρέπομαι ακόμα που οι άνθρωποι που το εμπνεύσθηκαν κι αυτοί που το υλοποίησαν κέρδισαν τη βουλευτική τους έδρα, προχώρησαν στη δικαστική κλίμακα εξέλιξης, παρέμειναν στις θέσεις τους, δεν κατηγορήθηκαν ποτέ και η υπόθεση μπήκε στο αρχείο.
Στο αρχείο μπήκαν κι οι θάνατοι, ο πόνος, ο εξευτελισμός.
Αυτή την Παρασκευή θά ‘μαι η Κατερίνα. Η μελαχρινή, λεπτή, πρασινομάτα Κατερίνα. Η Κατερίνα που βρέθηκε να γυρίζει στην Ομόνοια, τη συνέλαβαν, της έκαναν ένα HIV test με το ζόρι, την παρέδωσαν σε δεσμώτες, τη φυλάκισαν και δεν δίστασαν να την επικηρύξουν. Θα ‘μαι η Κατερίνα που μ’ εμπιστεύθηκε, με πίστεψε, αλλά δεν ήταν φαίνεται αρκετό. Μπορεί εγώ κι οι άλλοι γύρω της να μην ήμασταν αρκετοί για αυτήν. Δεν το ‘χαμε καταλάβει. Το ‘κρυβε το χαμόγελό της, η επιτυχημένη θεραπεία της τ’ αρνητικό της φορτίο και τ’ ανεβασμένα CD4 της που λέμε στο χώρο της HIV λοίμωξης. Τελικά η θεραπεία της δεν ήταν και τόσο επιτυχημένη. Κι έφυγε, μπαίνοντας για πάντα στη λήθη με ό,τι για χρόνια της εκανε τη ζωή λιγότερο οδυνηρή και ταυτόχρονα κόλαση. Έφυγε κάνοντάς μας κομμάτια, μ’ ενα αποχαιρετιστήριο σημείωμα.
Μέσα από τη φωνή μου, η Κατερίνα λέει την ιστορία που την έστειλε στο θάνατο απο ντροπή. Κραυγάζει για το άδικο και τον εξευτελισμό που έζησε. Ζητά δικαίωση. Δεν ξέρω αν θα ‘μαι τόσο εύγλωττη που η φωνή της ν’ ακουστεί δυνατά.
Είμαι η Χρύσα, αλλά αυτή την Παρασκευή το απόγευμα, σ’ ένα δρώμενο διαμαρτυρίας στην Ξούθου, θα ‘μαι η Κατερίνα. Είμαι η Χρύσα και μπορεί και η Κατερίνα…