Οι γυναίκες που βρίσκονται φυλακή, συχνότατα είναι θύματα έμφυλης βίας. Όπως και να έχει, ενδιαφερόμαστε γι’ αυτές και θέλουμε να δημοσιεύουμε κάποιες από τις ιστορίες τους.
Γράφει η Άννα
Όταν ήμουν μκρή μου έλεγαν παραμύθια για νεράιδες, ξωτικά και μοίρες που έρχονται όταν γεννιέται ένα μωρό και φτιάχνουν το μέλλον του. Σε μένα μάλλον δεν βρήκαν το δρόμο, γιαυτό από τη μέρα που γεννήθηκα έχω την απόρριψη, τη μοναξιά, το φόβο και τον πόνο συντροφιά μου.
Η ιστορία μου; Ξεκινάει πριν 32 χρόνια, γεννήθηκα από μια μητέρα κι έναν πατέρα που δεν θα’θελαν να με κρατήσουν. Με έδωσαν για υιοθεσία μόλις βγήκαμε από το νοσοκομείο, το γιατί δεν το ξέρω. Και δεν θέλω να το μάθω πια.
Τα παιδικά μου χρόνια ας πούμε ότι ήταν καλά, όσο μπορεί να είναι όταν ένα παιδί μεγαλώνει με μια μητέρα 20 χρόνια μεγαλύτερη από τον πατέρα και παλαιών αρχών. Στα 16 μου χρόνια παντρεύτηκα για να φύγω από το σπίτι και να γλιτώσω από τη γκρίνια, τις φωνές. Ήθελα να είμαι μόνη μου, φυσικά στην ηλικία των 16 δεν γνώριζα ότι ένας γάμος ήταν ό,τι το χειρότερο! Έτσι παντρεύτηκα!
Χωρίς να το καταλάβω είχα κάνει το μεγαλύτερο και παράλληλα το πιο όμορφο λάθος στη ζωή μου, γιατί μέσα από αυτό το “λάθος” απέκτησα τους αγγέλους μου, τα παιδιά μου. Είναι ότι πιο όμορφο έχω στη ζωή μου, είναι ο λόγος που ζω, που υυπάρχω. Είναι ο λόγος που ανέχτηκα και ανέχομαι τα πάντα! Ο γάμος μου στην αρχή ήταν καλός, ο άντρας μου δούλευε και έδειχνε να μ’ αγαπάει, όμως σιγά σιγά κατάλαβα ότι δεν είναι έτσι. Άρχισε να πίνει αλκοόλ, να έρχεται στο σπίτι μεθυσμένος, να φωνάζει, να σπάει πράγματα, ώσπου μετά από δύο χρόνια και ενώ έχω γεννήσει το πρώτο μου παιδί, άρχισε να με χτυπάει. Στην αρχή ένα σπρώξιμο, μετά ένα χαστούκι και η κατάληξη να μην βγαίνεις από το σπίτι για να μην δουν τα σημάδια στο πρόσωπό σου. Μια μεγάλη πόλη, και όμως ήμουν μόνη μου! Όλοι το έβλεπαν, κανείς δεν μου είπε μια κουβέντα, κανείς δεν μου έδωσε βοήθεια, το μόνο που μου έλεγαν ήταν έτσι είναι οι οικογένειες, ο άντρας είναι άντρας και ρίχνει και κανένα χαστούκι, λέει και μια κουβέντα, τι έγινε!
Και όταν ήθελα να φύγω; Τι είπες, πού θα πας; με τα παιδιά, θα μας κάνεις ρεζίλη! Κι εγώ έμενα, κι έμενα σε μια κόλαση που δεν είχα διέξοδο. Ένα βράδυ, μετά από 8 χρόνια γάμου, σε έναν καβγά, χτύπησε τα παιδιά μου, εκεί τρελάθηκα, ήταν σαν να είχε βάλει το χέρι του και να μου ξερίζωνε την ψυχή μου. Εκείνη τη μέρα πήρα την απόφαση να χωρίσω, κι ότι θέλει ας γίνει.
Και χώρισα, πήρα τα παιδιά μου και πήγα στο πατρικό μου, στη μάνα μου, έβαλα τέλος στη δυσχυχία των παιδιών μου. Ήθελα μια ήσυχη και όμορφη οικογένεια για τα παιδιά, να μεγαλώσουν καλά, όχι όπως εγώ. Δεν κατάφερα ποτέ να τους δώσω τη ζωή που ονειρευόμουν να έχουν.
Απέτυχα να είμαι ΜΑΝΑ…
Το πώς έφτασα εδώ; Είναι μια άλλη ιστορία.
Ίσως κάποια μέρα να μπορέσω να σας την πω. Ίσως κάποια μέρα να καταφέρω να αποδεχθώ τι έγινε εκείνο το βράδυ! Όλα στη ζωή γίνονται για κάποιο λόγο, στη δικιά μου περίπτωση δεν τον έχω βρει ακόμα!
