Στίχοι της Φωτεινής Λαμπρίδη
Εγώ το τέρας το θυμάμαι
αλλά ποθώ να το ξεχάσω
πάλι φοβάμαι θα δειλιάσω
που στην ανάκριση με πάνε
Να θυμηθώ πως μου ζητάνε
όσοι δεν ξέρουν τι είναι οδύνη
ο δικαστής εμένα κρίνει
τώρα το τέρας κάπου θα’ ναι
Η γειτονιά εμένα κρίνει
μη μαρτυρήσεις τ’ όνομά μου
εγώ θα πιω τα φάρμακα μου
και θα ξεχάσω ό,τι έχει γίνει
Ναι τον θυμάμαι έναν άνδρα
κάπως ψηλό μα ίσως κι όχι
σαν ψάρι ήμουν στην απόχη
φορούσε στο λαιμό μια χάνδρα
Τώρα το τέρας το γυρεύουν
κι εγώ είμαι εδώ και καταθέτω
μέσα στα μάτια τους τον βλέπω
νομίζω πως δε με πιστεύουν
Θέλω να σβήσω τη ζωή μου
θέλω να πέσω απ’το μπαλκόνι
ήμουνα πριν η Ερμιόνη
τώρα είμαι μόνο η πληγή μου
Τώρα έχω μέσα στο βρακί μου
ημερολόγιο θανάτου
κι έχουν τα χέρια του Πιλάτου
όσοι μου ξύνουν την πληγή μου
Ήσουν πιωμένη έστω λίγο;
φορούσες φούστα ως τον κώλο
έχω πεθάνει αυτό είναι όλο
να υπογράψω και να φύγω
Δεν θέλω άλλη ανηφόρα
Κι ας μην το βρουν ποτέ το τέρας
ας είχα τραύμα από σφαίρα
δεν θα πονούσα τόσο τώρα
Πάλι ζητάς να καταθέσω
Γράψε ότι θέλεις δε θυμάμαι
άναψε φως πάλι φοβάμαι
δως μου μπαλκόνι για να πέσω.
Τώρα έχω μέσα στο βρακί μου
το ξυπνητήρι του θανάτου
είμαι στη σφαίρα του αόρατου
ποιοι είν’ οι καλοί μου κι οι κακοί μου;