Το ΜΩΒ στην Κέρκυρα στη δίκη ασφαλιστικών μέτρων για τον περιορισμό της επικοινωνίας του πατέρα με τα τέκνα λόγω κακοποίησης μητέρας και παιδιών
Γράφουν οι Κατερίνα Σπύρου και Νανά Μανωλιδάκη
Στις 25.10.2023 ήμασταν παρούσες ως εκπρόσωποι του ΜΩΒ στην αίθουσα του Μονομελούς Πρωτοδικείου Κέρκυρας όπου διεξήχθη η διαδικασία εκδίκασης της αίτησης ασφαλιστικών μέτρων περί απαγόρευσης επικοινωνίας του πατέρα, την οποία υπέβαλε μία γυναίκα που κακοποιείται εδώ και τρία συνεχόμενα χρόνια, εναντίον του πρώην συντρόφου και πατέρα των ανηλίκων παιδιών της. Μαζί μας βρίσκονταν νέες και νέοι, αλληλέγγυες και αλληλέγγυοι.
Σημειωτέον πως η αιτούσα από το 2020 έχει υποβάλει τριάντα (30) μηνύσεις κατά του πατέρα των παιδιών και πρώην συντρόφου της, για συστηματική κακοποίησή της. Η μη απόκριση των αστυνομικών αρχών, η απογοητευτική ολιγωρία της δικαιοσύνης, έχουν οδηγήσει σε τέλμα την όποια συνδρομή των δικαστικών αρχών στην προστασία τους, ενώ παράλληλα οι επιθέσεις πληθαίνουν, η κακοποίηση μεταφέρεται προς τα παιδιά με χαστούκια, κλοτσιές και βρισιές, ενώ οι απειλές ότι θα σκοτώσει την ίδια, τα παιδιά αλλά και τους γονείς της είναι επανειλημμένες. Τα αιτήματα αναβολής από μεριάς του πρώην συντρόφου της, που γίνονται δεκτά από τους δικαστές, αλλά και οι μακρινές δικάσιμοι που ορίζονται κάθε φορά, αγγίζουν το όριο της αρνησιδικίας. Από το 2020 που απομάκρυνε τον πρώην σύντροφό της από το σπίτι, η κακοποιητική συμπεριφορά προς τη γυναίκα και τα παιδιά της συνεχίστηκε και μάλιστα, όπως καταγγέλλει, εντάθηκε: τα τρία τελευταία χρόνια η 55χρονη γυναίκα έχει καταθέσει στις αρμόδιες αρχές τριάντα μηνύσεις (για ενδοοικογενειακή βία, πρόκληση σωματικών βλαβών, εξύβριση προς την ίδια και τα ανήλικα παιδιά), ασφαλιστικά και περιοριστικά μέτρα. Στον πρώην σύζυγό της έχουν επιβληθεί έξι φορές περιοριστικά μέτρα τα οποία, σύμφωνα με την οργάνωση «το Μωβ», έχουν παραβιαστεί τουλάχιστον δέκα φορές. Μέχρι σήμερα μία και μοναδική μήνυση έχει εκδικαστεί -κι αυτή στο πλαίσιο του αυτοφώρου- με τον πατέρα να καταδικάζεται σε δέκα μήνες με αναστολή.
Να υπενθυμίσουμε ακόμη πως την προηγούμενη μόλις ημέρα, στις 24.10.2023, έπειτα από πολλές αναβολές, το Μονομελές Πρωτοδικείο Κέρκυρας θα αποφάσιζε για την αίτηση που έκανε η μητέρα πριν από δύο χρόνια προκειμένου να αναλάβει την αποκλειστική επιμέλεια των δύο πεντάχρονων παιδιών της. Η δίκη, αν και εκκρεμεί από πέρυσι τον Οκτώβριο, για άλλη μία φορά πήρε αναβολή. Εμείς παραστήκαμε στη δεύτερη δίκη, που αφορούσε τα ασφαλιστικά μέτρα προκειμένου να μειωθεί η επικοινωνία του κακοποιητή πατέρα παιδιά και αυτή να γίνεται με την παρουσία κοινωνικού λειτουργού.
Απερρίφθη, στη δεύτερη αυτή δίκη, της 25.10.2023 το αίτημά μας να καταθέσουμε ως μέλη του «ΜΩΒ, Σωματείο Γυναικείων Δικαιωμάτων» για τα περιστατικά για τα οποία είχαμε ενημερωθεί από την ίδια τη γυναίκα (τόσο προφορικά αλλά και μέσω του αποδεικτικού υλικού που μας απεστάλη), καθώς η Πρόεδρος της έδρας αρνήθηκε, δυστυχώς, όπως είχε εκ του νόμου τη διακριτική ευχέρεια να κάνει.
Ήταν εμφανής σε όλη τη διαδικασία η αγωνία της μητέρας και συνειδητοποιήσαμε πόσο το αυτονόητο γίνεται δύσκολο και αόρατο στις δικαστικές αίθουσες. Οι ερωτήσεις του δικαστηρίου ήταν τυπικές κα όχι ουσιαστικές, απλά για να προχωρήσει η διαδικασία, παραβλέποντας την κρισιμότητα της κατάστασης, πόσο μάλλον το ότι αυτή η γυναίκα είχε ήδη καταθέσει 30 μηνύσεις και περίμενε τη συγκεκριμένη δίκη για να της απονεμηθεί η ελάχιστη προστασία, να νιώσει λύτρωση, ανακούφιση και να καταγραφεί η συνεχής προσπάθεια των τελευταίων τριών χρόνων να προστατεύσει τα ανήλικα παιδιά της και τον εαυτό της από τις απειλές για την σωματική τους ακεραιότητα αλλά και τις σοβαρές απειλές κατά της ζωής τους.
Όσο κρατάει η διαδικασία εξέτασης των γεγονότων νιώθουμε την ένταση, την αγωνία αυτής της γυναίκας-μητέρας. Παρακολουθούμε τις συνεχείς συσπάσεις του προσώπου της και την αγωνία της για το αν η Πρόεδρος του δικαστηρίου ακούει ή προσπερνάει αυτά που καταθέτει ο μάρτυρας. Κάθε περιγραφή είναι ένα γεγονός προσβολής, χυδαίας συμπεριφοράς, εξευτελισμού, ξυλοδαρμών, υποτίμησης, κάθε συνάντηση για την παράδοση των παιδιών είναι και ένα συμβάν απειλών, προσβολών, εκφοβισμού και βίας τόσο σε βάρος της μητέρας όσο και των παιδιών, κάθε ώρα επικοινωνίας του πατέρα με τα παιδιά είναι και ένα περιστατικό κακοποίησής τους, τόσο λεκτικής όσο και σωματικής.
Η συχνότητα των γεγονότων, η περιγραφή της ψυχολογικής κατάστασης της ιδίας και των παιδιών της, ο σωματοποιημένος φόβος, η βία, η κακοποίηση, οι τριάντα μηνύσεις για βία, βοούν πως χρειάζεται περισσότερη εμβάθυνση εκ μέρους της έδρας. Όμως αυτή δεν λαμβάνει χώρα. Περιμένουμε ερωτήσεις που θα διαφωτίσουν περισσότερο τα γεγονότα, θα αναδείξουν περισσότερο την πραγματική διάσταση του προβλήματος, την επικινδυνότητα του πρώην συντρόφου – πατέρα στο ενδεχόμενο αύξησης του χρόνου επικοινωνίας των παιδιών μαζί του, όπως ζητεί και μάλιστα χωρίς την παρουσία κοινωνικής/ού λειτουργού, δυστυχώς, δεν τις ακούμε.
Είναι ενδεχομένως βαθιά ριζωμένη η αντίληψη ότι πρέπει η γυναίκα να έχει κακοποιηθεί βάναυσα και με αποδείξεις μέχρι «θανάτου» για να μπει σε μία πιο ουσιώδη διερεύνηση το δικαστήριο και ότι ότι αυτός που κατηγορείται πως άσκησε βία, επίθεση, ξυλοδαρμό τα έχει διαπράξει με μεγάλη πιθανότητα και πως η γυναίκα κινδυνεύει να κακοποιηθεί ξανά, αν εκείνος συνεχίσει να επικοινωνεί μαζί τους, μέχρι και να δολοφονηθεί από αυτόν.
Οι περιγραφές δε των μαρτύρων για την παιδαγωγική αντίληψη του πατέρα είναι ότι το αγόρι των πέντε χρόνων πρέπει να το εκπαιδεύσει ώστε να γίνει «Ράμπο»· καταθέτουν πως το σκληραγωγεί, το εκπαιδεύει στη βία με σπρωξίματα, κλωτσιές, χαστούκια, βρισιές, προσβολές, πέταγμα από εξέδρα 6 μέτρων στη θάλασσα για να γίνει άντρας· το δικαστήριο προσπερνά γρήγορα τις καταθέσεις αυτές.
Η χαρά, η διασκέδαση, η ανεμελιά, τα παιδικά παιχνίδια, η τρυφερότητα, η αγάπη, η φροντίδα, η συζήτηση δεν αναφέρονται στις μαρτυρίες. Κατατίθεται πως την κακοποίηση και τη βία που υφίσταται το αγόρι την αναπαράγει στο σχολείο όπου κτυπάει τα άλλα παιδιά, χρησιμοποιεί τις ίδιες εκφράσεις και στην αδελφή του, η οποία επίσης αναπαράγει τις εκφράσεις του πατέρα. Τα παιδιά είναι σφουγγάρια, θυμούνται και αναπαράγουν τα πάντα, δεν γνωρίζουν την έννοια των λέξεων, τη φόρτιση, τον σεξισμό την προσβολή, νιώθουν όμως ότι εκφράζουν κάτι «κακό».
Είναι συγκεκριμένες οι λέξεις που φέρεται να απαιτεί ο πατέρας από τα παιδιά να χρησιμοποιούν κατά της μητέρας τους, χυδαίες σεξιστικές προσβλητικές υποτιμητικές.
Η «εκπαίδευσή τους» γίνεται σε μια επαγγελματική αποθήκη, χώρο ακατάλληλο, όπου πηγαίνει τα παιδιά όταν ασκεί το δικαίωμα επικοινωνίας αντί του σπιτιού του, καθότι στην αποθήκη αυτή γίνεται επίσης και η προπόνηση στην πυγμαχία του ίδιου (είναι επαγγελματίας πυγμάχος) και των παιδιών, και όλα αυτά από την ηλικία των δύο χρόνων. Εάν αυτή η επικοινωνία συνεχιστεί κατ’ αυτόν τον τρόπο, η συνέχεια δυστυχώς είναι και προδιαγεγραμμένη και γνωστή.
Ήδη τα αποτελέσματα κατατίθεται πως φαίνονται με τη σταδιακή απομάκρυνση των συμμαθητών των παιδιών και την απομόνωσή τους στο σχολείο, λόγω «άσχημων λέξεων» και συμπεριφορών, όπως αναφέρει η μητέρα. Τα γεγονότα όλα αυτά αναφέρονται στην δικογραφία, το ερώτημα που τίθεται :τι άλλο πρέπει να γίνει για την προστασία αυτής της μητέρας και των παιδιών; Θα συνεχίσουν μητέρα και παιδιά να βιώνουν την ψυχολογική, λεκτική και σωματική βία, που στηρίζεται στην άποψη του πατριαρχικού νεοφιλελεύθερου δόγματος την οποία εξέφρασε και ο δικηγόρος του θύτη, ότι ένας κακοποιητικός σύντροφος, δεν μπορεί να είναι και κακοποιητικός πατέρας (!!!), άποψη που διαμορφώθηκε μετά την ψήφιση της αλλαγής του οικογενειακού δικαίου με τον Νόμο 4800/2021 του πρώην υπουργού δικαιοσύνης κ. Τσιάρα, για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, παραβιάζοντας την Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης στην οποία ρητά αναφέρεται ότι ακόμη και εάν το παιδί δεν υφίσταται άμεσα βία (στην προκειμένη περίπτωση φέρεται να υφίστανται βία από τον πατέρα τους και τα δύο παιδία), ζώντας σε ένα περιβάλλον όπου ασκείται ενδοοικογενειακή βία σε βάρος της μητέρας, θεωρούνται θύματα και τα παιδιά.
Πρόκειται για θεμελιώδεις διατάξεις που οφείλει να γνωρίζει ο νομικός κόσμος και ιδιαίτερα ο δικηγόρος του πατέρα-θύτη που τυγχάνει και πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Κέρκυρας.
Τελικά θα ακούσει η Δικαιοσύνη την αγωνία της μητέρας, θα σταθεί στον φόβο της και στον φόβο μας για την συνεχιζόμενη κακοποίηση των παιδιών της; Θα ασκήσει τη θεσμική της υποχρέωση; Ή θα φτάσει στα όρια της αρνησιδικίας, όπως αναφέρει στο άρθρο της στην Εφημεριδας των Συντακτων η Εύα Παπαδοπούλου με τίτλο «Κραυγή απόγνωσης από κακοποιημένη μητέρα»;
Ειδικότερα, στο άρθρο αναφέρεται μεταξύ άλλων: «Ακόμα όμως και οι εκκλήσεις της στη Δικαιοσύνη για να ακουστεί η φωνή της είναι ένας δρόμος γεμάτος εμπόδια που κάθε άλλο παρά ενθαρρύνουν τον αγώνα της. Εισαγγελείς τής έχουν προτείνει να φύγει από την Κέρκυρα και να αλλάξει διατυπώσεις στις καταθέσεις της για να μη μηνυθεί από τον πρώην σύζυγό της. Πριν από ενάμιση μήνα δέχθηκε σχόλιο εισαγγελέα υπηρεσίας του Τμήματος Ανηλίκων πως «τρία χρόνια ακούμε για σκοτωμούς και σκοτωμούς δεν βλέπουμε. Αποκορύφωμα, σε παλαιότερη τακτική δικάσιμο, μία από τις πολλές, όταν ο δικηγόρος της γυναίκας αντέδρασε σε ακόμη μία αναβολή, αντιπαραβάλλοντας πως οι βίαιες εκρήξεις του πατέρα δεν αναβάλλονται. Ο δικαστής αυτολεξεί είπε ότι κατά τη δική του κρίση η μητέρα δεν κινδυνεύει. Λίγες βδομάδες αργότερα η 55χρονη έπεσε θύμα ξυλοδαρμού από τον πρώην σύντροφό της μπροστά από το νηπιαγωγείο όπου φοιτούσαν τα παιδιά τους, και μάλιστα παρουσία του ενός από τα δύο παιδιά».
Θα επαναλάβουμε αυτό που αναφέρεται και στην ανακοίνωση του ΜΩΒ, της Επιτροπής για το Οικογενειακό Δίκαιο και την Συναινετική Συνεπιμέλεια και της Πρωτοβουλίας κατά των Γυναικοκτονιών: Απαιτούμε να αναλάβει την ευθύνη η αστυνομία, η Δικαιοσύνη, οι θεσμοί της πολιτείας και να προστατεύσουν την μητέρα και τα παιδιά από τη βιαιότητα και την κακοποίηση του συντρόφου και πατέρα.
Το ΜΩΒ θα συνεχίσει να στηρίζει την γυναίκα αυτή και τον αγώνα της, όπως και κάθε γυναίκα που βιώνει το μίσος, την εκδίκηση, την βία του πατριαρχικού συστήματος και θα παρευρεθεί και στην επόμενη δίκη στην Κέρκυρα, γιατί το σύνθημα του φεμινιστικού κινήματος «ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ» αφορά όλες.
Σχετικό Δελτίο Τύπου της 13/10, της Επιτροπής για το Οικογενειακό Δίκαιο και τη Συναινετική Συνεπιμέλεια, που αποτελείται από 23 γυναικείες οργανώσεις μεταξύ των οποίων και το Μωβ https://tomov.gr/2023/10/23/diki-endookogeneiaki-via-stin-kerkyra/